Misschien denk je nu: “Doet ze dit echt? Durft ze een blog te schrijven over borstvoeding?” Haha JA! Ik durf dit. MOMspiration bestaat deze week 4 jaar en ik heb de afgelopen jaren geleerd dat wij, in deze postieve online community voor perfecte imperfecte moeders, open mogen en kunnen praten over wat ons bezighoudt. Zonder dat daar een oordeel over geveld wordt. We halen elkaar niet naar beneden, maar versterken elkaar juist. We moedigen elkaar aan om de beste versie van onszelf te zijn. Dat iedereen op een totaal andere manier haar beste versie is, dat vinden wij juist prachtig en ontzettend interessant. Daarom durf ik nu dit onderwerp aan te snijden waar ik in m’n hoofd alvast voorzichtig over aan het nadenken ben: Ga ik ons 3e kindje, dat eind juli geboren wordt, borstvoeding geven of niet?
Even terug in de tijd…. (24 september 2013)
Toen ik 6 (!) jaar geleden zwanger van Jools was, speelde dit vraagstuk helemaal niet. Het voelde voor mij/ons toen niet eens alsof we een keuze hadden. Als voorbereiding op het voeden van onze aanstaande eerste dochter bezochten we een voorlichtingsavond over borstvoeding (georganiseerd door het geboortecentrum) en had ik een consult met een lactatiedeskundige. Er werd uitgebreid verteld wat alle voordelen van moedermelk en borstvoeding waren en ik won de informatie gewillig in. Het klonk geweldig. Dit gaan we doen. Ik had er zelfs zin in en was heel benieuwd hoe het zou zijn. Maar vast: geweldig.
Borstvoeding? GEWELDig.
De eerste dagen na de bevalling van Jools zijn compleet weggevaagd uit mijn geheugen. Het schijnt iets te maken te hebben gehad met een combinatie van in shock zijn door een traumatische bevallingservaring gecombineerd met heel veel morfine enzo. Hoe het dus precies ging met borstvoeding geven kan ik je dus niet vanuit persoonlijk oog- en borstpunt vertellen. Ik heb wel een foto gezien waarop ik borstvoeding aan het (proberen te) geven ben, dus er was wel wat gaande.
Maar dit was ook happening:
Jools kreeg niet genoeg voeding binnen en moest dus extra gevoed worden. Degene die hierover ging in het ziekenhuis (wie?) was bang voor tepel/speenverwarring, dus kreeg Jools Nutrilon uit een plastic bekertje. Dit weet ik nog wel! Het zag er zo hilarisch uit, dat ik er enorm van moest lachen. Maar dat kon niet, want dat lachen deed veel te veel pijn na de keizersnede….!
De dagen die volgden in het ziekenhuis, heb ik veel gekolfd om de aanmaak van melk te stimuleren. Het ging niet van harte, maar ik zette door. Iedere druppel was een feestje waard. Jools kreeg inmiddels afgewisseld de borst en een fles aangeboden, want ons leek dat prima. Jools vond het ook prima. Die tepel/speenverwarring was helemaal geen issue.
Wat ik wel een issue vond, was hoe plastisch er in het ziekenhuis door de verloskundigen/lactatiedeskundigen om werd gegaan met mijn borsten. Alsof het apparaten waren. Ze werden op vrij hardhandige wijze in allerlei bochten gewrongen om in de juiste hoek aan de baby vastgekoppeld te worden. Uhhh… AU! Is dit de normale gang van zaken? Ik had geen idee, want alles was nieuw voor mij. Dus: leerde ik dat dit normaal was. Dat borstvoeding pijn deed bij het vast- en loskoppelen én tijdens het voeden, werd voor mij normaal.
Toen de productie thuis goed op gang kwam, werd de pijn alleen maar heftiger. M’n borsten leken wel meloenen en deden zo, zoveel pijn. Naast de pijn in m’n buik van de keizersnede, was de druk in/op/om m’n borsten behoorlijk hels. De kraamverzorgster stopte enorme maandverbanden in de vriezer en vouwde ze daarna bevroren in m’n bh om de pijn te verzachten. Wow. Ok. Is dit de normale gang van zaken? Ik had geen idee, want alles was nieuw voor mij. Dus: leerde ik dat dit normaal was.
Niet veel later stond mij weer iets nieuws te wachten: Borstontsteking nummer 1. En een paar weken later borstontsteking nummer 2. Doorgaan met voeden zou de ontsteking verhelpen, dus dat deed ik natuurlijk. Maar ook toen de ontstekingen weg waren, bleef de lactatiedeskundige mij aanmoedigen om door te gaan met borstvoeding. Dat wij daarnaast al sinds de geboorte ook regelmatig flesjes met Nutrilon of gekolfde melk gaven vond zij niet verstandig: “De borst is het beste voor je kind en voor jullie band.” Daar was ik het niet helemaal mee eens. Want: De fles werkt ook prima en is fantastisch voor de band tussen vader en kind. Maar ook tussen de opa’s, oma’s, tantes, ooms en vrienden en ons kind. Jools bleef prima groeien, had prima ontlasting en was een ontspannend en tevreden baby. Borst of fles, borstvoeding of kunstvoeding: wij volgden steeds meer ons eigen pad in plaats van keurig de adviezen te volgen.
Had iemand ons dát advies maar gegeven:
Volg je gevoel, volg je hart: doe waar jij en je kind je goed bij voelen!
Drie maanden na de geboorte van Jools ging ik weer aan het werk. Daar ergens in een speciaal kamertje met de deur op slot te gaan zitten kolven zag ik absoluut niet zitten. Ik vond het borstvoedingsavontuur na drie maanden wel prima geweest. Ondanks dat we zeker prachtige momenten samen beleefd hebben, kon ik het ook als kiespijn missen. Net als die lekkende Lily Pads en zoogkompressen. Ik wilde heeeel graag m’n eigen lijf weer terug.
1,5 jaar later (31 maart 2015): Here we go. Again.
Al bovenstaande tekst zou ik kunnen kopiëren om je het verhaal van na Pippa’s geboorte te vertellen. Ook werd ik weer flink gepusht om door te zetten met borstvoeding. Ondanks de pijn. Ja, we hebben prachtige momenten samen beleefd: Pippa en ik samen. Heerlijk knus en bijzonder. Ja, het ging na een week of 6 echt wel beter en makkelijker. Maar…. ik bleef borstvoeding geven een flinke opgave vinden.
En straks dan? (eind juli 2019)
Gelukkig hebben we nog een half jaartje eens goed na te denken wat we willen. Wat ik wil, want Thaddeus vindt dat ik dit moet beslissen. Hij vindt goed wat ik goed vind in dit geval. Hij weet en heeft gezien hoezeer borstvoeding een strijd is geweest na de geboortes van Jools & Pippa. Het heeft mij zoveel pijn gedaan, tranen gekost en energie gevreten, dat het idee alleen al om weer borstvoeding geven bij mij weerzin opwekt. Ik krijg er een negatief gevoel van. Maar ik weet ook dat het prachtig en bijzonder en intiem kan zijn. Is het de pijn en tranen waard om die momenten te kunnen beleven? Is dat de prijs die ik daarvoor wil betalen?
Misschien heb jij ook een soortgelijk verhaal dat jij met mij wilt delen? Of heb je tips en trucs die mij kunnen helpen een beslissing te nemen? Of misschien moet ik nog helemaal geen beslissing (willen nemen) en kan ik maar beter gewoon zien hoe het zal gaan?
Let me know, pleassssse!
Heel veel liefs,
Annette
PS: De uitgelichte afbeelding -helemaal bovenaan- is niet hoe ik er dagelijks uitzag net na de bevalling van Pippa. Dit was een professionele fotoshoot voor een reclamecampagne voor Nutricia en ik zat dik in de make up en haarstyling 😉 Mijn smile was wel echt. Zo trots keek ik naar mijn geliefde én de vader van onze twee heerlijke dochters.
The Flying Dutch Family 