Zo Verdomd Alleen – reisblog van een alleenreizende mama part 1

Hoe voelt het om heulemaal in je uppie zonder guppies en vriendlief 6 dagen op reis te zijn? MOMspiration’s Annette, mama van Jools (2) en Pippa (6 maanden) is op dit moment in Casablanca, Marokko, voor een conferentie voor leerkrachten en deelt haar ervaringen in deze reisblog.

 

10.15 uur – Donderdag 15 oktober

Op reis. Alleen. Over een paar uurtjes. Alleen. Status backpack: leeg. Armen: vol. Met babybillen en snotneusjes. Kan wel janken. Is de oppas voor maandag geregeld? Is er genoeg flesvoeding? Stop. Pak je tas in.

10.30 uur

Tas ingepakt. Nooit eerder gebeurde dit zo snel! Dat betekent meer knuffeltijd met m’n kleine meisjes. Eentje net op bed gelegd en 10.000 kusjes gegeven. Daar moet ze het mee doen tot en met dinsdagavond. Gelukkig is ze nog zo klein dat ze toch niet echt doorheeft dat mama er niet is. Iedereen die haar aandacht geeft en naar haar lacht is haar BFF, dus dat komt helemaal goed. De ander is druk met kleuren, Zoef Zoef Zoo dieren, opa bewonderen die op een ladder verfresten van het raam staat te krabben en talloze andere dingen waar je het druk mee kunt hebben wanneer je 2 jaar bent. En ik. Ik bekijk het allemaal van een kleine afstand en probeer het zo goed mogelijk in me op te nemen. Oke, het klinkt nu alsof het een reis gaat worden van 6 jaar in plaats van 6 dagen, maar dammmnnnnn wat mis ik ze nu al!

12 uur

Kusjes, kusjes, knuffeltjes, even ruiken aan haar haren, en het allerliefste ‘gesprek’ ooit voeren: ‘Doei lieviepievie Jools’, ‘Doei lieviepievie mama’, ‘Doei lieviepievie Jools’, ‘Doei lieviepievie mama’, ‘Doei lieviepievie Jools’, ‘Doei lieviepievie mama’, ‘Doei lieviepievie Jools’, ‘Doei lieviepievie mama’ (x 30), waarbij onze neuzen elkaar raken en ik niets anders zie dan haar grote blauwe ogen. Zo heerlijk. Hier moet en gaat deze lieviepievie mama nog dagenlang op teren. Oké, nu moet ik echt gaan. Vriendlief staat erbij en kijkt erna en oma is klaar om Jools over te nemen. Ik verwacht nog wel iets van een huilend: ‘Mama niet weggaan!’, maar niets is minder waar. Ze zwaait nog 1 keer in de armen van oma en is veel geïnteresseerder in een rondje fietsen dan een dramatisch afscheid. Nou, dat scheelt mij ook weer tranen en met een soort van gerust hart stap ik de auto in.

12.30 uur

Daar sta je dan. Moederziel alleen op Schiphol. Met niemand om voor te zorgen of op te letten behalve me, myself & I. Een backpack en een rugtas als handbagage. Jeetje, wat niet normaal relaxed! Ik ben stiekem al begonnen met genieten en probeer al niet te veel te denken aan m’n drie allerliefsten die ik best wel een beetje lang niet ga zien. Als afleiding helpt shoppen natuurlijk altijd fantastisch. Hippe zonnebril en BOEK (jaaaaa! een BOEK! hoe lang geleden is het dat ik een BOEK gelezen heb..?) gescoord, royaal duur anti-rimpelcrèmetje opgesmeerd, luchtjes getest en koffietje gedronken. Ready for take-off? Absozekerlutely!!!!

20.15 uur

Behoorlijk wat later dan gepland en met een kleffe vliegtuigmaaltijd in de mik landen we op Schiphol Casablanca aka Mohammed V Airport. Rijendik staan we bepakt en bezakt (respect voor de Marokkaanse families met 4 kinderen op sleeptouw én 600 stuks handbagage – natuurlijk heb ik ze een handje of 6 geholpen om de vloeiende doorgang van de rij te bevorderen) te wachten bij de douane. Ieder kwartier verlaten de douaniers op hun dooie gemak hun houten hokje zodat een interieurverzorgster ook daar haar werk kan doen. Heerlijk om gelijk al ondergedompeld te worden in belevenissen die we in ons eigen landje nooit aan zouden treffen. Met een glimlach bekijk ik het hele tafereel en het komt niet eens in mij op om geïrriteerd te raken aan het lange wachten. Het echte reisgevoel is al weer helemaal terug!

 

23.00 uur

En wat doe je wanneer je dan eindelijk in je hotel aangekomen bent? Natuurlijk een lokaal biertje scoren op het dakterras op de 17e verdieping!

1.00 uur Vrijdag 16 oktober

Wakker. Waar ben ik? Huh? Hoor ik een kind huilen? Flesje maken. Oh nee dat kan helemaal niet! Just me, myself and I! Ohhhhhhh ik kan nog zooooooveel uur slapen! Wat een heerlijk vooruitzicht.

3.00 uur

Wakker. Waar ben ik? Huh? Hoor ik een kind huilen? Flesje maken. Oh nee dat kan helemaal niet! Just me, myself and I! Ohhhhhhh ik kan nog 4 uur slapen! Wat een heerlijk vooruitzicht.

4.30 uur

Wakker. Waar ben ik? Huh? Hoor ik een kind huilen? Flesje maken. Oh nee dat kan helemaal niet! Just me, myself and I! Ohhhhhhh ik kan nog 2,5 uur slapen! Wat een heerlijk vooruitzicht.

6.30 uur

Damnnn. Weer wakker. Nog maar een half uurtje. Maar toch. Een heel half uur slapen. Heerlijk.

7.00 uur

Tingeltangeltringtrongtringpingpongpang, tingeltangeltringtrongtringpingpongpang, tingeltangeltringtrongtringpingpongpang, tingeltangeltringtrongtringpingpongpang. Waar komt dat geluid vandaan?? Tingeltangeltringtrongtringpingpongpang, tingeltangeltringtrongtringpingpongpang. Oh ja, dat is het geluid van, hoe heet dat ook al weer??? Yep, dat is hoe een wekker klinkt ipv een wekkend kind. Pfffff mooooeeeeeee!!!!!!!

7.15-8.15 uur

Best.And.Slowest.Shower.And.Breakfast.Ever…..

8.15-18.30 uur

Zeer intensieve, maar razend interessante eerste cursusdag. Zal verder niemand vermoeien met de inhoud ervan!

18.30-23.00 uur

Liquid Dinner. Gotta love it! Eens kijken of alcohol een positieve invloed heeft op de kwaliteit van slaap…

Conclusie tot nu toe: Hersenen doen pijn van het denkwerk, maar geniet ook volop van de enorme dosis me-time die mij gegund is. Nog niet heel veel van de stad of het land kunnen zien, behalve het uitzicht vanaf het dakterras, mijn hotelkamer en tijdens de rit naar de school waar de workshops worden gegeven.

 

To be continued….