Zondagavond. Ik zit op de bank met mijn plaid. Mijn laptop op mijn schoot. Buiten hoor ik de regen en wind. Wat was het een herfstdag zeg, zoveel regen. Maar hé, het was wel een heerlijke dag. Ons huis was gevuld met twee vrolijke spelende en rennende meiden. Overal lag speelgoed. Er werd gelachen, “Stop hou op!” gegild, gespeeld, speelgoed werd afgepakt, er werd geduwd, er vielen soms tranen, er werd “Solly Laulen” gezegd en er werd getroost. Maar bovenal werd er heel veel gelachen. Precies zoals het waarschijnlijk bij de meeste gezinnen gaat wanneer de kinderen het grootste deel van de dag samen binnen spelen.
Maar even terug, waar was ik? Ja, ik zat dus op de bank met mijn plaid en mijn laptop. Ik wilde een blog gaan schrijven maar echt inspiratie had ik nog niet. Ik nam een slok thee en scrolde door de Stories op Insta. Bij Annette zag ik weer zo’n leuke foto van haar meiden. Cuties!! Ik stuurde haar een berichtje over dat we snel weer eens moeten afspreken en dat we haar meiden ook snel weer willen zien. Terwijl ik de foto bekijk komt ineens het besef dat we wel op korte termijn moeten daten, aangezien onze meiden al bijna naar school gaan.
School. Ja echt, de basisschool. Mijn baby gaat over 2 maanden naar DE BASISSCHOOL. Oh my goodness, nu al??? Ik begin steeds meer te merken dat Lauren toe is aan school. Aan meer uitdaging. Aan meer leren.
Lauren wel. Maar ben ik er wel aan toe dat zij naar de basisschool gaat?
Ik zal heel eerlijk bekennen dat hoe dichterbij het komt, hoe meer ik het een dingetje ga vinden. Dingetje? Nou eigenlijk wel een DING. Voor mijn gevoel werd Lauren gisteren namelijk geboren. En nu ineens gaat ze bijna naar school? Hoe dan. Sinds wanneer is ze ineens zo groot geworden? En waarom geeft de tijd mij niet de ruimte om rustig te kunnen wennen aan dat onze dochter zo snel groter groeit? Op sommige momenten vind ik Lauren nog zo klein. En heel eerlijk, fysiek is ze ook best klein. Maar ook haar karaktertje. Ik vind haar nog zo’n vlinder. Vaak het ik het idee dat ze nog geen idee heeft van wat er allemaal speelt, hoe alles werkt, waarom dingen gaan zoals ze gaan of juist niet. Lauren dartelt van het ene naar het andere, is zo’n blij en puur kind, vindt iedereen lief en is zeg maar totaal nog niet geland. En en en…En zo kan ik nog wel 100 redenen bedenken en wijzen naar Lauren waarom ik denk dat het allemaal zo spannend gaat worden. Maar als ik eens heel goed nadenk en ik in gesprek ga met mezelf dat weet ik wel wat de echte reden is waarom ik het hele schoolgaan een ding vind.
Loslaten.
Dat is het hele euvel. Loslaten. Lauren is hartstikke klaar voor de basisschool! Vandaag liep ze door de woonkamer met een pet op en vertelde ze dat ze ‘een stoere chick’ was. En dat is ze ook. Ze vertelt aan iedereen naar welke school ze gaat, dat ze een nieuwe juf krijgt en nieuwe vriendjes. Ze heeft er ontzettend veel zin in! Maar dat loslaten hè… Het liefst zou ik haar nog even heel dichtbij me houden. Dichtbij mij waar het veilig is. Waar mensen haar niet kunnen kwetsen, waar zielsveel van haar gehouden wordt, waar ze beschermt wordt. Waar ik precies weet wat ze nodig heeft, wat haar blij maakt. Ik ken haar grapjes, haar vragen, haar onzekerheden. Ik ken haar twijfels, de momenten waar ze aangemoedigd moet worden. Ik weet waar ze van groeit, ik weet hoe ik haar het beste kan troosten. En wanneer Lauren naar school gaat dan zal ze het zelf moeten doen. Natuurlijk met een lieve juf, maar ook met een klas vol andere kinderen die ook aandacht nodig hebben en verdienen. En jaaaa ik weet wel dat dit alles alleen maar zorgt dat ze nog meer zal groeien en ontwikkelen. Dat teleurstelling, zelf dingen moeten gaan ervaren en meemaken, vallen en weer opstaan haar alleen maar sterker maken. Maar ja, dat is rationeel hè? Gevoelsmatig voelt het anders. Ik moet het loslaten. Vertrouwen hebben in Lauren, in haar kracht en in haar kunnen. Haar de ruimte geven om te gaan groeien en ontwikkelen. Maar oh wat voelt dat soms raar. Van Henk krijg ik regelmatig “Je moet je niet zo druk maken” te horen. Onze gesprekken hierover en onze verschillende gedachten hierover maken het ook interessant. Waarom maak ik me er druk om en hij helemaal niet? Enerzijds denk ik omdat hij een vent is en ook nog eens een hele nuchtere vent. Anderzijds denk ik omdat hij Lauren enorm goed kan ‘lezen’. Lauren lijkt qua karakter ook heel erg op Henk. Ze voelen elkaar feilloos aan. Prachtig om te zien! Misschien moet ik gewoon wat meer naar hem luisteren 😉
Keihard genieten!
De aankomende weken ga ik nog even keihard genieten met mijn grote meisje en haar zusje. Samen leuke dingen doen, de hort op, veel naar het bos en fietsen. Nu het nog kan pakken we alle leuke momenten samen!
En ik? Ik ga oefenen met loslaten zodat ik straks maximaal kan genieten van al haar leuke verhalen en successen, leermomenten en groeimomenten.
En jij? Hoe heb jij het ervaren toen je kind voor het eerst naar school ging? Liep jij tegen hetzelfde aan of juist helemaal niet? Ik ben benieuwd! Enne, loslaat-tips zijn ook erg welkom.
Liefs! ❤
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door