Twee ziekenhuisbezoeken verder: hoe gaat het nu met Annette?

Zo. Ik ben er weer. Het duurde een paar dagen om uit de slachtofferrol te kruipen en m’n oerkracht terug te vinden en toe te laten. Die oerkracht om te kunnen dealen met wat er nu is het hoe het nu gaat. Die oerkracht om sh*t op te s*cken en de hele toestand minder groot te maken dan dat ‘ie is. Door die oerkracht door m’n lijf en hoofd te laten stromen voel ik mij niet normaal sterk. Ik krijg een beetje een déjà-vu van een jaar geleden, toen ik na 2 heftige gebeurtenissen ook sterker dan ooit terug’bouncete’. Ik neem de regie in handen. Ik kies voor blij. Ik kan dit en ga dit rocken. Hoppakee.

Samenvatting: Watskeburt???

Tien jaar geleden werd ik na m’n kruisbandoperatie heel erg ziek. Ik hield geen voedingsstoffen meer vast (ik liep gewoon leeg, wat hels was), viel ontzettend af en bleek te hoge suikerwaarden te hebben. De artsen gaven mij pillen om voedingsstoffen vast te houden en lieten mij insuline spuiten. Na een paar maanden had ik de pillen en insuline niet meer nodig en ging alles weer prima. De artsen stonden voor een raadsel en gaven het na 3 jaar lang onderzoeken en overleggen op.

Al die tijd daarna heb ik nooit meer ergens last van gehad en waren m’n bloedsuikerwaarden normaal. Ook tijdens de zwangerschappen van Jools en Pippa. Maar tijdens Sol was een nuchtere ochtendwaarde net iets te hoog. Met een slim advies van de diëtiste (door ’s avonds voor het slapen gaan iets met koolhydraten te eten, zodat m’n lijf dat kan gebruiken om te herstellen ipv verkeerde dingen te verbranden waardoor m’n waardes stegen) kreeg ik die prima onder controle. Voor de zekerheid hield ik m’n waardes scherp onder controle, maar bleef zo goed gaan dat het meetapparaatje in de kast belandde.

Tot afgelopen maandag. Ik voelde me zo raar na een ochtend zwemmen met Sol. Zelf had ik tijdens zijn middagslaapje baantjes getrokken en ik dacht dat ik de duizeligheid te danken had aan de late lunch en m’n ondergewicht door het geven van borstvoeding. Toch maar even het bloedsuikermetertje erbij pakken, want ik zal vast super laag zitten na zoveel inspanning en zo weinig eten. Maar wat er op het metertje te zien was, was allebehalve laag: M’n bloedsuikerspiegel was SKY HIGH. FYI: 31,8.

Mega schrikken. Hoe kan dit? Ik heb helemaal niets raars gegeten; zelfs te weinig. Hoe ga ik deze waarde omlaag krijgen?

Uit paniek ben ik ieder kwartier gaan checken of het al wat lager was geworden. Met kleine sprongen ging het wel al iets naar beneden, maar m’n bloedsuikerspiegel bleef veel en veel te hoog. Hopelijk was het de volgende ochtend beter.

Nope. Rond de 18. Nog steeds veel en veel te hoog. Gauw de poli interne geneeskunde gebeld om een afspraak te maken met de internist die ik tijdens m’n zwangerschap ook gezien had. Gelukkig kon dat op zeer korte termijn, namelijk de volgende ochtend. Deze dag moest ik maar op karakter zien te overleven, want ik begon me steeds vreemder te voelen met die hoge waardes. Het lukte me niet om ze overdag onder de 19 te krijgen. En heel bizar: na de lunch zat ik lager dan ervoor.

Het gesprek bij de internist was duidelijk: er moest nu iets gebeuren om de waardes te verlagen. Dat is insuline. Viermaal daags gaat de spuit erin. Een kortetermijnoplossing, want achter een oorzaak gaan we voorlopig niet komen. Volgens de internist ben ik een uitzonderlijk geval. Dat zegt mijn moeder ook altijd: het is een bijzonder kind en dat is het.

Een paar uur later zat ik bij de diabetesverpleegkundige die uitleg gaf over het gebruik van insuline. Met een betraande snotterkop probeerde ik met alle macht deze belangrijke informatie in me op te nemen.

Van maandagmiddag tot en met donderdagochtend was ik in zak en as. Ik voelde me verdrietig, boos, gefrustreerd, wazig, duizelig en doodop. Standje B100 ‘waarom-moet-dit-mij-nou-overkomen-ze-moeten-ook-altijd-mij-hebben’. Maar toen vanochtend de internist super lief belde om te vragen hoe het gaat en hij tijdens dat gesprek ontzettend met mij meeleefde (“Ja, het is allemaal ook behoorlijk heftig voor je hè?”), vond ik die eerder beschreven oerkracht zo ineens terug. Ik dacht en zei: “Ik kan voor 3 kinderen zorgen, een huishouden runnen, heb het voor elkaar gekregen dat vriendlief al bijna 10 jaar verliefd op me is en leef op opgeteld 5 uur slaap per nacht, dus die 4 prikjes per dag kunnen daar net zo gemakkelijk bij. Zo erg is dat nou ook weer niet.”

Hoppakee: uit die slachtofferrol en into ‘I GOT THIS’.

Damn, wat voelt dat lekker! Lekker om weer m’n eigen zelf te zijn. Lekker om weer die kracht te voelen.

LIFE IS TOUGH
AND SO AM I

liefs,

Annette

PS 1: Om in de positieve sferen te blijven heb ik nog meer goed nieuws…. Ik mag gewoon borstvoeding blijven geven! Het afvallen (b)lijkt niet hiermee te maken te hebben. Dat komt door die hoge bloedsuikerwaardes. Als het goed is ga ik met normale waardes weer wat aankomen. Bij 60 kg is het feest. En mocht iemand nog wat af willen staan >>> kom maar door met die extra kilo’s!

PS 2: Dat ik doodsbenauwd voor naalden ben laat ik voor de positieve sfeer wel even achterwege… Want wat zei ik?? I GOT THIS. Ook die creepy needles.