Totaal pedagogisch onverantwoord & I know it

Soms (of misschien wel heel vaak) drijven onze allerliefste schatjes van wie we natuurlijk ontzettend veel houden ons tot wa-wa-wa-waaaaaanzin. Nuts, loco loco, gillend gek. De ingrediënten om dit mentale en lichamelijke kookpunt te bereiken kunnen van minuut tot minuut verschillen, maar vaak is het een soepie van onderstaande factoren:

1. De woorden-combinatie van 4 op zichzelf staand onschuldige woorden (ik-wil-het-niet), die worden uitgesproken op een bepaalde manier dat het je trommelvlies doet klapperen. En dat zo’n keer of 20 per uur.

2. Op alles wat je zegt of vraagt de reactie ‘Wát?’ of ‘Waaròm?’ krijgen. Zelfs wanneer je gewoon   even vraagt of kindlief de boter aan wilt geven. Of wanneer je al 5 keer uitleg hebt gegeven. 

3. ’s Nachts ieder half uur je bed uit moeten om te troosten/een fles te geven/een glas water in te schenken/monsters onder het bed vandaan weg te jagen/bellen te blazen/liedjes te zingen/etc/etc

4. Bij alles waarvan je zegt dat het niet mag of kan gekrijs als reactie krijgen. Waardoor je als ouder soms/regelmatig wat dingen door de vingers ziet…… (damnnnn)

5. Bijten, knijpen, slaan, schoppen, duwen, trekken, billenbumpen en heel heel heel boos worden wanneer gezegd en uitleg wordt dat dit toch echt niet mag en pijn doet. 

6. Iedere 10 (wat zeg ik? 2!) seconden van gedachten veranderen. 

7. Niet willen stoppen met gillen of een ander mega-irritant geluid dat zwaar op je zenuwen werkt. Of je het nu lief, gezellig, leuk, grappig, aardig, boos, streng, huilend vraagt of zegt. Of je het nu negeert, er om lacht, het imiteert. Niets helpt. Ahhhhhhhhhh!!!!!!!!!

Zelfs met een pedagogische opleiding, heel veel ervaring met kids, bijna altijd The Sunny Side Up én engelengeduld ben ook ik regelmatig het spoor bijster. Er zijn zelfs momenten bij dat ik heel graag die twee armpjes beet zou pakken en zou willen schreeuwen dat ze NORMAAL moet doen. Ja echt. (schaam schaam) Maar gelukkig komt er altijd een helder moment waarop ik het mantra ‘het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het hoort erbij, het hoort erbij, het hoort erbij’ als een malle herhaal en even heel diep in en uit adem. Of wegloop van de situatie om mezelf te herpakken.

Vorige week was zo’n fantastische middag waarop alles misliep en ik mijn geduld volledig verloor. Nadat ik een drukke werkochtend gehad had en rond het middaguur thuiskwam ging de trein in 1 keer door en moest er voorbereid worden op een tripje naar opa en oma in Wormer. Allebei de meisjes werden net op dat moment ongelooflijk chagrijnig wakker uit hun middagslaap en tegelijkertijd moesten de koffertjes en mijn korfbaltas gepakt worden. Om alles, maar dan ook werkelijk om alles werd gejankt. Nee, niet gehuild. Echt gejankt. Niets hielp om het tij te keren. Zelfs het aanbieden van koekjes, snoepjes, Peppa Pig, K3, knuffels, kusjes, speen…. Niets. Vooral de oudste van 2,5 jaar kon niet meer stoppen met schreeuwen over alles dat ze NIET wilde. Niet haar jas aan, geen schoenen aan, ik mocht niet haar koffer tillen, maar hij mocht ook niet in de gang blijven staan, haar zusje van 1 jaar moest een andere jas aan en ook andere schoenen, de paraplu moest mee, het kleine knuffeltje moest mee, ze wilde iets te drinken, ze wilde niets te drinken, de auto niet in, geen gordels om, ze zaten te los, ze zaten te strak, dit liedje mocht niet op, het dakraam moest open, etc, etc, etc. Na een kilometer of wat in de auto was ik er heu-le-maal klaar mee. Ik heb de auto langs de kant van de weg gezet, mij woest omgedraaid en met luide stem dit madammeke heel duidelijk gemaakt dat wanneer ze NU niet STOPT met JANKEN om NIKS, ik haar NU uit de auto haal, HIER op het gras zet en ZONDER haar naar opa en oma ga. Totaal pedagogisch onverantwoord natuurlijk, maar kwam er allemaal zo vloeiend uit, dat ik geen tijd had gehad ‘to think before you act’. 

Met grote ogen keek ze me aan. En stopte warempel met huilen. Ik draaide me om. Startte de auto weer, zette de Kinderliedjes CD op volume 35 en zong (lees schreeuwde) als een valse kraai keihard mee met de tophit ‘Ik zag twee beren broodjes smeren.’ Tot nog toe hoorde was het stil achterin de auto. (huh?!?)

Tot ik bij het tweede liedje van de cd in de achteruitkijkspiegel durfde te kijken. En wat zag mijn oog? Twee zusjes die samen zachtjes meezingen met ‘In de maneschijn’ en de daarbij horende bewegingen aan het uitvoeren zijn….. SMELT SMELT SMELT SMELT

Annette de Graaf (32 jaar) is de vriendin van manueel fysiotherapeut Thaddeus, mama van dochters Jools (2,5 jaar) en Pippa (1 jaar), lerares op de Internationale School van Amsterdam en eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.