Auteur: Annette de Graaf

Bij ons kan het ook nooit eens normaal gaan. De vorige keer dat we naar Duitsland op vakantie zouden gaan, besloten we een uur voor vertrek dat we toch maar thuis gingen blijven. Dit bleek uiteindelijk de beste beslissing ever, want een paar dagen later moest Sol in het ziekenhuis worden opgenomen met een longontsteking. Deze krokusvakantie gooien we het verrassingselement over een andere boeg: in plaats van morgen naar Duitsland te vertrekken zijn we vandaag al in de auto gesprongen. Bij ons kan het ook nooit eens normaal gaan en I love it.

Inpakrecord? Check!

Aan een georganiseerde vakantievoorbereiding of inpakstress doen we nooit. De avond of ochtend van tevoren rapen we wat spullen bij elkaar en zijn we klaar om te gaan. We hadden dus ook nog niets geregeld voor morgen. Dat zouden we nog wel doen als de kids op bed lagen ofzo. Maar toen ik vanmiddag met de kids naar Pippa’s zwemles reed, bedacht ik ineens hoe chill het zou zijn als we morgenochtend lekker wakker konden worden in Duitsland. En ‘s avonds reizen leek me eigenlijk ook wel fijner voor Sol. Die gaat overdag niet 4 uur slapen Ik stuurde Thaddeus (die nog aan het werk was) een berichtje met deze hersenspinsel en kreeg dit een paar minuten later terug:

Zo gezegd, zo gedikkiedaan

En hier zitten we dan! Met z’n vijfjes in de auto, op weg naar Hochsauerland. Kriebels in m’n buik van de zin in ongestoorde tijd met elkaar. Lekker wandelen in de prachtige natuur, hardlopen door het bos, skeeleren om de Hillebachsee, sleeën, knutselen, spelletjes spelen, boeken lezen en natuurlijk heeeeel veel knuffelen.

Liefs!

Annette

Actions speak louder than words. Alles, maar dan ook alles wat we doen wordt door onze kinderen geobserveerd. En gekopieerd. Kinderen zijn over het algemeen verschrikkelijk slecht in luisteren, maar sterren in nadoen. Walking your own talk is daarom van mega belang. Je daarvan bewust zijn als ouder gaat je zoveel opleveren in de opvoeding van je kind. Daar moest ik gisteren weer even aan denken toen ik tegen m’n dochter riep dat ze niet zo moest schreeuwen. Oeps.

Kinderen zijn onze keiharde spiegel

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de grootste schreeuwlelijk van het land? Tja, dat stemverheffen (klinkt ietwat gezelliger) hebben de kids niet van een vreemde. Ik kan af en toe best fel uit de hoek komen en daarbij een luide, strenge stem opzetten. En die hoor ik dan ook wel eens terug bij de dametjes. Ik hoop niet dat het te laat is, maar door m’n leven te beteren op dit gebied, gaat het met hen ook nog goed komen. Walk the talk, mama Annette, walk the talk. En dus niet schreeuwen.

Laten we nog even doorspiegelen

Het goede voorbeeld willen geven aan onze kinderen, pusht Thaddeus en mij om iedere dag de beste versie van onszelf te zijn. Wat een mooie extra motivatie om hiernaar te streven! We proberen alle dingen die we aan hen mee willen geven, hen in real life te laten beleven:

• positief denken en praten
• doorzetten, ook wanneer het moeilijk is
• behulpzaam zijn
• attent zijn
• voor jezelf op durven komen
• nieuwe dingen uitproberen
• voorbijgangers vriendelijk groeten > vrolijkheid is aanstekelijk!
• zorgzaam zijn
• je geliefden verrassen
• kleine mooie dingen leren waarderen
• kunnen genieten van de natuur
• kunnen genieten van sporten
• creatief denken
• als je iets wilt, moet je het zelf regelen
• over je gevoelens kunnen/durven praten

De momenten waarop we onze kinderen ‘in het wild’ bovenstaande punten uit ziet voeren, dan barsten we zowat uit elkaar van trots. Ook geeft het een bevestiging van dat we op de goede weg zitten wat betreft de opvoeding. Een voorbeeld: Jools zit op atletiek en er werd een hardloopwedstrijd georganiseerd door haar vereniging in het Keukenhofbos. Pippa wilde ook heel graag meedoen, maar we wisten van te voren nog niet zeker of dat mocht. Om op atletiek te mogen moet je namelijk 6 jaar zijn. Soms maken ze voor de bos crossjes een uitzondering en dat was dit keer het geval. Pippa was door het dolle, maar vond het ook best spannend. De andere kinderen die meededen waren een heel stuk ouder, groter en sterker dan zij. Gelukkig overheerste de zin en stonden Jools en Pippa samen klaar voor de start. “3,2,1 FUUUTTT”: daar klonk het startsignaal. Wég was de groep kids! Behalve Pippa, die lag languit op de grond in de modder. M’n moederhart schrok zich rot en wilde haar helpen, troosten, alles. Die arme schat! Maar wat er toen gebeurde gaf me kippenvel en tranen van trots: Pippa krabbelde op, en sprintte richting de groep kinderen die inmiddels een flinke voorsprong had gepakt. Een hele kilometer lang bikkelde ze door en kwam met een hoofd als een tomaat en een glimlach van oor tot oor over de finish. De laatste meters werd ze vergezeld door haar zus Jools, die 2 minuten daarvoor al gefinisht was, maar Pippa als een cheerleader aan wilde moedigen. Man, man, man, wat was ik idioot trots op onze kinderen!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

bewust opvoeden = zelf het goede voorbeeld geven

Ben jij bewust van wat je je kinderen meegeeft? Ben jij bewust van hoe je eigen gedrag en woorden je kinderen vormen? Door zelf het goede voorbeeld te geven (of eigenlijk zelfs te zijn en te leven), bereik je zo enorm veel. Om te weten of je het goed doet, hoef je alleen maar te kijken naar je kids: zij zijn je feedback én je feedforward.

praten met je partner over opvoeden: durf jij dat?

Ik vind gesprekken over opvoeden eng. Doodeng. Dit onderwerp vind ik vreselijk gevoelig en kritiek hierop voelt voor mij al snel als falen. Maar, om te groeien als moeder en levend voorbeeld van onze kids, zijn gesprekken met Thaddeus over opvoeden ontzettend belangrijk. Zo kunnen we elkaar steunen en als team zo sterk mogelijk achter, voor, naast, bij onze kinderen staan. Dus, schat, als je dit leest: let’s talk the talk om hem daarna samen zo goed mogelijk te walken. En als we soms struikelen is dat oké. Ook dat is het leven. Ook dat mogen onze kinderen zien.

liefs,

Annette

Oh, absoluut: ik ben een trotse moeder. MEGA trots. Zou zo zeven dagen op rij een avondvullend programma kunnen geven over alle knappe, stoere, lieve en interessante dingen die onze allerleukste kinderen kunnen, konden, doen en hebben gedaan. Alleen: volle zalen zal het niet trekken. De enige fans zouden hoogstwaarschijnlijk Thaddeus en de opa’s en oma’s van Jools, Pippa en Sol zijn. Zij zijn net zo trots als ik en trekken 1001 anekdotes over hun (klein)kinderen any day, any time. Ze doen net zo hard mee. Maar…. (let op, nu komt de news flash) alle andere mensen op aard zitten hier nu niet en nooit niet op te wachten. Dus al dat opscheppen mag keurig bewaard worden voor de hardcore supporters. Het zal de rest van de wereld een worst wezen wie op welke leeftijd dit en dat en zus en zo al kon. (note to self – note to self – note to self)

Kippen met haantjesgedrag

Met grote regelmatig verbaas ik me te pletter tijdens gesprekken tussen moeders. Het lijkt wel een competitieve woordenwisseling die de naam gesprek niet waard is. Twee of meerdere monologen door elkaar heen waarin de één op haar beurt wacht om de ander te overtreffen met knappe prestaties haar wonderkind. Of, voor de afwisseling, een opschepbeurtje over zichzelf: “Had jij 7 maanden nodig om je figuur terug te krijgen? Nou, ik paste na 3 maanden al weer in al mijn kleren hoor.”

AHHHHHHHH!!!!

Help. Help. Help. Sla mij alsjeblieft voor m’n kop wanneer mijn gedrag jou ook maar aan iets van bovenstaande situaties doet denken. Want zo wil ik echt, echt, echt niet zijn. Ik wil juist jou lekker aan het woord laten en jou horen vertellen over hoe het met je gaat en wat je doet en wat je leuk vindt en wat je kids interesseert. Het gesprek steeds maar overnemen van de ander is niet tof, echt NIET TOF. (note to self – note to self – note to self) Maar ik snap het wel: als je een connectie in je hoofd kunt maken met het onderwerp, dan wil je uit enthousiasme graag ook jouw ervaringen delen. Toch is het van enorm belang voor de sfeer dat je probeert aan te voelen of het oké is om het gesprek naar jou toe te trekken of om juist door te vragen naar de ervaring van de ander. (note to self – note to self – note to self)

Super benieuwd hoe jouw ervaringen zijn op dit gebied. Go ahead, steek lekker van wal! Voel je alsjeblieft vrij om los te gaan met je monoloog 😉

liefs,

Annette

Vorige week tikten Sol en ‘m samen aan: de mijlpaal van 6 maanden borstvoeding! Oh my, wat een team zijn wij samen. Het gaat nog steeds zo goed! Ik ben er iedere dag enorm dankbaar voor dat ik dat mee mag maken. Zeker omdat ik heb ervaren dat het ook zo anders kan zijn. Bij beide dochters voelde borstvoeding geven als een moetje. De druk van buitenaf heeft het plezier weinig goeds gedaan. En nu, nu ik voor de geboorte van Sol al heel duidelijk had aangegeven dat ‘we gewoon lekker zouden kijken hoe het zou lopen’, gaat het compleet anders. Duizendmaal relaxter. Niet die druk te hoeven voelen en volledig je eigen gevoel volgen: dat gun ik iedere moeder!

La je nie gek makuh nie

Had iemand mij tijdens de zwangerschap van Jools dit maar gezegd:

“Laat je niet gek maken door de adviezen van andere moeders en zélfs niet door die van deskundigen. Jij weet zelf wat het beste voor jouw lijf en baby is.”

Of dat nou gaat over het geven van borst- of kunstvoeding, de bevalling, de eerste hapjes of weet ik veel welke beslissingen je dient te maken wanneer je mama bent: jouw mening is goud. Luister naar de stemmetje in je hoofd en hart of leer er naar te luisteren. Als jij een sterke mening/voorkeur hebt, dan is het van groots belang om die te laten horen. Zo voorkom je dat je dingen gaat doen waar je eigenlijk helemaal niet achter staat. Want (geloof me) dat ga je doen wanneer je hormonen tot aan het plafond komen en iemand die ervoor geleerd heeft jouw probeert te overtuigen.

Ja, ik liet me gek maken

Pas bij Sol lukte het mij om -op het gebied van borstvoeding geven- voor mezelf op te komen. Tijdens de zwangerschappen van Jools en Pippa was dat niet het geval. Ik liet me overrompelen door waslijsten aan voordelen van borstvoeding. Het zou bijna dom zijn om daar niet voor te kiezen. Bij gesprekken met de verloskundigen kreeg ik ook amper een keus:

Ik neem aan dat je gewoon borstvoeding gaat geven?

En tijdens de kraamweek liet de kraamverzorgster er geen gras over groeien: “Doorzetten moet je nu! Niet opgeven hoor met de borstvoeding.” En dus zette ik 2 keer 3 maanden door.

Mijn lijf, mijn beslissing

Na deze ervaringen was mijn antipathie jegens borstvoeding groot. Ik vond het zelfs super ongemakkelijk wanneer ik andere moeders zag voeden. Het riep vervelende gevoelens op. Je begrijpt dan misschien dat ik tijdens de zwangerschap van Sol heb overwogen om dit keer niet eens te starten met borstvoeding. Maar toch ging er verder in de zwangerschap een raampje openstaan. Ik zou het allemaal maar gewoon laten gebeuren en wel zien hoe het gevoel erover na de bevalling zou zijn. Ik gaf aan dat ik niet wilde dat verpleegsters of lactatiekundigen zich ermee zouden bemoeien. Mijn lijf, mijn beslissing.

Geen keus vooraf, was de beste keuze ooit

En juist daardoor, door het lekker op z’n beloop te laten gaan, waren die eerste momenten met Sol mega relaxed. Toen hij op onze kamer in het ziekenhuis bij me werd gelegd, lag er helemaal geen focus op borstvoeding, maar gebeurde het heel natuurlijk. Hij leek gelijk te weten wat hij wilde: bij mama drinken aan de borst. Dat ging vanaf dat eerste moment super goed en dat gaat het nu, een half jaar later, nog steeds. Onze borstvoedingsmomenten zijn een heerlijk feestje: iedere dag weer! Nu ik weer aan het werk ben, geef ik nog de ochtend- en avondvoeding. Ben heel blij dat dat lukt en er nog genoeg productie is.

Kolven op het werk

Het komt regelmatig voor dat ik al naar mijn werk vertrokken ben, als Sol nog wakker moet worden. De ochtendvoeding missen we dan samen. Gelukkig heb ik een fijne plek om te kolven op m’n werk. Een kamertje die van binnen op slot kan met een keukenblok, koelkast, tafeltje en een lekkere stoel. Super goed geregeld!

Hopelijk kunnen we dit de komende tijd nog volhouden. Aan stoppen denk ik nog niet, want het gaat juist zo goed. Net als hoe ik erin stond voordat we aan dit avontuur begonnen, zo is het nog steeds: we zien het wel. Geen druk, gewoon m’n gevoel volgen.

En dat, lieve mensen, dat wens ik iedere moeder (to be) toe.

liefs,

Annette

Sta je dan, in je bikini aan de rand van het wedstrijdbad. Met je blije baby in je armen die net heeft genoten heeft van zijn zwemlesje. Kijkend naar je twee dochters die een super stoere missie hebben: 12 baantjes trekken zonder te stoppen. Je hele lijf tintelt van trots. Dit is nou rijkdom. Wow. Maar dan wordt er iets tegen je gezegd waardoor je van je wolkje geduwd wordt. Er wordt naar je buik gewezen en je wordt gefeliciteerd met je vierde zwangerschap. Terwijl je toch echt niet in verwachting bent.

True story. Dit overkwam mij echt. De badmeester zei:

Oh, wat leuk Annette! Gefeliciteerd met je zwangerschap! Dat wordt je vierde kindje dan, toch?

Uhhh… Ik was even compleet sprakeloos. Met moeite kon ik “uhhh ik ben niet zwanger hoor” uit m’n mond krijgen. Maar de badmeester ging gewoon door:

Oh, maar je hebt wel echt een mooi bol buikje. En de rest van je lijf is niet dik. Het lijkt net of je zwanger bent.

Wat mij vooral leek, was dat ik de enige was die me super super ongemakkelijk voelde. De andere partij ging gewoon vrolijk door met naar mijn buik kijken en wijzen. Ik zocht afleiding en verplaatste mijn niet-zwangere lijf flink wat meters verderop om Jools & Pippa aan te moedigen met baantje nummer 10.

Toen ze uit het water klommen, liepen we vlot langs de badmeester door naar de douches. We zeiden hem gedag en wensten hem verder nog een fijne dag. Hij maakte het afscheid een heel stuk minder vluchtig en had zelfs nog een kers op de taart klaar:

Ja, ik zie het nog steeds hoor. Ook van de zijkant lijk je net zwanger. Nou meiden, ik dacht dat jullie er nog een broertje of zusje bij krijgen, maar dat is dus helemaal niet zo. Doei!

Wow. Just wow.

Inmiddels had ik het punt bereikt dat ik de humor van de situatie in was gaan zien. Onder de douche kletsten we nog na over wat de badmeester allemaal gezegd had en we moesten er enorm om lachen. Voor de gein zette ik m’n buik nog meer uit en de meiden deden mee: “Hoeveel weken ben jij zwanger?” “Weet je al of het een meisje of een jongen is?” “Oh, ik voel getrappel!”

En hoppa. Zo zat ik binnen no-time weer helemaal terug op m’n wolkje. Ik voelde me weer schathemeltjerijk. Geen idee of dat 1 woord is, maar who cares. Je begrijpt vast wat ik bedoel 😉

Liefs,

Annette

Oh, wat voelt het heftig om dit zo als titel te typen. Dat maakt mijn beslissing nog echter dan echt. Want ja, het gaat echt gebeuren: ik ga stoppen met MOMspiration. Na vijf jaar zijn Annette en MOMspiration straks niet meer een setje. Na vijf jaar is het tijd voor afscheid. Maar… jullie zijn nog niet van ons (van Annette én MOMspiration) af. Natuuuuurlijk niet! We gaan allebei door, maar dan wel in een andere vorm/bezetting. Het is nog niet helemaal concreet, dus ik zal je even een voorzichtige sneak preview geven voor nu.

Hoe het geschiedde…

Sol en ik waren samen aan het hardlopen. Nou ja, ik liep hard en hij lag lekker te slapen in z’n Stokke Trailz wagen.

We waren onderweg naar onze pitstop: de fysiotherapiepraktijk van Thaddeus(.nl) bij av de Spartaan in Lisse. En opeens, ter hoogte van Helder Carwash (ik weet het nog precies) schoot het mij te binnen: ik ga stoppen met MOMspiration.nl en door met theflyingdutchfamily.nl. Whoppa. Ja. Dat is het. Dat ga ik doen. Dat is zoveel duidelijker dan steeds uit te moeten leggen: “Mijn blog is MOMspiration, maar op Instagram heet ik @theflyingdutchfamily.” Ja, het is nu tijd om 1 lijn te trekken. The Flying Dutch Family it isssss. Op Instagram (waar ik dagelijks berichten en Stories post) en binnenkort ook als blog > theflyingdutchfamily.nl. M’n blog zal dezelfde insteek blijven houden: een positieve online community voor perfecte imperfecte families (niet alleen moeders dus meer ;-)).

Hoe het nieuws aankwam bij de teamies….

Wij van Team MOMspiration zijn hecht. Heel hecht. We weten exact wat we aan elkaar hebben en we gunnen elkaar de wereld. Ik zag er dus als een malle tegenop om mijn nieuwe idee met hen te delen en wilde er super zeker van zijn om niemand een vervelend gevoel te geven. Thank alle goodnessen dat dit niet gebeurde. Alle meiden reageerden super super super lief en bij eentje gingen zelfs alle radartjes op standje maximaal: Anouk zag het helemaal zitten om een doorstart te maken met MOMspiration.nl. Ze vroeg mij of ik haar dat wilde laten doen. Hoe en wat en waar en wanneer was nog niet helemaal clear, maar ze wilde sowieso de boodschap blijven voortdragen. Ze wilde onze positieve online community met de naam MOMspiration alive & kicking houden. En dat, lieve mensen, dat gaat gebeuren. Hoera voor crea bea Anouk & haar partner in crime Marjolijn!

En hoe nu verder?

Achter de schermen gebeurt van alles. Ik ga bouwen en vouwen aan theflyingdutchfamily.nl en Anouk is al ver voor op schema met een nieuwe MOMspiration.nl. We gaan jullie natuurlijk op de hoogte houden van de ontwikkelingen. SO-WIE-SO. Ennnnn er gaat misschien zelfs ook nog wel een feestje komen. Een afscheidsfeestje en een Kick-Off tegelijk. Dat zou wel gaaf zijn, toch? We mikken op 1 maart om de ‘overdracht’ te voltooien, dus dat feestje moet dan ergens rond die datum plaatsvinden. Houden we het klein of gaan we voor groots? Kom maar door met ideeën!

Wat vind je van dit nieuws? Deel je gedachten met mij, please!

Heel veel liefs,

Annette