Spring naar inhoud

The Flying Dutch Family

Een positieve online community voor perfecte imperfecte families

  • Home
  • VIDEO’s
  • Jools
  • Pippa
  • sol
  • 14 maanden op reis
  • HOME
  • Facebook
  • Instagram
  • Mail ons
Zoeken

Categorie: MINDspiration

La Mama Booster Academy - Booster High Tea - Het Tussenstation Lisse

Kom je ook naar de Booster High Tea?

Honderdduizend vlinders in m’n buik en een dikke vette smile op m’n gezicht: La Mama Booster Academy is onnnnn! Dit is echt een droom van mij die in vervulling aan het gaan is. Mijn droom om zoveel mogelijk mama’s te helpen lichter en blijer in het leven te staan door ze een flinke boost positieve energie mee te geven. Maar vooral ook door hen te inspireren hoe ze die energie zelf op kunnen wekken. Je bent tot zoveel meer in staat dan je denkt!

Het eerste La Mama Booster Academy event: de Booster High Tea bij Het Tussenstation in Lisse

Op zaterdag 30 november organiseer ik een Booster High Tea bij Het Tussenstation_in Lisse. Een heerlijke middag voor jou waarbij je kunt genieten van lekkernijen en inspiratie op gaat doen om lichter & blij(er) te leven. Echt een cadeautje voor jezelf ☀️

De Booster High Tea is van 12.00 – 14.30 uur en kost €45,-. Er is plaats voor 15 deelneemsters. Er zijn al 7 plekjes gereserveerd, dus twijfel niet te lang als je er ook graag bij wilt zijn. Stuur mij een dm via Instagram, een berichtje via Facebook of mail naar annette@MOMspiration.nl, dan stuur ik jou een betaalverzoek.

Hopelijk zien we elkaar op zaterdag 30 november!

liefs,

Annette

PS: Onder de 15 deelneemsters verloot ik 1x een gratis deelname. De winnares hiervan wordt bekend gemaakt tijdens de Booster High Tea 🎂

2 november 2019

Annette de GraafPlaats een reactie
Annette de Graaf MOMspiration 21 Dagen Niet Klagen

De 21 Dagen Niet Klagen Challenge: het lukt me niet, zal ik stoppen?

Vorige week dinsdag, op 28 mei, startte ik met de 21 Dagen Niet Klagen Challenge. Ik zag dat vriendlief z’n armbandje om had -daar straks meer over- en raakte gemotiveerd om er ook weer voor te gaan. Voor de derde keer. Deze challenge heeft mij eind 2016 en halverwege 2017 zoveel gebracht; dat wil ik weer beleven. Maar naast die positieve gevoelens, weet ik dondersgoed dat het zéker geen makkie is. Ik heb destijds enkel bij 1 van de 2 pogingen doorgezet en uiteindelijk de 21 dagen gehaald. En nu loop ik weer te struggelen. Tot nu toe heb ik het armbandje minimaal eens per dag om m’n andere pols moeten schuiven. Het lukt niet. Zal ik stoppen? 

Ga je nu al opgeven, Annette?

Dat laatste was een grapje. Natuurlijk ga ik niet stoppen. Nobody likes a quitter. Daar komt m’n topsportmentaliteit weer even om het hoekje kijken. Ik moet doorzetten en ben zeer vastberaden om die 21 dagen non-stop zonder klagen, schelden en roddelen te voltooien. Het is een keiharde kwestie van train your brain. Dat kost tijd en die tijd moet ik mezelf gunnen. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.

Maar hoe zit dat nou met die armbandjes?

Het armbandje is een visuele reminder. Het is de bedoeling dat het armbandje (of elastiek, wat ik gebruik) zo lang mogelijk om 1 pols blijft zitten. Wanneer je klaagt, scheldt of roddelt, dan verplaats je het bandje naar je andere pols. Dan begin je weer opnieuw, op dag 1. Je hebt de challenge voltooid wanneer je het bandje 21 dagen lang om dezelfde pols hebt kunnen laten zitten.

Annette de Graaf MOMspiration 21 Dagen Niet Klagen
Ik gebruik een gezellig gekleurd haarelastiekje van m’n dochters als visuele reminder. 

Duurt die 21 Dagen Challenge dan veel langer dan 21 dagen?

Haha YES. Ga daar maar wel vanuit. Of misschien ben jij een natuurtalent en plak jij in één keer die 21 dagen klaagvrij aan elkaar. Bij de meeste mensen duurt het een paar maanden. Daarin zul je ervaren dat de tijd een zachte heelmeester is: je wordt je steeds bewuster van je eigen klaaggedrag. Je komt steeds een stukje verder. Misschien 4 dagen, hopelijk een week, of zelfs 2. Je brein gaat het klagen, schelden en roddelen (negatief praten over iemand die er niet bij is) vooraf herkennen, waardoor je het weg kunt slikken en -in plaats van het te uiten- je veel positiever en oplossingsgerichter gaat denken en spreken. Je leert jezelf te focussen op dingen die wel kunt veranderen.

Hoe zijn Thaddeus en jij op het idee gekomen om deze Challenge te gaan doen?

Thaddeus gaf op 17 augustus 2016 mij als 33e verjaardagscadeau dat hij mee ging doen met de 21 Dagen Niet Klagen Challenge. Een hele goede vriend van hem, genaamd Kevin Weijers, had Thaddeus vertelt dat deze challenge onderdeel was van zijn avontuur ‘De Wereld Rond In 80 Experimenten’ en hem met zijn hernieuwde inzichten op het leven geënthousiasmeerd. Tijdens die periode dat Thaddeus en Kevin voor de eerste keer met hun challenge bezig waren, zag ik bij hen zoveel positieve veranderingen dat ik er zelf ook voor wilde gaan. En een half jaar later weer. Het gaf mij zoveel inzichten en ik voelde mij een leuker, blijer, positiever, oplossingsgerichter en lichter mens. Dat werkt verslavend!

De momenten dat het tijdens de challenge mis gaat (en dat is heeeeel vaak), zijn de meest waardevolle momenten van het hele gebeuren. Dat zijn de momenten waarop je kunt reflecteren en leren. Waarom schold ik? Waarom klaagde ik? Waarom sprak ik negatief over een ander die er niet bij was? Hoe had ik dit kunnen voorkomen?

Dat klinkt interessant, zal ik ook de uitdaging aan gaan?

Ik zou je met heel mijn hart aan kunnen raden om het zelf te ervaren. Je hebt immers niets te verliezen, alleen maar te winnen. Ik ben zo benieuwd naar jouw belevenissen!

Wat is het beste moment om te starten?

Er is nooit een beter moment dan nu. Van uitstel komt afstel. Ik heb regelmatig het excuus gehoord dat nu even niet uitkomt, omdat er een pittige periode aan zit te komen of dat het druk is op het werk. Dan is nu júíst perfect. Gewoon proberen! Wedden dat je die pittige en drukke periode veel beter doorkomt door je te focussen op de dingen die wel kunt veranderen? En wat is het ergste wat kan gebeuren? Dat je klaagt of scheldt? Nou, dan begin je toch gewoon opnieuw. Dat is heel normaal.

Kan ik hier meer over lezen?

Zeker weten! Op 7 juni komt het eerste boek van Kevin Weijers uit en dat draagt zelfs de titel ’21 Dagen Niet Klagen -en nóg 33 experimenten voor een verfrissende blik op je werk en leven-.’  Je kunt al een pre-order maken op bol.com. Je kunt je voorstellen dat we mega, mega trots op Kevin zijn. Het schrijven van een boek is een hele bevalling en hij heeft een wolk van een baby gebaard!
(Sorry, ik vind m’n eigen grapje heel leuk, maar hij is natuurlijk super flauw. Ik hou van flauw ;-)) 

Kevin Weijers - 21 dagen niet klagen en nóg 33 experiementen voor een verfrissende blik op je werk en leven

Ik hoop zo dat je de 21 Dagen Niet Klagen Challenge een kans geeft! Deel je je ervaringen met mij? Samen staan we sterker en gaan we het gewoon doen.

liefs,

Annette

5 juni 20195 juni 2019

Annette de GraafPlaats een reactie

Een leeg huis

Hier zit ik dan. Helemaal alleen thuis op zondagmiddag. Een bizarre gewaarwording. Op de achtergrond staat een rustig muziekje op en de poesjes Vrijdag en Zondag liggen heerlijk in de zon te slapen.

Ineens zijn de kids oud genoeg (9 en 7 jaar) om zelf met vriendjes te gaan zwemmen. Manlief is ondertussen nog wat achterstallig werk aan het wegwerken.

De zondagochtend begint bij ons standaard met het sportmoment van manlief en zijn vrienden. Vandaag ga ik aansluitend ook sporten. En de boys, die willen zwemmen.

Hop op de fiets: mama linksaf om te sporten en de mannen rechtsaf om te zwemmen.

Na het sporten spreek ik met manlief af om een cappuccino te drinken bij ons favoriete Italiaanse restaurant Panini. We bespreken onze verbouwplannen en wat er verder allemaal speelt. Hoe trots we zijn op onze boys Freek en Tom en hoe zij zich ontwikkelen.

En dan gaat hij op pad om wat werk te doen en kom ik thuis in een opgeruimd huis met ok, op de slaapkamer nog een berg was die gedaan moet worden. Kastjes die uitgeruimd moeten worden en….

En verder, verder even helemaal niets.

Nu de kids ouder zijn komt er weer wat ruimte, ruimte waarin tijd maken voor mezelf weer een stukje gemakkelijker wordt.

De tropenjaren zijn voorbij.

Ik begrijp dat we nu in een korte rustige fase zijn beland voordat de pubertijd losbarst.

Bizar hoe snel het allemaal gaat.

Daarom laat ik de boel de boel. Knuffel ik even met poesje Vrijdag die dankbaar gebruik maakt van de rust en snel bij me op schoot kruipt. En geniet ik van het moment.

Even helemaal niets. Alleen ruimte voor hier en nu. Dankbaarheid voor alles wat ik heb en waar we als gezin staan.

Het maakt me intens gelukkig.

Elke fase van het ouderschap kent z’n uitdagingen. En z’n mooie momenten.

Wat is op dit moment jouw grootste uitdaging? En wat was vandaag jouw mooiste moment, dat kleine geluks moment? Deel je het met ons?

17 maart 201917 maart 2019

Elles JanssenPlaats een reactie

Vanmorgen at ik een hele reep chocolade

Ik ging er zelfs speciaal voor naar de winkel. En wist van te voren precies welke reep ik wilde kopen: puur met sinaasappel. En weet je? Ik denk dat we dat allemaal moeten doen!

Nee, zeker niet elke ochtend een reep chocolade eten, maar wel genieten van wat we eten en bewuster eten.

Omdat ik zelf niet geloof in diëten, maar zeker wel die, ik schat 10 onnodige, kilo’s extra kwijt wil, besloot ik mezelf bloot te stellen aan wat ik weet en geloof over eetgedrag.

En weet je?! In de afgelopen 20 dagen ben ik door bewust te eten, te genieten van mijn eten en ook met dat bakje chips op vrijdagavond en dat taartje op de babyshower van Anouk, al twee kilo afgevallen. Iets waar ik heel trots op ben!

Ik voelde me al goed in mijn lijf maar voel me hierdoor nog beter. Dus besloot ik er een online programma van te maken.

Omdat ik het andere moeders ook gun om zich lekker te voelen in hun lijf, zonder dieet maar door juist bewust te genieten van wat je eet.

Ik gun het iedereen om te stoppen met het hebben van onnodig hongergevoel of te blijven jojoën. Maar in plaats daarvan te starten met bewust genieten en hierdoor stapje voor stapje (bij duurzaam veranderen speelt tijd geen rol want je gaat er de rest van jouw leven profijt van hebben) vooruitgang te boeken!

Nou ben ik erg benieuwd… Zijn er meer MOMspiration moms die mijn mening delen? Hoe is jouw relatie met eten? Ik ben me er bewust van dat dit voor veel vrouwen een gevoelig onderwerp is. Daarom maak ik het hier in deze veilige omgeving graag bespreekbaar.

Kusje van mij!

Elles

5 februari 20195 februari 2019

Elles JanssenPlaats een reactie
Annette op het strand - MOMspiration

Van zwanger, naar een miskraam, naar weer zwanger: Het dagboek van Annette

Dit is zo, zo spannend. Na het blijde nieuws van vorige week, ga ik jullie mee terug in de tijd nemen. Een tijd die als een bizarre achtbaan is geweest voor ons gezin. Nu ik dit ‘dagboek’ weer zo doorlees, komen de emoties van toen weer naar boven. Maar ik ben vooral dankbaar dat ik destijds al besloot om al die gevoelens en gebeurtenissen te documenteren. Dat helpt zo mee om alles een mooi plekje te geven. Daarnaast wil ik graag een onderwerp bespreekbaar maken waar helaas zoveel vrouwen mee te maken hebben gehad: een miskraam. Ik weet dat MOMspiration.nl zo’n prachtige en krachtige positieve online community is, dat ik mij veilig genoeg voel om mijn persoonlijke verhaal hier te delen. 

———————————————————————–

Dit is mijn dagboek van dinsdag 18 september
tot en met donderdag 17 januari 2018

Dinsdag 18 september 2018

Oh jongens, ik wil dit nieuws zo, zo, zo graag met jullie delen. Dit nieuws dat mijn leven compleet over heeft genomen, maar waar alleen Thaddeus en ik weet van hebben. Ik wil ZO graag van de daken schreeuwen dat…. WIJ EEN DERDE KINDJE VERWACHTEN! Ja ja ja, ik ben zwanger! Jools en Pippa gaan een broertje of zusje krijgen!

Na Pippa hebben we 3,5 jaar lang heel goed nagedacht of we nog voor een derde kindje zouden willen gaan. Dat is me toch een pittig vraagstuk zeg! We hadden al die tijd geen duidelijke ja of nee. Ja, soms wel, maar dat veranderde ook regelmatig. Want: we hebben het toch heerlijk zo met z’n viertjes? Waarom zouden we voor een vijfde gezinslid gaan? Dus: toen voelde het antwoord op hét vraagstuk als ‘nee’. Maar: Ach, nog 1 keer zo’n heel klein guppie en er dan extra hard mega bewust van genieten, dat is toch geweldig? En hoe idioot lief zijn Jools en Pippa voor hun kleine neef Joep en babynichtje Lily? Nóg zo’n heerlijk guppie erbij, dat is toch ontzettend gezellig? Op die momenten voelde het antwoord op hét vraagstuk als ‘ja’.

Tja, zo ging het de afgelopen maanden. Want als we het zouden willen, dan zou nu wel een prima ‘timing’ zijn – voor zover je dit kunt plannen. Ik ben nu 35, voel me ontzettend fit, Jools gaat straks 5,5 jaar schelen met de baby en Pippa 4 jaar: dat lijkt ons niet te veel en niet te weinig als leeftijdsverschil. Iedereen heeft daar natuurlijk z’n eigen gedachten over, maar voor ons voelt dit goed. In maart gaan verhuizen naar ons nieuwe huis, dus ook dat komt perfect uit. Dan krijgen opa en oma Knops (bij wie we nu in huis wonen) niet nóg een extra inwoner erbij!

Oké, even terug naar vorige week. Al vanaf 6 dagen voor de officiële testdatum testte ik mij iedere ochtend al suf. Er zijn namelijk van die zwangerschapstesten die beweren dat je ze al 6 dagen eerder kunt gebruiken. Helaas waren alle testen op maandag, dinsdag en woensdag negatief. Zelfs die op donderdag (mijn testdatum) én vrijdag zag ik geen plusje. Maar toch bleef ik hoop houden en deed ik op zaterdagochtend 15 september weer een test. Die werkte niet: het testvenster bleef leeg. Nog maar een keer en nu wel een controlerend streepje in het testvenster. En…… zie ik dat nu goed? Is dat een plusje? Een heel voorzichtig licht plusje? JAAA! Ik zie het! Ik zie het! Nog een keer goed in het licht houden: Ik zie het!!! Heel stiekem (want we wonen tijdelijk bij mijn lieve schoonouders) seinde ik Thaddeus dat hij echt even naar boven moest komen. Ik liet hem de test zien en we keken elkaar net zo aan als toen ik zwanger van Jools de test deed: We delen samen nu al een speciale verliefdheid op dit nieuwe gezinslid! Bij die van Pippa ging dat iets anders en konden we elkaar niet in de ogen aankijken, want toen belde ik hem vanuit Nepal om te vertellen dat Jools een broertje of zusje kreeg. Dat is weer een heel ander (te gek) verhaal 😉

Oké. ALLES is nu anders. Ja, de wereld draait door, maar mijn hoofd en lijf zijn bij de nieuwe baby. Ik ben zo, zo, zo, zo blij. Ondanks dat ik me kotsmisselijk voel, m’n ogen niet te snel omhoog, omhoog of van links naar rechts moeten gaan (dan val ik bijna om van duizeligheid) en m’n buik en rug heel druk bezig zijn met van alles, ben ik serieus de happiest girl alive. Wanneer ik even een half uur niet aan zwanger zijn heb gedacht, dan is dat lang. Wat ook lang duurt? Wachten tot de eerste echo. Op 10 oktober worden we om half 4 bij de verloskundige in Lisse verwacht. Ahhhhh… nog meer dan 3 hele weken wachten is dat! Aankomende zondag 23 september vieren we met onze familie de verjaardag van Jools, het weekend daarna gaan we op vakantie met mijn ouders, broertje, schoonzus, neefje en nichtje: dan moet ik al die tijd nog m’n mond houden en het weekend daarna is het 40jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Ik wil het dan zooooo graag vertellen! Maar dat gaat dus niet gebeuren. We willen eerst een goede echo.

Aan wie ik het net stiekem al verteld heb? Aan m’n vriendinnetje Margie, aka Marjolein. Ik ging na school met haar mee naar haar nieuwe huis en toen we daar samen op de bank zaten wilde ik het TE graag met haar delen. Dat was enorm fijn en ze was reageerde heerlijk ‘op z’n Margisch’.

Het beginscherm van alle filmpjes in dit dagboek zijn op z’n kop, maar dat verandert wanneer je op play drukt. 

Vrijdag 21 september 2018 – 5 weken zwanger

We zijn net terug van een leuke feestavond. Vandaag is Thaddeus namelijk 33 jaar geworden en dit hebben wij gevierd met lieve vrienden in restaurant de Heerekamer in Lisse. Van te voren had ik met het personeel al afgesproken dat wanneer ik een biertje bestelde, ze dan voor mij een alcoholvrij biertje zouden inschenken. Dat verliep allemaal prima. Dacht ik. Tot later m’n vriendin ook een alcoholvrij biertje bestelde en ik op haar flesje las dat er 0,5 procent alcohol in zat. Daarna toch maar veilig voor ijsthee gekozen….
Wat ook niet vlekkeloos verliep, was het eten. We zouden ‘gewoon’ een voor-, hoofd- en nagerecht van de kaart kiezen (dacht ik), maar onze vrienden hadden met de eigenaar afgesproken dat we een speciaal menu van de chef gingen krijgen. Shared Dining it was. Met natuurlijk voornamelijk rauwe hammetjes, gerookte zalm en rood vlees. Ik werd heel raar en onderzoekend aangekeken toen ik dit allemaal afwees en losging op de broodjes kruidenboter, groenten en frietjes.

 

Zondag 23 september 2018

Vandaag vierden we de verjaardagen van Thaddeus en Jools met onze familie. Bij mensen die mij zo goed kennen om mij heen, heb ik helemaal het gevoel dat er met dikke vette letters ‘ZWANGER’ op m’n voorhoofd geschreven staat. Voor de show heb ik voor mezelf nog een 0,0 Jillz uit de koelkast gevist en in een wijnglas geschonken alszijnde prosecco. Net echt.

img_4319

Zaterdag 29 september 2018 – 6 weken zwanger

We zijn een weekend weg met mijn ouders, broertje, schoonzus en hun kinderen. Hoe ga ik het dit weekend verbergen voor de mensen die mij zo goed kennen? M’n moeder heeft namelijk allemaal lekkere hapjes en drankjes mee die ik helemaal niet mag drinken. En als we uit eten gaan en ik drink alleen maar water, dan valt dat vast op. Maar ach, het komt vast goed.

img_7658
img_7637
img_7635 2
img_4583
img_4582

16:00 uur: Damn. Bloedverlies gepaard met buikkrampen. Foute boel. Denk ik. Gok ik. Weet ik veel. Op het moment dat het gebeurt sta ik in m’n eentje in de kleedkamer van het zwembad m’n bikini aan te trekken. Ik roep nog snel tegen wat dichte deuren van kleedhokjes dat ik naar het toilet ga en zet dan een sprint in. Oké, het is niet ontzettend veel bloed, maar toch. Het is bloed. En ik heb buikkrampen. 1+1 = alarmbellen aan. Gauw loop ik terug naar de kleedhokjes om de meiden en hun neefje mee te nemen naar het zwembad. Ik fluister tegen Thaddeus wat er net gebeurd is en hij schakelt gelijk, door de kids over te nemen. Tegen m’n moeder en schoonzusje zeg ik dat ik plotseling ongesteld ben geworden en daardoor even niet kan zwemmen.

Het bloedverlies (steeds een klein beetje) en de buikkrampen blijven de rest van de avond en nacht doorgaan.

Zondag 30 september 2018

Ik bel de verloskundige op om te vertellen over de stand van zaken. Tijdens ons gesprek breek ik. Want: alle signalen wijzen op een miskraam. De verloskundige is echt super lief en probeert uit te leggen wat mogelijke oorzaken kunnen zijn van bloedverlies en buikkrampen, maar is ook reëel: ja, we moeten sterk rekening houden met een startende afstoting. Daar zo over pratend met haar komt het idee keihard binnen. We spreken af dat ik op woendag 3 oktober een echo kom maken. Eerder heeft nog weinig zin, want dan kun je nog te weinig zien aan een eventuele nog levende baby.

Beneden aan de ontbijttafel kan ik m’n gezicht niet in de plooi houden. Ik breek weer. Thaddeus vertelt (ook met tranen in zijn ogen) wat er aan de hand is. Dat we dit nieuws op een heel andere manier hadden willen vertellen. Dat we hopen om in mei een nieuw kindje te krijgen, maar dat er een grote kans is dat dit niet gaat gebeuren vanwege een misschien wel miskraam. Jools, Pippa en Mason krijgen deze woorden gelukkig niet echt mee, maar ze zien wel mijn verdriet. Ze denken dat het komt omdat ik buikpijn heb. Ik krijg van hen 3 de allerliefste knuffels en kusjes. Ook mijn ouders, broertje en schoonzus zijn ontroerd en komen knuffelen.

De rest van de dag brengen we door in WILDLANDS Adventure Zoo. Ik breng ieder half uur een bezoekje aan een toilet om te checken hoeveel bloedverlies ik heb. Het valt mee. Steeds een beetje, net als gisteren.

5401581760_img_0768
5400473680_img_0799
4511045808_img_0764

Ik merk dat ik moe aan het worden ben in m’n hoofd. Steeds maar heen en weer slingerend van afscheid nemen naar toch een sprankje hoop wanneer het bloedverlies en de buikkrampen minder zijn.

Dus, besluit ik tijdens de 2 uur durende autorit naar huis, al pratend met Thaddeus, dat ik er voor ga kiezen om m’n koppie te kalmeren. Anders trek ik dit niet. Ik heb geen controle over wat er met mijn lijf gebeurt, maar ik heb wel controle over wat ik denk. En die gedachten hebben weer controle over mijn gevoel. En misschien heeft mijn gevoel wel weer een beetje invloed op m’n lijf. Dit is DE ultieme test of ik dit kan. Maar ik ga ook toegeven aan sterke gevoelens die naar de oppervlakte willen komen: als ik zin heb om een potje te janken, ga ik een potje janken. Als ik zin heb om babyspulletjes te bewonderen, ga ik babyspulletjes bewonderen.

Ik kan dit.

’s Avonds vertellen we ons bizarre nieuws ook aan Thaddeus zijn ouders (bij wie we tot en met maart 2019 in huis wonen). Dit leeft nu zo bij ons dat we het belangrijk vinden om dit met hen te delen. Ze reageren heel lief en bieden gelijk aan om de volgende ochtend (mijn vrije maandagochtend waarop we normaal naar de peuterzwemles gaan) Pippa op te vangen zodat ik nog even kan blijven liggen. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Ontzettend lief meegedacht van hen. Een goede lange nacht + slome ochtend kan ik wel gebruiken!

Maandag 1 oktober 2018

’s Middags ben ik bij het Mies & Co Insiders Event in Lisse. Vriendinnetje en medeblogger Anouk geeft een mini workshop ‘Story Telling Through Photography’, maar ik ben er niet bij met m’n hoofd. Het bloedverlies is namelijk aan het toenemen en ik grijp iedere gelegenheid om naar het toilet te gaan aan. Wat gebeurt er toch allemaal in m’n lijf? Wist ik het maar, want hier kan ik zo helemaal niks mee. Nou ja, om eerlijk te zijn gaat m’n gevoel steeds meer de afscheidnemende kant op. Maar ik wil het nu wel gewoon echt weten. Dan kan ik verder. M’n voornemen om rustig te blijven in m’n hoofd wordt flink op de proef gesteld.

img_4846
img_4739
img_4844
img_4677
4491547104_img_0883

Gelukkig is er genoeg te shoppen. Dat werkt als prima afleiding.

Het is nu 21 uur en ik ben klaar met deze dag. Morgen een hele dag werken (inclusief gesprek over mijn doelen dit jaar met de directrice) en dan de tijdmachine aanzetten naar woensdagochtend 10 uur.

Dinsdag 2 oktober 2018

Werken werkt heerlijk afleidend. Maar ik merk dat zodra de kinderen de klas uit zijn, m’n gepieker juist op standje ‘aan’ gaat. Ik word er knettergek van. Ik wil het nu gewoon weten. Aan een paar collega’s vertel ik wat er aan de hand is, want iedereen die mij ook maar een beetje kent heeft gelijk door dat er iets mis is met mij. M’n collega Maaike vroeg: “Wat is er met je, je lijkt zo ‘mat’?” Heid & Erin zeiden: “Where’s your sparkle?” Dat zagen ze goed, want om door deze dagen heen te komen probeer ik met alle macht niet te veel te voelen. Het is te verwarrend allemaal. Laat het maar morgen zijn.

De goal setting meeting en nog een team meeting over assessments kan ik gelukkig uitstellen. Diep nadenken over onderwijs is op dit moment te veel gevraagd.

Maar ja, wat dan? Hoe ga ik de rest van de middag doorbrengen?

Op de een of andere manier sta ik 20 minuten later geparkeerd in de parkeergarage van winkelcentrum Hoofddorp. Shop Therapy it is. Als een soort van verdoofd slenter ik wat winkels in en uit en stap 2 uur later met allerlei volle tassen (met kleren en schoenen voor Jools en Pippa) de auto weer in.

’s Avonds kijk ik 3 afleveringen van Orange is the New Black. In de trend van: het kan altijd erger.

Woensdag 3 oktober 2018

DE dag is aangebroken. Vandaag ga ik eindelijk echt weten of er nog een baby’tje in mijn buik groeit. M’n voorgevoel neigt sterk naar: “Dit is niet goed.” Maar ja, ergens schuilt ook nog wel een ietsiepietsie beetje hoop. Kom maar door met het verlossende antwoord.

Om 9.45 uur zit ik met een bonzend hart, zwetende handen, klotsende oksels en wiebelbenen in de wachtkamer van de verloskundige wat tevens de wachtkamer is voor bloedafname. Deze wachtkamer zit vol. Propvol. Ik probeer m’n gezicht in de plooi te houden en zoek afleiding in een tijdschrift.

Maar ik krijg niet de kans om ook maar een letter te lezen:

Een mevrouw spreekt mij aan: “Ja, hallo. Jij daar. Je moet wel eerst een nummertje trekken hoor, anders kom je nooit aan de beurt.”

Ik: “Bedankt mevrouw, maar ik heb om 10 uur een afspraak.”

De mevrouw was nog niet klaar met me.

“Dat werkt niet zo hier hoor, voor bloedafname moet je een nummertje trekken.”

Ik: “Bedankt, maar ik kom niet voor bloedafname.”

De aanhoudster: “Waarvoor kom je dan?”

Ik: “Voor de verloskundige.”

De blij verraste mevrouw:

“Nou kind, wat fantastisch! Van harte hoor. En is het je eerste?”

Gelukkig spring op dat moment mijn redder in nood mij bij. Een ontzettend lieve oplettende scherpe behulpzame andere mevrouw leest de onrust op mijn gezicht en zegt: “Volgens mij staat de deur van de verloskundige open, misschien mag je wel alvast binnenkomen.”

Ik (met een zucht van opluchting): “Oh, oké. Ik ga het even vragen. Dank u wel.”

En ja hoor, ik mag binnenkomen. Anna en ik hadden elkaar het afgelopen weekend al gesproken aan de telefoon. Ze voert gauw nog wat ontbrekende gegevens in in de computer en dan gaat het onderzoek beginnen. Omdat de zwangerschap nog in een vroeg stadium is/was, wordt er dan een inwendig onderzoek gedaan. Alle gène overboord, laat mij maar zien wat er gaande is in mijn baarmoeder.

Al snel ziet Anna dat er helaas geen vruchtzakje meer te zien is. M’n lichaam is bezig met het afstoten en opruimen van een afgebroken zwangerschap. Oké. Duidelijk. Hier kan ik tenminste wat mee. Super jammer, maar nu weet ik het tenminste wel. Er is iets niet goed gegaan en eigenlijk is het heel goed dat de natuur nu z’n werk doet. Anna checkt gelijk ook mijn eierstokken en ziet dat deze er goed uit zien. Er zijn zelfs nieuwe eitjes aan het rijpen. Oh, wow! Dat schept vertrouwen.

Anna verleent allerlei informatie die ze denk ik aan alle vrouwen die dit nieuws te horen krijgen. Ze vertelt dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, dat veel vrouwen dit rouwproces als heel heftig bestempelen en dat wanneer ik professionele hulp zou willen, ik dat bij haar aan kan geven.

Oké. Ik ben klaar om deze ruimte te verlaten. Ik voel tranen komen en die wil ik niet nu hier bij een onbekende in de controlekamer laten vloeien. Maar waar ga ik dan heen?

Naar het strand. Natuurlijk. Wind in het gezicht en zeelucht in de neus.

Op het strand kom ik tot allerlei heldere gedachten en ideeën:

  • Ik heb geen controle over wat er met mijn lichaam gebeurt, maar ik heb wel controle over wat ik denk en wil. Ik kies ervoor om onderstaande dingen te denken:
  • Ik accepteer dat dit gebeurd is en ik accepteer dat ik hier op bepaalde momenten verdrietig over mag zijn.
  • Ik kies er heel bewust voor om geen drama van deze gebeurtenis te maken. Het gaat voor mij persoonlijk te ver om dit een rouwproces te noemen en echt afscheid van een baby bezig te zijn. Zo zie ik het niet. Het was een niet goed ontwikkeld vruchtje van nog geen centimeter.Zo bijzonder is het nu ook weer niet dat het in deze fase van de zwangerschap gebeurd is, want het komt zoveel vaker voor.
  • Ik ben ZO intens blij met wat ik heb. Mijn gouden gezinnetje en de liefste familie en vrienden.
  • Ik wil open zijn over wat er gebeurd is. Waarom zou ik dat eigenlijk niet doen? Dit is ook wie ik ben. Niets om mij voor te schamen. Dit is het leven. Better out than in. Wie weet kan het helpen om het onderwerp meer bespreekbaar te maken bij andere vrouwen. Wie weet kan het bespreekbaar maken helpen in de verwerking van miskramen bij andere vrouwen.

Vrijdag 5 oktober 2018

M’n collega’s hebben mij vriendelijk doch dringend verzocht om even wat meer tijd voor mezelf te nemen. Ze zeiden: ga anders even lekker een stuk wandelen in het bos. Dat wandelen werd rennen. Heel hard rennen. Ik rende verdoofd weg van alles. Voor ik het zelf doorhad, werden dat 25 kilometers.

img_4895

Zaterdag 6 oktober 2018

Het is vandaag DE dag van mijn ouders. Zij zijn 40 jaar getrouwd vandaag en vieren dat ’s avonds in een café in Wormer. Thaddeus en ik hebben heel veel zin om eerst met z’n tweetjes uit eten te gaan en daarna dit heuglijke feit met het mooie bruidspaar te vieren. In de auto op de A44 wisselen we ideeën uit over wat en waar we willen eten en zingen we mee met Roxette. We schrikken van een auto die ons veel en veel en veel te snel inhaalt en een verschrikkelijke botsing veroorzaakt met de auto’s voor ons. We kunnen zelf nog maar net uitwijken. Het echtpaar voor ons niet en overlijdt ter plekke. Wat een hel.

Een paar uur later kunnen we de plek des onheils verlaten en besluiten we door te rijden naar het feest van mijn ouders. Daar worden we allerliefst onthaald. Iedereen weet inmiddels wat er is gebeurd. Het personeel van het café hoort dat we nog niet gegeten hebben en regelt een heerlijke maal voor ons. We staan nog steeds strak van de adrenaline en dat maakt dat we ons niet echt verdrietig voelen. Dit is het feest van mijn ouders en we zijn blij voor hen. We willen geen stempel op de avond drukken.

Zondag 7 oktober 2018

We gaan (met de auto) op kraamvisite. We merken dat deze autorit naar Muiderberg ons ontzettend veel energie kost en we scherper dan ooit op al het verkeer om ons heen letten. Helemaal omdat Jools en Pippa bij ons in de auto zitten en we ons realiseren hoe kwetsbaar we zijn. Maar de adrenaline is nog steeds in volle gang. Dat werkt als een soort verdovende drug. We hebben een gezellige middag met onze lieve vrienden.

img_4965
img_4966
5008562208_img_1109

Maandag 8 oktober 2018

Oh wow. De man met de hamer is gekomen. Wij liggen eraf. De tranen blijven komen en we voelen ons slecht. Heel slecht. De kleinste dingen zijn teveel. Mijn leidinggevende besluit voor mij dat ik de hele week vrij neem en Thaddeus gaat de helft minder werken. We hebben tijd nodig om alle zooi te verwerken. Dit kunnen wij, maar we moeten er wel doorheen in plaats van omheen.

Dinsdag 16 oktober 2018

Vandaag ga ik een dagje naar Fort Resort Beemster. In m’n eentje heen met de auto. Voor het eerst maar eens proberen om het echt alleen te doen en niet weer 30 minuten lang m’n vader of vriendinnen mij af te laten leiden met hun verhalen tijdens een autorit. Alles om maar niet aan angsten en het ongeluk te hoeven denken. Op de heenweg bel ik toch m’n vader. Ik vraag hem om leuke dingen te vertellen over wat hij heeft meegemaakt. Dank pappie.
Tijdens m’n behoorlijk fantastische dag in dit prachtige sauna resort zie ik opeens ‘het licht’. Weet je wat ik nodig heb? Een schop onder m’n eigen kont. Van mij, voor mij. Zo van: Nu is het klaar met dit gedoe. Wat wil ik? Ik wil mij goed voelen. Hoe doe ik dat? Door te kiezen voor blije gedachten. Ik laat de negatieve gedachten niet meer toe. Ik wil hier niet in blijven hangen. Het is klaar.

img_5232

En het lukt. Dit is mijn ommekeer. I choose happy.

Woensdag 24 tot en met maandag 29 oktober 2018

Ik ben in… Spanje! Om twee dagen workshops te geven tijdens het Project Zero Perspectives congres op de Universidad de Navarra in Pamplona. Voor het na het congres bezoek ik San Sebastián en Bilbao. Duh! Zo is de Triangle Road Trip compleet.

img_5732
img_5717
img_5689
img_5661
img_5608
img_5563
img_5499

Man, man, man. Ik barst uit elkaar van geluk. Wat is dit fantastisch. Om hier te zijn. Om alleen te zijn. Ik ben een heel, heel dankbaar mens en voel me sterker dan ooit. Geen seconde denk ik nog aan de ervaringen van een paar weken geleden. Ik zei het toch: I choose happy. En dat is nog steeds helemaal aan.

Zondag 25 november 2018

Een sprong vooruit in de tijd. Het gaat goed met ons. We zitten in een heerlijke vibe. Dat is voor sommige mensen lastig te geloven na de miskraam én na het vreselijke ongeluk wat we mee hebben gemaakt. Maar we zagen in alle duisternis een prachtig lichtje. Dat hebben we gegrepen en vastgehouden. Dat lichtje werd steeds groter en sterker. Wij kozen voor positiviteit: wij pakken zelf de controle over wat we denken en voelen. We hebben zoveel geleerd en weten nu dat we écht alles aankunnen. Samen, maar ook alleen. Dat maakt ons samen én alleen nog sterker.

Terwijl ik dit typ zit ik op dag 24 van m’n cyclus en hoop ik ZO dat we over 4 dagen een positieve test in handen zullen hebben. Of eerder al? Misschien gek, maar ik heb er een heel goed gevoel over. Ik ben misselijk, voel mij op allerlei momenten duizelig en durf al best te geloven dat ik zwanger ben. Dit wordt ons 3e kindje. Het is een zekerder gevoel dan de vorige keer. Het is veel meer te vergelijken met toen ik net zwanger was van Jools & Pippa. Morgen bij de drogist maar alvast een Early Predictor Test scoren ;-)!

Maandag 26 november 2018

Na Jools naar school gebracht te hebben ben ik naar de Etos gesjeesd om een testje te scoren. Het was inmiddels 9 uur en ik had m’n plas al die tijd keurig opgehouden. Thuis aangekomen gelijk de test gedaan (want ik hield het niet meer) en tijdens het wachten ben ik thee gaan zetten. Toen ik naar de tafel liep waar de test lag, zag ik het al van een afstandje: JAAAA! EEN STREEEEEEP! Oh wat goed goed goed goed! Ik wist het gewoon!

positieve zwangerschapstest

Ik heb de test in cadeaupapier verpakt, een gedichtje geschreven en dit vervolgens in Thaddeus z’n schoen gedaan die bij de open haard stond.

IMG_6920

Thaddeus reageerde zo lief. Met zelfs een paar traantjes van geluk. Pippa was er ook bij en tegen haar hebben we gezegd dat het goed gaat met mijn buik. Verder nog even niets. Want we weten dat er nog van alles kan gebeuren. We gaan voor goud, maar we houden ook rekening met geen medaille. Spannende tijden dus!

Dinsdag 27 november 2018

Ik heb net weer een test gedaan. Voor de zekerheid.

img_7142 2

Ieder uur werp ik een blik op ONS PLUSJE. Ja!!! Jaaaa!!!! Kan het bijna niet geloven, maar het is écht zo. Ik ben zwanger, ik ben zwanger, ik ben zwanger!

Zondag 9 december 2018 – Sinterklaasavond in Wormer

M’n liefste pap en mam hadden bij de miskraam zo meegeleefd en zij konden het zo slecht aanzien dat hun dochter dit mee moest maken. Niemand wil dat natuurlijk voor zijn of haar kind. Ik had het bijna zelfs niet eens aan hen willen vertellen, omdat ik weet dat het hen ontzettend veel pijn doet. Maar tijdens het weekendje Emmen konden we er niet omheen: ze waren er gewoon bij toen het gebeurde.
Daarom wil ik aan hen persoonlijk heel heel heel graag het goede nieuws vertellen van deze zwangerschap. Vooral dat ik nu echt vertrouwen heb in een goede afloop. Dat ze écht een 5e kleinkind zullen krijgen. Niets is zeker, maar dit voelt goed. Dus ‘vertellen’ we het hen vanavond op een speciale manier:

img_7569
img_7568
img_7567

Woensdag 12 december 2018 – 6 weken zwanger

De zwangerschapssymptomen zijn AAN. Misselijk, duizelig, moe: het hele rattenplan. En ik voel me daar zo goed bij! Klinkt misschien gek, maar ieder symptoom is voor mij een bevestiging. Zo van: yesss, er is van alles gaande in m’n lijf. Groei maar goed, baby. Maak me maar zo ziek als nodig is.

Maar aan het eind van de middag voelde ik wat krampjes in m’n buik. Hè bah, dan komt die onzekerheid weer zo opspelen. Nu tijdens het typen (het is bijna 21 uur) voelt m’n buik heel zwaar. Bij de vorige zwangerschap kreeg ik de miskraam in deze periode. Toen was de buikpijn al een week aan de gang. De verloskundige had gezegd dat dit er gewoon bij hoorde. Want: m’n baarmoeder was aan het groeien. Nu geloof ik dat minder snel. Ik ben wat meer achterdochtig. Maar ik weet dat ik vertrouwen moet houden. Dus ga ik straks op tijd slapen en hopen dat ik dat morgen niet meer voel. Dat de steekjes en krampjes horen bij het het groeien van m’n baarmoeder. Dat kan ook zeker kloppen! M’n buik steekt al aardig vooruit. En ik ben morgen pas 6 weken! Vandaag op school hebben 2 mensen al gevraagd of ik zwanger was. Eentje aaide zelfs over m’n buik. En dat terwijl ik expres een wijde jurk aan had getrokken. Oeps!

Maandag 24 december 2018 – 8 weken zwanger

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Naar deze dag hebben we toegeleefd. Eindelijk kunnen we zien of er ‘iets’ in mijn buik groeit. Ondanks mijn vertrouwen ben tegelijkertijd stikzenuwachtig en houd rekening met alles.

Maar de zorgen zijn voor niets. De verloskundige van Geboortecentrum Puur in Hoofddorp laat ons een kloppend hartje en een ieniemienie baby’tje zien. Er groeit ‘iets’! Ik moet huilen van opluchting en geluk. De voorlopige uitgerekende datum is 8 augustus.

Later die ochtend vertellen we aan Jools & Pippa dat ze een broertje of zusje krijgen. Ze roepen allebei gelijk dat ze dat al dachten. De rest van de dag worden mijn buik en ik niet alleen gelaten. Handjes willen eraan voelen en mondjes zingen lieve liedjes voor de baby. Smelt! Samen kopen we twee knuffeltjes voor de baby. Eentje die de komende maanden bij Jools in bed zal liggen en eentje bij Pippa. Zo gaan de knuffeltjes naar de grote zussen van de baby ruiken en krijgt de baby deze knuffels cadeau wanneer hij of zij geboren is. En dan lijkt het voor de baby alsof de grote zussen altijd dichtbij zijn.

Vrijdag 4 januari 2018 – 9,5 week zwanger

We zijn 10 heerlijke dagen met z’n viertjes, uhhh vijfjes op pad geweest. Samenzijn in Duitsland. Wat was dat fijn.

img_8545
img_8516
img_8510

Dat we op vrijdagmiddag met een nog overvolle auto op de Meerstraat in Hillegom geparkeerd staan is, omdat we een intake gesprek hebben met de verloskundige. Omdat we rechtstreeks uit Duitsland zijn komen rijden, zijn Jools & Pippa mee. Ze vinden het best spannend allemaal, want ze zijn nog nooit bij een verloskundigepraktijk geweest: “Ik hou je hand wel vast mama, als je naar de dokter gaat.”
Zelfs bij de bloeddrukmeter komt er iemand bij me zitten om mij gerust te stellen. En de verloskundige werkt daar ook heel lief aan mee (aan het geruststellen): Ik laat haar weten dat ik het nog steeds behoorlijk spannend vind en bij krampjes mij heel onzeker voel. Daarop zegt ze: “Nou meid, kom maar even hier dan.” en gebaart dat ik mee moet lopen naar de echoruimte. Ze laat me zien dat er een heel actief bewegend baby’tje met een mooi kloppend hartje in m’n buik rondzwemt. Jools & Pippa zien nu voor het eerst hun broertje of zusje en vinden het heel gaaf en gek!

img_8567

Pffff… Mijn bloeddruk zakt gelijk enorm. Wat een opluchting weer om te zien dat alles tot nu toe goed gaat. De baby groeit naar behoren en de uitgerekende datum wordt bijgesteld naar 7 augustus.

Zondag 13 januari 2018 – 11 weken zwanger

Whhaaaa! Wat een bijzondere ervaring om met z’n drietjes (Thaddeus, de baby en ik) de Halve Marathon van Egmond te rennen. We did it! M’n moeder staat emotioneel bij de finish op ons te wachten. Ze is ZO blij om ons te zien. Ze is ZO blij dat het goed met ons gaat. Sorry mam, dat ik dit soort niet zo alledaagse dingen doe!

img_8775
5063652112_img_0608

Woensdag 16 januari 2018

Ja, ja. Ik weet het: we hebben 2 mooie echo’s gehad met een kloppend hartje. Maar toch, toch vind ik het retespannend. Er is een stom stemmetje in m’n hoofd die mij steeds rekening laat houden met het ergste. Gelukkig is er ook een luide positieve stem die mij vertrouwen geeft en dat stomme stemmetje regelmatig het bos instuurt.

Een andere reden dat ik zenuwachtig ben, is omdat een dierbaar vriendinnetje een paar dagen geleden een miskraam heeft gehad. Ze was 12 weken zwanger, had 2 goede echo’s gehad en opeens ging het mis.

Mijn termijnecho is om 14 uur bij Geboortecentrum Puur in Hillegom. Ik kan mezelf redelijk rustig houden. Jools en Pippa zijn ook mee en beheren die skill nog niet. Zijn het tegenovergestelde van zenuwachtig: DOLenthousiast juist. En gelukkig, gelukkig, gelukkig raken Thaddeus en ik ook in die gemoedstoestand, want de termijnecho ziet er super uit. De baby ligt lekker te slapen en we maken hem (?) of haar (?) wakker door te kuchen. Hallo lief klein hummeltje! Jij hoort bij ons gezin! Jij wordt het broertje of zusje van Jools en Pippa. We zijn nu al zo verliefd op jou….

We eten een taartje om dit goede nieuws te vieren.

De uitgerekende datum is 5 augustus geworden. Maar: we weten dat de baby nooit tot die datum zal blijven zitten, want ik krijg een week eerder een geplande keizersnede. Ik mag helaas niet proberen om op de natuurlijke manier te bevallen.

5430823472_img_0666
5431761264_img_0662

Donderdag 17 januari

Het is ZO leuk om ons blijde nieuws aan de grote klok te mogen hangen! Vanochtend plaatste ik een blog op MOMspiration.nl, een post op Instagram en eentje op Facebook. De reacties stromen via allerlei leuke hoeken binnen en dat is te enig. Dank jullie wel lieve allemaal!!!!

screen shot 2019-01-22 at 13.22.11

Ja, ben je er nog? Haha, gefeliciteerd dat je het helemaal tot het einde hebt gehaald. Het is een waar dagBOEK geworden in plaats van een blogje. Zaten er herkenbare stukken voor jou in? Wat vond je fijn of mooi om te lezen en wat vond je heftig?

heel veel liefs,

Annette

 

22 januari 201922 januari 2019

Annette de Graaf7 reacties
Annette & Pippa in het bos - MOMspiration

“Ja, mijn kind is 3 jaar en heeft nog een luier. En een speen.”

Heb je m’n vorige blog gelezen over goede voornemens voor het nieuwe jaar? Dan weet je dat wanneer ik iets wil veranderen, dat liever gister al gebeurd is dan het op de planning te moeten zetten voor morgen. Maarrrr er is 1 grote verandering die ik teweeg wil brengen en waar jullie hulp voor nodig is. Ook deze verandering had eigenlijk gisteren al geregeld moeten zijn. Dat is helaas nog niet gebeurd. Hoogstwaarschijnlijk gaat het morgen zelfs nog te vroeg zijn voor deze Mama Missie. Het kost veel meer tijd, het kost veel meer moeite. Maarrrrrr wanneer we er samen keihard voor gaan, dan kan het lukken.

Waar ik het over heb? Dat wij moeders onderling veel liever voor elkaar zouden moeten zijn. Dat wij moeders onderling zouden moeten stoppen met oordelen.

Doe jij mee met deze Positieve Online Community voor Perfecte Imperfecte Moeders??

De uitspraak in de titel is trouwens niet van mij. Onze dochters waren namelijk al lang voor hun 3e verjaardag van de luiers en spenen af. Zoals dat hoort. De jouwe nog niet? Nou, wat belachelijk.

WHAHAHA MEGA GEMEEN GRAPJE!!! Dat was zwaar provocerend bedoeld. Dat zou ik natuurlijk nooit zeggen, maar helaas komen dit soort uitspraken toch te vaak uit de mond van mensen. Ik meen hier, I swear, keihard niets van: weet ik veel hoe het hoort. Om terug te komen op de befaamde luier en speen: Thaddeus en ik hebben dat luier- en spenending samen, terwijl we ‘ook maar wat deden met die-uitdaging-die-opvoeden-heet’ bedacht: Toen Jools 3 werd, mocht ze haar speentje (die ze alleen ’s nachts nog had) niet meer. Dus toen Pippa 3 werd, hanteerden we dezelfde regel. Ik zou eigenlijk niet eens precies meer weten waarom we dat deden: ik denk dat we de tijd rijp vonden ofzo? Zoiets? En met luiers hetzelfde. Dat ging heel geleidelijk aan en toevallig lukte het bij allebei om er voordat ze 2,5 werden vanaf te zijn. Gewoon op de gok en op gevoel daarvoor gegaan.

Dit is toevallig onze manier geweest, maar het is natuurlijk absoluut niet DE manier. Er zijn 10000000000000000 manieren om je kind zindelijk te krijgen (als alles medisch in orde is tenminste). Er zijn 100000000000000000 manieren om je kind zijn of haar 1e hapjes te geven. Er zijn 1000000000000000 manieren om je kind naar bed te brengen. Of om samen te slapen. Met luier. En/of speen. In een slaapzak. Of niet. Al borstvoedend. Of niet. In een hangmat. Of boomhut.

Weet ik veel. Weten wij veel. We doen allemaal maar wat. Doe gewoon waar jij en je kind je goed bij voelen.

Hoe arrogant zou het zijn om te denken dat jij of ik het beter dan weten dan een ander? Want dat is niet zo. Jij en ik weten niet hoe het er bij een ander thuis aan toe gaat. We weten niet wat er aan iedere situatie vooraf is gegaan. We moeten ervan uitgaan dat iedereen keihard zijn of haar beste best doet om zijn of haar kind de beste voeding, de beste liefde en de beste slaapjes te geven. En ja, voor al die dingen zijn dus 10000000000000 manieren. Je probeert het één, dan weer het ander en uiteindelijk vinden we allemaal onze eigen weg in het opvoeden van onze kinderen. Zo niet? Dan is er zeker ergens hulp te vinden. Dat is trouwens ook gewoon een manier.

Wil je alsjeblieft daaraan denken wanneer je met je oordeel klaar staat?

Lieve mama’s: wees lief voor jezelf en voor elkaar. Dat is niet alleen mijn wens tijdens de feestdagen, maar voor ieder moment van de dag. Het hele jaar rond.

liefs,

Annette

 

30 december 2018

Annette de GraafPlaats een reactie

Berichtnavigatie

Oudere berichten

Instagram

REASONS TO SMILE:
LUISTER NAAR DE FLUISTER
MR CHATTERBOX
MATH = FUN
SJOMMEJOMME
💛❤️💙 MIRABEL 💛💙❤️
JOOLSIO
BIG SMILE…….
FOLLOW THEIR FLOW
PERFECTLY IMPERFECT
FRIYAYYYYY
COLD AS ICE
BIG HUGS FROM US
OH YOU… YEAH YOU! ♥️
BYE BYE NL

Pippa’s Dankbare Dingen Top 10 Van 2022

Eigenlijk hou ik niet zo heel erg van terugblikken of vooruitkijken, maar op zo’n dag als vandaag (31 december 2022), kom je er bijna niet onderuit. Pippa, Sol en ik zitten hier met z’n drietjes op de bank in ons mooie huis in Noorwegen en we hebben net onze tijdlijn op Instagram doorgescrolled om te… Continue reading →

31 december 202231 december 2022

Annette de Graaf

Opvoeden met een Growth Mindset - The Flying Dutch Family

Yes! De inschrijving voor het 3 Maanden Programma van Opvoeden Met Een Growth Mindset is gestart!

Ik zit hier al typend te stuiteren van enthousiasme: Gisteren is de inschrijving voor het 3 Maanden Programma van Opvoeden Met Een Growth Mindset van start gegaan. In september, oktober en november duiken we in kleine groepjes de wereld in van leren, groeien, omgaan met uitdagingen, vertrouwen in jezelf ontwikkelen en meer en meer en… Continue reading →

13 juli 202213 juli 2022

Annette de Graaf

Wintersport met kids – Da’s efkes andere koek!

Thaddeus en ik houden enorm van wintersport. Onze vakanties samen naar Oostenrijk waren fantastisch en bestonden uit non-stop snowboarden + après skiën tot in de late uurtjes. Ook voordat we elkaar ontmoetten zoefden we heel wat bergen af en dansten we er daarna op los. Dit jaar gingen we voor het eerst als gezin op… Continue reading →

29 december 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - een half jaar in Noorwegen

Bijna een half jaar in Noorwegen: Hoe gaat het nu met ons?

Eerlijk gezegd dacht ik bij het typen van de titel niet echt na over wat het antwoord zou zijn. Een antwoord was nog niet verbonden aan die vraag. Maar nu ik er wat dieper induik komt het besef: Tja, goede vraag wel! Want: Hoe gaat het nou eigenlijk met ons? Leuk om over na te… Continue reading →

23 december 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - 3 maanden Noorwegen en 1 week Nederland

Na 3 maanden Noorwegen, nu 1 week in Nederland

Yayyyy, hier zijn we dan hoor! Hoppakee met onze voetjes op Neerlandsche bodem. Wat een feest! Gisteren was een mooie reisdag, gevuld met avonturen op de vluchthavens en in de vliegtuigen. Jools, Pippa, Sol en ik hebben daar enorm van genoten. Er was zoveel te ontdekken en leren. Vooral voor Sol, die gisteren zijn 3e… Continue reading →

10 oktober 2021

Annette de Graaf

emigreren naar Noorwegen

We hebben een huis gekocht in Noorwegen!

Oh my oh my oh my. We kunnen nog steeds niet geloven dat het gelukt is. Dat we maandagochtend als nieuwe eigenaren hebben getekend voor het huis waar we op slag verliefd op waren geworden. Het was zo’n enorm spannend proces en we zijn zo blij dat we die spanning nu van ons af kunnen… Continue reading →

2 augustus 20213 augustus 2021

Annette de Graaf

De eerste 12 dagen in Noorwegen: Hoe gaat het met ons?

Wow. Zo. Jeetje. Ja, hoe gaat het eigenlijk met ons? Is dat eventjes snel uit te leggen? Ik denk het niet! Misschien als je zelf een emigratie hebt meegemaakt dat er dan geen woorden voor nodig zijn om te begrijpen hoe dat gevoel is om ergens met het vliegtuig te landen waar je niet op… Continue reading →

17 juli 202117 juli 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - emigreren naar Noorwegen

Morgen gaan we emigreren

Bovenstaande aankondiging klinkt -nu ik het zo lees- als de titel van een boek wat over uitstellen gaat. ‘Morgen’ is dat geval figuurlijk bedoeld, omdat je het ergens in je hoofd en hart wel wilt, maar toch niet gaat doen. Bij diezelfde boekenserie zouden de titels ‘Morgen ga ik sporten’, ‘Morgen ga ik eindelijk op… Continue reading →

5 juli 20215 juli 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - Growth Mindset Academy

Waarom ik mijn kinderen (bijna) nooit help

Dreigt er gevaar en kan ik een ongeluk voorkomen door mijn kinderen te helpen? Natuuuuuurlijk zal ik ze dan helpen. Veiligheid gaat voor alles. Maar laten we eens praten over ‘veilige struggles‘. Bijvoorbeeld als het gaat om leren lezen, moeilijke rekensommen, (in een andere taal) eten of drinken bestellen of iedere andere uitdagende situatie waarbij… Continue reading →

21 mei 202121 mei 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - emigreren naar Noorwegen

Nog maar 5 weken in Nederland…. Het inpakken is begonnen!

Of we nou over 5 weken naar Noorwegen mogen vliegen of niet: ons huis moeten we sowieso op 21 juni uit. Ennn op 18 juni staat de verhuiswagen op de stoep, dus het is best al een beetje tijd voor actie in de taxi. Ons huisje hier in Lisse begint er langzamerhand uit te zien… Continue reading →

17 mei 202118 mei 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family - emigreren naar Noorwegen

Over 6 weken gaan wij emigreren! Hoe gaan de voorbereidingen?

In de titel staat dat we over 6 weken gaan emigreren, maar dat is voornamelijk wishful thinking. Of het echt zo is, dat weten we nog niet. De tickets zijn geboekt voor 22 juni, maar op het moment van typen zijn de grenzen van Noorwegen voor ons helaas nog niet open. Het beroep van leraar… Continue reading →

10 mei 2021

Annette de Graaf

Duinrell x The Flying Dutch Family

Ga je met ons mee op avontuur?

Duik in onze woorden, foto’s en video van ons avontuur op Duinrell en het zal voelen alsof je zelf beleeft! Zoef met ons mee van alle glijbanen in het Tikibad, gooi je handen in de lucht in de Kikkerachtbaan, ga los in het bos en kom gezellig uitrusten van alle pret bij ons in het… Continue reading →

7 april 20217 april 2021

Annette de Graaf

Spelend leren - de magie van het loslaten van de regie - Hoe documenteer je de groei van je leerlingen?

Deel 2: Spelend Leren – De Magie van het Loslaten van de Regie (Hoe documenteer je de groei van je leerlingen?)

Vorige week kon je lezen, zien en horen hoe ontzettend enthousiast ik ben over Spelend Leren: De Magie van het Loslaten van de Magie. De reacties waren echt heel, heel gaaf om te mogen ontvangen. Hoe mooi dat we samen proberen om andere vormen van onderwijs uit te testen? Hoe bijzonder om van de gebaande… Continue reading →

12 maart 202112 maart 2021

Annette de Graaf

Spelend leren - de magie van het loslaten van de regie

Spelend Leren: De magie van het loslaten van de regie

Op dit moment zit ik middenin een geweldige cursus: Let’s Play van Harvard Graduate School of Education’s Project Zero. Samen met onze studiegroep dompelen we ons onder in de wereld van Play-based Learning. Dat vergt een speelse en flexibele mindset. Een mindset waarin je jezelf uitdaagt om de regie uit handen te geven. Want: spelen… Continue reading →

4 maart 2021

Annette de Graaf

tck21 by anouk boetzer The Flying Dutch Family emigreren naar Noorwegen

14 ‘Frequently Asked Questions’ over onze emigratie naar Noorwegen

Wat een ontzettende lieve, gezellige, enthousiaste en positieve reacties hebben wij mogen ontvangen op het BIG nieuws dat wij over een paar maanden gaan emigreren naar Noorwegen. Op deze manier (door het te delen en door het lezen van jullie reacties) wordt het iedere dag een beetje echter. Haha, want eerlijk: het lijkt nog steeds… Continue reading →

2 maart 20212 maart 2021

Annette de Graaf

Hoera voor mij! – Train je Growth Mindset met The Flying Dutch Family

De derde video uit de serie ‘Mijn SuperBrein Kan Alles – Train je Growth Mindset met The Flying Dutch Family’ staat online! In deze video lees ik voor het uit het boek ‘Super Duper You’ van Sophy Henn. Het boek is geschreven in het Engels, dus dat biedt een prachtige mogelijkheid om niet alleen de… Continue reading →

19 februari 202119 februari 2021

Annette de Graaf

The Flying Dutch Family gaat emigreren naar….?!

Ohhhhhh wat is dit gaaf om de wereld in te mogen schreeuwen! WIJ GAAN EMIGREREN! Wij hebben een mega groots avontuur in het vooruitzicht waar we niet normaal veel zin in hebben allemaal. Maar hé, waar vliegen wij eind juni dan naar toe??? Wij. Vliegen. Naar…. *tromgeroffel tromgeroffel tromgeroffel*…. Noorwegen!!!! Een nieuwe baan in het… Continue reading →

11 februari 202111 februari 2021

Annette de Graaf

Mijn SuperBrein Kan Alles: Train je Growth Mindset met The Flying Dutch Family - aardig zijn

8 Boekentips om een Growth Mindset bespreekbaar te maken > voor kinderen én jezelf!

Weten dat je alles kunt leren wat je wilt, ontdekken dat fouten maken eigenlijk hartstikke fantastisch is, flexibel omgaan met teleurstellingen, doorzetten tot je een nieuwe vaardigheid eigen hebt gemaakt: allemaal dingen die we hopen mee te kunnen geven aan onze kinderen. Allemaal dingen die we zelf als volwassenen -en dus rolmodel- dienen te laten… Continue reading →

29 januari 202129 januari 2021

Annette de Graaf

Een kijkje bij ons op kantoor aka kleuterklas aka kinderopvang aka groep 5 aka fysiotherapiepraktijk aka thuis

Mocht je je afvragen waarom ik niet reageer op e-mails of whatsappjes, je nog niet heb teruggebeld, dat m’n lessen niet helemaal keurig op tijd online staan, je niet goed kan horen tijdens een Google Meet of nogal chaotisch praat/doe/denk? Kijk even naar onderstaand filmpje, dan is er geen verdere uitleg nodig. Liefs! Annette

19 januari 202119 januari 2021

Annette de Graaf

Mijn SuperBrein Kan Alles: Train je Growth Mindset met The Flying Dutch Family - aardig zijn

Aardig zijn is een superkracht!

Aardig zijn. Het klinkt zo simpel, maar wat betekent het eigenlijk? Hoe zou je aardig zijn uit kunnen leggen? Hoe klinkt aardig zijn? Hoe voelt aardig zijn? Hoe ziet aardig zijn eruit? Praten over aardig zijn roept misschien allemaal ideeën in je op. En dat is nou precies wat we nodig hebben: dat we allemaal… Continue reading →

14 december 2020

Annette de Graaf

Blog op WordPress.com.
  • Volg Volgend
    • The Flying Dutch Family
    • Doe mee met 108 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • The Flying Dutch Family
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....