Auteur: Annette de Graaf

Vakanties plannen wij liever niet ver vooruit. We wachten het liefst tot het laatste moment en kijken dan waar we zin in hebben. Dan stappen we in de auto en rijden we naar ‘daar waar het leuk is’. Net wat op dat moment goed voelt. Een manier van leven die perfect is voor ons. Maar… ik hou ook enorm van de vakantievoorpret. Een beetje verdwaald raken op het internet op zoek naar pareltjes waar we wellicht onze tent op zullen gaan zetten of een tijdje kunnen vertoeven in een idyllisch huisje in het bos. Maar ja, op een gegeven zie ik door de bomen het bos niet meer en komt er te te te veel informatie op me af. Er zijn zoooooveel campings en er zijn zoooooveel reviews van mensen waarvan ik niet weet hoe serieus we ze kunnen nemen. Is die campingbaas nou echt onvriendelijk? Was het sanitair werkelijk zo vuil? Dussss.. ik dacht: laat ik jullie -als members van onze positieve online community voor perfecte imperfecte ouders- eens om tips vragen. Jullie hebben vast wel een idee van wat bij ons past. Er kwamen (tegelijk met de tips) ook veel verzoekjes binnen om de tips te delen. Hier komen ze dan! Alle tips die aan onderstaande criteria voldoen:

12 leuke Familievriendelijke natuurcampings in Nederland

1. Camping Huttopia de Roos in Ommen (Overijssel)
   
2. Camping Lolotte in Neede (Gelderland)
   
   
3. Familiecamping de Belten in Hardenberg (Overijssel)
   
4. De Waps in Oudemirdum (Friesland)
   
5. De Hoevens in Alphen (Noord-Brabant)
   
6. De Lemeler Esch in Lemele (Overijssel)
   
7. Camping Kallumaan bij Netl – de Wildste Tuin – in Kraggenburg (Flevoland)
   
8. De Helfterkamp in Vaassen (Gelderland)
   
9. Camping Geversduin in Heemskerk (Noord-Holland)
   
10. Camping De Rimboe in Lunteren (Gelderland)
    
11. Camping de Lakens in Bloemendaal (Noord-Holland)
    
12. Camping de Bosrand in Ellertshaar (Drenthe)
    
    

3 Leuke FAMILIEVRIENDELIJKE NATUURCAMPINGS IN België

1. C&P Buitensport in Houffalize, Belgische Ardennen
   
2. Petit Suisse in Dochamps, Belgische Ardennen
   
3. Camping Anderegg, Bruyères, Belgische Ardennen
   

2 Leuke FAMILIEVRIENDELIJKE NATUURCAMPINGS IN Luxemburg

1. Campingpark Beaufort in Luxemburg
   
   
2. Camping Fuussekaul in Luxemburg
   

2 Leuke FAMILIEVRIENDELIJKE NATUURCAMPINGS IN Duitsland

1. Naturcamping Vulkaneifel in Manderscheid, Duitsland
   
2. Camping Harfenmühle in Duitsland
   

2 Leuke Familievriendelijke natuurcampings in Frankrijk

(ALLEBEI ONGEVEER 6,5 UUR RIJDEN, MAAR WEL DE MOEITE WAARD OM TE VERMELDEN…)

1. Glamping van Noort, Cormenin, Frankrijk
   
2. Domaine le Colombier, Champagne Ardennen, Frankrijk
   
   

Tips om te kamperen met kleine kinderen

Vier jaar geleden schreef ik een blog over kamperen met kleine kinderen: de Do’s & Don’ts. Die ga ik ter voorbereiding én als onderdeel van de voorpret nog maar weer eens lezen! ZO schattig om Jools en Pippa als hele hele hele kleine gupjes te zien! We zijn toen naar 4 verschillende campings in Frankrijk geweest:

Moulin de Jarasses in Le Compas, het Groene Hart van Frankrijk

Domaine Saint Paul le Marseillais in Mèze in Zuid Frankrijk

Camping Natura Pyrenees in Estaing in de Pyreneeën

Camping Indigo Nourmoutier en l’île, Vendée

Mega aanraders allemaal! En nu heb ik NOG meer zin om te gaan kamperen met onze 3 guppen!

Ben heel benieuwd naar jullie plannen. Laat je het weten?!

liefs,

Annette

Tranen rollen over m’n wangen tijdens het typen van bovenstaande titel. Jeetje, wat is dit even slikken zeg. Het doet zelfs pijn in m’n hart. Ook Jools en Pippa hebben een traantje gelaten toen we gisteren hoorden dat ik niet aangenomen kan worden bij Green School South Africa. We zaten al zover in het proces en voor ons gevoel stonden we al met één voet op Zuid-Afrikaanse bodem. Thaddeus vindt het ook super jammer, maar hij is wel de nuchtere van ons gezin. Fijn, want dat is wel nodig met 3 van die emo-kippetjes bij ons in huis. Alhoewel vandaag, een dag later, de rust al weer redelijk wedergekeerd is. Incasseren, silver linings zoeken en de mooie momenten van het heden plukken.

Terug in de tijd: Hoe ons ‘bijna-Zuid-Afrikaanse-avontuur’ begon

Zes jaar geleden reisde ik in m’n eentje af naar Nepal om daar vrijwilligerswerk te doen: teacher training sessions op schooltjes én het uitdelen van schoolbenodigdheden aan de kinderen. Ik bleek niet helemaal alleen op reis te zijn, want ieniemienie Pippa zat in m’n buik. Met uitzicht op de Mount Everest had ik een positieve zwangerschapstest in m’n handen en belde dolblij Thaddeus om te vertellen dat Jools een broertje of zusje zou krijgen. Samen met Pippa (zo voelde het) beleefde ik een prachtige tijd daar in Nepal. Een ontmoeting die mij al die jaren heel goed is bijgebleven was die met Becca en Maddie Stine. Deze twee Amerikaanse zussen waren studenten van Green School Bali en assisteerden mij tijdens het vrijwilligerswerk. Ze vertelden mij honderduit over hun school en die verhalen raakten mij op de één of andere manier in het hart. Wowwww… Die school klonk echt als een droomschool.

Drie maanden geleden vertelden lieve collega’s en vrienden Daan en Jonne dat ze gaan verhuizen naar Thailand. Daan heeft daar een baan gekregen als Dutch teacher op een internationale school. Thuis kletste ik hier met Thaddeus verder over. De wens om ooit weer het buitenlandse avontuur op te zoeken was er, maar we hadden in ons hoofd dat we de komende tijd nog wel even in Nederland zouden blijven. Door de enthousiaste verhalen van Daan en Jonne werd dat vlammetje nog iets verder aangewakkerd en besloot ik om toch alvast eens even wat rond te gaan kijken op het internet. Zo uit het niets ‘popte’ Green School Bali in m’n hoofd op en typte ik dat in op Google en klikte door naar de website. En wowwwwww… Die school IS echt een droomschool. Niet normaal. Alles waar zij voor staan, is waar ik voor sta: de nieuwsgierigheid van het kind is leidend, leren door te denken en te doen, het stimuleren van creatief probleemoplossend en kritisch denken, geen vast programma -> kijken naar de behoeften van de kinderen, écht leren (geen ‘kale’ sommen/werkbladen die geen betekenis hebben voor het kind), het welzijn van het kind voorop stellen, kinderen leren te begrijpen dat alles en iedereen verbonden is met elkaar, kinderen zelf eigenaarschap geven over hun leerproces, ennnn buiten zijn, buiten leren, buiten spelen. Ja. Wowwww. Op mijn lijf en op die van onze kinderen geschreven!

En toen zag ik bovenaan de website staan: Green SchoolS. Huh?! Zijn er nog andere Green Schools? Waar dan? Huh?! In Zuid-Afrika? ‘Ons’ Zuid-Afrika?? Het land waar wij al 7,5 jaar smoorverliefd op zijn? En waar is die Green School dan? Oh, hij gaat nog gebouwd worden: ‘opening January 2021 in Paarl’. In Paarl? De Cape Winelands? Ons favoriete gebied?! WOWWWW.

Er stond op de website dat ‘educators’ een e-mail konden sturen om te laten weten dat ze geïnteresseerd zijn. Daar hoefde ik op die bewuste middag, op 15 april 2020, precies 0 seconden over na te denken.

E-MAIL VERSTUURD ✅

Het sollicitatieproces

Twee weken na het versturen van deze e-mail kreeg ik een berichtje dat het sollicitatieproces van start was gegaan. Ik kon een formulier invullen en er werd gevraagd om een video in te sturen waarin de kandidaat vertelt wat zijn of haar visie op onderwijs is. Daar ging ik even goed voor zitten en stuurde uiteindelijk heel tevreden het formulier en de video naar Team Green School South Africa. Twee dagen later kreeg ik al een mailtje terug met de vraag of we op maandag 27 april konden videobellen: de directeur, de founder en ik. YES PLEASE!

Dat eerste gesprek was te gek. Het voelde al snel heel goed en vertrouwd. Onze kijk op het leven en op onderwijs was zo hetzelfde! De directeur en de founder gaven aan dat ik bovenaan hun lijstje van ‘top picks’ stond. Yesss!!!

Inmiddels was Jools leerling geworden van het Green School online programma en via haar leerde ik Esbè kennen. Zij was Jools haar juf en zat ook volop in het sollicitatieproces. We hadden een super leuke klik en videobelden regelmatig om elkaar op de hoogte te houden over de laatste ontwikkelingen. We konden het ons al helemaal voorstellen dat we over een paar maanden samen deel uit zouden maken van het founding team van Green School South Africa. Tijdens de virtuele open avonden voor ouders waren we beiden aanwezig en groeide de band met de nog te bouwen school. Voor het tweede sollicitatiegesprek met het hoofd van Green School International en met een gepensioneerde schoolleider uit Zuid Afrika (die zijn gehele schoolloopbaan in opstand is gekomen tegen het traditionele onderwijs), bereidden Esbè en ik ons samen voor. Wij konden dit. We hadden er zoveel zin in!

Ook dat gesprek was geweldig. Achteraf stond ik te stuiteren van adrenaline. Esbè had hetzelfde gevoel. We deelden onze ervaringen later die avond via Zoom. Allebei met een wijntje in de hand deden we cheers via het beeldscherm. Dit kon niet anders dan goedkomen!

Afgelopen zaterdag ontvingen we allebei een questionnaire waarin gevraagd werd welke grades we les zouden willen geven en welke programma’s we zouden willen ontwikkelen. Het werd steeds echter. Steeds echter! Voor ons hele gezin! Thaddeus kletste er met vrienden over, Jools en Pippa wisten van het proces en leek het geweldig, onze familie en vrienden begonnen steeds meer aan het idee van een mogelijke verhuizing te wennen, we zorgden ervoor dat Sol z’n vaccinaties nog net konden worden gegeven voordat we in oktober zouden vertrekken, we bekeken huurhuizen op Val de Vie Estate (op een kilometer van de school), mijn Head of School van de Internationale School van Amsterdam wist er van…. We stonden al met één voet op Zuid-Afrikaanse bodem.

Op maandag ontving Esbè een e-mail waarin stond dat ze officieel aangenomen was.

Op woensdag ontving ik een e-mail waarin stond dat ze mij niet aan konden nemen, omdat ze niet het risico durfden te nemen dat ze niet op tijd mijn werkvisum rond konden krijgen.

BAM. BAM. BAM. Dat voelde als een klap in m’n gezicht.

Ik wist dat ‘visumdingen’ in Zuid-Afrika ingewikkeld zijn, maar dit nieuws had ik echt niet aan zien komen. Er stond verder geen uitleg in de e-mail.

Ik wilde de hele middag alleen maar huilen. Maar dat kon niet, want Jools en Pippa hadden allebei een vriendinnetje mee naar huis. Die vriendinnetjes zullen wel gedacht hebben dat de moeder van Jools, Pippa en Sol zich nogal vreemd gedroeg…. Ik heb boven in het washok zo hard staan huilen terwijl Thaddeus mij in z’n armen hield. Maar dat kon dus ook niet al te lang, want tja: ons huis was gevuld met spelende kindjes en een slapende baby.

EMo-shoppen, emo-appen en emo-bellen

En jeetje, wat zijn familie en vrienden dan LIEF LIEF LIEF. Na een informerend appje dat ons ZA avontuur niet door zou gaan stonden een half uur later m’n schoonouders op de stoep met een bos bloemen met in het midden een Protea: de nationale Zuid-Afrikaanse bloem. Hoe lief. Elles, Anouk en vriendin Cindy belden gelijk om te vragen hoe het ging. Geen idee of ze me verstaan hebben, want ik kon alleen maar snotteren. En de allerliefste appjes stroomden binnen. Hoe lief. Hoe lief?? Dank jullie wel.

Toen Jools en Pippa aan het korfballen waren ’s middags ben ik even gaan emo-shoppen: een nieuwe jurk, een fles wijn en tapas hapjes. Zo. Dat voelde al gelijk een stuk beter.

Silver Linings

Gelukkig, gelukkig zijn wij heel goed in terugveren. Bouncing back up. Sterker dan daarvoor. Met ons hele gezin. Jools en Pippa zijn in dit hele proces ook een heel belangrijk onderdeel geweest. Van de voorzichtige voorpret, van het steeds iets echter worden, van de teleurstelling en van het terugveren. Jools vertelde mij net dat ze zo blij is dat we altijd alles aan haar vertellen en dat ze daardoor heel goed begrijpt hoe ik mij voel. Ze zei dat ze blij is dat wij onze gedachten aan haar vertellen, want dan kan zij dat ook doen en dan kunnen we elkaar helpen. Wowwwww. Joolsje! Fijn kind! Dank je wel voor deze woorden.

Het is zoals het is. We zijn waar we moeten zijn. En dat is goed.

Ik geloof enorm in het lot. Het had gewoon zo moeten zijn. Ik vind altijd enorm veel rust in ‘het is zoals het is’. Suck it up and doorgaan. Wie weet wat voor ander avontuur er op ons pad zal komen. Maar avontuur vinden we ook door keihard in het moment te leven. Avontuur vinden we in ons eigen huis. In onze tuin. Bij de Olmenhorst. Op het strand. In het bos. In een museum. In een restaurant. In de Turkse supermarkt. Bij en met onze familie en vrienden. Daar zijn we enorm dankbaar voor. We zijn ook niet persé op zoek naar iets anders of naar meer, omdat we niet tevreden zijn. We willen niet weg uit Nederland omdat we het hier niet naar onze zin hebben. We zijn hier dol- en dol- en dolgelukkig. Met elkaar. Met onze familie en vrienden. Met ons fijne landje. Had ik al gezegd dat ik daar dankbaar voor ben? Haha ik ben hier heeeeeel dankbaar voor!!!

Heel veel liefs,

Annette

.

As we speak staat de veranda VOL met baby- en kinderspullen die vanmiddag naar de kringloopwinkel gebracht gaan worden. We hebben zo, zo, zoooooooveel spullen die al een jaar ergens in een mand een beetje niets lagen te doen en die gaan nu allemaal lekker foetsie. Zeven shoppers vol. De reden dat het amper aangeraakt werd? Onze kinderen spelen bijna nooit met speelgoed. Jools verslindt Donald Ducks, is gek op knutselen, buiten met de bal spelen, kliederen met modder en bordspelletjes doen. Pippa zorgt graag voor haar plantjes in de tuin, tekent schriften vol poppetjes en hartjes en doet de hele dag door experimentjes met water, zeep, zand lijm, plakband en scharen. En Sol? Sol is gek op de Ikea bordjes die hij uit de vaatwasser gegrist heeft, een fietstochtje maken, de glijbaan opkruipen in het zitje van het winkelwagentje van de supermarkt zitten, het drempeltje van de keuken naar de veranda, de trap op en af, het omgooien van de blokkentoren van z’n zussen, met water spetteren en overal op ontdekkingstocht gaan. Voor al onze kids geldt: (het meeste) speelgoed is een paar minuten leuk, maar daarna zijn ze er wel klaar mee. Dus…. wat zou super zonde zijn om als cadeau aan onze kinderen te geven? Juist: speelgoed.

Verjaardag vieren = gezellig samenzijn

Natuuuuuurlijk gaan we Sol z’n verjaardag wel vieren. We laten het heus niet ongezien voorbijgaan. Er zal taart worden gegeten en we zetten vast een feestmuts op. Maar dan wel dus zonder cadeaus. Hij gaat uberhaupt niet eens doorhebben dat hij op die dag jarig is en wat cadeautjes zijn, dus het is echt niet zielig ofzo. Wat wel zielig zou zijn? Heel veel visite. Een huis vol gasten. Een papa en een mama die druk heen en weer aan het rennen zijn om mensen te voorzien van eten en drinken. Want voor wie is dit feestje? Voor Sol. We gaan kijken naar wat leuk voor hem is. Dat gaan we doen. En waar maak je Sol helemaal blij mee? Een rondje fietsen, spelen met water, rollebollen, kijken naar diertjes en ‘gewoon’ gezellig samenzijn. Less is so much more.

• 

• 

• 

Wat gaan we dan doen?

Dat is een goede vraag. Geen idee. Misschien staan we wel ergens op een camping of zitten we in het huisje van opa en oma in Duitsland. Maar het kan ook zijn dat we hier in Nederland zijn en een dagje dierentuin doen met de familie Knops en de Graaf. Net waar ons gezin en de opa’s, oma’s, ooms, tantes, neefjes en nichtje op dat moment behoefte aan hebben. En tja, dat kun je een maand van tevoren natuurlijk nog niet weten. Er geen ‘big deal’ van maken en de ‘alles is goed’ vibe zit er bij al onze familieleden heerlijk in. Daar rollen we allemaal super goed op!

Food for thought

Ik ben heel benieuwd hoe jij over verjaardagsfeestjes denkt. Ben je tevreden met hoe het tot nu toe gegaan is? Zijn de feestjes fijn voor de jarige en de andere gezinsleden? Wat zou voor jou ideaal zijn?

Interessant om eens te reflecteren en mogelijk iets aan te passen als je dat zou willen.

Fijne week lieve jij!

liefs,

Annette

Vorige week vertelde de juf van Pippa dat Pippa heel emotioneel had gereageerd toen in de klas het verhaal van Mozes voorgelezen werd. Pippa vond het zo zielig voor het baby’tje en voor zijn echte papa en mama dat ze niet bij elkaar mochten zijn. Maar ze had ook traantjes van blijdschap, omdat er toch een andere mevrouw voor Mozes ging zorgen. De juf wilde aan mij laten weten dat dit gebeurd was, mocht Pippa later op de dag of avond hier nog over beginnen. Uiteindelijk hebben we haar er niet meer over gehoord. Het inlevingsvermogen in zo’n verhaal en het gevoel van medeleven vindt op het moment zelf plaats, maar ze kan het ook gelukkig al snel weer loslaten en verder gaan met de orde van de dag. Een soortgelijke situatie diende zich vandaag weer aan, maar dan in de bioscoop.

Een uitje voor 2: Just me & The Pipster

Pippa en ik gingen even lekker met z’n tweetjes op pad. Heerlijk zo’n uitje voor 2 en alle aandacht voor elkaar. Alle 3 onze kinderen genieten zichtbaar van dat soort dingen. Pippa is gek op bioscoopbezoekjes en nu dat weer mag maakten we daar vanmiddag graag gebruik. Om kwart over drie vertrokken we samen (ik lopend en zij op de step) richting de bioscoop in Lisse. Op stap met Pippa voelt altijd alsof je op safari bent, want ze ontdekt in iedere struik, bloem of stukje aarde wel beestjes. Vanmiddag stonden we een minuut of tien naar een bijtje te kijken die druk bezig was nectar te verzamelen in de vlinderstruik van de buren op de hoek. Daarna hadden we de grootste lol met en in een watersproeier in de tuin bij de kerk, kroop Pippa door een spiraalvormig fietsenrek en als diepte- en tegelijkertijd hoogtepunt organiseerden we nog een begrafenisje voor een dood bijtje die we vonden op de stoep. Never a dull moment met Pippa & La Mama….!

De film: Big Trip

De film was leuk, grappig en zat vol lekkere muziekjes waarop uitbundig door Pippa en haar 2 buurvrouwen geswingt werd. Die buurvrouwen bestonden uit haar klasgenootje die toevallig ook in de zaal zat en mij. De ouders van Pippa’s klasgenootje en ik hebben een heel groot deel van de film naar onze kinderen zitten te kijken, want zij waren eigenlijk nog mooier entertainment dan de film zelf. Hun pure reacties waren GOUD. Schrikken, lachen, gieren, giechelen, waarschuwen: hashtag no filter. Zo heerlijk. Maar de allermooiste reactie van Pippa vond ik toen het op het einde (spoiler alert) allemaal weer goed kwam. Ze zat met een tevreden lach om haar mond en glimmende oogjes naar het doek te kijken. Terwijl ze mijn hand pakte, zag ik dat haar oogjes steeds natter werden en er een traantje naar beneden rolde. Oh en natuurlijk, natuuuuuurlijk hield ik het ook niet droog. Ik deed natuurlijk, natuuuuuurlijk keihard met haar mee. Wow, wat voelde ik mij mega trots op het grote hart van mijn dochter.

Nagenieten

Op de terugweg kletsten we samen (uh, zij) honderduit over de avonturen van Patrick, Oscar, Janus, de babypanda en hun andere dierenvrienden. Vooral de wolf (slap)Janus had veel indruk op haar gemaakt. Hij was heel belangrijk geweest voor de goede afloop door eindelijk over z’n angsten heen te stappen. Dat vond Pippa echt super stoer van hem. En ze zei dat ze nu heel veel zin had om weer met Sol te knuffelen, want tijdens de film had ze veel aan hem gedacht doordat de babypanda dezelfde geluidjes als hij maakte. Eerlijk: ik had EXACT hetzelfde gevoel! Gauw terug naar huis dus!

Het was een memorabele middag. Zo fijn!

liefs,

Annette

PS: Hebben jullie kinderen dat ook, dat ze echt helemaal ‘in’ een film of boek kunnen zitten en er emotioneel in betrokken raken? Of heb je dat zelf? Ohhhhh ik ben ook echt zo’n jankerd haha! Bij ieder mooi of zielig moment komen de waterlanders al!

Wat een voorrecht om mijn jeugd te hebben doorgebracht temidden van weilanden, vrijwel autoloze straten, een vrijwel altijd leeg honkbalveld, heel veel water en de beste klimboom op aarde. Hier ben ik mijn ouders enorm dankbaar voor. Dat mijn broertje en ik hier mochten opgroeien. Vanmiddag maakte ik samen met Sol en Pippa een wandeling door dit gebied en toen kwam dat besef nog harder binnen. Wow… wat een geluksvogels zijn mijn broertje en ik geweest!

Mama, vertel eens….

Tijdens het plukken van bloemen voor oma, stelde Pippa 1001 vragen over vroeger. Waar de beste verstopplek was, met wie we hutten bouwden, of we zelf de balk tussen de weilanden hadden gelegd, waarom ik bang was voor de zwanen in het zwanennest als we daar met de boot langs kwamen (ik liet haar zien hoe ik dan onderin de boot gebukt ging zitten), wie de schaatswedstrijden op het lange stuk sloot won, of het land nog steeds van boer Meijer was en of we wel sterk genoeg waren om de hooibalen op de kar te sjouwen en tot hoe laat we ’s avonds nog mochten voetballen op het honkbalveld. Pippa smulde van de verhalen en ik genoot daar weer van.

Ondertussen plukte ze stevig door voor oma Marijke…..

• 

• 

• 

• 

Hier ziet het veldboeket er nog prachtig uit, maar een kilometer of 5 later -toen we bij oma thuis aankwamen- hing het bossie er nogal beteuterd bij. Pippa had het met iets teveel liefde (en zweet) stevig vastgehouden terwijl ze naast de wagen met mij mee huppelde tussen de weilanden van (Enge)Wormer door.

• 

• 

Wat een bijzondere middag samen! Sol vermaakte zich ook prima: hij zwaaide naar alle paarden, ganzen en passerende fietsers. En hij deed gelukkig ook een tukkie. Meneertje heeft is maar weinig keren rustig naar Dromenland vertrokken de afgelopen tijd, dus die Power Nap was even van groot belang. Toen we in de supermarkt waren om popcorn te kopen voor de Pippa + Papa + Mama Movie Night (Jools is uit logeren bij haar neefjes & nichtje) werd Sol wakker. Van het gekraak van de zak popcorn… Hij heeft daar nu al een neusje, uhhh oortje voor!

Kamperen bij de boer?

Tijdens het wandelen kwamen we een boerencamping tegen die er super leuk uitzag. Heb het even gegoogled en de camping heet ‘SwartHoeve’. Wie weet gaan we deze zomer wel op een paar kilometer bij m’n ouders vandaan kamperen haha!

Oke. Bedtijd. Hopelijk blijft Sol lekker rustig slapen en zijn we allemaal morgenochtend fris en uitgerust. Duim duim duim!

Liefs,

Annette

PS: Hopelijk heb jij ook een fijne zaterdag gehad!

Bovenstaande woorden waren Pippa’s woorden toen we met z’n tweetjes in haar slaapkamer een boekje aan het lezen waren. Daarna ging ze verder met het uitleggen van haar dilemma: “Ik moet dus kiezen tussen kussen en knuffelen, maar ik kan gewoon niet kiezen. Mam, wat zou jij kiezen?” Blijkbaar had ik het niet helemaal (lees: helemaal niet) goed begrepen, want toen ik zei dat ik voor allebei zou kiezen, rolde ze met haar ogen: “Uh nee-ee, ma-am, je MOET kiezen. Kussen of knuffelen. Denk er maar even over na oké, mam. Maar dan moet je me morgen een antwoord geven.” Dat leek mij een uitstekend plan. Saved by the gaap.

Pippa’s plan

De volgende ochtend maakte ik Pippa wakker met een knuffel en vertelde haar dat ik voor de knuffel gekozen had. “Want”, zei ik, “een knuffel voel ik met mijn hele lijf.” Pippa had een tegenargument voor de kus: “Nou, als ik kus dan voel ik dat ook met m’n hele lijf. Dus dat helpt niet mee met kiezen. Maar gelukkig heb ik een plan, mam. We maken een nieuw woord. Dan mag je die kiezen als je wilt. Het nieuwe woord is knusselen. Voel maar, ik knussel nu met jou. Wil je ook kiezen voor knusselen? Want dat mag.”

Och Pips, wat ben je heerlijk! Ik knussel het liefst met jou de hele dag!

Welk zelfgetoverde woord is jouw favoriet?

liefs,

Annette