Van zwanger, naar een miskraam, naar weer zwanger: Het dagboek van Annette

Dit is zo, zo spannend. Na het blijde nieuws van vorige week, ga ik jullie mee terug in de tijd nemen. Een tijd die als een bizarre achtbaan is geweest voor ons gezin. Nu ik dit ‘dagboek’ weer zo doorlees, komen de emoties van toen weer naar boven. Maar ik ben vooral dankbaar dat ik destijds al besloot om al die gevoelens en gebeurtenissen te documenteren. Dat helpt zo mee om alles een mooi plekje te geven. Daarnaast wil ik graag een onderwerp bespreekbaar maken waar helaas zoveel vrouwen mee te maken hebben gehad: een miskraam. Ik weet dat MOMspiration.nl zo’n prachtige en krachtige positieve online community is, dat ik mij veilig genoeg voel om mijn persoonlijke verhaal hier te delen. 

———————————————————————–

Dit is mijn dagboek van dinsdag 18 september
tot en met donderdag 17 januari 2018

Dinsdag 18 september 2018

Oh jongens, ik wil dit nieuws zo, zo, zo graag met jullie delen. Dit nieuws dat mijn leven compleet over heeft genomen, maar waar alleen Thaddeus en ik weet van hebben. Ik wil ZO graag van de daken schreeuwen dat…. WIJ EEN DERDE KINDJE VERWACHTEN! Ja ja ja, ik ben zwanger! Jools en Pippa gaan een broertje of zusje krijgen!

Na Pippa hebben we 3,5 jaar lang heel goed nagedacht of we nog voor een derde kindje zouden willen gaan. Dat is me toch een pittig vraagstuk zeg! We hadden al die tijd geen duidelijke ja of nee. Ja, soms wel, maar dat veranderde ook regelmatig. Want: we hebben het toch heerlijk zo met z’n viertjes? Waarom zouden we voor een vijfde gezinslid gaan? Dus: toen voelde het antwoord op hét vraagstuk als ‘nee’. Maar: Ach, nog 1 keer zo’n heel klein guppie en er dan extra hard mega bewust van genieten, dat is toch geweldig? En hoe idioot lief zijn Jools en Pippa voor hun kleine neef Joep en babynichtje Lily? Nóg zo’n heerlijk guppie erbij, dat is toch ontzettend gezellig? Op die momenten voelde het antwoord op hét vraagstuk als ‘ja’.

Tja, zo ging het de afgelopen maanden. Want als we het zouden willen, dan zou nu wel een prima ‘timing’ zijn – voor zover je dit kunt plannen. Ik ben nu 35, voel me ontzettend fit, Jools gaat straks 5,5 jaar schelen met de baby en Pippa 4 jaar: dat lijkt ons niet te veel en niet te weinig als leeftijdsverschil. Iedereen heeft daar natuurlijk z’n eigen gedachten over, maar voor ons voelt dit goed. In maart gaan verhuizen naar ons nieuwe huis, dus ook dat komt perfect uit. Dan krijgen opa en oma Knops (bij wie we nu in huis wonen) niet nóg een extra inwoner erbij!

Oké, even terug naar vorige week. Al vanaf 6 dagen voor de officiële testdatum testte ik mij iedere ochtend al suf. Er zijn namelijk van die zwangerschapstesten die beweren dat je ze al 6 dagen eerder kunt gebruiken. Helaas waren alle testen op maandag, dinsdag en woensdag negatief. Zelfs die op donderdag (mijn testdatum) én vrijdag zag ik geen plusje. Maar toch bleef ik hoop houden en deed ik op zaterdagochtend 15 september weer een test. Die werkte niet: het testvenster bleef leeg. Nog maar een keer en nu wel een controlerend streepje in het testvenster. En…… zie ik dat nu goed? Is dat een plusje? Een heel voorzichtig licht plusje? JAAA! Ik zie het! Ik zie het! Nog een keer goed in het licht houden: Ik zie het!!! Heel stiekem (want we wonen tijdelijk bij mijn lieve schoonouders) seinde ik Thaddeus dat hij echt even naar boven moest komen. Ik liet hem de test zien en we keken elkaar net zo aan als toen ik zwanger van Jools de test deed: We delen samen nu al een speciale verliefdheid op dit nieuwe gezinslid! Bij die van Pippa ging dat iets anders en konden we elkaar niet in de ogen aankijken, want toen belde ik hem vanuit Nepal om te vertellen dat Jools een broertje of zusje kreeg. Dat is weer een heel ander (te gek) verhaal 😉

Oké. ALLES is nu anders. Ja, de wereld draait door, maar mijn hoofd en lijf zijn bij de nieuwe baby. Ik ben zo, zo, zo, zo blij. Ondanks dat ik me kotsmisselijk voel, m’n ogen niet te snel omhoog, omhoog of van links naar rechts moeten gaan (dan val ik bijna om van duizeligheid) en m’n buik en rug heel druk bezig zijn met van alles, ben ik serieus de happiest girl alive. Wanneer ik even een half uur niet aan zwanger zijn heb gedacht, dan is dat lang. Wat ook lang duurt? Wachten tot de eerste echo. Op 10 oktober worden we om half 4 bij de verloskundige in Lisse verwacht. Ahhhhh… nog meer dan 3 hele weken wachten is dat! Aankomende zondag 23 september vieren we met onze familie de verjaardag van Jools, het weekend daarna gaan we op vakantie met mijn ouders, broertje, schoonzus, neefje en nichtje: dan moet ik al die tijd nog m’n mond houden en het weekend daarna is het 40jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Ik wil het dan zooooo graag vertellen! Maar dat gaat dus niet gebeuren. We willen eerst een goede echo.

Aan wie ik het net stiekem al verteld heb? Aan m’n vriendinnetje Margie, aka Marjolein. Ik ging na school met haar mee naar haar nieuwe huis en toen we daar samen op de bank zaten wilde ik het TE graag met haar delen. Dat was enorm fijn en ze was reageerde heerlijk ‘op z’n Margisch’.

Het beginscherm van alle filmpjes in dit dagboek zijn op z’n kop, maar dat verandert wanneer je op play drukt. 

Vrijdag 21 september 2018 – 5 weken zwanger

We zijn net terug van een leuke feestavond. Vandaag is Thaddeus namelijk 33 jaar geworden en dit hebben wij gevierd met lieve vrienden in restaurant de Heerekamer in Lisse. Van te voren had ik met het personeel al afgesproken dat wanneer ik een biertje bestelde, ze dan voor mij een alcoholvrij biertje zouden inschenken. Dat verliep allemaal prima. Dacht ik. Tot later m’n vriendin ook een alcoholvrij biertje bestelde en ik op haar flesje las dat er 0,5 procent alcohol in zat. Daarna toch maar veilig voor ijsthee gekozen….
Wat ook niet vlekkeloos verliep, was het eten. We zouden ‘gewoon’ een voor-, hoofd- en nagerecht van de kaart kiezen (dacht ik), maar onze vrienden hadden met de eigenaar afgesproken dat we een speciaal menu van de chef gingen krijgen. Shared Dining it was. Met natuurlijk voornamelijk rauwe hammetjes, gerookte zalm en rood vlees. Ik werd heel raar en onderzoekend aangekeken toen ik dit allemaal afwees en losging op de broodjes kruidenboter, groenten en frietjes.

 

Zondag 23 september 2018

Vandaag vierden we de verjaardagen van Thaddeus en Jools met onze familie. Bij mensen die mij zo goed kennen om mij heen, heb ik helemaal het gevoel dat er met dikke vette letters ‘ZWANGER’ op m’n voorhoofd geschreven staat. Voor de show heb ik voor mezelf nog een 0,0 Jillz uit de koelkast gevist en in een wijnglas geschonken alszijnde prosecco. Net echt.

Zaterdag 29 september 2018 – 6 weken zwanger

We zijn een weekend weg met mijn ouders, broertje, schoonzus en hun kinderen. Hoe ga ik het dit weekend verbergen voor de mensen die mij zo goed kennen? M’n moeder heeft namelijk allemaal lekkere hapjes en drankjes mee die ik helemaal niet mag drinken. En als we uit eten gaan en ik drink alleen maar water, dan valt dat vast op. Maar ach, het komt vast goed.

16:00 uur: Damn. Bloedverlies gepaard met buikkrampen. Foute boel. Denk ik. Gok ik. Weet ik veel. Op het moment dat het gebeurt sta ik in m’n eentje in de kleedkamer van het zwembad m’n bikini aan te trekken. Ik roep nog snel tegen wat dichte deuren van kleedhokjes dat ik naar het toilet ga en zet dan een sprint in. Oké, het is niet ontzettend veel bloed, maar toch. Het is bloed. En ik heb buikkrampen. 1+1 = alarmbellen aan. Gauw loop ik terug naar de kleedhokjes om de meiden en hun neefje mee te nemen naar het zwembad. Ik fluister tegen Thaddeus wat er net gebeurd is en hij schakelt gelijk, door de kids over te nemen. Tegen m’n moeder en schoonzusje zeg ik dat ik plotseling ongesteld ben geworden en daardoor even niet kan zwemmen.

Het bloedverlies (steeds een klein beetje) en de buikkrampen blijven de rest van de avond en nacht doorgaan.

Zondag 30 september 2018

Ik bel de verloskundige op om te vertellen over de stand van zaken. Tijdens ons gesprek breek ik. Want: alle signalen wijzen op een miskraam. De verloskundige is echt super lief en probeert uit te leggen wat mogelijke oorzaken kunnen zijn van bloedverlies en buikkrampen, maar is ook reëel: ja, we moeten sterk rekening houden met een startende afstoting. Daar zo over pratend met haar komt het idee keihard binnen. We spreken af dat ik op woendag 3 oktober een echo kom maken. Eerder heeft nog weinig zin, want dan kun je nog te weinig zien aan een eventuele nog levende baby.

Beneden aan de ontbijttafel kan ik m’n gezicht niet in de plooi houden. Ik breek weer. Thaddeus vertelt (ook met tranen in zijn ogen) wat er aan de hand is. Dat we dit nieuws op een heel andere manier hadden willen vertellen. Dat we hopen om in mei een nieuw kindje te krijgen, maar dat er een grote kans is dat dit niet gaat gebeuren vanwege een misschien wel miskraam. Jools, Pippa en Mason krijgen deze woorden gelukkig niet echt mee, maar ze zien wel mijn verdriet. Ze denken dat het komt omdat ik buikpijn heb. Ik krijg van hen 3 de allerliefste knuffels en kusjes. Ook mijn ouders, broertje en schoonzus zijn ontroerd en komen knuffelen.

De rest van de dag brengen we door in WILDLANDS Adventure Zoo. Ik breng ieder half uur een bezoekje aan een toilet om te checken hoeveel bloedverlies ik heb. Het valt mee. Steeds een beetje, net als gisteren.

Ik merk dat ik moe aan het worden ben in m’n hoofd. Steeds maar heen en weer slingerend van afscheid nemen naar toch een sprankje hoop wanneer het bloedverlies en de buikkrampen minder zijn.

Dus, besluit ik tijdens de 2 uur durende autorit naar huis, al pratend met Thaddeus, dat ik er voor ga kiezen om m’n koppie te kalmeren. Anders trek ik dit niet. Ik heb geen controle over wat er met mijn lijf gebeurt, maar ik heb wel controle over wat ik denk. En die gedachten hebben weer controle over mijn gevoel. En misschien heeft mijn gevoel wel weer een beetje invloed op m’n lijf. Dit is DE ultieme test of ik dit kan. Maar ik ga ook toegeven aan sterke gevoelens die naar de oppervlakte willen komen: als ik zin heb om een potje te janken, ga ik een potje janken. Als ik zin heb om babyspulletjes te bewonderen, ga ik babyspulletjes bewonderen.

Ik kan dit.

’s Avonds vertellen we ons bizarre nieuws ook aan Thaddeus zijn ouders (bij wie we tot en met maart 2019 in huis wonen). Dit leeft nu zo bij ons dat we het belangrijk vinden om dit met hen te delen. Ze reageren heel lief en bieden gelijk aan om de volgende ochtend (mijn vrije maandagochtend waarop we normaal naar de peuterzwemles gaan) Pippa op te vangen zodat ik nog even kan blijven liggen. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Ontzettend lief meegedacht van hen. Een goede lange nacht + slome ochtend kan ik wel gebruiken!

Maandag 1 oktober 2018

’s Middags ben ik bij het Mies & Co Insiders Event in Lisse. Vriendinnetje en medeblogger Anouk geeft een mini workshop ‘Story Telling Through Photography’, maar ik ben er niet bij met m’n hoofd. Het bloedverlies is namelijk aan het toenemen en ik grijp iedere gelegenheid om naar het toilet te gaan aan. Wat gebeurt er toch allemaal in m’n lijf? Wist ik het maar, want hier kan ik zo helemaal niks mee. Nou ja, om eerlijk te zijn gaat m’n gevoel steeds meer de afscheidnemende kant op. Maar ik wil het nu wel gewoon echt weten. Dan kan ik verder. M’n voornemen om rustig te blijven in m’n hoofd wordt flink op de proef gesteld.

Gelukkig is er genoeg te shoppen. Dat werkt als prima afleiding.

Het is nu 21 uur en ik ben klaar met deze dag. Morgen een hele dag werken (inclusief gesprek over mijn doelen dit jaar met de directrice) en dan de tijdmachine aanzetten naar woensdagochtend 10 uur.

Dinsdag 2 oktober 2018

Werken werkt heerlijk afleidend. Maar ik merk dat zodra de kinderen de klas uit zijn, m’n gepieker juist op standje ‘aan’ gaat. Ik word er knettergek van. Ik wil het nu gewoon weten. Aan een paar collega’s vertel ik wat er aan de hand is, want iedereen die mij ook maar een beetje kent heeft gelijk door dat er iets mis is met mij. M’n collega Maaike vroeg: “Wat is er met je, je lijkt zo ‘mat’?” Heid & Erin zeiden: “Where’s your sparkle?” Dat zagen ze goed, want om door deze dagen heen te komen probeer ik met alle macht niet te veel te voelen. Het is te verwarrend allemaal. Laat het maar morgen zijn.

De goal setting meeting en nog een team meeting over assessments kan ik gelukkig uitstellen. Diep nadenken over onderwijs is op dit moment te veel gevraagd.

Maar ja, wat dan? Hoe ga ik de rest van de middag doorbrengen?

Op de een of andere manier sta ik 20 minuten later geparkeerd in de parkeergarage van winkelcentrum Hoofddorp. Shop Therapy it is. Als een soort van verdoofd slenter ik wat winkels in en uit en stap 2 uur later met allerlei volle tassen (met kleren en schoenen voor Jools en Pippa) de auto weer in.

’s Avonds kijk ik 3 afleveringen van Orange is the New Black. In de trend van: het kan altijd erger.

Woensdag 3 oktober 2018

DE dag is aangebroken. Vandaag ga ik eindelijk echt weten of er nog een baby’tje in mijn buik groeit. M’n voorgevoel neigt sterk naar: “Dit is niet goed.” Maar ja, ergens schuilt ook nog wel een ietsiepietsie beetje hoop. Kom maar door met het verlossende antwoord.

Om 9.45 uur zit ik met een bonzend hart, zwetende handen, klotsende oksels en wiebelbenen in de wachtkamer van de verloskundige wat tevens de wachtkamer is voor bloedafname. Deze wachtkamer zit vol. Propvol. Ik probeer m’n gezicht in de plooi te houden en zoek afleiding in een tijdschrift.

Maar ik krijg niet de kans om ook maar een letter te lezen:

Een mevrouw spreekt mij aan: “Ja, hallo. Jij daar. Je moet wel eerst een nummertje trekken hoor, anders kom je nooit aan de beurt.”

Ik: “Bedankt mevrouw, maar ik heb om 10 uur een afspraak.”

De mevrouw was nog niet klaar met me.

“Dat werkt niet zo hier hoor, voor bloedafname moet je een nummertje trekken.”

Ik: “Bedankt, maar ik kom niet voor bloedafname.”

De aanhoudster: “Waarvoor kom je dan?”

Ik: “Voor de verloskundige.”

De blij verraste mevrouw:

“Nou kind, wat fantastisch! Van harte hoor. En is het je eerste?”

Gelukkig spring op dat moment mijn redder in nood mij bij. Een ontzettend lieve oplettende scherpe behulpzame andere mevrouw leest de onrust op mijn gezicht en zegt: “Volgens mij staat de deur van de verloskundige open, misschien mag je wel alvast binnenkomen.”

Ik (met een zucht van opluchting): “Oh, oké. Ik ga het even vragen. Dank u wel.”

En ja hoor, ik mag binnenkomen. Anna en ik hadden elkaar het afgelopen weekend al gesproken aan de telefoon. Ze voert gauw nog wat ontbrekende gegevens in in de computer en dan gaat het onderzoek beginnen. Omdat de zwangerschap nog in een vroeg stadium is/was, wordt er dan een inwendig onderzoek gedaan. Alle gène overboord, laat mij maar zien wat er gaande is in mijn baarmoeder.

Al snel ziet Anna dat er helaas geen vruchtzakje meer te zien is. M’n lichaam is bezig met het afstoten en opruimen van een afgebroken zwangerschap. Oké. Duidelijk. Hier kan ik tenminste wat mee. Super jammer, maar nu weet ik het tenminste wel. Er is iets niet goed gegaan en eigenlijk is het heel goed dat de natuur nu z’n werk doet. Anna checkt gelijk ook mijn eierstokken en ziet dat deze er goed uit zien. Er zijn zelfs nieuwe eitjes aan het rijpen. Oh, wow! Dat schept vertrouwen.

Anna verleent allerlei informatie die ze denk ik aan alle vrouwen die dit nieuws te horen krijgen. Ze vertelt dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, dat veel vrouwen dit rouwproces als heel heftig bestempelen en dat wanneer ik professionele hulp zou willen, ik dat bij haar aan kan geven.

Oké. Ik ben klaar om deze ruimte te verlaten. Ik voel tranen komen en die wil ik niet nu hier bij een onbekende in de controlekamer laten vloeien. Maar waar ga ik dan heen?

Naar het strand. Natuurlijk. Wind in het gezicht en zeelucht in de neus.

Op het strand kom ik tot allerlei heldere gedachten en ideeën:

• Ik heb geen controle over wat er met mijn lichaam gebeurt, maar ik heb wel controle over wat ik denk en wil. Ik kies ervoor om onderstaande dingen te denken:
• Ik accepteer dat dit gebeurd is en ik accepteer dat ik hier op bepaalde momenten verdrietig over mag zijn.
• Ik kies er heel bewust voor om geen drama van deze gebeurtenis te maken. Het gaat voor mij persoonlijk te ver om dit een rouwproces te noemen en echt afscheid van een baby bezig te zijn. Zo zie ik het niet. Het was een niet goed ontwikkeld vruchtje van nog geen centimeter.Zo bijzonder is het nu ook weer niet dat het in deze fase van de zwangerschap gebeurd is, want het komt zoveel vaker voor.
• Ik ben ZO intens blij met wat ik heb. Mijn gouden gezinnetje en de liefste familie en vrienden.
• Ik wil open zijn over wat er gebeurd is. Waarom zou ik dat eigenlijk niet doen? Dit is ook wie ik ben. Niets om mij voor te schamen. Dit is het leven. Better out than in. Wie weet kan het helpen om het onderwerp meer bespreekbaar te maken bij andere vrouwen. Wie weet kan het bespreekbaar maken helpen in de verwerking van miskramen bij andere vrouwen.

Vrijdag 5 oktober 2018

M’n collega’s hebben mij vriendelijk doch dringend verzocht om even wat meer tijd voor mezelf te nemen. Ze zeiden: ga anders even lekker een stuk wandelen in het bos. Dat wandelen werd rennen. Heel hard rennen. Ik rende verdoofd weg van alles. Voor ik het zelf doorhad, werden dat 25 kilometers.

Zaterdag 6 oktober 2018

Het is vandaag DE dag van mijn ouders. Zij zijn 40 jaar getrouwd vandaag en vieren dat ’s avonds in een café in Wormer. Thaddeus en ik hebben heel veel zin om eerst met z’n tweetjes uit eten te gaan en daarna dit heuglijke feit met het mooie bruidspaar te vieren. In de auto op de A44 wisselen we ideeën uit over wat en waar we willen eten en zingen we mee met Roxette. We schrikken van een auto die ons veel en veel en veel te snel inhaalt en een verschrikkelijke botsing veroorzaakt met de auto’s voor ons. We kunnen zelf nog maar net uitwijken. Het echtpaar voor ons niet en overlijdt ter plekke. Wat een hel.

Een paar uur later kunnen we de plek des onheils verlaten en besluiten we door te rijden naar het feest van mijn ouders. Daar worden we allerliefst onthaald. Iedereen weet inmiddels wat er is gebeurd. Het personeel van het café hoort dat we nog niet gegeten hebben en regelt een heerlijke maal voor ons. We staan nog steeds strak van de adrenaline en dat maakt dat we ons niet echt verdrietig voelen. Dit is het feest van mijn ouders en we zijn blij voor hen. We willen geen stempel op de avond drukken.

Zondag 7 oktober 2018

We gaan (met de auto) op kraamvisite. We merken dat deze autorit naar Muiderberg ons ontzettend veel energie kost en we scherper dan ooit op al het verkeer om ons heen letten. Helemaal omdat Jools en Pippa bij ons in de auto zitten en we ons realiseren hoe kwetsbaar we zijn. Maar de adrenaline is nog steeds in volle gang. Dat werkt als een soort verdovende drug. We hebben een gezellige middag met onze lieve vrienden.

Maandag 8 oktober 2018

Oh wow. De man met de hamer is gekomen. Wij liggen eraf. De tranen blijven komen en we voelen ons slecht. Heel slecht. De kleinste dingen zijn teveel. Mijn leidinggevende besluit voor mij dat ik de hele week vrij neem en Thaddeus gaat de helft minder werken. We hebben tijd nodig om alle zooi te verwerken. Dit kunnen wij, maar we moeten er wel doorheen in plaats van omheen.

Dinsdag 16 oktober 2018

Vandaag ga ik een dagje naar Fort Resort Beemster. In m’n eentje heen met de auto. Voor het eerst maar eens proberen om het echt alleen te doen en niet weer 30 minuten lang m’n vader of vriendinnen mij af te laten leiden met hun verhalen tijdens een autorit. Alles om maar niet aan angsten en het ongeluk te hoeven denken. Op de heenweg bel ik toch m’n vader. Ik vraag hem om leuke dingen te vertellen over wat hij heeft meegemaakt. Dank pappie.
Tijdens m’n behoorlijk fantastische dag in dit prachtige sauna resort zie ik opeens ‘het licht’. Weet je wat ik nodig heb? Een schop onder m’n eigen kont. Van mij, voor mij. Zo van: Nu is het klaar met dit gedoe. Wat wil ik? Ik wil mij goed voelen. Hoe doe ik dat? Door te kiezen voor blije gedachten. Ik laat de negatieve gedachten niet meer toe. Ik wil hier niet in blijven hangen. Het is klaar.

En het lukt. Dit is mijn ommekeer. I choose happy.

Woensdag 24 tot en met maandag 29 oktober 2018

Ik ben in… Spanje! Om twee dagen workshops te geven tijdens het Project Zero Perspectives congres op de Universidad de Navarra in Pamplona. Voor het na het congres bezoek ik San Sebastián en Bilbao. Duh! Zo is de Triangle Road Trip compleet.

Man, man, man. Ik barst uit elkaar van geluk. Wat is dit fantastisch. Om hier te zijn. Om alleen te zijn. Ik ben een heel, heel dankbaar mens en voel me sterker dan ooit. Geen seconde denk ik nog aan de ervaringen van een paar weken geleden. Ik zei het toch: I choose happy. En dat is nog steeds helemaal aan.

Zondag 25 november 2018

Een sprong vooruit in de tijd. Het gaat goed met ons. We zitten in een heerlijke vibe. Dat is voor sommige mensen lastig te geloven na de miskraam én na het vreselijke ongeluk wat we mee hebben gemaakt. Maar we zagen in alle duisternis een prachtig lichtje. Dat hebben we gegrepen en vastgehouden. Dat lichtje werd steeds groter en sterker. Wij kozen voor positiviteit: wij pakken zelf de controle over wat we denken en voelen. We hebben zoveel geleerd en weten nu dat we écht alles aankunnen. Samen, maar ook alleen. Dat maakt ons samen én alleen nog sterker.

Terwijl ik dit typ zit ik op dag 24 van m’n cyclus en hoop ik ZO dat we over 4 dagen een positieve test in handen zullen hebben. Of eerder al? Misschien gek, maar ik heb er een heel goed gevoel over. Ik ben misselijk, voel mij op allerlei momenten duizelig en durf al best te geloven dat ik zwanger ben. Dit wordt ons 3e kindje. Het is een zekerder gevoel dan de vorige keer. Het is veel meer te vergelijken met toen ik net zwanger was van Jools & Pippa. Morgen bij de drogist maar alvast een Early Predictor Test scoren ;-)!

Maandag 26 november 2018

Na Jools naar school gebracht te hebben ben ik naar de Etos gesjeesd om een testje te scoren. Het was inmiddels 9 uur en ik had m’n plas al die tijd keurig opgehouden. Thuis aangekomen gelijk de test gedaan (want ik hield het niet meer) en tijdens het wachten ben ik thee gaan zetten. Toen ik naar de tafel liep waar de test lag, zag ik het al van een afstandje: JAAAA! EEN STREEEEEEP! Oh wat goed goed goed goed! Ik wist het gewoon!

Ik heb de test in cadeaupapier verpakt, een gedichtje geschreven en dit vervolgens in Thaddeus z’n schoen gedaan die bij de open haard stond.

Thaddeus reageerde zo lief. Met zelfs een paar traantjes van geluk. Pippa was er ook bij en tegen haar hebben we gezegd dat het goed gaat met mijn buik. Verder nog even niets. Want we weten dat er nog van alles kan gebeuren. We gaan voor goud, maar we houden ook rekening met geen medaille. Spannende tijden dus!

Dinsdag 27 november 2018

Ik heb net weer een test gedaan. Voor de zekerheid.

Ieder uur werp ik een blik op ONS PLUSJE. Ja!!! Jaaaa!!!! Kan het bijna niet geloven, maar het is écht zo. Ik ben zwanger, ik ben zwanger, ik ben zwanger!

Zondag 9 december 2018 – Sinterklaasavond in Wormer

M’n liefste pap en mam hadden bij de miskraam zo meegeleefd en zij konden het zo slecht aanzien dat hun dochter dit mee moest maken. Niemand wil dat natuurlijk voor zijn of haar kind. Ik had het bijna zelfs niet eens aan hen willen vertellen, omdat ik weet dat het hen ontzettend veel pijn doet. Maar tijdens het weekendje Emmen konden we er niet omheen: ze waren er gewoon bij toen het gebeurde.
Daarom wil ik aan hen persoonlijk heel heel heel graag het goede nieuws vertellen van deze zwangerschap. Vooral dat ik nu echt vertrouwen heb in een goede afloop. Dat ze écht een 5e kleinkind zullen krijgen. Niets is zeker, maar dit voelt goed. Dus ‘vertellen’ we het hen vanavond op een speciale manier:

Woensdag 12 december 2018 – 6 weken zwanger

De zwangerschapssymptomen zijn AAN. Misselijk, duizelig, moe: het hele rattenplan. En ik voel me daar zo goed bij! Klinkt misschien gek, maar ieder symptoom is voor mij een bevestiging. Zo van: yesss, er is van alles gaande in m’n lijf. Groei maar goed, baby. Maak me maar zo ziek als nodig is.

Maar aan het eind van de middag voelde ik wat krampjes in m’n buik. Hè bah, dan komt die onzekerheid weer zo opspelen. Nu tijdens het typen (het is bijna 21 uur) voelt m’n buik heel zwaar. Bij de vorige zwangerschap kreeg ik de miskraam in deze periode. Toen was de buikpijn al een week aan de gang. De verloskundige had gezegd dat dit er gewoon bij hoorde. Want: m’n baarmoeder was aan het groeien. Nu geloof ik dat minder snel. Ik ben wat meer achterdochtig. Maar ik weet dat ik vertrouwen moet houden. Dus ga ik straks op tijd slapen en hopen dat ik dat morgen niet meer voel. Dat de steekjes en krampjes horen bij het het groeien van m’n baarmoeder. Dat kan ook zeker kloppen! M’n buik steekt al aardig vooruit. En ik ben morgen pas 6 weken! Vandaag op school hebben 2 mensen al gevraagd of ik zwanger was. Eentje aaide zelfs over m’n buik. En dat terwijl ik expres een wijde jurk aan had getrokken. Oeps!

Maandag 24 december 2018 – 8 weken zwanger

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Naar deze dag hebben we toegeleefd. Eindelijk kunnen we zien of er ‘iets’ in mijn buik groeit. Ondanks mijn vertrouwen ben tegelijkertijd stikzenuwachtig en houd rekening met alles.

Maar de zorgen zijn voor niets. De verloskundige van Geboortecentrum Puur in Hoofddorp laat ons een kloppend hartje en een ieniemienie baby’tje zien. Er groeit ‘iets’! Ik moet huilen van opluchting en geluk. De voorlopige uitgerekende datum is 8 augustus.

Later die ochtend vertellen we aan Jools & Pippa dat ze een broertje of zusje krijgen. Ze roepen allebei gelijk dat ze dat al dachten. De rest van de dag worden mijn buik en ik niet alleen gelaten. Handjes willen eraan voelen en mondjes zingen lieve liedjes voor de baby. Smelt! Samen kopen we twee knuffeltjes voor de baby. Eentje die de komende maanden bij Jools in bed zal liggen en eentje bij Pippa. Zo gaan de knuffeltjes naar de grote zussen van de baby ruiken en krijgt de baby deze knuffels cadeau wanneer hij of zij geboren is. En dan lijkt het voor de baby alsof de grote zussen altijd dichtbij zijn.

Vrijdag 4 januari 2018 – 9,5 week zwanger

We zijn 10 heerlijke dagen met z’n viertjes, uhhh vijfjes op pad geweest. Samenzijn in Duitsland. Wat was dat fijn.

Dat we op vrijdagmiddag met een nog overvolle auto op de Meerstraat in Hillegom geparkeerd staan is, omdat we een intake gesprek hebben met de verloskundige. Omdat we rechtstreeks uit Duitsland zijn komen rijden, zijn Jools & Pippa mee. Ze vinden het best spannend allemaal, want ze zijn nog nooit bij een verloskundigepraktijk geweest: “Ik hou je hand wel vast mama, als je naar de dokter gaat.”
Zelfs bij de bloeddrukmeter komt er iemand bij me zitten om mij gerust te stellen. En de verloskundige werkt daar ook heel lief aan mee (aan het geruststellen): Ik laat haar weten dat ik het nog steeds behoorlijk spannend vind en bij krampjes mij heel onzeker voel. Daarop zegt ze: “Nou meid, kom maar even hier dan.” en gebaart dat ik mee moet lopen naar de echoruimte. Ze laat me zien dat er een heel actief bewegend baby’tje met een mooi kloppend hartje in m’n buik rondzwemt. Jools & Pippa zien nu voor het eerst hun broertje of zusje en vinden het heel gaaf en gek!

Pffff… Mijn bloeddruk zakt gelijk enorm. Wat een opluchting weer om te zien dat alles tot nu toe goed gaat. De baby groeit naar behoren en de uitgerekende datum wordt bijgesteld naar 7 augustus.

Zondag 13 januari 2018 – 11 weken zwanger

Whhaaaa! Wat een bijzondere ervaring om met z’n drietjes (Thaddeus, de baby en ik) de Halve Marathon van Egmond te rennen. We did it! M’n moeder staat emotioneel bij de finish op ons te wachten. Ze is ZO blij om ons te zien. Ze is ZO blij dat het goed met ons gaat. Sorry mam, dat ik dit soort niet zo alledaagse dingen doe!

Woensdag 16 januari 2018

Ja, ja. Ik weet het: we hebben 2 mooie echo’s gehad met een kloppend hartje. Maar toch, toch vind ik het retespannend. Er is een stom stemmetje in m’n hoofd die mij steeds rekening laat houden met het ergste. Gelukkig is er ook een luide positieve stem die mij vertrouwen geeft en dat stomme stemmetje regelmatig het bos instuurt.

Een andere reden dat ik zenuwachtig ben, is omdat een dierbaar vriendinnetje een paar dagen geleden een miskraam heeft gehad. Ze was 12 weken zwanger, had 2 goede echo’s gehad en opeens ging het mis.

Mijn termijnecho is om 14 uur bij Geboortecentrum Puur in Hillegom. Ik kan mezelf redelijk rustig houden. Jools en Pippa zijn ook mee en beheren die skill nog niet. Zijn het tegenovergestelde van zenuwachtig: DOLenthousiast juist. En gelukkig, gelukkig, gelukkig raken Thaddeus en ik ook in die gemoedstoestand, want de termijnecho ziet er super uit. De baby ligt lekker te slapen en we maken hem (?) of haar (?) wakker door te kuchen. Hallo lief klein hummeltje! Jij hoort bij ons gezin! Jij wordt het broertje of zusje van Jools en Pippa. We zijn nu al zo verliefd op jou….

We eten een taartje om dit goede nieuws te vieren.

De uitgerekende datum is 5 augustus geworden. Maar: we weten dat de baby nooit tot die datum zal blijven zitten, want ik krijg een week eerder een geplande keizersnede. Ik mag helaas niet proberen om op de natuurlijke manier te bevallen.

Donderdag 17 januari

Het is ZO leuk om ons blijde nieuws aan de grote klok te mogen hangen! Vanochtend plaatste ik een blog op MOMspiration.nl, een post op Instagram en eentje op Facebook. De reacties stromen via allerlei leuke hoeken binnen en dat is te enig. Dank jullie wel lieve allemaal!!!!

Ja, ben je er nog? Haha, gefeliciteerd dat je het helemaal tot het einde hebt gehaald. Het is een waar dagBOEK geworden in plaats van een blogje. Zaten er herkenbare stukken voor jou in? Wat vond je fijn of mooi om te lezen en wat vond je heftig?

heel veel liefs,

Annette