Om me heen vallen ze bij bosjes: jonge, intelligente vrouwen die te veel hooi op hun vork genomen hebben en nu met een burn out kampen. Ik schrik er iedere keer weer van. Zo van: “Neeeee, dat had ik echt niet zien aankomen!” Och, ik leef zó met hen mee, omdat ik van dichtbij heb meegemaakt hoe intens zo’n periode kan zijn. Hoeveel impact het op je leven heeft. Alles komt letterlijk stil te staan. Het diepe dal is daar. Een andere reden waarom het mij zo raakt, heb ik nog niet eerder met jullie gedeeld. Want iedere keer wanneer ik iemand over een burn out hoor spreken, dan ben ik mij heel bewust van het feit dat het mij ook zou kunnen overkomen.
Hoe een burn out ontstaat? Door het overschrijden van je eigen grenzen en onterechte prioriteiten. Grenzen die je niet duidelijk genoeg gesteld hebt. Grenzen die langzaam maar zeker te ver verlegd worden. Grenzen die vergeten, versleten of vervaagd zijn. Prioriteiten die de naam geen eer aandoen. ‘Prioriteiten’ die onterecht een belangrijke plek hebben ingenomen in je leven. ‘Prioriteiten’ die energie uit je zuigen. ‘Prioriteiten’ die je liever kwijt dan rijk bent.
Voel je je burned out? Trek de -spreekwoordelijke- stekker eruit!
Tijd voor een reset-moment. Die stekker moet er echt even helemaal uit. Tijd om opnieuw duidelijke grenzen te stellen die jou beschermen. Tijd om haalbare en realistische prioriteiten te stellen. Wat wil jij en wat kun je aan?
En ja, ik ben ook zo’n mens die van nature heeeeeeeel van alles en iedereen leuk vindt. Ik kan van heeeeeeeel veel dingen ontzettend enthousiast worden. En ik heb ook een jaar of 30 lang heeeeeeeel veel gedaan. Ik had energie voor 20. Ik wenste dat er 10 dagen in de week zaten en plande altijd alles van uur tot uur vol. Heerlijk vond ik dat. Toen. Als ik datzelfde tempo aan had gehouden, me om dezelfde dingen druk had gemaakt en dezelfde gevulde agenda had gehad toen de kinderen geboren werden, was ik daar keihard aan onderdoor gegaan. Maar zover is het gelukkig (nog) nooit gekomen. Al tijdens mijn zwangerschap van onze oudste dochter Jools voelde ik aan dat mijn prioriteitenlijstje zou (lees: moest) gaan veranderen. En tijdens de zwangerschap van onze jongste dochter Pippa gingen diezelfde gedachten door m’n hoofd, want ook zij zou zo’n knalbelangrijke plek innemen op de Lijst der Lijsten.
Wie ben ik nu eigenlijk? Welke rollen vervul ik?
Ik ben heel, heel goed gaan nadenken over wie ik ben:
- ik ben een vrouw
- ik ben een moeder
- ik ben de geliefde van Thaddeus
- ik ben een (schoon)dochter
- ik ben een (schoon)zus en tante
- ik ben een vriendin
- ik ben een collega en juf
- ik ben een schrijfster
Hoe wil ik deze rollen invullen?
- ik wil iedere dag energiek opstaan en het beste uit het leven halen
- ik wil de de belangrijke mensen in mijn leven ongestoorde aandacht geven wanneer we samen zijn (naar ze luisteren, van hen genieten en positieve energie uitwisselen)
Bovenstaande dingen heb ik tijdens het Be The Best You Weekend van Mom in Balance afgelopen juni opgeschreven en met een gouden randje omlijst. Dit kunstwerkje staat op een opvallende plek in onze slaapkamer waardoor ik er iedere dag even naar kan kijken. Dit helpt mij herinneren aan wat écht belangrijk is. Alles wat hier niet opstaat is niet echt belangrijk en kan ik ook prima zonder. Ga/doe/rol ik liever zonder zelfs. Want:
Door te minimaliseren, maximaliseer ik de kostbare tijd met deze goudomrande prioriteiten.
Valkuilen herkennen om een burn out te voorkomen
Maar valkuilen blijven verleidelijk lonken. Gelukkig zie ik ze aardig goed aankomen en houd ik ze op afstand: Een leuke samenwerking met een mooi bedrijf, meer schrijven voor KLM, lid worden van de Social Committee bij ons op school, een festival met vriendinnen op de vrijdag na de eerste volle werkweek van mij en Jools haar eerste schoolweek, een middagje shoppen met een vriendin terwijl ik eigenlijk nog andere dingen eerst af wilde maken…. Nee, jammer, helaas: dat gaat niet gebeuren. Die grenzen worden met schild en zwaard beschermd. Hoe leuk en gezellig alles ook klinkt. No is the answer.
Tja, dan ben ik maar weer die Party Pooper die er alweeeeeer niet bij is….
Dit hele less is more gebeuren is niet van de een op de andere dag klaargespeeld. Daar is een heel proces aan vooraf gegaan. Voordat we een jaar op reis gingen werd het al langzaam in gang gezet. We begonnen na te denken over alle dingen die we deden, maar eigenlijk stiekem best wel veel te veel waren. Dingen die er ingeslopen waren en we als vaststaande routine hadden ingecalculeerd in de agenda, waardoor het lastig was om er vanaf te komen. Omdat we onszelf uit konden zoomen van de situatie en op onze afspraken/activiteiten heel rigoreus en zakelijk stempels gingen zetten in de categorie: “Hoe belangrijk is dit nu echt?”, bleken er heel veel dingen af te vallen en er veel meer tijd voor elkaar vrij te komen. Ohhhh… wat een ademruimte én liefde leverde dat op!
Tijdens ons jaar op reis was er wat betreft prioriteiten stellen geen vuiltje aan de lucht. We hadden natuurlijk ook nul komma nul verplichtingen of andere mensen waar we rekening mee hoefden te houden. Toen we weer terug in Nederland kwamen vloog dit enorme verschil in de manier van leven ons best wel even aan. Dit zette ons weer even op scherp wat betreft het duidelijk stellen van onze grenzen en prioriteiten. Als kers op de taart ging ik bij terugkomst naar het al eerder genoemde Be The Best You Weekend van Mom in Balance. Bij het presenteren van mijn Goudomrande PrioriteitenSchilderij kon ik wel janken van geluk en trots. Of nee: dat dééd ik dus gewoon -dat janken- en het voelde nog heerlijk ook die ConfettiTranen!
Dus, steeds wanneer een verleiding op m’n pad kom, tast ik met al m’n vezels in m’n lijf af of dit binnen de grenzen past. Kan ik dit aan? Wil ik dit echt? Lopen mijn prioriteiten hierdoor gevaar op? Word ik hier heel blij van? Levert het energie op? Check, check, double check voordat er een ja of nee komt. En bij twijfel? No is the answer.
BOEIENNNN wat anderen daarvan vinden!
Oh jongens, dit helpt mij ZO. Die duidelijke grenzen en prioriteiten heb ik zwaar nodig om me daarbinnen vrijuit te kunnen begeven. Met heel veel adem te kunnen leven. Met heel veel energie om te delen. Met heel veel liefde te kunnen dansen met de mensen van wie ik giga intens houd. Dit gun ik mezelf en mijn dierbaren.
Dit is mijn manier om mijn shizzle bij elkaar en het koppie boven water te houden. Of liever gezegd: op m’n luchtbedje met een cocktail in de hand op dat woelige water te drijven.
En soms komt er een golf en verdrink ik (met cocktail en al) nog net niet. Maar daarna klim ik met al m’n kracht dat luchtbed weer op en voel ik me na die worsteling net een stukje sterker.
I GOT THIS.
‘Got jij this’ ook? Heb jij je eigen trucs om je koppie boven water te houden? Of heb je het gevoel een snorkel nodig te hebben?
Die snorkel zou bijvoorbeeld een fijne coach -zoals vrouwencoach Marianne Kroezen- of een psycholoog kunnen zijn. Vraag eens aan anderen in je omgeving die hier ervaring mee hebben of zij iemand aan kunnen raden.
Oké, mijn grens zit er bijna aan te komen voor vandaag. Genoeg getypt, genoeg nagedacht en genoeg mezelf afgezonderd achter dit beeldscherm. Tijd om te spelen met m’n guppies!
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 