Marie-José 4 President!

Op een druilerige zondagmiddag lopen wij met ons gezinnetje het terrein van Zorgvrij Informatieboerderij in Spaarnwoude op. Vandaag hebben wij een heuse Double Date. En niet zomaar eentje! Zo één waarbij vanzelf de zon weer gaat schijnen. We gaan pannenkoeken eten met de familie Schelvis. En terwijl de papa’s met de dochters koetjes en kalfjes knuffelen, heb ik heerlijk de kans om Mama Schelvis, aka Marie-José, aan een vragenvuur te onderwerpen. 

Vanaf het moment dat ik haar voor het eerst ontmoette dankzij een gezamenlijke vriendin was ik al een soort van betoverd. Wát een kracht, energie en positiviteit straalt deze powervrouw uit. Daar krijg je zelf ook gelijk een heerlijke boost van. Sommige mensen doen je gewoon iets en dat had ik bij Marie-José. Onze eerste ontmoeting was al jaren geleden geweest, maar bij het weerzien in restaurant ‘Onder de Platanen‘ was dat het gevoel nog helemaal hetzelfde.

Dat ik zo onder de indruk van haar was had niet alleen te maken met wie en hoe zij is, maar daarnaast ook door wat ze heeft meegemaakt en wat ze allemaal doet. Haar verhaal is er eentje van het kaliber dat op alle fronten de ‘WOW-factor’ heeft. Respect, verbazing, bijzonder, knap, lief, stoer: Just.Wow.

Marie-José en haar man Patrick woonden en werkten in Aberdeen, Schotland. Vanwege het werk van Patrick verhuisden zij samen hierheen en vond Marie-José een gave baan als Kindergarten juf op de Internationale School van Aberdeen. Zoveel mogelijk uit het leven halen door veel van de wereld te zien was waar ze beiden helemaal van genoten. Marie-José had o.a. in Amerika als leidster op Summer Camps gewerkt en Patrick in Johannesburg, Zuid Afrika. Maar daar, al wonend in een heerlijk huisje in the Scottish absolute middle of nowhere leek het hen fantastisch om te gaan voor gezinsuitbreiding. Helaas ging dit niet vanzelf en kwamen ze in de medische molen terecht. Het werd een intense tijd van wekelijkse bezoekjes aan de fertiliteitskliniek die (as confronting as hell) in dezelfde gang gelegen was als de zwangerschapspoli, baby én couveuse-afdeling. Maar gelukkig mocht ook zij zich op een gegeven moment bij de blije club van moms-to-be voegen. En hóé? Ze bleek zwanger te zijn van niet 1, maar 2 dochters!

Van mooie zwangerschapsfoto’s of een Baby Shower is het nooit gekomen, want met 24 weken werden Bente en Elin op 16 mei 2007 geboren. Bente woog 840 en Elin 650 gram. Een zeer heftige start in de couveuse, waaraan Elin een hersen- en gehoorbeschadiging heeft overgehouden heeft en rolstoelgebonden is. Zorgen voor en zorgen over, dat was wat vanaf dat moment het allerbelangrijkste in het leven van Marie-José en Patrick. Het duurde ook echt een tijd voordat het mama- en papagevoel ging leven, want ze hadden zich hun eerste tijd in deze nieuwe rol toch wel heel anders voorgesteld.

Team Schelvis liet zich niet uit het veld slaan. Wanneer de één er even doorheen zat trok de ander diegene er weer uit en andersom. Dankzij de liefde voor elkaar, gedeelde nuchterheid en (soms keiharde!) humor kwamen ze de heftige ziekenhuistijd door. Bijvoorbeeld toen tijdens een gesprek met de kinderarts hen werd verteld dat de meiden allebei liesbreuken hadden en dat dit alleen bij jongens kon. Hij vermoedde hierdoor dat ze xxy chromosomen hadden. Waarop Patrick droog zei: “Nou, dan noemen we ze toch Ben en El.”

De kunst om van iets zwaars iets luchtigs te maken door middel van humor zat er bij Patrick al vroeg in. Zijn broer was ook gehandicapt en rolstoelgebonden en dan zei hij: “Maak jij even z’n schoenveters vast, straks struikelt ‘ie erover.” 

Bente mocht een paar maanden en een kilo later op papa Patrick zijn verjaardag, 5 augustus, voor het eerst mee naar huis. Elin had grotere zorgen en bleef tot 5 december in het ziekenhuis. Als Sinterklaascadeautje werd het huis van de Schelvisjes eindelijk gevuld door het hele gezin. Helaas bleek dit maar van korte duur, want Elin kreeg last van ademhalingsproblemen en moest met spoed weer opgenomen worden in het ziekenhuis. Daarna volgden de wekelijkse controles waarbij iedere keer weer een nieuwe ‘handicap’ aan het licht kwam.

Ondanks dat ze in Aberdeen de allerliefste vrienden hadden, besloten ze toch om in januari 2008 weer terug naar Nederland te gaan. Eigenlijk waren ze van plan om voor Patrick zijn werk naar Brunei te verhuizen, maar dat zagen ze op dat moment niet zitten. Eerst maar even een half jaar in Nederland en daarna zouden ze wel verder kijken. Inmiddels zijn ze bijna 9 jaar verder en is dit nog altijd hun thuisbasis.

De eerste periode heerste bij Marie-José het gevoel dat ze ‘gewoon’ wilde blijven. Alles blijven doen wat ze voor de komst van de kids ook deed. En daar hoorde ook werken bij. In januari 2009 ging ze ‘gewoon’ weer aan de slag als juf op een basisschool in Zaandam. Dat het eigenlijk retezwaar was en het veel te veel van haar vroeg kwam totaal niet in haar op. Als geboren doorzetter en optimist bleef ze maar door- en door- en doorgaan. Tot het moment dat 1,5 jaar later een collega haar nietsvermoedend op de gang vroeg hoe het met haar ging. Opeens kwam álles eruit, maar tegelijkertijd ook juist binnen. De tranen naar buiten en het besef in het hoofd en lijf. De tranen van vermoeidheid, om wat ze allemaal hebben meegemaakt en het 24/7 zorgen voor en om. Het besef dat deze situatie anders en beperkter is dan dat ze hadden verwacht.

Hoe je sterkste eigenschap ook je valkuil kan zijn weet Marie-José als geen ander. Soms is het ook gewoon oké om niet überpositief te zijn. Soms hoef je even niet door te zetten. Soms gaat het ook gewoon even niet goed. Boem is ho. 

Een psycholoog raadde haar aan om te gaan hardlopen. Als bloedfanatieke judoka heeft ze altijd al een bloedhekel aan hardlopen gehad, maar vooruit: Let’s give it a go! Samen met haar New BFF Evi maakte ze aardig wat kilometertjes en leerde ze echt haar hoofd leeg te maken. Tijdens het hardlopen maak je endorfine aan en dat geeft een heerlijk blij gevoel. Maar toen het hardlopen steeds gemakkelijker ging, bleek het hoofd leegmaken steeds moeilijker en kwamen toch de ongewenste gedachten en zorgen terug. Gelukkig ontdekte ze het fietsen. Patrick had dit al eerder ontdekt toen ze nog in Schotland woonden, maar nu werd het een gedeelde hobby. Met fietsen kan Marie-José nog dieper gaan waardoor ze geen tijd heeft om aan boodschappenlijstjes of aan Elin te denken. De enige bezigheden zijn aandacht moet houden op de weg, de mensen voor je, het stuur, je hartslag en ademhaling.

Sporten heeft niet alleen een enorme plek in het leven van Marie-José en Patrick. Ook Elin en Bente worden hier in meegenomen. Dankzij de positieve instelling waarbij Team Schelvis in mogelijkheden denkt is genieten van sporten voor bijna alle gezinsleden mogelijk. Ja bijna, want Bente is bij lange na niet zo gek op sporten als haar zus Elin! 

 Op allerlei manieren zet Marie-José zich in om het leven voor en met een gehandicapt kind fijner te maken. Met woord, maar ook door (sportieve) daad. Vorig jaar juni 2015 deed ze samen met Elin mee aan Rennen Voor Twee door 1/4 triatlon te volbrengen. In september beklommen Patrick, Elin en Marie-José per fiets de Passo del Stelvio (2758m!) in Italië. Dankzij alle fantastische sponsoren haalden deze 3 kanjers enorm veel geld op voor het NSGK (Nederlandse Stichting voor het gehandicapte kind).

http://www.npo.nl/rennen-voor-twee/01-07-2015/VPWON_1233956

Ook schreef ze de boekjes ‘M’n zusje is gehendiekept’ en ‘M’n zusje is gehendiekept en we gaan naar school’ om op speelse wijze aan kinderen uit te leggen wat een handicap betekent. 

Tijdens allerlei media-optredens voor tv, radio, in de krant of magazines komt steeds weer naar voren hoe het Marie-José iedere keer weer lukt om naar mogelijkheden en kansen te kijken in plaats van te gaan klagen. Met zoveel passie en (daar komt ‘ie weer) doorzettingsvermogen haalt zij samen met haar geliefden iedere dag weer het onderste uit de kan om er een feestje van te maken. En dat zie je in alles terug. De liefde die dit gezin naar elkaar toe uitstraalt is om stil van te worden. Ik krijg er werkelijk waar een prachtige brok van in mijn keel. Wat zij samen hebben is zo krachtig, zo bijzonder, zo mooi. Tijdens het typen van dit interview is het zelfs moeilijk om het droog te houden wanneer ik terugdenk aan ons uitje. Aan onze mannen die met onze 4 meiden op Tour du Farm gingen. Aan Elin die zo trots als een pauw aan haar mama en mij vertelt dat ze koeien en schapen heeft gezien. Aan Bente die als een moedertje Jools onder haar hoede nam en geitjes ging kijken. Maar ik denk ook aan het antwoord van Patrick op mijn vraag wat hij het meest bewondert aan zijn vrouw.

Al wijzend naar mijn notitieblok zegt hij: “Dan heb je aan 1 boek niet genoeg!”

En wat mij betreft heeft Patrick helemaal gelijk. Ook ik zou een boek kunnen schrijven over deze inspirerende vrouw. Maar de belangrijkste boodschap die zij met zich meedraagt waar wij allemaal van kunnen leren heeft minder woorden nodig: 

Buig problemen en geklaag om in het zien van kansen en mogelijkheden:

Ik kan het, ik wil het, ik doe het, NU!  

  

Behind the scenes: Foto’s van die heerlijke druilerige zondagmorgen….