Thaddeus en ik houden enorm van wintersport. Onze vakanties samen naar Oostenrijk waren fantastisch en bestonden uit non-stop snowboarden + après skiën tot in de late uurtjes. Ook voordat we elkaar ontmoetten zoefden we heel wat bergen af en dansten we er daarna op los. Dit jaar gingen we voor het eerst als gezin op wintersport en moesten we ons idee van wintersport flink bijschaven. Want: met jonge kinderen op wintersport gaan lijkt in niets op die wilde avonturen die we in het pre-kids tijdperk beleefden. Het was zeker nog wel wild, maar dan op een compleet andere manier!
Bepakt en bezakt op reis
We pakken het liefst zo min mogelijk spullen in als we reizen. Dat hebben we geleerd toen we 14 maanden op reis waren: less = chiller en overzichtelijker. Maar wat als je naar de sneeuw gaat ipv naar de zon? Dan heb je toch al gauw heel wat meer spullen nodig. Handschoenen, mutsen, sjaals, sneeuwpakken, thermokleding, laarzen, helmen, skischoenen, ski’s, snowboardschoenen, snowboard, sleetjes en de allerlei basic daily needs natuurlijk. Daar was ik op donderdag (de dag voor vertrek op vrijdag 24 december) langzaamaan mee begonnen om klaar te leggen. Totdat we het voorstel kregen van de eigenaars van de Tiny Cabin die we gehuurd hadden om een dagje eerder te komen, omdat het huisje al vrij was. ‘Langzaamaan klaarleggen’ veranderde in Speed Tetris voor gevorderden en 1,5 uur later zaten we met z’n vijfjes in de auto op weg van ons huis in Aksdal naar Voss.
Hop hop, die berg op
De berg op is niet zo’n groot probleem (wel goed klemmen die peuter in de skilift), maar dan komt de vraag: HOE ga je op een veilig manier naar beneden? Voor de meisjes was de oplossing om skiles te volgen, zodat ze alle belangrijke skills konden leren. Op de eerste dag maakten ze al de afdaling de hele berg af! Zo knap! Voor Sol lag dat iets anders. Meneertje Koekpeertje zit in de ‘ik-wil-alleen-maar-bij-mama-zijn’ fase en besloot absoluut niet naar de skileraar om te kijken. Huilend klampte hij zich aan mijn benen vast en dat betekende het einde van de skiles. Gelukkig konden we de geboekte uren voor hem doorschuiven naar Jools & Pippa. Die waren daar heel blij mee. Sol vond het wel fantastisch om samen met zijn papa en mama ontelbaar keer de kinderpiste af te racen, dus daar vermaakten wij ons prima. Warme choco in het restaurant bovenop de berg vond Sol ook een feestje. Om en om brachten Thaddeus en ik tijd door met Solliebollie, wat ons de gelegenheid gaf om zelf te snowboarden en te skiën.






De mooiste compensatie
Het grootste verschil met zonder kids op wintersport gaan is dat je weinig tijd hebt om zelf los te gaan op de piste. Maar als je dan een afdaling helemaal in je uppie kunt maken, dan is het heel heel heel intens genieten. Even ben je weer gewoon helemaal jezelf. Even ben je weer geen verantwoordelijk gezinshoofd en kun je opgaan in het moment. Wat een geluk!


De andere compensatie voelt misschien wel nog intenser: zien hoeveel plezier je kinderen hebben tijdens het leren skiën. Plezier hebben in iets nieuws leren. Plezier hebben in vallen en opstaan. Plezier hebben in doorzetten en merken waarin dat doorzetten resulteert. Plezier hebben in buiten spelen en sporten. Ik knalde zowat uit elkaar van trots toen Jools, Pippa en ik met z’n drietjes voor het eerste de hele bergafdaling maakte. Er stonden tranen in m’n ogen van trots en er vlogen 1000 vlindertjes rond in m’n buik.
En Sol, oh Sol! Wat een stoer meneertje! In het begin moest hij enorm wennen aan die vreemde harde schoenen en gekke latten onder z’n voetjes. Ook de kou was soms best pittig op z’n gezichtje. Maar ook hij zette door en merkte hoe leuk het is om te racen op ski’s. Tijdens de lange bergafdalingen zong hij non-stop liedjes (van Hakuna Matata tot Hup Holland Hup) en deed hij alsof hij een ambulance was om mensen die gevallen waren te redden.






Kleine beentjes, grootse prestaties
Zo’n hele dag op ski’s is hard werken voor ieder gezinslid. Voor Sol (nog geen 2,5 jaar oud en nog geen meter lang), voor Pippa & Jools (3 uur opperste concentratie tijdens de skiles met z’n tweetjes en 1 leraar), maar ook voor papa en mama is het topsport. Een spartelende peuter aan- en uit- en aan- en uitkleden is geen walk in the park. Een peuter met een spanningsboog van 3 seconden geconcentreerd een berg af laten skiën is een high intensity workout. Ook de après-ski is ietsjes anders dan voorheen. Als iedereen moe is, bevordert dat niet persé de sfeer. Aan dat rozige, vermoeide gevoel moesten we allemaal even wennen de eerste twee dagen. Toen we de lat (jaja, woordgrapje) wat lager legden de dagen erna -door onszelf niet zoveel met elkaar te bemoeien en elkaar wat down-time te gunnen- ging het een stuk beter. Onze lijven en hoofden hadden allemaal megaprestaties geleverd. Daar mag je best even de tijd voor nemen om van bij te komen op een manier die jij zelf fijn vindt.







Movie Time!
Voor het eerst sinds heel lange tijd heb ik weer een reisfilmpje in elkaar gezet. Onze wintersport gevangen in 8 minuten. Zo kunnen we er wanneer we maar willen weer naar kijken en er opnieuw van genieten. We kijken regelmatig naar onze reisfilmpjes die we maakten tijdens en na onze wereldreis. De meiden vinden het vooral heel grappig om zichzelf terug te zien in een jongere versie op de allermooiste plekken op aarde.
Oké. Genoeg gekletst. Tijd voor actie en muziek!
Veel liefs,
Annette