Vandaag. Oh vandaag. Vandaag had ik helemaal nergens zin in.

Hemeltje lief. Vandaag was ik geen cent waard. Vriendlief kust me op dit moment welterusten en leest voorovergebogen over m’n MacBook wat ik aan het typen ben. Hij moet moet hardop lachen om de titel en de eerste 2 zinnen: “Yup. So True.” Arme schat van me. Hij en de meisjes hebben heel wat te stellen met mij, de misselijkheid, moeheid en mood swings. Morgen ben ik 12 weken zwanger en het is dus voor ons allemaal te hopen dat het vanaf dan de gezellige kant op gaat. 

Helaas is het helemaal geen garantie dat de zwangerschapskwaaltjes van het eerste trimester gelijk ophouden zodra je het tweede trimester in gaat. De dingen die ‘ze zeggen’ over de zwangerschap gaan er bij mij sowieso het ene oor in en het andere oor uit. Zoals bijvoorbeeld dat je vooral last zult hebben van ochtendmisselijkheid. Nou, dat is bij mij dus totaal niet zo. Precies andersom zelfs. Vanaf een uur of 2 ’s middags gaan de misselijkheid en moeheid hier op standje aan totdat het ochtend wordt. ’s Ochtends voel ik me juist behoorlijk top. Dus: Let’s get things done in the morning!

Maar ik hoop nu dus wel dat 1 ding wat ‘ze zeggen’ waar is: dat ik vanaf het tweede trimester de misselijkheid gedag kan zeggen. Dat zou toch wel fantastisch zijn. Duim duim duim!

Wat voor mij heel erg helpt om me over die gevoelens heen te zetten is door lekker actief bezig te zijn. Maar: het contrasterende hiervan is, is dat actief bezig zijn -op het moment dat ik mij moe en misselijk voel-  het aller-, allerlaatste is waar ik zin in heb. Want: ik ben niet vooruit te branden. Een stevige schop onder de kont van mezelf of Thaddeus is dan van grote waarde, want wanneer de actie volop gaande is, gaat het 100x beter met mij!

Zo ging het vandaag ook. We waren heerlijk rustig aan aan het doen: We lazen boekjes, keken films, knutselden kijkdozen, aten heerlijke appeltaart, beschouwden Lisa’s schaatsmarathonoverwinning gisteren in Amsterdam na (we zijn zo trots op jou!!!) en kletsten met opa en oma over hun leuke uitje naar Maastricht. Maar voor mij voelde het alsof alles uit m’n tenen moest komen. De energie was zeer zoek. Na vanaf woensdagmiddag tot en met zaterdagochtend 24/7 binnenshuis voor 2 zieke meisjes gezorgd te hebben had ik helemaal nergens meer zin in en puf voor. Ik moest de deur uit, iets van actie ondernemen, maar had even geen idee wat die actie zou kunnen zijn. Want over geen enkel gemaakt plan dacht ik positief.

Dus. Het was tijd voor de schop. Jassen aan, schoenen aan, mutsen op en gaan. Waarheen wisten we niet. Stonden we dan. Warm aangekleed en wel. Ik had dus totaal geen inspiratie. Ik keek verloren Thaddeus aan in de gang en zei:

“Sorry schat, je hebt echt niets aan mij vandaag. Ik ben geen cent waard.”

De verborgen boodschap was: Help me. Neem jij het voortouw? En dat deed hij: “Meiden, we gaan een stuk fietsen.” In eerste instantie moest ik hier dus eigenlijk ook niet aan denken. Ik had niet eens zin om het halletje te verlaten. Wilde liever op de trap neerploffen ofzo. Maar het enthousiasme van Thaddeus en de meiden werkte aanstekelijk. Jools en Pippa wilden persé op hun eigen fietsen een rondje rijden en konden niet wachten.

Na een meter of 50 en 100 en 150 stopte Pippa midden op straat en wilde ze haar woorden terugnemen. Ze had geen zin meer om te fietsen. Haar benen waren moe en alles deed pijn. Ja, ammehoela troela. Fietsen jij. Je wilde zelf op je eigen fiets, dus we gaan nog even verder. Als ik m’n arm uitstrekte kon ik net bij haar hoofd, dus zo duwde ik haar voort. Jools & Thaddeus kwamen op Jools haar relaxte tempo achter ons aan.

Pippa bleef non-stop jammeren en Thaddeus vond het na een tijdje mooi geweest. Hij besloot Pippa en haar fiets samen te installeren op zijn fiets. Het leek net een circusact en we hadden veel bewondering onderweg.

Zelf moesten we ook ontzettend lachen om deze best wel idiote situatie. We hadden er natuurlijk de klok op gelijk kunnen zetten dat Pippa al snel klaar zou zijn met zelluf fietsen. Maar ja, toen we vertrokken klonk ze heel stellig en overtuigd van zichzelf: “Ik wil echt op mijn eigen fiets. Dat kan ik écht wel!” Als we haar dan achterop hadden gezet had ze waarschijnlijk ook de hele rit gejammerd. Haha ohhhh die peuterpuberteit….! We lachen en huilen en lachen erom 😉 

Alles is een avontuur en avontuur is overal

Dit avontuur in de buitenlucht deed me goed. Heel goed. Och, dat zonnetje was fantastisch! Met dit weer vind ik Nederland op haar mooist. Wat ben ik blij dat Thaddeus aan het roer stond en ons op sleeptouw nam naar de Kagerplassen. Bijna letterlijk zelfs 😉

Is mijn ‘nergens zin in’ verhaal herkenbaar voor jou? Tijdens je zwangerschap of ook op andere momenten of fases in je leven? En wat doe jij om jezelf uit die sleur te trekken? Kun je dat zelf of heb je daar anderen bij nodig?

Welterusten alvast,

liefs Annette