Mocht je je afvragen waarom ik niet reageer op e-mails of whatsappjes, je nog niet heb teruggebeld, dat m’n lessen niet helemaal keurig op tijd online staan, je niet goed kan horen tijdens een Google Meet of nogal chaotisch praat/doe/denk? Kijk even naar onderstaand filmpje, dan is er geen verdere uitleg nodig.
Liefs!
Annette
Twee jaar geleden nam ik deel aan het ‘Be The Best You Weekend’ van Mom in Balance. Een retreat die helemaal in het teken stond van tijd vrijmaken voor jezelf. We werden uitgedaagd om eens goed na te denken over wat we van ons eigen leven vonden en wat we (anders) wilden. Op de tweede dag was het de bedoeling dat we doelen zouden stellen voor onszelfs en daar dan plannen voor zouden ontwikkelen. Maar bij dat idee alleen al schreeuwde mijn hele lijf en hoofd: “Neeeee! Dat wil ik helemaal niet!” En nu, twee jaar later, is dat gevoel nog steeds hetzelfde. Doelen stellen en plannen maken voelt bij mij als tegen de haren instrijken en ik zal je proberen uit te leggen waarom.
De reden van mijn ‘blokkade-gevoel’ wanneer het gaat over plannen maken en doelen stellen is dat ik daardoor de band met het ‘nu’ verlies. Wanneer ik gevraagd word om na te denken over volgende week, volgende maand of zelfs volgend jaar, dan ontstaat er een soort kortsluiting in m’n hoofd. Ten eerste omdat ik geen enkel idee heb wat er in die verre toekomst gaat gebeuren en hoe mijn gezin en ik zich dan voelen. Hoe kan ik nu een beeld gaan vormen over hoe het dan zal zijn of wat ik dan wil hoe het zal zijn? Ik vind het enorm zonde van mijn tijd om mij daarmee bezig te houden. Wanneer ik te veel bezig zou zijn met wat ik zou willen, plannen maken en naar doelen toe werken, dan leef ik vooruit in plaats van waar het werkelijk om gaat: het hier en nu zijn.
De tweede reden voor kortsluiting is het benauwde gevoel dat onze tijd in de toekomst al vaststaat met allerlei dingen en afspraken. Ons gezin rolt het beste op een open en vrije toekomst. Heerlijk!
We krijgen vaak de vraag of we dan helemaal niets vooruit plannen. Het enige wat vaststaat in een week zijn onze werktijden en de korfbaltrainingen + -wedstrijden van de meiden. Wat erbij kan komen zijn bijvoorbeeld kinderfeestjes waarvoor ze zijn uitgenodigd of een ander speciaal evenement wat nu eenmaal gepland dient te worden. Maar daar blijft het bij. Toen we deze switch gingen maken vonden mensen het best lastig als we ergens nee tegen zeiden. Maar wat wij in ons hoofd knoopten was:
Als je ‘nee’ zegt tegen een ander, zeg je ‘ja’ tegen jezelf.
En het mooiste is: Je fijne familieleden en echte vrienden begrijpen dat. Zij gunnen jou en je gezin het leven waar je zelf voor kiest.
Het enige wat we zeker weten is hoe het nu gaat. Met mij, met mijn gezin, onze familie, vrienden en de rest van de wereld. Ik focus me op wat er is en wie er is. Wat ik zie en wie ik zie. Wat ik hoor, voel en ruik. Alle zintuigen wagenwijd open. Wat ik doe, doe ik echt. Ik ben hier. En dat is al heel veel. Dat is alles! Dat is leven!
Wanneer ik nu, op dit moment, zou ‘moeten’ denken over wat ik allemaal zou willen in de toekomst, wat ik nog allemaal ‘moet’ doen op een later moment; dan zou dat de kracht van het leven in het nu in de weg staan. Het zou mijn aandacht van het ‘hier zijn’ afhalen. Het zou de overzichtelijkheid van ‘enkel dealen met het nu’ compleet in de war schoppen. Het zou mijn kalme, liefdevolle, fijne brein onrustig maken.
Door met mijn volledige aandacht bij het hier en nu te zijn, stel ik me niet voor hoe dingen in de toekomst zullen zijn. Ik maak geen beeld in mijn hoofd van bijvoorbeeld een dagje uit, een etentje, een vakantie of wat er dan ook staat te gebeuren. Doordat ik geen verwachtingen schep, valt er ook nooit iets tegen. Ik laat het gewoon gebeuren en deal met de dingen die er op dat moment zijn.
Wat mij tijdens die retreat 2 jaar geleden heeft geholpen is om -ipv doelen te stellen en plannen te maken- een lijst te maken met prioriteiten. Om die mensen en dingen op papier te zetten en te omlijsten met een gouden lintje, was voor mij zo verhelderend. Het was zo krachtig om te zien wie en wat ik heb en wat ik hen wil geven. Wat betreft de mensen die voor mij prioriteit zijn, schreef ik zelfs hun namen op: Wie wil ik mijn tijd en energie geven? Wie zijn voor mij echt belangrijk in mijn leven? Toen ik dit presenteerde aan de groep heb ik alleen maar staan janken. Ik stond te janken van trots. Want WOW: wat een rijkdom stond daar op (goud omrand) op papier!
Ik zag die lijst en m’n hart vulde zich met liefde: Dit is het. Dit is alles. Dit is mijn leven. De rest is totale bijzaak. Meer ruimte in m’n hoofd en hart is er niet. Meer dan wat er op die prioriteitenlijst staat kan en wil ik ook geen aandacht en tijd geven. Ik houd het simpel en overzichtelijk. Mijn op 1 hand te tellen prioriteiten vormen mijn duidelijke raamwerk waarbinnen ik leef, groei en bloei.
Less is so much more
In plaats van dingen voornemen die ik zou willen veranderen in mijn leven, zorg ik ervoor dat het gisteren al gebeurd is. En als het niet gisteren gebeurd is, dan wilde ik het waarschijnlijk niet graag genoeg. Oké, dan niet. All good. Wat ik echt graag wil, regel ik. Niet morgen, maar nu.
Wat ik in de toekomst zou willen? Weet ik veel! Daar houd ik me totaal niet mee bezig. Natuurlijk dromen we wel eens over wonen in het buitenland, maar dat is niet iets wat een bedreiging is voor het leven in het nu. Het is leuk om daarover te fantaseren en te gluren naar vacatures op andere internationale scholen en als er echt iets te geks voorbij komt dan zullen we daarvoor gaan. Er zit geen druk achter en wonen in het buitenland is geen doel. Het is iets wat ons gaaf lijkt.
We zitten helemaal goed waar we nu zijn. De kracht van het nu is de krachtigste kracht. Het is de enige zekerheid die er is in het leven. Als je die kracht voelt, dan voel je dat nu hét moment is. Het is jouw moment. Het is jouw leven. Jij bepaalt. Jij kunt kiezen wat je wilt, wat je voelt, wat je zegt en wat je doet. Nu!
Oké, ik heb nu trek in koffie. Doe je een digitaal bakkie mee en proosten we op het nu? Op een kalm, liefdevol en fijn brein?
Cheers!
liefs,
Annette
Het is al 1,5 week geleden, maar nóg ben ik ‘high’ van de allereerste editie van La Mama Booster High Tea. Samen met 15 lieve, mooie, gezellige, fijne, inspirerende vrouwen genoten we van een smakelijke middag vol herkenning en motivatie. Het was zo te gek dat er zeker een vervolg gaat komen. Want zoals een deelneemster meldde in haar feedback: “Een middag als deze gun ik iedere moeder!”
De pr voor de Booster High Tea moet wel de vreemdste ooit zijn geweest. Wanneer mensen vroegen wat ik nou precies ging doen op die middag, antwoordde ik met:
Een heerlijke middag leren om jezelf te inspireren
Mega vaag eigenlijk, maar toch trok deze aankondiging al snel 15 vrouwen aan en was het evenement binnen een week volgeboekt. Wat we precies gingen doen wisten ze niet en ik moet eerlijk zeggen: ik ook niet! Ik wilde ze in ieder geval een positieve boost geven en ervoor zorgen dat ze met een flinke dosis blije energie weer naar huis zouden gaan. In m’n hoofd en hart wist ik dat dat het wel goed zou komen, maar het programma liet ik ontstaan op de middag zelf. Ik had er het volste vertrouwen in dat ik op de middag zelf precies zou aanvoelen waar behoefte aan was. En dat gebeurde! Dat lukte!
We vonden herkenning in elkaars struggles.
We inspireerden elkaar.
We inspireerden onszelf.
We werden verwend met prosecco, heerlijke hapjes en thee.
We creëerden kant-en-klare life hacks om toe te passen in ons heerlijke hectische leven als perfecte imperfecte mama.
Och. Ik heb ZO lopen stralen die middag. Ik heb ZO genoten. Van de sfeer, van de verhalen, van de positieve energie. Dank je wel, lieve Anouk Boetzer, dat jij dat hebt weten te vangen op beeld. Zo kan ik weer eventjes teruggaan in de tijd en de gouden middag opnieuw beleven!
Oké, heel tof dat ik zelf dus zo genoten heb ;-), maar hoe waren de reacties van de deelneemsters??? Ik deel er graag een paar met jullie:
Aan deze reacties te lezen was ik gelukkig niet de enige die vond dat de sfeer zo fijn was!
Dit waren een aantal take-aways:
Het lijkt me super om een tweede of een derde editie te organiseren, maar voor nu focus ik mij even op mijn gezondheid. Ik ben druk bezig om een goede balans te vinden tussen de hoeveelheid insuline en voeding en dat kost nogal wat energie. Vooral wanneer de balans ver te zoeken is. Dan vlieg ik van hypo naar hyper en probeer tussendoor nog wat kinderen naar school, zwemles of atletiek te brengen. Thank alle goodnessen voor le boyfriend die veel werk en zorg uit handen neemt zodat ik ook m’n rustmomenten kan pakken. Zoals een middagslaapje of een kopje thee in m’n up op de bank. Zo fijn!
Zodra er een nieuw event op de planning staat dan zijn jullie de eerste die dat horen natuurlijk! Zien we elkaar dan daar?
liefs,
Annette
PS: Mijn grote dank gaat uit naar……
Het Tussenstation Lisse: wat een fijne locatie voor dit event! We hebben gesmuld!
Elles: Dank je wel voor jouw onmisbare input. Wat ben ik blij met jou in mijn leven. Iedereen zou een ‘Elles’ moeten hebben. Gelukkig ben jij de mijne 😉
Anouk: Zoooo blij met de prachtige video en foto’s! Zoooo lief dat je hier zoveel tijd en aandacht en energie in hebt gestopt. Je bent de liefste!
Maaike Beuker van By Bloom: Thanxxxx babe voor jouw cadeautjes.
TIP voor de lezers: Allemaal lekker kaartjes en sieraden shoppen bij By Bloom! Super leuk voor de feestdagen én alle andere dagen van het jaar 😉
Drs Marjolein Leenarts: Wat een heerlijke huidverzorgingsproducten mocht ik van jou uitdelen aan de deelneemsters. Super lief van je!
En last, but not least: alle deelneemsters. Wat waren jullie fantastisch! Jullie hebben deze middag gemaakt en mij enorm geïnspireerd met verhalen, wijze woorden, twinkeling in de ogen en oerkracht. Mega trots op jullie!
Hé getver. Dikke tranen tijdens het typen van de titel. Want ik weet dat het antwoord op die vraag ‘ja’ is. Ik zal noodgedwongen moeten gaan stoppen met borstvoeding geven. Eerst gaan we het nog proberen met minderen, maar eigenlijk weet ik nu al dat het een druppel op een gloeiend plaat zal zijn. Als ik door blijf gaan met voeden, ga ik er zelf aan onderdoor.
Eerlijk? Dat is nu al aan het gebeuren. Door de borstvoeding heeft mijn lichaam heeft zoveel extra voeding nodig; daar is niet tegen ‘op te eten’. De hele dag door ben ik m’n lijf aan het volstoppen met gezonde voeding en water, heel veel water. Het is een soort obsessie geworden, want ik wil niet dat ik nog meer gewicht verlies. Er is vrij weinig Annette over op het moment.
De opmerkingen over m’n dunne lijf en gezicht vliegen me de laatste weken over de oren. Er wordt dagelijks gevraagd of ik wel genoeg eet. I get it, I get it. Ik zie er ook echt vel over been uit. Weeg net aan 57 kg. Spijkerbroeken hangen zielig wijd om m’n verdwenen billen en benen. Maar ja, Sol groeit goed, dus die borstvoeding ben ik gewoon blijven geven. Ik geniet zo ontzettend veel van die gouden momenten samen dat ik er nog lang niet mee wil stoppen. Om dit vol te kunnen houden slepen we extra veel avocado’s, eieren, spinazie, kaas, vette vis, noten, volle zuivelproducten aan als tussendoortjes.
De afgelopen dagen gaat het helaas echt niet goed met mij. Ik ben duizelig en misselijk. Mijn bloedsuikerspiegel doet heel, heel raar. Wanneer ik niet genoeg eet, schieten de getallen tot boven de 20, soms zelfs boven de 30. Wanneer ik wel veel eet, zakt m’n bloedsuikerspiegel weer. Maar hij blijft veel te hoog. Lager dan 18 heb ik niet gemeten sinds gisteren. Vreemd. Heel vreemd. Morgenochtend hebben we een afspraak bij de internist, want dit is natuurlijk zeer zorgwekkend. Komt dit door de hormonen? Komt dit doordat ik door al m’n reserves heen ben en vet- en spiermassa aan het verbranden ben? Is m’n alvleesklier in de war?
Door het extreme gewichtsverlies en nu het schommelen van m’n bloedsuikerspiegel is het belangrijk dat ik even een stapje terug neem. Ik moet minder van mijn lichaam vragen. Sol krijg nu om en om borst- en flesvoeding, zodat ik mezelf rust geef om aan te sterken. Ik hoop zo dat er een oplossing gevonden gaat worden waardoor dit niet het einde van het borstvoedingsavontuur zal zijn, maar zoals ik hierboven al aangaf, lijkt het wel die kant op te gaan. Daar word ik enorm verdrietig van, maar probeer ook die momenten samen nog meer in mij op te nemen. Vannacht/vanochtend vroeg heeft Sol van 5.00-7.00 uur heerlijk in m’n armen gelegen: half slapend, half drinkend. Ik doezelde steeds weg, maar genoot ook bewust van deze bijzondere momenten.
Benieuwd wat de internist morgen gaat zeggen. Ik houd jullie op de hoogte.
liefs,
Annette
Na ruim een jaar met ons vierkoppige gezinnetje de wereld over gereisd te hebben, vloog ik 2 weken geleden in m’n up naar San Francisco. Een heerlijk bizar gevoel om alleen te zijn en ik keek enorm uit naar zoveel tijd voor mezelf. De eerste 3 dagen was ik ook echt zonder enig reismaatje en ik vond het te gek. Ik leerde opnieuw om goed voor mezelf te zorgen, alleen te zijn met m’n eigen gedachten en zelf beslissingen te maken. So far, so good. Een paar dagen was ik niet meer alleen: mijn vriendin en collega Erin arriveerde in San Francisco en werd mijn travel buddy. Dat is toch weer heel, heel anders dan alleen of met m’n gezinnetje die ik zo goed ken. Hoe wij er samen voor zorgden dat deze reis smooth verliep? Zonder het zelf echt door te hebben, hielpen de volgende punten ons om optimaal van elkaars gezelschap te genieten en gebruik te maken.
Ohhhh…. We hebben zo genoten van deze trip samen. Onze vriendschap voelt nog sterker door alle nieuwe herinneringen die we gecreëerd hebben. Het hoogtepunt? Onze vriendin Heidi zien trouwen! Het was een meer dan geweldige bruiloft en we waren zo, zo, zo trots op haar.
We gaan hier nog heel lang heerlijk van nagenieten. Maar eerst: Nu (ja nu!) stap ik (Business Class, Baby!!) in het vliegtuig van San Francisco naar Amsterdam. Niet normaal veel zin om m’n schatjes weer in de armen te kunnen sluiten.
liefs,
Annette
Over de schrijfster van dit artikel
Annette de Graaf (34 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops (32) en mama van dochters Jools (4,5) en Pippa (3). Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam (waar ze momenteel een jaar onbetaald verlof van heeft gekregen), KLM Blogger en onderdeel van Team Canon Photography Nederland ook oprichtster van MOMspiration.nl; sinds februari 2015 een blog voor (wannabe) heppie mama’s.
Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is helemaal oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….
Annette en haar gezinnetje zijn op dit moment samen een jaar aan het reizen. Van juni tot en met december 2017 reden ze in een Jeep met daktent Zuidelijk Afrika door (Zuid Afrika, Namibië en Botswana). Op 9 december vlogen ze -na een korte stop in Amsterdam- door naar Argentinië om vanuit hier Zuid Amerika te ontdekken per bus, taxi, trein, en boot. Met z’n viertjes probeerden ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen (Argentine, Uruguay, Brazilië, Paraguay en Chili). In april deden zij een ‘Rondje Nederland’ waarbij ze verbleven op het ss Rotterdam, in de Efteling op vakantiepark Het Loonsche Land, Recreatiepark Terspegelt, WILDLANDS Emmen/CenterParks Sandur. Eind mei heeft ze met Eliza het zuiden van Spanje ontdekt. In juni heeft ze 2 weken genoten van La Douce France en in juli gaat Annette met een vriendin door Californië reizen.
Over dit alles wordt uitgebreid gerapporteerd op MOMspiration.nl, blog.klm.com en Instagram onder de naam @theflyingdutchfamily
Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.
The Flying Dutch Family 