Auteur: Tessa

Naar school gaan. Er gaat een wereld voor Lauren open. Ze geniet volop van het aanbod in de klas, het spelen met de andere kinderen, het gymmen, samen eten, gezelligheid en het ontdekken. Ontdekken van nieuwe leerstof, het ontdekken van vriendschappen, het ontdekken van haar eigen kunnen, haar grenzen én de grenzen van haar mama…

Ja. Je leest het goed. Het ontdekken van mijn grenzen. Want er gaat niet alleen een wereld open voor Lauren sinds ze op school zit, maar ook voor mij. En vandaag werd mijn grens aardig bereikt.

Sinds Lauren op school zit heeft ze haar vocabulaire behoorlijk aangevuld. Ze leert steeds meer nieuwe woorden, kletst erop los, komt met hele andere vragen en verhalen en is ineens heel goed in schelden. Ja. Schelden ja.

Voorbeeldje: twee weken geleden zaten we aan de eettafel. Lauren had geen zin in de pasta die ik gekookt had. Ze moest van mij toch wel wat eten en ik  zei: “Je bent 4 jaar dus je eet in ieder geval 4 happen van je avondeten. Ik weet zeker dat jij deze super pasta lekker zal vinden. Je krijgt er spierballen van!” Lauren keek me woest aan en zei ineens: “Nee, domme kont!” Ik keek haar vol verbazing aan, voelde lachkriebels tegelijk en dacht HUH? Hoe komt ze hier nou weer bij?? Ik vroeg Lauren of ze wist wat een kont was. “Ja hoor!” riep ze. Ik vroeg haar dit uit te leggen. Ze zei: “Een domme kont is een, een, een… een niks!” Ik vertelde haar dat een kont je billen zijn. Ze schoot in de lach en zei: “Ik ben echt grappig.” Goed, ik probeerde het verder maar te negeren. Ze at intussen haar bord leeg.

De dagen die daarna verstreken merkte ik dat ze uitdagend gedrag vertoonde. Op alles wat ik zei, zei ze: “Nee hoor, echt niet hoor!” En wanneer ze Pippa plaagde en Pippa ging huilen riep ze direct: “Nee hoor, echt niet hoor, ik deed niks!” Natuurlijk weet ik dat kinderen veranderen wanneer ze naar school gaan. Ze zien andere kinderen, leren van andere kinderen, gaan zichzelf ontwikkelen en dus ook hun eigen grenzen opzoeken en grenzen ontdekken van anderen.

Vandaag bereikte ze dus mijn grens. Na schooltijd kwamen we thuis, dronken we wat en aten we een koekje. Lauren riep op alles: “Echt niet, lekker puh!” en stak haar tong uit. Pippa had haar net verteld dat ze Lauren zo gemist had. Lauren zei weer: “Nee hoor, echt niet! Ik jou lekker niet.” Ik greep in en zei dat ik dit niet lief vond. Pippa zei tenslotte iets heel liefst tegen haar. En zo ging het de middag door. Lauren had al op de mat gezeten, op de trap gezeten, een paar stevige gesprekken met mij gehad. Maar ze bleef door gaan. Pesten, uitdagen en lelijk doen. Tot ze de deur dicht sloeg voor Pippa haar neus en haar vingers tussen de deur kwamen. Lauren moest van mij voor straf naar boven, nadenken over waarom ze zo stout deed. Ik pakte haar hand, nam haar mee de trap op en eenmaal op de helft liet ik haar zelf lopen. Ze rende naar haar deur, draaide zich om, keek mij heel brutaal aan en riep: “Doei doei!” Ze smeet de deur dicht en schreeuwde: “STOMME KOT!!” 

Wauw…mij dochter van net 4 is lekker bezig. #sarcastisch Ik stond met grote ogen op de trap naar de deur te staren en kon alleen maar denken aan een filmpje van Lauren als klein baby’tje. Waar is mijn blije vrolijke meisje gebleven? Het meisje met haar vrolijke kraaien, geluidjes en gilletjes? Ik moest even slikken. Ik hoor de laatste tijd eigenlijk alleen nog maar ‘lelijke’ woorden. Nou ja, ze roept eigenlijk maar wat, het zijn niet eens bestaande woorden. Of het zijn verbasteringen van bestaande woorden. Maar ze vindt het ineens maar wat interessant om brutaal te doen en ik geloof niet dat ik daaraan wil wennen.

Maar ja, naast vermoeidheid, lange dagen, veel indrukken, nieuwe dingen, vriendschappen etc. horen grenzen zoeken (bij anderen) er ook gewoon heel erg bij denk ik…hoop ik…haha.

Hoe het afliep? Toen Lauren weer naar beneden mocht hebben we geknuffeld. Ze huilde ontroostbaar. Ik vroeg haar waarom ze zo moest huilen. Ze zei: “Want ik heb heel stout gedaan mama. Dat mag niet.” De boodschap was dus wel overgekomen. We hebben gepraat over waarom mama niet wil dat ze dit soort woorden zegt. Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of ze zette het keihard op een brullen. Ik was in de veronderstelling dat we het uitgepraat hadden. Maar intussen was er iets anders aan de hand… “Pippa is stout mama!! Ze heeft mijn make up doos gepakt!” Ik keek om en zag dat Pippa haar kans had gegrepen in de tijd dat Lauren boven was en ik in de keuken aan het koken was….

 

 

Joehoeoeoeoe! Hallo hallo, ik ben er nog hoor! Ik kreeg berichtjes met de vraag of ik nog wel actief bij MOMspiration hoorde. NATUURLIJK ben ik er nog bij,  ik ben nog gewoon one of the girls van het te gekke MOMspiration team. 

Maar ik snap de reacties wel, ik heb natuurlijk ook  een tijdje niet geschreven. Een behoorlijk tijdje. De afgelopen maanden zijn namelijk heel erg gezellig, druk, leuk en  actief geweest. En blijkbaar krijgen andere dingen dan voorrang. Het is dus niet dat ik jullie vergeten ben hoor! Voor nu kom ik gewoon even lekker kletsen en heb ik geen diepzinnig onderwerp of hersenspinsel of iets dergelijks.

Waar ik zoal druk mee ben geweest dan? Nou waarmee niet eigenlijk haha. Druk met mijn gezin, mijn werk, activiteiten voor de kerk, sport, hobby’s, nieuwe dingen proberen, mijn grenzen verleggen, uitdagingen aangaan, uit mijn comfortzone stappen, tegen grenzen aanlopen, nieuwe plannen maken, mijn goede voornemens uitvoeren die ik begin van het jaar me had voorgenomen. LEVEN.

Mijn baby is gewoon 4 jaar geworden en gaat nu naar de basisschool!

En weet je wat? Ik dacht dat ik het een heel ding zou vinden. Maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Wat geniet ze enorm op school. Op zaterdag is ze verdrietig omdat ze niet naar school kan. En juist doordat ze het zo fijn heeft kan ik  het loslaten. Ik weet niet of ik het al eens eerder had geschreven maar Lauren gaat  naar de school waar ik werk. Ik dacht dat dat in het begin ook misschien lastig zou zijn. Maar nee hoor, Lauren ziet me op het plein, komt even kletsen of een kus geven en speelt dan weer verder. Zo fijn!

Sinds Lauren naar school gaat heb ik Pippa 2 dagen alleen thuis. Ook dat is een feestje. Ze geniet van de 1 op 1 aandacht, kletst de oren van mijn hoofd, zingt en is ontzettend vrolijk. Even geen grote zus die haar speelgoed afpakt en even heerlijk spelen met de poppen van Lauren. Voor beide meiden is het dus fijn dat Lauren lekker naar school gaat. Toch mist Pippa Lauren wel hoor, ze vraagt steeds wanneer we Lauren weer gaan ophalen. Maaruh, had niemand mij even kunnen vertellen dat je kind onwijs verandert wanneer hij of zij naar de basisschool gaat? My goodness, ik kan haar amper bijbenen. En dan met name haar taalgebruik… (!?)

Mijn groep 8 is de leukste!

Maar echt, ik heb toch zo’n leuke klas hè. Een hele dynamische groep met veel gezelligheid. En oh wat ben ik trots op ze. Zeker zo aan het einde van het jaar. Alle grote toetsen zijn voorbij, de adviezen zijn gegeven, de kinderen hebben zich ingeschreven voor het V.O. Je zou denken ‘klaar is Kees’. Maar deze groep werkt keihard verder. Ze blijven doelen stellen en werken aan zichzelf. Naast de gewone vakken rocken ze ook de musical die ze volgende maand gaan opvoeren. Ennn nog even dan gaan we met z’n allen feest vieren op Vlieland. Ik kijk er naar uit met deze groep! Soms heb je gewoon zo’n groep waarvan je zeker weet dat je ze gaat missen wanneer ze de school gaan verlaten. Nou dat heb ik dus met deze groep.

Een kamp organiseren voor 100 man.

Iets met uitdagingen aangaan, ieder jaar weer. En believe me, dat is een feestje! De afgelopen jaren heb ik samen met een groep enthousiaste mensen het Hemelvaartskamp georganiseerd voor onze kerk. Om ervoor te zorgen dat echt IEDEREEN mee kan die mee wil, organiseren we het hele jaar door verschillende activiteiten om geld in te zamelen. Op deze manier kunnen we de prijs verlagen en is het voor iedereen haalbaar om te kamperen. En dat zorg voor een aantal dagen vol plezier, activiteiten, gezelligheid en ontmoeting. En al die mensen zien genieten doet mij zoveel plezier.

Sporten voor het goede doel!

Jaaaa weten jullie het nog? Aan het begin van dit jaar kwam ik met goede voornemens. Pippa sliep eindelijk door, we besloten niet meer voor een derde te gaan. Tijd voor ME-TIME! Het goede voornemen wat ik daaraan koppelde was sporten. Inmiddels zijn we 6 maanden verder en heb ik mijn goede voornemen met beide handen aangepakt. Ik crossfit (meestal) twee keer per week, loop hard en maak onwijs veel PLEZIER! Wat is het fijn om te sporten maar daarin ook gewoon heel veel plezier te beleven. Ik was nogal sceptisch over crossfit. Vond het niks (voor mij) en zag het mezelf echt niet doen. (mijn vriendin lacht me iedere keer weer uit wanneer ik dit vertel). Maar ik heb al mijn (voor)oordelen terug genomen. Wat is crossfit TOF! Je grenzen opzoeken, sterker worden en fitter worden. Eind mei heb ik meegedaan met de Murph (buddy WOD). Dat was afzien maar ook ontzettend tof. Ik was kapot aan het einde maar ook ontzettend voldaan omdat ik het maar mooi gepresteerd had. De dag daarna deden manlief er ik mee met de Run for KiKa in Almere. Hij rende 10 kilometer en ik 5 kilometer. Met nog mega spierpijn van de dag daarvoor vroeg ik me tijdens het rennen af waarom ik dit in vredesnaam deed. 28 minuten later had ik wederom het voldane gevoel. En dat gevoel maakt je nog sterker. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. En daar word ik zooo blij van!

Ooooh en nou vergeet ik nog iets heel belangrijks. Stom, hoe kon ik het vergeten! We hebben gezinsuitbreiding. Jaja, echt. De wens van Lauren is in vervulling gegaan. Ze wilde nog zooo graag een zusje en dit zusje moest Nina heten. Nou ik kan je vertellen, een zusje is het niet geworden. Maar wel een kitten. Ik die altijd riep dat ik nooit huisdieren wilde, ben overstag gegaan. Waarom? Omdat onze meiden al bang zijn voor een vlieg, een mier en ongeveer alles wat beweegt. Oooh en echt ik ben verliefd op onze Nina. Ze is zooo schattig! De eerste dagen wilden de meiden er niks van weten. Maar nu? Ze lopen met Nina onder hun arm, zijn dol op onze kleine furry friend. Ze is ook echt mega gezellig, komt heerlijk knuffelen bij je op de bank. Blij blij blij met ons huisgenootje!

 

Eigenlijk ben ik de afgelopen weken gewoon een mega blij en stuiterend ei dat zich prima vermaakt. Maar ik beloof jullie dat ik snel weer wat van me laat horen en dat ik niet meer zo lang zal wachten. Voor nu stop ik met m’n geklets. Een dikke pakkerd voor jullie!

Liefs! ❤

 

 

Zondagavond. Ik zit op de bank met mijn plaid. Mijn laptop op mijn schoot. Buiten hoor ik de regen en wind. Wat was het een herfstdag zeg, zoveel regen. Maar hé, het was wel een heerlijke dag. Ons huis was gevuld met twee vrolijke spelende en rennende meiden. Overal lag speelgoed. Er werd gelachen, “Stop hou op!” gegild, gespeeld, speelgoed werd afgepakt, er werd geduwd, er vielen soms tranen, er werd “Solly Laulen” gezegd en er werd getroost. Maar bovenal werd er heel veel gelachen. Precies zoals het waarschijnlijk bij de meeste gezinnen gaat wanneer de kinderen het grootste deel van de dag samen binnen spelen.

Maar even terug, waar was ik? Ja, ik zat dus op de bank met mijn plaid en mijn laptop. Ik wilde een blog gaan schrijven maar echt inspiratie had ik nog niet. Ik nam een slok thee en scrolde door de Stories op Insta. Bij Annette zag ik weer zo’n leuke foto van haar meiden. Cuties!! Ik stuurde haar een berichtje over dat we snel weer eens moeten afspreken en dat we haar meiden ook snel weer willen zien. Terwijl ik de foto bekijk komt ineens het besef dat we wel op korte termijn moeten daten, aangezien onze meiden al bijna naar school gaan.

School. Ja echt, de basisschool. Mijn baby gaat over 2 maanden naar DE BASISSCHOOL. Oh my goodness, nu al??? Ik begin steeds meer te merken dat Lauren toe is aan school. Aan meer uitdaging. Aan meer leren.

Lauren wel. Maar ben ik er wel aan toe dat zij naar de basisschool gaat?

Ik zal heel eerlijk bekennen dat hoe dichterbij het komt, hoe meer ik het een dingetje ga vinden. Dingetje? Nou eigenlijk wel een DING. Voor mijn gevoel werd Lauren gisteren namelijk geboren. En nu ineens gaat ze bijna naar school? Hoe dan. Sinds wanneer is ze ineens zo groot geworden? En waarom geeft de tijd mij niet de ruimte om rustig te kunnen wennen aan dat onze dochter zo snel groter groeit? Op sommige momenten vind ik Lauren nog zo klein. En heel eerlijk, fysiek is ze ook best klein. Maar ook haar karaktertje. Ik vind haar nog zo’n vlinder. Vaak het ik het idee dat ze nog geen idee heeft van wat er allemaal speelt, hoe alles werkt, waarom dingen gaan zoals ze gaan of juist niet. Lauren dartelt van het ene naar het andere, is zo’n blij en puur kind, vindt iedereen lief en is zeg maar totaal nog niet geland. En en en…En zo kan ik nog wel 100 redenen bedenken en wijzen naar Lauren waarom ik denk dat het allemaal zo spannend gaat worden. Maar als ik eens heel goed nadenk en ik in gesprek ga met mezelf dat weet ik wel wat de echte reden is waarom ik het hele schoolgaan een ding vind.

Loslaten.

Dat is het hele euvel. Loslaten. Lauren is hartstikke klaar voor de basisschool! Vandaag liep ze door de woonkamer met een pet op en vertelde ze dat ze ‘een stoere chick’ was. En dat is ze ook. Ze vertelt aan iedereen naar welke school ze gaat, dat ze een nieuwe juf krijgt en nieuwe vriendjes. Ze heeft er ontzettend veel zin in! Maar dat loslaten hè… Het liefst zou ik haar nog even heel dichtbij me houden. Dichtbij mij waar het veilig is. Waar mensen haar niet kunnen kwetsen, waar zielsveel van haar gehouden wordt, waar ze beschermt wordt. Waar ik precies weet wat ze nodig heeft, wat haar blij maakt. Ik ken haar grapjes, haar vragen, haar onzekerheden. Ik ken haar twijfels, de momenten waar ze aangemoedigd moet worden. Ik weet waar ze van groeit, ik weet hoe ik haar het beste kan troosten. En wanneer Lauren naar school gaat dan zal ze het zelf moeten doen. Natuurlijk met een lieve juf, maar ook met een klas vol andere kinderen die ook aandacht nodig hebben en verdienen. En jaaaa ik weet wel dat dit alles alleen maar zorgt dat ze nog meer zal groeien en ontwikkelen. Dat teleurstelling, zelf dingen moeten gaan ervaren en meemaken, vallen en weer opstaan haar alleen maar sterker maken. Maar ja, dat is rationeel hè? Gevoelsmatig voelt het anders.  Ik moet het loslaten. Vertrouwen hebben in Lauren, in haar kracht en in haar kunnen. Haar de ruimte geven om te gaan groeien en ontwikkelen. Maar oh wat voelt dat soms raar. Van Henk krijg ik regelmatig “Je moet je niet zo druk maken” te horen. Onze gesprekken hierover en onze verschillende gedachten hierover maken het ook interessant. Waarom maak ik me er druk om en hij helemaal niet? Enerzijds denk ik omdat hij een vent is en ook nog eens een hele nuchtere vent. Anderzijds denk ik omdat hij Lauren enorm goed kan ‘lezen’. Lauren lijkt qua karakter ook heel erg op Henk. Ze voelen elkaar feilloos aan. Prachtig om te zien! Misschien moet ik gewoon wat meer naar hem luisteren 😉

Keihard genieten!

De aankomende weken ga ik nog even keihard genieten met mijn grote meisje en haar zusje. Samen leuke dingen doen, de hort op, veel naar het bos en fietsen. Nu het nog kan pakken we alle leuke momenten samen!

En ik? Ik ga oefenen met loslaten zodat ik straks maximaal kan genieten van al haar leuke verhalen en successen, leermomenten en groeimomenten.

 

En jij? Hoe heb jij het ervaren toen je kind voor het eerst naar school ging? Liep jij tegen hetzelfde aan of juist helemaal niet? Ik ben benieuwd! Enne, loslaat-tips zijn ook erg welkom.

Liefs! ❤

 

 

 

Wintersport met kleine kinderen. Is dat nou leuk? Te doen? Een gedoetje of juist heel relaxed? Een aanrader of juist enorm af te raden? En met kleine kinderen bedoel ik dus mijn kroost hè? Eén van 3 en één van 2 jaar. De leeftijd dat ze dus nog niet kunnen skiën, dat ze afhankelijk zijn van jou en dat je dus zelf ook niet alle vrijheid hebt. De leeftijd dat ze nog niet zo lang zindelijk zijn en midden op de piste ineens moeten plassen. En dat je dan als een speer een toilet moet opzoeken in de hoop dat je kind niet in haar pak plast.  Hmm, dat klinkt ineens een stuk minder aantrekkelijk hè?

Nou let me tell you something: Wintersport met kleine kinderen van deze leeftijd is ONTZETTEND LEUK! En, ook echt goed te doen. Ik wil jullie graag laten zien hoe onze vakantie is geweest afgelopen week, inclusief tips en tops.

Voordat wij kinderen hadden, zagen onze wintersport vakanties er heel anders uit. We scheurden ’s nachts naar Oostenrijk, kwamen ’s ochtends vroeg aan, bonjourden onze spullen het huisje in, kochten een skipas en gingen met de eerste de beste gondel naar boven om vervolgens de hele dag te skiën en snowboarden. Tussen de middag aten we pommes mit Wiener Schnitzel, deze spoelden we weg met Skiwasser of een Größe bier en vervolgens scheurden we verder om aan het einde van de middag een skihut in te rollen en een feestje te vieren. En dat dan een paar dagen lang. We haalden alles uit iedere dag en kwamen weer thuis met een bruine kop met afdruk van onze zonnebril en heel veel leuke verhalen en herinneringen.

Dit jaar zijn we voor het eerst op wintersport gegaan naar Oostenrijk met onze twee meiden. Lauren is 3,5 jaar en Pippa is deze vakantie 2 geworden. Als je bovenstaand stukje nog eens leest dan kun je je vast wel voorstellen dat een skivakantie met kleine kinderen toch een beeeetje anders verloopt. En als je je dat nou van te voren goed beseft dan komt het helemaal goed. Dan ga je dus al met andere verwachtingen naar de sneeuw. Onze meiden vinden wij nog te klein voor ski les. Maar ja, wat ga je dan een hele week doen??

Allereerst zijn we ’s nachts naar Oostenrijk gereden. De meiden zijn gewoon om 19:00 uur naar bed gegaan. Rond middennacht hebben we ze in hun pyjama met een lekkere deken in de auto gezet. Ze sliepen gewoon verder en wij reden ondertussen richting Oostenrijk. In de ochtend kwamen we aan bij het huisje waar we verbleven. Ongeveer een uur van te voren werden de meiden wakker. Ideaal! (Misschien scheelt het ook dat dit niet vreemd is voor onze meiden. Vanaf dat ze 10 weken zijn, reizen we al flinke afstanden  met ze, bijvoorbeeld naar Italië).

Waarbij we voorheen gelijk de eerste dag de piste op doken, gingen we nu de omgeving verkennen, skilessen en een snowboardles boeken en materiaal huren. Tussendoor crashten we op het terras voor een lekkere lunch en een welverdiend drankje in de zon. Het moment om te proosten op een mooie vakantie! Eenmaal in het huisje installeerden we de boel en vond iedereen zijn of haar plekje. Omdat je met kleine kinderen bent zal je elkaar toch moeten afwisselen. Tenzij je je kinderen naar een Kindergarten brengt (ja echt, die zijn er), maar dat zagen wij niet zitten. We hebben ervoor gekozen om samen op vakantie te gaan dus samen dingen te gaan ondernemen.

Maandag heb ik 2 uur snowboardles gehad (privéles). Dit stond namelijk op mijn bucketlist! Ik ski al een aantal jaren maar snowboarden stond altijd nog op mijn lijstje. Terwijl ik les had, zaten manlief en de meiden in de zon op de slee te kijken. Na mijn les zijn we lekker gaan lunchen met z’n allen. De dag daarna vierden we de verjaardag van Pippa! Hoe tof is het, je verjaardag vieren in de sneeuw en in de zon. En omdat Pippa niet zo dol is op volle woonkamers en grote feestjes, was dit een super oplossing. We vierden het natuurlijk met taart en cadeautjes. Daarna pakten we de boel in en gingen we naar boven naar de pistes. Het was de beurt aan manlief om lekker te gaan snowboarden. Terwijl hij los ging op de pistes, zat ik met de meiden op het terras aan een grote tafel in de zon. Reggae muziek op de achtergrond. Ik had een grote tas met speelgoed, klei, kleurboeken, stiften, stickers, verf en schilderijtjes meegenomen. Terwijl ik met mijn theetje in de zon zat, speelden de meiden naar hartenlust Ideaal! Manlief blij, ik blij, de meiden blij. Een perfecte dag voor iedereen! Het weer werkte ook wel enorm mee. De meiden speelden in hun hemd en romper.

De dag daarna besloten de mannen in een ander gebied te gaan skiën. Omdat de kinderen van onze vrienden graag hun turbo ski skills wilden oefenen, gingen mijn vriendin en ik met de kids naar de oefenweide iets lager in het dorp. De zon scheen volop, de kinderen konden skiën en mijn meiden vonden het sleeën geweldig. Op hun billen van de sneeuwheuvels af vonden ze helemaal een feestje. Tijdens de lunch gingen de kleurboeken weer mee. Wederom een dag vol plezier (en wij een bruine kop)! Oh en deze dag vol plezier sloten mijn vriendin en ik af met een avondje Apres ski in de pizza bar. Oef wat een feest was het! Dikke pret terwijl onze mannen waakten over onze slapende schatjes.

We hadden één dag minder goed weer en tja wat doe je dan… Nou dat was niet zo moeilijk! De dames gingen shoppen en de mannen gingen zwemmen met de kids in het super coole zwembad achter ons huisje. Ik zeg, prima verdeling. (De kleintjes gingen gezellig met ons mee). Gelukkig hadden we de laatste dag nog erg mooi weer dus gingen we met de ‘schommel lift’ (de gondel) naar boven om te genieten van het prachtige uitzicht boven de wolken. Een geweldige ervaring voor de kinderen. We vonden weer een mooie plek op het panorama terras, heerlijk in de zon. Natuurlijk ging de tas met speelgoed weer mee en vermaakten de meiden zich prima met hun Pinypon. Ondertussen wisselden wij elkaar weer af met skiën en snowboarden.

Wat heb ik intens genoten van deze vakantie met z’n allen! Maar wat me nog heel lang zal bijblijven is het moment in de stoeltjeslift. Alleen, met m’n gezicht in de zon. Ogen dicht en genieten van de stilte. Op dat moment besefte ik me even extra goed hoe dankbaar ik ben. Dankbaar voor mijn gezin, dankbaar voor lieve vrienden, dankbaar voor al het moois wat op ons pad komt en dankbaar dat we dit samen als gezin mogen beleven. Dankbaar ook dat we dit onze kinderen mogen meegeven en dit samen met hen mogen delen want ik realiseer me maar al te goed dat dit niet vanzelfsprekend is.

 

P.S. Nog een tip: als je elkaar moet afwisselen en het ís mogelijk, koop dan één skipas. Scheelt in de centen en is een prima oplossing.

Ga jij wel eens als gezin op wintersport en heb jij nog goede tips? Deel ze dan met ons! 🙂 

Liefs! ❤

 

 

 

 

Traumaverwerking.

Iets waar heel wat volwassenen maar ook kinderen mee te maken krijgen. Helaas, want iedereen weet wel dat de reden van het verwerken van trauma’s niet leuk is. Gelukkig bestaan er verschillende therapieën om trauma’s te verwerken en de bijwerkingen van trauma’s weg te werken of behoorlijk te verminderen. Voor sommige mensen is het een ‘ver van hun bed show’. Gelukkig maar. Toch zijn er best wat mensen, ook in jouw omgeving, die te maken krijgen met trauma’s en het verwerken ervan. Zo ook wij, afgelopen zomer. Kunnen jullie je de blog nog herinneren?

Even terug naar juli 2018. Kort samengevat: Lauren is toen op een zomerse dag op een strandje in Giethoorn bijna verdronken. Lauren was aan het spelen aan de waterkant. Pippa kreeg een complete meltdown waardoor ik afgeleid was. In een fractie van een seconde zag ik Lauren zo’n 7 meter verderop op haar buik drijven (zonder bandjes). Gelukkig heeft mijn vriendin haar uit het water kunnen trekken. Lauren had fysiek geen schade maar was wel vreselijk geschrokken en wilde niet meer in bad, onder de douche, het zwembad of iets wat ook maar met water te maken had. (Ben je benieuwd naar het uitgebreide verhaal, scrol dan even terug tussen mijn blogs). 

Je begrijpt wel dat het een knap lastige situatie werd. Een meisje dat hysterisch reageerde op water, niet meer in bad wilde of onder de douche, niet meer met water wilde spelen. En een moeder met nachtmerries, niet kunnen slapen en een enorm schuldgevoel. Het was al snel duidelijk dat we dit graag wilden aanpakken en oplossen. En omdat ik zelf een goede ervaring heb met traumaverwerking, besloten we contact op te nemen met de huisarts. De huisarts verwees ons eigenlijk direct door naar een kindercoach. Een kindercoach die gespecialiseerd was in EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) therapie bij jonge kinderen.

Na een gesprek met de therapeut en natuurlijk ook met Lauren, kwamen we samen al snel tot de conclusie dat therapie in de vorm van EMDR een goede keuze was.  Maar, hoe gaat zo’n therapie nou eigenlijk in z’n werk? En hoe doe je dat nou met kleine kinderen? Want als je denkt dat onze Lauren klein is: zelfs baby’s kunnen EMDR therapie krijgen. Graag wil ik met jullie delen hoe de therapie bij ons is gegaan en hoe dit in z’n werk is gegaan. Dit wil niet zeggen dat het overal hetzelfde gaat, ik vertel nu vanuit onze ervaring.

We zijn aan de slag gegaan in de vorm van Storytelling . Storytelling is een verhalenmethode, een aangepaste vorm van EMDR voor kinderen tot 5 jaar en voor oudere kinderen die op jonge leeftijd getraumatiseerd zijn geraakt. Bij deze verhalenmethode worden ouders heel intensief betrokken omdat het kind vaak niet zijn of haar herinneringen van het trauma zelf kan vertellen. De herinneringen worden geactiveerd door het verhaal van de ouders. De therapeut vroeg mij dan ook het verhaal van het trauma op papier te zetten in de (veronderstelde) beleving van Lauren.

Zo. Dus. Daar zat ik dan thuis, achter mijn laptop. Het verhaal te typen zoals ik dacht dat Lauren dit trauma beleefd had. En ik kan je vertellen: voor een moeder die hier zelf nachtmerries van had was dit behoorlijk pittig. De paniek sloeg me regelmatig om het hart. Regelmatig legde ik het verhaal weg en ging ik de dag daarna verder. Maar het lukte me om dit verhaal goed op papier te krijgen. Het verhaal was omschreven in de derde persoon. Onze namen (ook die van Lauren) kwamen er niet in voor. Het idee is dat Lauren zelf gaat herkennen dat dit verhaal over haar gaat. De bedoeling was dat ik bij de volgende bijeenkomst het verhaal zou gaan voorlezen/vertellen aan Lauren. Dit was nog best lastig. Waarom? Heb je ooit een kamer gezien van een kindercoach? Dat is een paradijs! Speelgoed in allerlei thema’s, een groot poppenhuis, een tafel vol knutselspullen, een schommel en een Goofy pop. Lauren wilde niks liever dan spelen natuurlijk. Het fijne was dat de therapeut Lauren alle ruimte gaf om lekker te spelen en intussen ging hij met haar in gesprek. Dat werkte. Lauren kwam bij mij op schoot zitten.

De therapeut pakte een plank met allerlei leuke vingerpopjes erop. Lauren mocht twee poppetjes uitkiezen. Dat was niet moeilijk, de poppetjes waren prachtig. De therapeut kletste met Lauren over de poppetjes en deed een tikspelletje op haar knieën. Lauren kon de poppetjes en de tikjes goed volgen. Nog voordat we begonnen met het verhaal, vertelde Lauren uitgebreid wat er gebeurd was. De therapeut en ik keken elkaar met grote ogen aan. Toen Lauren klaar was met vertellen zei ze: “Zo, kan ik nu weer gaan spelen?” Nee dus. Ik vertelde het verhaal aan Lauren. Op het moment dat we bij het trauma aankwamen zagen we zichtbaar heftige reactie bij Lauren. Op dat moment begon de therapeut de tikjes te geven op Lauren haar knieën met de vingerpopjes. Lauren kon de vingerpopjes goed volgen. Ik daarentegen had mijn hart in mijn keel en mijn tranen hoog. Wat vond ik dit heftig zeg! De reactie van Lauren deed mij pijn. Ik voelde me op dat moment behoorlijk schuldig en het ‘had ik maar…’ gevoel kwam weer boven. De dagen na zo’n behandeling zijn vaak minder prettig. Angst, verdriet, onrust. Het hoort er allemaal bij. Bij sommige kinderen zie je gelijk het gewenste resultaat. Dat was bij ons niet het geval. Lauren wilde nog steeds niks met water te maken hebben.

De week daarna had Lauren weer zin om te gaan. In de auto zei ze: “Mag ik weer spelen mama? En ga jij weer het verhaal over mij vertellen?” Ze had de link dus al gauw gelegd. Ik vertelde het verhaal opnieuw. Weer zagen we dezelfde heftige reactie. De therapeut gebruikte weer de vingerpopjes en tikte op haar knieën. Het was weer afwachten hoe het in de dagen daarna zou verlopen. Opvallend was dat Lauren zelf niet in bad wilde of onder de douche maar, haar poppen mochten wel in bad. Lauren ging weer met een klein teiltje water spelen. (Hoeraaa!!!)

 

De week daarna vertelde ik weer hetzelfde verhaal maar nu met de namen van ons in het verhaal. Wederom zagen we de heftige reacties bij Lauren. Opvallend was dat de Goofy pop veel aandacht trok bij Lauren. Ze vond hem prachtig. De therapeut vertelde aan Lauren dat Goofy niet alleen in bad durfde. Lauren mocht Goofy mee naar huis nemen. Misschien durfde Goofy wel in bad met Lauren. Lauren wilde Goofy maar wat graag meenemen. Eenmaal thuis waren de dagen daarna weer pittig. Maar (en ik kan je vertellen, ik heb gejankt als een klein kind) Lauren gaf aan wel met Goofy in bad te willen. Ik deed wat water in het bad, Lauren pakte Goofy uit de vensterbank en ging in bad. Je kunt wel raden hoe blij ik was. Lauren was over haar water angst heen.

En nu? Is alles nu weer helemaal normaal? Ja en nee. Wanneer het iets minder goed met Lauren gaat, ze minder goed in haar vel zit of ergens bang voor is, dat vervalt ze weer een beetje in haar angst. De therapeut heeft ook aangegeven dat dit normaal is. Als volwassene zie ik hetzelfde bij mezelf. Wanneer het met mij niet goed gaat, verval ik ook weer in bepaalde angsten. Het fijne is dat ik kan relativeren. Voor een jong kind is dit soms wat lastiger. Maar wat zijn we blij met het resultaat van de EMDR therapie. En Goofy? Die gaat nog steeds mee in bad. Als trofee staat hij bij ons in de badkamer. Deze hobbel heeft Lauren maar mooi overwonnen! En ook ik heb het een plekje kunnen geven.

Wil je nou meer weten over EMDR of sorytelling? Kijk dan eens op de volgende sites: https://www.emdr.nl/wat-is-emdr/ en https://eviedaniels.nl/emdr1-5jaar/

Liefs! ❤

 

 

 

 

Ja, wanneer weet je het nou zeker…

Okay, lekker vaag dit, hahaha. Je vraagt je vast af: waar heb je het nou over? Wat bedoel je nou precies?. Nou luister… Dat zal ik jullie eens haarfijn uitleggen. Ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen. Uhm, nou.. bij het begin dan maar zou je denken. Tja, maar waar is dan het begin? Ik neem even wat stapjes terug. Lees je mee?

19 februari 2017. Daar was ze dan! Onze prachtige wolk van een dochter: Pippa. De zwangerschap was turbulent. Never a dull moment. En zo kwam Pippa ook ter wereld. Een bevalling die bijzonder op gang kwam maar ook ineens weer stopte. Maar toen het weer op gang kwam, was de bevalling heerlijk hysterisch met als klapper twee persweeën en een schreeuwende Pips kwam ter wereld. Maar goed, dat is een zijweg, daar kom ik later nog wel een keer op terug.

Pippa is onze tweede dochter. We zijn enorm gezegend met twee mooie meiden waar we super trots op zijn en heel erg van genieten. En na de bevalling van Pippa was het eigenlijk gewoon simpel: Het was GOED zo. De gedachten over een derde kleine wurm was niet aan de orde. We waren trotse ouders van twee kids en dat was GOED.

Ik fietste door m’n verlof (in tegenstelling tot mijn zwangerschap), ging overal met de meiden naar toe. We deden ontzettend veel leuke dingen en ik genoot tot de max van deze heerlijke tijd. Het werkende leven begon na een aantal weken weer en ook dat was GOED. Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd.

De horrormonen verdwenen langzaam uit mijn lichaam. Weg zweetaanvallen, weg slechte huid, de kilo’s verdwenen heel langzaam. En oh, wat was ik daar blij mee! Ik kreeg het gevoel weer meer mezelf te worden, mijn oude ik weer een beetje terug te vinden. En ondertussen bleef mijn gevoel hetzelfde: het is GOED zo.

Tot op die bewuste middag. Ik liep Lauren haar kamer binnen om een boek te pakken en zag daar haar krijtbord. Op haar bord had ze een tekening gemaakt. Ik keek verbaasd en vroeg Lauren even te komen. Ik zei: “Wat heb je een mooie tekening gemaakt lieverd! Wie zijn dat?”. Lauren keek trots en zei: “Dat zijn papa, mama, Lauren, Pippa en de baby.” Op haar tekening zag ik inderdaad een klein poppetje getekend. Ik zei: “Oh? Een baby? Maar we hebben toch helemaal geen baby? We hebben jou en Pippa toch? En we zijn super blij met jullie!” Lauren keek me aan en zei: “Nee mama, dat is mijn babyzusje. Evi.” Ik zei: “Maar lieverd, je hebt toch al een babyzusje? Pippa!” Lauren deed haar armen over elkaar, keek me aan met een frons en zei: “Neehee! Ik vind Pippa niet lief!” Oepsie… We lachten samen wat. Lauren ging weer spelen en ook ik ging naar beneden.

Maar dit hele tafereel, het gesprek, de tekening, zette me aan het denken. Een baby? Een derde kindje? Een broertje of zusje voor Lauren en Pippa? Dat was nog nooit in me opgekomen. Maar nu… Ik merkte dat ik ervan in de war raakte. Ik sprak mezelf toe en zei: “Nee joh, doe niet zo gek. Dat is nooit iets geweest waar we over nagedacht hebben dus waarom nu wel”. Het is GOED zo.

Maar ja…was het GOED zo? De weken verstreken maar de gedachten aan een derde kindje liet me niet los. En ik kan je vertellen dat ik wel 200 redenen kon bedenken waarom we niet meer voor een derde zouden gaan (even vooropgesteld dat het natuurlijk de vraag is of het überhaupt lukt, aangezien ik me maar al te goed besef dat dit voor veel vrouwen niet het geval is en het iedere keer weer een wonder is). Ik word dit jaar 39. Twee kinderen is handig want we kunnen alle aandacht goed verdelen. Twee kinderen moeten dan bij elkaar op de kamer als er een derde komt. Misschien leuk voor nu maar niet als je op je 16e thuis komt met een vriendje en je zusje steeds om je heen hangt. De meiden zijn gezond, wat nou als we een kindje krijgen met veel zorgen? We hebben bij beide meiden al de nodige zorgen gehad (en bij Pippa nog steeds wel op z’n tijd). En ga zo maar door…

Maar toch bleef dat gevoel knagen. Het gevoel van twijfel. Niet ‘ik twijfel tussen die of die broek’. Nee, een ENORME twijfel. En dat gevoel hè, dat gevoel vind ik vreselijk. Het gevoel dat ik even geen grip heb op mijn hoofd, gevoelens, gedachten. Ik werd er onwijs onrustig van. Natuurlijk hebben we er uitgebreid over gesproken thuis. Hoe meer we het erover hadden, hoe meer ik ging nadenken WAAROM dit gevoel ineens nu boven kwam. Wat de reden was. En waarom nu? Het was toch GOED?

Ik nam de tijd om eens rustig en goed na te denken, van me af te schrijven. Het was namelijk nooit een punt van discussie geweest, dus waarom nu wel? Al snel kwam ik uit bij iets wat ik al mijn hele leven heb geroepen: “Als ik mama mag worden, dan zou ik dat graag willen voor mijn veertigste en niet meer daarna”. Ik word in april 39 jaar. En het idee dat de 40 nu in beeld komt en het dus voor mijn gevoel dan ‘klaar’ is, gaf mij onrust. Het gevoel dat ik dan niet meer zwanger zal worden, het écht over is, gaf me twijfel. Als we het nog zouden willen, dan moest het NU. Maar was het werkelijk wat ik wilde? Of was het de onrust van dat ik de 40 nader en het voor mijn gevoel dan klaar is?

Een aantal weken gingen voorbij. Ik sprak met vriendinnen en ook met mijn moeder. Ik vroeg hun of zij deze twijfel ook hadden gehad. Sommigen wisten zeker dat het ‘klaar’ was. Anderen hebben de twijfel altijd gehouden. En ik merkte dat langzaam mijn twijfel verdween. Wat ook meespeelde was dat de nachten beter werden en ik daar enorm van opknapte. Ik kreeg een berg energie, voelde me beter in mijn vel en was erg opgewekt. Andere dingen kwamen op mijn pad. Dingen die ik gemist had van voor mijn zwangerschappen, waar ik nu weer energie voor en van kreeg. Ik merkte dat ik meer aan mezelf toe kwam, meer in balans raakte.

Nu ben ik iemand die van nature mega dankbaar is voor wat ze heeft. Mijn gezin, mijn familie, mijn lieve vrienden, mijn baan, gezondheid, liefde, alles. Ik merkte dat ik me meer en meer alleen nog maar ging focussen op wat ik al heb en waar ik dankbaar voor ben. En ik schreef het op. Iedere dag schreef ik drie dingen op waar ik heel erg dankbaar voor ben. Onderaan de streep realiseerde ik me wat voor een enorm gezegend mens ik ben. Ik besloot nog eens terug te gaan kijken naar mijn voors en tegens. Terwijl ik ze door las en keek naar mijn prachtige meiden die samen plezier hadden, realiseerde ik me: HET IS GOED ZO.