MOMspiration’s kantoor van vandaag? Een heerlijke baai in Sperlonga, Italië. Kids allebei op tuk in de buggy en kinderwagen, dus tijd en inspiratie genoeg om weer eens lekker te schrijven. Ja, je leest het goed: écht schrijven met potlood en notitieboekje!
Klaar voor? Hier zijn MOMspiration’s *Fabulous Five* Oh Those (not so) Magic Moments of Motherhood…!
–> 1: Je zit heerlijk romantisch en best rustig (voor zover dat kan met 2 guppekoppen) bij een beach bar in Italië te eten én hebt zelfs een goed gesprek, wanneer de oudste (21 maanden) plots roept: “Ohhhh jeeeee! Poepjes! Stoel!” Natuurlijk verwacht (lees: hoop/bid) je dat ze zoals zo vaak behoorlijk overdrijft, maar daar kom je al gauw op terug na een zijdelingse blik op de de stoel die slechts 10 seconden daarvoor nog stralend wit en schoon was… En dat was nog niet alles, want die twee allerliefste schatjes van ons geven de uitdrukking zusterliefde een geheel nieuwe dimensie door aan synchroontoiletteren (soort van wishful thinking door het woord toiletteren te gebruiken) te doen en proberen hierbij in fanatiek competitieverband zoveel mogelijk oppervlak te bereiken. Wie er dit keer met de prijs naar huis ging was lastig te meten. Wat ons betreft verdienen ze allebei een Olumpische medaille voor deze uitzonderlijke prestatie.
Je snapt dat papa en mama (na een uiterst professionele schoonmaakbeurt = routineklusje) de troostprijs, namelijk een XXXL Peroni, zeer konden waarderen. Waar hadden we het ook al weer over?
–> 2: Wanneer mensen de eerste weken na de geboorte van klein zusje vroegen of de oudste jaloers gedrag vertoonde, konden we hier heel trots ontkennend op antwoorden. Tot die ene verjaardag waarop grote zus niet helemaal in haar hummetje was en dit afreageerde op haar miniatuur versie door met vlakke hand vol uit te halen in haar gezichtje. Resultaat: twee gillende keukenmeiden én een publiek die het geheel vol spanning vanaf de zijlijn aanschouwde en zich afvroeg hoe miss MOMspiration herself dit pedagogisch verantwoord op ging lossen…
–> 3: Het onthouden van slaap gebruiken ze in Guantánamo Bay niet voor niets als martelmethode. En aan de andere kant is het verbazingwekkend hoe goed je nog kunt presteren op zeer zeer zeer, ik herhaal, zeer weinig uurtjes op stok. Hang in there moms! Het wordt echt beter!
TIP: Niet meer obsessief de klok in de gaten houden om te tellen hoeveel uurtjes (ehhhh of minuutjes) er steeds verstreken zijn. Dit loslaten hielp mij enorm.
–> 4: Het meest gebruikte woord wanneer je allerliefste snoesje begint met praten is wellicht niet al te lastig te raden. Nee… Nee! NEE! NEE!!! NEEEEEEEEE!!!!! (en later: NIET!) zal je in welke vorm en met welke favoriete intonatie dan ook zo nu en dan (of vaker) mogelijk tot waanzin drijven. Hoe positief, gezellig, blij en heppiedepeppie je ook bent ingesteld. Bedenk hierbij dat je absoluut niet de enige bent en herhaal het volgende mantra: Het is een fase. Het is een fase. Het is een fase. Ook deze fase gaat voorbij. Ook deze fase gaat voorbij. (Blijf dit herhalen tot je weer rustig kunt ademhalen en er misschien zelfs het grappige van in kunt zien!)
–> 5: Om maar af te sluiten met het onderwerp waarmee we begonnen (soort van bruine draad door het leven met kleine kiddies) is hier het laatste (not so) Magic Moment:
Als een heuse waaghals/dappere dodo/ik-zie-nooit-beren-op-de-weg miss positivo ging ik 3 weken na de geboorte van baby nummer 2 naar de baby/peuterzwemles van ons waterratje. Aangezien je in deze eerste periode na je bevalling medisch gezien nog niet geacht wordt je in een (zwem)bad te begeven, laat staan in een bikinietje gezien wilt worden, bleven mama en baby aan de kant en mocht grote zus de les met de juf meedoen (bedankt lieve juf Aline!). Mama en baby bewonderden vanaf de kant de zang-, spetter-, spring-, duik-, drijf- en zwemkunsten en schoten de nodige foto’s. Naderhand konden de kids met vleugeltjes om vrij spelen in de daarvoor bestemde ondiepe baden en ‘keek’ babyzusje vanaf het ligbedje toe hoe er plezier gemaakt werd terwijl ik tussen de twee gezusters in schipperde om allebei in veilig en rustig vaarwater te behouden. Tot nu toe klinkt het nog allemaal prima te doen en dat was het ook zeker, totdat er iemand het alarmsignaal voor code Bruin afgaf en de stichter mijn lieftallige dochter was die spontaan aan de race bleek. Om de schade zoveel mogelijk te proberen te beperken werd mini met gepaste vaart veilig in het meegebrachte autostoeltje gedropt en trok ik met maxi in gestrekte armen voor me uit een wangenklapperende sprint richting de douche en dirigeerde ondertussen vriendelijk doch dringend één van de moeders (de zwemjuf was al bezet en liep met een emmertje water achter ons aan om de sporen uit te wissen) een oogje op het autostoeltje te houden waar de baby plaatsgemaakt leek te hebben voor een klein luidruchtig speenvarken.
Een ware vuurdoop zou je ons eerste zwemuitje wel kunnen noemen, maar we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en hierna kan het dus alleen nog maar meevallen!
Boekenvol zouden geschreven kunnen worden over deze memorabele momenten. Want we hebben het nog niet eens gehad over sneeuwstormen van toiletpapier, in je mond kotsende baby’s, voorheen witte muren, oh so charming lekkende borsten, levenslange vergeetachtigheid, nooit meer rustig of alleen naar de wc, op date-night al om 20.30 uur op de bank in slaap bent gevallen, je jezelf veel te vaak naar eigen mening je ouders’ irritante opmerkingen uit je jeugd hoort zeggen, snot of kwijl met de hand bij je kids afvegen en dit bij gebrek aan kraan of doekje binnen handbereik aan je been oid smeren, non-stop Frozen liedjes in je hoofd of wanneer je zonder kids in de auto zit er pas op de eindbestemming achterkomt dat je de gehele rit ongemerkt naar de cd met peuterliedjes van Monique Smit hebt geluisterd en ga zo maar door…
Gotta love it!! Toch?!?!
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door