Spaghetti met nijntjekoekjes, chocoladevlokken en soepstengels. Lekker? NEE!!

Een korte omschrijving van de start van ons gezellig samen eten als gezin. De tafel is gedekt, ik heb weer de keukenprinses uitgehangen, het ruikt heerlijk in huis en vol trots zet ik de maaltijd op tafel. En dan… Op mijn meest enthousiaste manier roep ik Lauren (je weet wel, met zo’n over-enthousiaste piepstem): ‘Lauren, kom we gaan aan tafel, lekker eten!’ Ik zet Lauren in haar kinderstoel, ze kijkt met grote ogen, roept onafgebroken ‘eten eten eten!’ en ‘mmmmmm!’. Ik denk nog; ‘Wauw wat een waardering van m’n kleine dreumes, dit kan niet mis gaan!’

Ik schep Lauren haar bordje vol en nog steeds is ze boven verwachting enthousiast. Maar dan maak ik een GRUWELIJKE FOUT. Zo één die onvergeeflijk is bij een dreumes. Ik schep haar lepel vol en maak de beweging naar haar mond… Binnen een fractie van een seconde verandert haar enthousiaste gezicht in een enorme donderwolk, ik kijk naar rechts en zie de spaghetti op de muur zitten. Ik kijk naar Lauren. Ze hangt ondersteboven en roept ‘NEE! NEE! NEE!!’ Goed, wat ging hier zojuist fout? My goodness, dit kind is sneller dan het licht.

Nog zo’n leuke conversatie:

‘Lauren, wil je wat drinken?’ NEE FLES! (woest hoofd). ‘Lauren, kom je gezellig met mama spelen op het kleed?’ NEE! (woest hoofd). ‘Lauren, wil je een koekje?’ NEE KKKKKKoek! (eigenwijs hoofd en nee schudden). ‘Lauren, kom we gaan naar boven, lekker slapen.’NEEEEEEEEE!!! (stort zich te aarde). ‘Lauren, we gaan nu geen vlokken uit de kast pakken’. NEEEEEE (stort zich ter aarde en rolt 3 keer rond). ‘Lauren wat doe je daar in de voorraadkast?’ (heeft inmiddels het pak met chocoladevlokken te pakken en een lading vlokken ligt op de grond terwijl ze begint met smullen). Ik loop naar Lauren toe en zodra ze me ziet hoor ik, je raadt het al… NEEEEEEEEEE!! (begint met een woest hoofd door de lading vlokken heen te vegen met haar handjes).

Dreumes-puberteit. Ook wel pré-peuterpuberteit genoemd. Ik lees overal over de PEUTER-puberteit maar de dreumes-puberteit, daar hoor ik toch erg weinig over. Vast om moeders zoals ik in bescherming te nemen. Je baby is net baby-af, (Mag ik dat eeeeven verwerken?) maar in je ogen is ze nog steeds zo lief, klein, schattig als dat ze was toen ze net geboren was. Niks is minder waar. Mevrouw krijgt in rap tempo een eigen willetje en dat is overduidelijk. Conflicten aangaan, drammen en manipuleren.  Ik dacht toch echt dat ik nog een half jaar had voordat Lauren het woordje ‘Nee’ zou ontdekken!? Het is toch de ‘twee is nee’ fase?  Overduidelijk is deze fase er om ouders voor te bereiden op de peuterpuberteit. Maar geloof me, deze pré-peuterpuberteit is ook niet mis.

 

En als je denkt dat dit soort dingen alleen thuis gebeuren? Nou nee hoor! De supermarkt is een uitgelezen plek om even heerlijk los te gaan met haar favoriete woordje ‘NEE!’ Gillen en protesteren wanneer ze de boodschappen niet zelf in de kar mag gooien. Een doos eieren niet in de kar mogen gooien? Nou jaaaaaa zeg, wat denkt die moeder van mij wel niet!! Dat moet IEDEREEN weten. Op zo’n moment kan ik wel door de grond zakken. Mijn lieve oh zo makkelijke meisje is ontpopt in een ongelooflijke draak.

Wat een drift zit er toch in zo’n klein grietje. Wat kan ze woest worden als ze haar blokken niet goed door de vormpjes kan duwen. Ze smijt ze met een woest hoofd door de woonkamer. Het leed van een gefrustreerde dreumes. Want laten we eerlijk zijn, het leven is ook niet altijd makkelijk als je nog zo klein bent. ‘Hoezo mag ik niet zelf mijn tanden poetsen? En waarom moet ik met een vork of lepel eten? Waarom mag ik mijn bord niet van tafel smijten wanneer ik geen eten meer wil? Waarom moet ik naar bed, dat is toch nergens voor nodig? Hoezo mag ik niet gewoon het pak vlokken leeg eten? En sowieso eten, wie heeft dat óóit bedacht. Ik kan toch best gewoon de hele dag chips eten? En kkkkkoek?’ 

Als ik dan ‘savonds op de bank hang met m’n big belly en terug denk aan de dag vol emoties en gekkigheid van mijn kleine draak, dan lig ik regelmatig in een deuk. Wat stellen die kleine boefjes je soms op de proef en het maakt ze niks uit waar, wanneer, hoe en waarom. En zo gek is het niet. Op deze leeftijd ontwikkelen kiddo’s in duizelingwekkende sneltreinvaart. Kletsen, lopen, benoemen, grapjes maken, ontdekken en op avontuur gaan. En wat dacht je van anderen nadoen en kleine dramastukjes opvoeren? En daar hoort dus ook het opzoeken van grenzen bij.

Laat ik het vooral van de zonnige kant bekijken: Mijn lieve, kleine net baby-af meisje is becoming a big girl. Ze wordt een mensje met een eigen wil, zoekt grenzen op en leert. Zo klein als ze zijn, het avontuur begint al vroeg! Wat bof ik dat ik dit samen met haar mee mag maken en ik haar hierin mag helpen. Never a dull moment!!

Over de schrijfster van dit artikel:

Tessa Bonhof-Regnerus (36 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (1,5) en hoopt eind februari 2017  te bevallen van een tweede dochtertje. Woonachtig in Lelystad. Zij is naast studiecoach bij Studiecentrum Lelystad ook werkzaam als docent Plustijd op vier verschillende basisscholen. Tessa vormt samen met Annette de Graaf Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!

 Disclaimer:

Annette en haar collega Tessa bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.

.