Mama, waarom huil je?

Het is 14 uur ’s middags. Jools (2,5) en ik zitten met z’n tweetjes op de bank. Zusje Pippa (1) ligt in haar eigen slaapkamertje een middagtukkie te doen. Papa Thaddeus is boodschappen aan het doen. Jools slaapt niet altijd meer tussen de middag en vandaag lijkt ze er ook niet al te veel zin in te hebben. Wel ligt ze heerlijk even rustig bij mij te knuffelen en kletsen, lezen, kussen, zingen, grappen, giechelen we heel wat af. Jools heeft een dekentje om zich heen gewikkeld en ze vraagt mij van wie dat dekentje is en wie het gekocht heeft (ze is heerlijk nieuwsgierig & I love it). “Zal ik jou het verhaal van dit dekentje vertellen? Het is een bijzonder en mooi verhaal.” Met grote ogen kijkt ze mij aan (ze is gek op luisteren naar verhalen & I love it): “Jaaaa mama! Vertel maar!”

Here we go:

Toen papa en mama nog ‘gewoon’ Thaddeus en Annette waren en nog geen papa en mama, vertelden we elkaar op een dag dat we heel heel graag een kindje zouden willen met elkaar. We wilden heel graag papa en mama worden van een lief klein kindje. Toen we op vakantie waren in Zuid-Afrika, toen gebeurde het: er zat een heel heel heel heel klein ieniemienie kindje in mijn buik. We waren zo ontzettend blij en dat ieniemienie kindje: dat was jij! Zoooooo klein! -met m’n vingers laat ik zien hoe klein- Toen we terug waren in Nederland gingen we naar de dokter en de dokter maakte een foto van binnen in mijn buik. We hoorden jouw hartje en zagen jou toen voor het allereerst. We waren al helemaal verliefd op je. We wisten nog niet of je een jongetje of een meisje was, want dat kon de dokter op de foto niet zien. Zooooo klein was jij! 

We waren zo ongelooflijk blij dat wij papa en mama zouden gaan worden, maar wisten dat er mensen zijn die dat ook willen, maar bij wie dat niet lukt. Zij willen zo graag papa en mama worden, maar het lukt niet om een baby in de buik te krijgen. Gelukkig kon ik een klein beetje helpen om deze mevrouwen mama te laten worden. En weet je hoe? Ik moest plassen in een beker en daarna bewaarde ik de plas in een grote fles met een dop erop. Iedere week kwam er een grote auto langs om die flessen op te halen en die bracht ze dan naar speciale slimme dokters. Die dokters gebruikten dan mijn plas om speciale medicijnen (dat zijn pillen of prikjes) van te maken, zodat mevrouwen die graag mama willen worden geholpen kunnen worden. Gek is dat he! Maar ook heel mooi dat ik die mevrouwen kon helpen. En jij hielp ook mee, want mijn plas was zo speciaal doordat jij in mijn buik zat! Je kunt de mevrouwen niet helpen wanneer er geen baby in je buik zit, want je plas is een beetje anders met een baby in je buik. 

Om mij te bedanken dat ik al die weken plas had bewaard voor die mevrouwen, kreeg ik deze mooie deken. Het is eigenlijk een omslagdoek voor een baby. Hij was voor jou. Toen ik deze omslagdoek kreeg probeerde ik mij voor te stellen hoe mijn eigen baby hier dan in zou liggen. En ik hoopte zo dat alle mevrouwen die het zo graag willen dit ook mogen meemaken. Dat zij ook mama zullen worden van een lief klein kindje. Een kindje zoals jij en zoals Pippa. 

Ondertussen rolden de tranen over m’n wangen.

Tranen van geluk dat ik dit mee mag maken. Om mama te zijn van twee geweldige kids. Zo niet normaal gelukkig ben ik met ze. Mama zijn is het allerallerallermooiste wat mij ooit overkomen is. Zo dankbaar dat het niet in woorden te omschrijven is.

Maar ook tranen van verdriet, van medeleven, dat het bij zoveel vrouwen niet lukt, niet kan of bij wie het onmogelijk lang duurt. Oh, wat gun ik hen dit ook. Vanuit m’n tenen!

Het enige steentje wat ik heb kunnen bijdragen was om deel te nemen aan het Moeders voor Moeders project. Een kleine moeite, maar een groots gebaar.

Jools kijkt mij ondertussen nog steeds met grote ogen aan en vraagt bezorgd: 

“Mama, waarom huil je?”

“Omdat ik zo, zo, zo, zo, zoveel van je hou, m’n allerliefste liefje. Ik ben zo blij dat ik jouw mama mag zijn.”

Ze geeft mij een dikke knuffel en een kus en zegt: “Mama, zijn die mevrouwen die je met je plasjes ging helpen nu ook mama geworden?”

WOW. JUST. WOW. Ze begrijpt het gewoon…..

Ik knuffel haar met al m’n liefde en zeg: “Oh lievie, ik hoop het zo.”

 

 

Volg Moeders voor Moeders ook op Facebook

Over de schrijfster van dit artikel:

Annette de Graaf (32 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops, mama van dochters Jools (2,5) en Pippa (1) en woonachtig in Nieuw Vennep. Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam en sportmodel ook eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s

Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen.

  Volg MOMspiration.nl ook op Facebook 

en Instagram: @MOMspiration.nl