De veerkracht van mijn jongste zoon (7 jaar) is vaak zó verfrissend! Op veel situaties roept hij al van jongs af aan: ’Het geeft niet uit hoor mama, want….’
En dan komen met regelmaat de meest briljante oplossingen of inzichten. Ik kan niet anders dan hem gelijk geven en weer met een glimlach doorgaan waarmee ik bezig was.
Vandaag was dat helaas anders. Waarschijnlijk herken je wel dat er wat haast ontstaat in de ochtend: een soort ratrace om elke dag weer op tijd op de plaats van bestemming aan te komen met de kids.
Bij ons gebeuren er ’s ochtends altijd dingen die we van te voren niet aan zien komen.
Tja, bij ons zit er in dat ochtend programma 
niet zo veel structuur/ritme. ‘Waarom?’, hoor ik je denken? Tja, als ik dat zou weten… Bij ons gebeuren er ’s ochtends altijd dingen die we van te voren niet aan zien komen. Zo belt manlief vanmorgen nog even terwijl hij al vroeg onderweg is op om te laten weten dat de planeet Venus heel goed zichtbaar is. Samen met de boys ren ik naar boven en staren we verwonderd richting de maan. En ja hoor… daar is Venus! Heel helder naast de maan!
Mijn oudste zoon is al een paar dagen niet helemaal fit. Hierdoor is hij afgelopen vrijdag een ochtendje thuis gebleven van school en is hij gisteren niet naar de voetbaltraining geweest.
De jongste lijkt ook wat extra aandacht te willen van zijn moeder en probeert op maandagochtend of hij wellicht óók een ochtendje thuis kan blijven.
In overleg gaat hij toch naar school. Op school lichten we de juf in en de juf belooft dat ze zal bellen als Tom zich toch niet zo lekker blijft voelen. Tom laat nog even weten dat de andere juf bij het broodje eten altijd tegen Tom zegt dat hij rustig door moet eten als hij aangeeft zich niet zo lekker te voelen en dat andere kindjes – als ze hetzelfde aangeven – wèl naar huis mogen. Dat vindt hij heel oneerlijk.
Ook vandaag, dinsdag, probeert Tom het nog een keer. Er staat ’s ochtends een vrolijk jongetje op die even met zijn nieuwste speelgoed speelt; een soort knikkerbaan (Gravitrax). Samen met zijn broer een spelletje op de iPad speelt en lekker zijn boterhammetjes eet. Maar als ik aankondig dat het tijd is om naar school te gaan zich niet zo lekker voelt.
Tja, hoe ga ik hier een wending aan geven? Ik vertel hem heel eerlijk dat ik al de hele ochtend een vrolijk jongetje zie. Toch blijft hij klagen over buikpijn. Het gesprek krijgt een wending als ik aangeef dat we de juf nogmaals kunnen vertellen dat hij zich niet zo fit voelt.
De aap komt uit de mouw: de nieuwe juf is heel streng. Althans… dat vindt Tom.
Ik probeer wat meer te vragen: ‘Wat vind jij streng Tom?’ en ‘Wat doet de juf dan als ze streng is? Heb jij wel eens straf gekregen van de juf? En wat zou de Juf dan kunnen doen zodat jij haar minder streng vindt?’. Nou, daar heeft hij wel een oplossing voor. ‘De hele dag rekenen’ antwoordt hij.
‘Tja, Tom’, zeg ik, ‘Ik kan me voorstellen dat er andere kindjes zijn die juist rekenen niet zo leuk vinden en graag willen lezen. Dus misschien is dat dan niet zo leuk voor de andere kindjes.’ Ik stel voor om naar school te gaan en te kijken of we samen met de juf een oplossing kunnen bedenken.
‘Misschien’ opper ik, ‘moeten we maar beginnen met de juf te vertellen dat je haar een beetje streng vindt.’
Aangezien het gesprek behoorlijk wat tijd heeft gekost die we al eigenlijk niet meer hadden, arriveren we na de bel op school. Onderweg worden we door ouders met een glimlach nageroepen dat we te laat zijn en wordt er door een opa met een grijns op zijn gezicht demonstratief op zijn horloge gekeken en gewezen. Uiteraard kan ik het niet nalaten om even na te roepen dat een goed gesprek tijd kost.
Op school aangekomen verschuilt Tom zich een beetje achter me. Wellicht vindt hij het toch wel een beetje spannend. We leggen aan de juf uit dat Tom zich gisteren al niet zo lekker voelde en vandaag wederom niet. Maar dat we er samen achter waren gekomen dat er nog iets was: ‘Tom vindt jou namelijk een beetje streng, juf’. En vul ik meteen aan: ‘We hebben ook meteen besproken wat hij daar dan van vond en of het juist niet heel goed was dat de juf een beetje streng is zodat de kindjes rustig kunnen lezen en de kindjes die graag willen kletsen tijdens het lezen toch proberen stil te zijn om de andere kindjes niet af te leiden.’
De juf vraagt aan Tom om bij haar te komen en geeft Tom een compliment dat hij dit tegen de juf zegt, dat hij zo eerlijk is. En stelt voor dat ze Tom in de pauze even bij zich roept om te vragen hoe het gaat. Dat vindt Tom een goed idee.
Ik krijg nog een laatste dikke knuffel, een pets op mijn billen en een grote ondeugende glimlach.
‘Daaaaag Tom’, roep ik. ‘Tot vanmiddag! Gaan we lekker met jouw nieuwe knikkerbaan spelen!’
Ik fiets met een glimlach terug naar huis en als ik de bocht om ga en de zon tegemoet fiets, begin ik spontaan te zingen:
‘It’s a beautiful day
The sun is shining
I feel good
And no-one’s gonna stop me now, oh yeah!!!’
Ik voelde de tranen opkomen en kon niet meer stoppen. Dit ging zo niet meer. Ik ben de auto ingestapt, naar het Keukenhofbos gereden en ben daar op een bankje gaan zitten. Ik had de hoop dat het bos en de buitenlucht me wat rustiger zou maken. Daar op dat bankje belde ik mijn manager. Ik zie mezelf nog zitten. Huilend gaf ik toe dat er iets moest veranderen.
The Flying Dutch Family 