Sorry Yoga People. ‘Een beetje rekken en strekken’ dekt bij lange na de lading van yoga niet. I know, I know. Het is eigenlijk zelfs nogal respectloos om het zo te omschrijven. I know, I know. De reden waarom ik het even zo heb genoemd is om aan te geven hoe laagdrempelig een yogasessie kan zijn en hoe het voor iedereen toegankelijk is. Voor jong en oud, slank en volslank, lenig of houten plank. EN hoeveel goeds dit met een ieder kan doen. Yoga kan echt een goede stempel op de dag, week, maand en dus je leven zetten.
Zegt iemand die tot een paar jaar geleden NIETS van yoga wilde weten (want dat leek mij voor suffe geitenwollensokken types).
Laat staan meditatie (want daar moest ik van giechelen).
Of daar tijd voor vrijmaken = extra vroeg voor opstaan.
Toch zat er ergens (diep van binnen) altijd wel een stiekeme interesse die ik zo nu en dan de kans gaf om naar buiten te komen. Mijn allereerste paar yogalessen volgde ik in het half Spaans en Engels op 2 van de Bocas del Toro eilanden (Isla Colon en Bastimentos) in Panama in 2012). De drive om alle poses zo goed mogelijk uit te voeren was er als sportfanaat zeker en dat vond ik het leuke eraan. Over al het geklets eromheen bij Bocas Yoga wist ik niet zo goed een mening te vormen over de Amerikaanse voormalige paaldanseres die nu als yogi neergestreken was op een eiland in de Caribische Zee: “Your body is amazing. Your soul is amazing. Your heart is amazing. YOU are amazing. That beautiful light of your heart is shining out of your entire body and face like sunbeams.”
Si, si, muy impresionante. Maaruhhh… ’t Kan ook te gek. Wij Hollanders vinden dat ge-ahhhhhhmaaaayyyyyzing soms/vaak een beetje ‘te’. Maar ik begreep heus wel het idee achter. Heus wel. Ennnn ik kan ook -niet voor niets- die complete peptalk van bijna 5 jaar geleden nog woord voor woord herinneren.
Bewust bezig zijn met je eigen lijf en hoofd vond ik een toffe ervaring!
Toch duurde het 2 jaar voor de yoga pants weer uit het stof werden getrokken. En wel voor een yoga retreat in Nepal. Na 2 weken (o.a.) Teacher Training Sessions gegeven te hebben en schoolmateriaal gedoneerd te hebben op scholen in Bakthapur en Nagarkot, plakte ik er 5 dagen achteraan voor me, myself & I. Bij Sadhana Yoga Retreat in Pokhara keek ik m’n ogen uit. Zwaar onervaren in mediteren en yoga was DIT het programma:
Je kunt je wellicht voorstellen dat dit efkes schrikken was, maar ik had besloten mezelf open te stellen voor nieuwe ervaringen. Hopelijk zou het mij kunnen helpen om te leren m’n hoofd zo nu en dan ‘uit te schakelen’. Leren om gewoon even nergens aan te denken. Rust in het koppie. Vredig slapen.
Dat soort dingen.
Op dag 1 -daar in Pokhara, Nepal- werd keurig aan alle activiteiten deelgenomen. Maar vraag niet HOE. Nou oké, een beknopte versie van HOE = goor keihard gesnotter van 12+ personen tijdens het doorspoelen van de neus met een soort neusgieter met zout water erin was zwaar ongemakkelijk (hoe goed het misschien ook is), het chanting kon ik niet uit m’n mond krijgen en voelde als een soort sekte (harehareharekrishnahareramalalala) en tijdens het liggend mediteren viel ik standaard snurkend in slaap (wat dus eigenlijk niet mocht: snurken niet en slapen niet).
Op dag 2 gaf ik m’n eigen draai aan het programma. Dus toen om 5.30 de gong klonk, draaide ik me nog even om. Deed vanaf die dag alleen mee met de activiteiten die goed voelden. Zoals yoga, lekker zelluf sporten, milk tea drinken en dal bhat eten.
En gezellig zwanger zijn! Daar in de Himalayas liet zich een tweede rood streepje + blauw plusje zien op de test…!
Terug in NL was de frequentie van yoga sessies binnen no-time teruggekeerd naar 0,0. Pas toen ik zag dat vriendlief (net als vele andere CrossFitters) regelmatig online lesjes aan het volgen was ter bevordering van flexibiliteit en ademhaling, begon het weer te leven.
Oh ja! Yoga!
Na een paar spontane huiskamer- en tuinsessies voelde ik ‘iets’. Iets anders. Een rustiger gevoel in m’n hoofd en lijf. Bewustzijn van m’n hoofd en lijf. Meer vertrouwen en kracht in m’n eigen hoofd en lijf. Wat best zweverig lijkt nu dat hier zo geschreven staat. Maar hoe zweverig ook, het voelt NICE!
Inmiddels sta ik zelfs regelmatig een half uur eerder op de dag te beginnen met yoga. Niet iedere dag hoor. ’t Kan natuurlijk ook te gek. De ene keer met online juf, de andere keer een routine die al bekend is. Soms in combinatie met een paar minuten met gesloten ogen in de Lotushouding zitten, denkend aan 10 dingen die bij mij een glimlach om de mond toveren. Of 5 dingen die de afgelopen dagen heel gezellig zijn geweest. Of 5 dingen bedenken waarom ik nog steeds zo verliefd ben the boyfriend.
In combinatie met 21 dagen niet klagen, zo goed als iedere dag een run of ander soort workout zorgt ervoor dat ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen. Ben minder snel van m’n stuk te brengen, denk alleen nog maar in oplossingen ipv problemen, heb meer geduld én een dikke vette smile om m’n mond.
HEEEEERlijk!
Zit jij ook in zo’n fijne vibe?
Zo ja: Hoe denk je dat dit komt? Wat is THE key voor jou?
Zo nee: Heb je een idee wat de oorzaak is? Hoe ga je het tij proberen te keren?
liefs & geluk,
Annette
Over de schrijfster van dit artikel:
Annette de Graaf (33 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops, mama van dochters Jools (3,5) en Pippa (2) en woonachtig in Nieuw Vennep. Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam ook eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s
Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is ook oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….
Annette en haar gezinnetje verhuizen 28 juni 2017 voor 14 maanden naar Zuid Afrika om o.a. vrijwilligerswerk te gaan doen. En natuurlijk om lekker veel van dit bizar mooie land te zien en beleven.
Disclaimer
Annette & haar collega Tessa bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door