De prachtige Vlaamse Gaëlle Boterdaal -van het Mamablog Best Kid Ever- twijfelde sterk of ze haar gevoelige verhaal online wilde zetten. Haar openhartige artikel gaat namelijk over een onderwerp dat vaak als taboe wordt gezien. Toch bracht ze het de wereld in omdat ze vindt dat ze zich niet hoeft te schamen voor haar gevoelens. Hier is het verhaal van een gelukkige mama met een onbeantwoord verlangen.
Het is taboe, vele mensen horen het niet graag, anderen zitten er stiekem mee… maar ik heb nood om het van me af te schrijven. Ik schrijf het van me af, voor mezelf maar ook voor al die andere mama’s die er zich voor schamen: ik had een voorkeur.
Je leest het goed, ik had een voorkeur… wij hadden een voorkeur. Ik en mijn man zijn ondertussen bijna 15 jaar samen. 15 is ook de leeftijd waarop ik mijn man leerde kennen. We spraken al vroeg over onze toekomst. Eerst zouden we een huis kopen, dan zouden we trouwen en vervolgens zouden we kindjes maken. Twee kindjes leek ons een mooi aantal (hoewel ik nu wel heel graag 3 kindjes zou hebben maar dat ziet mijn man absoluut niet zitten).
Ik zag het zo voor mij: we zouden een jongen krijgen en hem daarna een klein zusje schenken. Onze namen lagen al vast, wij hadden een top 3 voor elk geslacht en die is zo goed als onveranderd gebleven.
Hoop op een meisje
Toen ik zwanger bleek van ons tweede kindje had ik niet echt een voorgevoel maar mijn zwangerschapssymptomen leken meer uitgesproken waardoor de hoop op dat meisje stiekem groeide. Het ging zelfs zo ver dat ik mezelf bijna had overtuigd dat het kindje in mijn buik een meisje was. En zo gingen die eerste weken voorbij.
Tijdens ons tweede bezoek aan de gynaecoloog gebeurde er iets waar we niet meteen op voorbereid waren. We zouden die dag de NIPT test afnemen en zouden het geslacht ten vroegste over 2 weken te horen krijgen. Ik was 12 weken ver en dat is vaak te vroeg om met zekerheid het geslacht te weten te komen. Alleen besloot onze kleine naturist er anders over. Hij presenteerde gewillig zijn “mooiste” kant aan ons. Geen geheimen meer, de blik op ieder gezicht sprak boekdelen… er bengelde wel degelijk iets tussen die mini beentjes van ons ukje. De gynaecoloog vroeg meteen: “ willen jullie het geslacht kennen?”… En wij antwoorden in koor “ik denk dat we het al weten… dit is overduidelijk opnieuw een jongetje”. Ze lachte even en bevestigde ons vermoeden met de woorden “80% kans inderdaad”. Er was in mijn hoofd toch nog kans op een meisje, de NIPT test zou uitsluitsel geven maar diep vanbinnen wist ik het wel… ik was wel zeker van wat ik gezien had.
We vertrokken naar huis en ik was blij… blij dat ik geen al te grote teleurstelling voelde.
De teleurstelling en een knagend schuldgevoel
“Het voelde als rouwen om het meisje dat ik nooit zal hebben.”
De dag erna sloeg mijn blijheid al om. Ik besefte dat het wel eens definitief zou kunnen zijn, dat ik nooit een dochter zal hebben en ik begon te wenen. Mijn man begreep het niet goed, hij besefte niet dat het zo diep zat maar hij troostte me zoals hij alleen dat kan. Hij had er zich al bij neergelegd en zag het volledig zitten met zijn twee zonen. De NIPT test bevestigde een dikke week later ons vermoeden, wij kregen een jongen. Ik heb het een plaats moeten geven. Het voelde als rouwen om het meisje dat ik nooit zal hebben. Het leek erop alsof iedereen rondom mij wel een meisje kreeg na die eerste jongen en dat deed zeer. Ik was jaloers en werd elke keer opnieuw geconfronteerd met de voor mij harde realiteit.
Waarom het zo een pijn (deed)?
Ik ben gewoon een meisje-meisje. Niet als het op mijn humor aankomt, want dan ben ik ‘one of the guys’ 😉 . Maar urenlang speelde ik als kind met mijn poppen en Barbies (allemaal meisjes toen). Ik kon me ontelbare uren bezighouden met hun haartjes en koos zorgvuldig hun kleertjes uit. Ik was altijd diegene waar de vriendinnen naartoe kwamen om hun haren te doen, hun te schminken. Mijn mama en ik gingen vaak samen shoppen, daar kon ik zo hard van genieten. Ik fantaseerde over die shopnamiddagjes en wellness momentjes met mijn eigen dochter. Nu besef ik dat ik nooit de haren van mijn dochter zal vlechten. Nooit zal ik veel te veel geld uitgeven aan rokjes, laqué schoentjes, strikjes, kniekousjes en mooie glitterspullen voor mijn dochter. Ik zal geen mama-dochter moment kennen, geen nagels lakken en ook nooit de typische gesprekken hebben die een dochter met haar mama voert.
Weet je waar ik ook aan denk? Als mijn zoon later de kans krijgt om papa te worden, zal ik automatisch minder betrokken worden bij die zwangerschap. Het is nu eenmaal de vrouw die zwanger is en die zwangerschap zal ze logischer wijze met haar mama delen. Of wanneer mijn zoon trouwt zou het wel eens goed kunnen dat ik niet mee mag om het kleed van de bruid te kiezen. De bruid staat op zo een dag vaak iets meer in de schijnwerpers. Dat laatste zijn allemaal speculaties en dat kan zeker anders aflopen. Ik krijg er misschien 2 fantastische schoondochters bij en dat kan veel aan de zaak veranderen. Maar momenteel schrijf ik gewoon even mijn gevoelens neer. En dat zijn zaken die door mijn hoofd spoken.
Vooraleer ik bakken van kritiek over mij krijg, als het niet al te laat is:
Ja, ik heb getwijfeld of ik dit artikel wel zou publiceren. Mensen zouden me wel eens verkeerd kunnen begrijpen. Ik zit trouwens met een schuldgevoel tov. de baby in mijn buik. Maar ik weet ook dat dit schuldgevoel nergens voor nodig is.
“Ons tweede zoontje zal liefde in overvloed krijgen en niets tekort komen.”
Weet dat ik enorm blij en dankbaar ben dat ik een tweede jongen mag verwachten. Een broertje voor Mattéo, dat is het mooiste wat ik mijn eerstgeborene kan schenken denk ik dan. Dat wezentje in mijn buik is nu al perfect voor mij, voor ons. Die zal liefde in overvloed krijgen en niets tekort komen. Ik kijk er enorm naar uit om ze samen te zien opgroeien, te zien ravotten,… en trek me op aan het feit dat mama’s vaak op handen gedragen worden door hun zonen. Alles zal ik er aan doen om een sterke band op te bouwen met die twee mannen van mij.
Aan de mama’s met een voorkeur
En nog even deze laatste woorden aan de mama’s die ook een voorkeur hadden en met dezelfde gevoelens sukkelden. Een voorkeur hebben is menselijk. Dit heeft niets te maken met ondankbaarheid. Het gaat hier puur om gevoelens die je niet kan onderdrukken maar deze nemen niets af aan het feit dat je gelukkig bent dat je zwanger bent, een gezond kind op de wereld kan zetten en dat je dat kind ook enorm graag gaat zien.
Mensen die reageren met: “Wees blij dat je kinderen kan krijgen” of “als het maar gezond is” hebben het mis. Tuurlijk ben je blij en dankbaar dat je kinderen kan krijgen. Het is onmenselijk en het moet een enorm gemis en verdriet zijn als je een grote kinderwens hebt die niet vervuld wordt en een gezond kind is zeker het allerbelangrijkste. Maar het één staat los van het andere. Blijf je dus niet schuldig voelen over die gevoelens!
En, weet je wat? Mij kennende zal ik het ook nooit anders meer willen eens ik al mijn mannen in huis heb.
Ik heb nu officieel een titel!!! I’m a BOYSMOM. Hoe cool is dat!
Dank je wel, Gaëlle. Voor je openhartigheid en je moed. Dankzij jouw artikel ben ik dit onderwerp op een heel andere manier gaan bekijken. Het heeft mij geholpen om door jouw ogen ernaar te kijken en ik voelde jouw verdriet mee tijdens het lezen. Maar ook je liefde voor je zoons! Wat een geluksvogeltjes zijn zij met zo’n stoere, lieve en mooie mama!
Lieve MOMspiration vriendinnen,
Hopelijk heb jij het artikel net zo open minded en vol respect kunnen lezen als ik:
Wij mama’s moeten er zijn voor elkaar. Oordelen hoort daar niet bij.
EN: Als het ook maar 1 andere mama met vergelijkbare gevoelens als jij kan helpen die op deze manier geholpen kan worden door herkenning te lezen, dan is dat al enorm fijn.
Alle gevoelens die je voelt zijn echt en mág je voelen. Wegstoppen heeft geen zin, want vroeg of laat weten ze zich in welke vorm dan ook een weg naar buiten te banen. Erover praten (of schrijven, zoals Gaëlle) zorgt ervoor dat je de gevoelens op een geleidelijke manier een plekje kunt geven en supersterk uit een situatie kunt komen. Weten dat je je niet hoeft te schamen is daar ook een HUGE onderdeel van.
Wil je meer lezen van en over Gaëlle? Check dan haar website Best Kid Ever en volg haar op Instagram onder de naam @bestkidever.be .
liefs,
Annette
Over de schrijfster van dit artikel
Annette de Graaf (34 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops (32) en mama van dochters Jools (4) en Pippa (2,5). Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam (waar ze momenteel een jaar onbetaald verlof van heeft gekregen), KLM Blogger en onderdeel van Team Canon Photography Nederland ook oprichtster van MOMspiration.nl; sinds februari 2015 een blog voor (wannabe) heppie mama’s.
Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is helemaal oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….
Annette en haar gezinnetje zijn op dit moment samen een jaar aan het reizen. Van juni tot en met december 2017 reden ze in een Jeep met daktent Zuidelijk Afrika door (Zuid Afrika, Namibië en Botswana). Op 9 december vlogen ze -na een korte stop in Amsterdam- door naar Argentinië om vanuit hier Zuid Amerika te ontdekken per bus, taxi, trein, en boot. Met z’n viertjes probeerden ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen (Argentine, Uruguay, Brazilië, Paraguay en Chili). Op dit moment doen ze een ‘Rondje Nederland’ waarbij ze o.a. zullen verblijven op het ss Rotterdam, in de Efteling op vakantiepark Het Loonsche Land, Recreatiepark Terspegelt, WILDLANDS Emmen/CenterParks Sandur.
Over dit alles wordt uitgebreid gerapporteerd op MOMspiration.nl, blog.klm.com en Instagram onder de naam @theflyingdutchfamily
Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.
The Flying Dutch Family 