Ik had werkelijk geen idee…..

Wat ik wel wist was dat het zo niet langer kon. Veel te lang was ik door gegaan, had ik mezelf voorbij gelopen. Waarschijnlijk te vaak ja gezegd terwijl ik eigenlijk nee had moeten zeggen. Niet geluisterd naar mijn gevoel. Schouders eronder en gaan.

Drie maanden zwanger van mijn tweede kindje solliciteerde ik voor mijn droombaan.

Drie jaar eerder dronk ik al een kop koffie om te verkennen of er wellicht een functie vacant was voor mij. En nu. Nu werd die droom werkelijkheid. Ik werd projectleider bij een bedrijf waar vitaliteitsprogramma’s op maat worden ingezet in het bedrijfsleven, met als doel vitalere werknemers. Geïnspireerd door wat topsporters al langer weten: om te presteren is het essentieel om de batterij op gezette tijden ook weer op te laden.

Yessss. I DID it. En geloof mij. Ik was niet de sollicitant met de beste CV. Er waren er heeeeeel veel. Maar toen ik aan het eind van het sollicitatiegesprek opbiechtte dat ik een heugelijk feit voor mezelf, maar wellicht een minder positief bericht voor mijn potentiële werkgever, wilde delen (dat ik namelijk drie maanden zwanger was), bleek dit DE doorslaggevende reden om mij aan te nemen. Aangezien ik stond voor de kernwaarden van het bedrijf! LUCKY ME!

De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had plezier in mijn werk. En erg fijne collega’s.

Echter na de bevalling brak het slaapgebrek door de borstvoeding me op.

Een blessure hielp ook niet mee. Omdat sporten mijn uitlaatklep is en dat niet (meer) ging.

Ik zag door de bomen het bos niet meer.

Op maandagochtend kroop ik thuis alvast achter mijn laptop. Even wat mail wegwerken. Tot ik er om 12.00 uur nog zat. Ik voelde me opgeslokt door mijn inbox. Kwam er niet meer doorheen. Ik zag door de bomen het bos niet meer.

Ik voelde de tranen opkomen en kon niet meer stoppen. Dit ging zo niet meer. Ik ben de auto ingestapt, naar het Keukenhofbos gereden en ben daar op een bankje gaan zitten. Ik had de hoop dat het bos en de buitenlucht me wat rustiger zou maken. Daar op dat bankje belde ik mijn manager. Ik zie mezelf nog zitten. Huilend gaf ik toe dat er iets moest veranderen.

Het voelde als falen. Toegeven dat ik het niet aan kon. Dat het me teveel werd.

Mijn uitval was te wijten aan o.a. slaaptekort door de borstvoeding, niet sporten, te veel hooi op mijn vork nemen en te weinig ontspanning. Het recept van mijn werkgever was: een week vrij, voldoende nachtrust, beweging en ontspanning.

Door minder te werken, overdag tijd te maken voor een powernap of sporten en mijn rust te pakken waar nodig kon ik mijn werkzaamheden langzaamaan weer oppakken.

Ondanks dat er geen ‘burn-out’ werd geconstateerd ben ik voor mijn gevoel heel lang bezig geweest om me echt weer de oude te voelen.
Steeds kwamen gevoelens van falen, onzekerheid en negatieven gedachten om de hoek kijken.
Uiteindelijk bleek het voor mij niet haalbaar om zowel op werk als thuis (zo voelde het voor mij) de projectleider te zijn.

De sprong in het diepe

Echter bleef de behoefte aan een uitdagende baan. Maar dan wel bij voorkeur parttime en dichtbij huis zodat het te combineren was met de zorg voor mijn boys. Toen de mogelijkheid zich aan deed om deze baan zelf te creëren, heb ik de uitdaging met beide handen aangepakt.

Wist ik of ik het kon? Had ik er vertrouwen in? Ik vond het SUPER spannend en dood eng.

Hé, maar een beetje ‘PIPPI SPARKS’ doet wonderen.

Volgens mij had ik mijn handtekening al onder het MOM IN BALANCE franchisecontract gezet voordat ik zelf überhaupt had deelgenomen aan een van de workouts.

Zo aanstekelijk was (en IS) het enthousiasme van Esther van Diepen.

Nu, ruim 5 jaar verder en heel wat wijzer

Nu 5 jaar en meer dan 1000 enthousiaste moms verder zit ik stuiterend op mijn stoel. Want dit leergierige aagje kan niet zo goed stilzitten. De lezeressen die mij al kennen moeten nu waarschijnlijk heel hard lachen. Ben namelijk altijd in beweging. Letterlijk en figuurlijk. Ik vind het echt een kado dat ik zoveel vrouwen in de afgelopen jaren met mijn team trainsters in de Haarlemmermeer & Duin en Bollenstreek in beweging heb mogen zetten en in beweging mag zetten.

Tijdens het verzorgen van een workout zit ik in een flow, vergeet ik met regelmaat uit enthousiasme de tijd. En bij alle (potentiële) trainsters die mijn team versterken zie ik dezelfde ´SPARK´ weer terug.

Maar er bleef iets aan mij knagen.

Het feit dat ik nu na vijf jaar dezelfde verhalen hoor van mijn deelneemsters. Namelijk het gevoel dat je na de bevalling weer binnen no time overal aan mee moet doen. Weer fit moet zijn, in je oude broeken moet passen, de zorgzame partner moet zijn, de sociale vriendin de liefhebbende moeder en ga zo maar door. Met als resultaat te weinig energie voor jezelf.

Dat moet echt veranderen.

Mijn eigen praktijk

Daarom start ik nu na het behalen van mijn opleiding tot integraal leefstijl trainer en coach mijn eigen praktijk.

Juist om jou, ja jij een klein beetje te helpen een klein zetje te geven om jezelf te mogen zijn. Met al jouw eigenaardigheden.

Ja zeker, die hebben we allemaal. Maar dat maakt voor mij het runnen van deze franchise en het coachen en trainen van jullie ambitieuze vrouwen het mooiste wat er is.

Als jij weet wie je bent en waar je voor staat ziet de wereld er in eens een stuk rooskleuriger uit. En ben je tot zo veel meer in staat dan jijzelf wellicht nu denkt.

En komt er ruimte voor wat er voor jou toe doet!

En wie weet zeg je dan ook:`Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk wel dat ik het kan!`

Soon to be continued…..