Yes! Morgen is de dag! Begin december schreven Thaddeus en ik ons in voor de Halve Marathon van Egmond. En nu, 6 weken later, is het (biiijjjjna) zover: morgen mogen we los. Samen met ruim 13.000 andere sportievelingen gaan we zand, duin, bos, wind en regen trotseren. Niet bevechten, maar samenwerken. Want het parcours van 21,1 kilometer en het weer liggen vast. Daar hebben we geen invloed op. Het enige waar we morgen controle over kunnen hebben is onze fysieke en vooral ook mentale conditie. Gelukkig hebben we daar alle vertrouwen in.
De fysieke voorbereiding
Neem mijn trainingsschema alsjeblieft niet over als je zelf een halve marathon op de planning hebt staan. Om eerlijk te zijn: ik zou eigenlijk niet eens echt meer weten welke afstanden ik de afgelopen 6 weken heb gelopen en met welke frequentie. Het ging meer zo van:
Oh, laat ik maar weer eens een rondje rennen. Over 1,5 uur moet ik ‘daar en daar’ zijn, dus 1 uur rennen gaat het worden.
Het was meestal iets van 1 of 2 keer per week dat ik wat kilometers maakte. De ene keer 10, de andere keer 7 en vaak had ik geen idee aangezien Map My Run niet had gewerkt. Vorige week stond er wel een serieuze trainingsloop op het program, want het leek me verstandig om een grote ronde strand + duin + bos te doen. Vanaf Langs Berg en Dal in Noordwijkerhout naar en voorbij de vuurtoren in Noordwijk. En terug. Ongeveer 16 kilometer. Het ging heerlijk. Dit schepte veel vertrouwen voor 21,1 kilometer op dezelfde soorten ondergrond. Fysiek = check, check, dubbel check. Jack in de Box. Dubbel Stift.
De mentale voorbereiding
Waar ik me over het fysieke gedeelte geen zorgen maak, vind ik het mentale stuk heel wat spannender. Hoe bereid je je daarop voor? Hoe ga ik een ‘runner’s high’ creëren? Hoe blijf ik positief? Hoe ga ik die welbekende strijd in m’n koppie voorkomen?
Tips voor mezelf:
- Ja, de Graaf: je houdt van HARDlopen. Liever sprinten dan dribbelen. Top. Leuk. Maar…. niet 21,1 kilometer lang. Dat is andere koek. Dus: take it easssssssy. Rustig aan. De runner’s high is namelijk veel makkelijker te bereiken wanneer je jezelf niet te hard pusht. Ik moet een tempo kiezen dat comfortabel uitdagend aanvoelt. De meeste hardlopers doen endorfine-ervaringen op wanneer ze hun lichaam pushen, maar meestal niet bij maximale inspanning.
- Relativeren kun je leren. Wanneer er een donderwolk ontstaat in m’n koppie, zo van: “Mijn hemel, heb ik nog maar 5 kilometer gehad? Het voelt als 15!” en: “Zijn we nog maar een 45 minuten bezig? Het voelt als 2 uur!” Dat soort not so happy thoughts. Je kent het vast. Dit wil ik voorkomen. Geen ruimte geven voor gezeur. Iedere kilometer juist vieren. Blij zijn dat ik dit mag doen. Er zijn dingen die veel zwaarder zijn. Zoals bevallen. Dat kon je ook. 27 en 24 uur lang. Dit is een eitje. Ik moet blij zijn dan mijn lichaam gezond genoeg is om deel te nemen aan een halve marathon. Wat is 2 uur op een mensenleven nou eigenlijk? Hup, hup, go, go, go.
Ik ga mezelf een schop onder de kont geven om dankbaar te zijn voor mijn lijf, mijn hoofd, mijn lief die bij me zal zijn en deze run die we samen rocken.
De materiële voorbereiding
Schoenen: check
Lange hardloopbroek: check
Shirt met lange mouwen: check
Sportondergoed: check
Sportsokken: check
Warm jack + themoshirt voor de start & finish: check
No matter the weather morgen: ik ren in een lange broek en shirt met lange mouwen. Van het rennen ga ik het vanzelf wel warm genoeg krijgen. Ik heb het liever eerst even fris, dan dat ik tijdens de run het veel te heet krijg.
Heb jij wel eens meegedaan met een een georganiseerde run? Hoe vond je dat? En heb je ambities om eens een langere afstand te gaan rennen dan je tot nog toe gedaan hebt? Ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en plannen. Deel je ze met ons?
Na het weekend kun je lezen hoe de Halve Marathon van Egmond gegaan is. We gaan er vanuit dat er daar een foto bij komt te staan met de felbegeerde medaille om onze nek!
liefs,
Annette
