Categorie: SPORTspiration

Het is zaterdagochtend 16 september 2017. Ik word wakker en voel gelijk de zenuwen door m’n lijf gieren. Of nee, gezonde spanning zal ik het noemen, want ik heb ook ontzettend veel zin in vandaag. Naar deze dag heb ik al maanden toegeleefd. Ik denk dat ik er klaar voor ben, dus let the game begin!  

 Geschreven door: Marjan Geuke (in samenwerking met Annette de Graaf)

16 september 2017: Vrijwillige deelnemen aan één van de engste dingen ooit….

Wat mijn ‘game’ vandaag, op 16 september 2017, is? De Dam tot Damloop by Night. 8 km rennen in het donker. Voor het gros van de deelnemers geeft het rennen door de donkere straten van Zaandam- enkel verlicht door straatlantaarns- een sprookjesachtig gevoel. Voor mij staat dit gelijk aan één van de engste dingen waar ik mij ooit geheel vrijwillig voor opgegeven heb. Maar hé. Ik ga het doen. Ik ga ervoor. Ik leg mijn hardloopspullen klaar, prik mijn startnummer vast op mijn shirt en pak mijn oh-zo-belangrijke buddy lintje. Aan het materiaal zal het niet liggen. Maar om je uit te leggen waarom rennen in het donker zo’n uitdaging voor mij is en ik dit alleen zal kunnen doen met de hulp van een buddy, moet ik even teruggaan in de tijd.

 

——————————–

In Januari 2013 wordt er door een arts het syndroom van Usher bij mij ontdekt. Richard en ik zijn dan net 1 jaar papa en mama van onze zoon Stijn. Na het stellen van deze diagnose vallen wat puzzelstukjes op zijn plaats zoals het feit dat ik nachtblind ben. Ook droeg ik al gehoorapparaten om mijn functie als leerkracht in het basisonderwijs goed te kunnen uitvoeren. Behalve dan dat deze (in mijn ogen) mankementjes een naam hebben gekregen, verandert er voor mij vrij weinig: “Ik heb nergens last van!” roep ik altijd. Of er op het gebied van deze mankementjes iets verergerd is in de loop der jaren, weet ik niet precies. Er zijn niet echt momenten geweest waarop ik dacht: “Tja, ik heb er nu meer last van.” of “Ik zie/kan minder.” Zo zit ik niet in elkaar geloof ik. 

————————————–

Leven met Usher

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en hoort Usher bij mijn leven. Er zijn aanpassingen op het werk, aanpassingen thuis en misschien wel het allerbelangrijkste: mijn omgeving begrijpt het steeds beter. Zonder het te vragen houden ze rekening met mij en ‘mijn Usher’. Dat is fijn. Want zelf om hulp vragen is nog steeds niet mijn sterkste kant…

Accepteren doe ik het niet, 

maar een soort van ‘mee leren leven’ is het nu wel geworden. 

Inspirerend: In maart 2017 zei iemand tegen mij: “Marjan je moet geen ‘nee’ zeggen vanwege Usher, je moet alleen ‘nee’ zeggen als je iets echt niet wilt.” En die opmerking…. die bleef hangen.

***

Het was april 2017 toen Richard en ik stonden te wachten in de gang bij Stijn op school voor een portfoliogesprek met hem in de klas. Er stonden meerdere ouders om ons heen. Één van de moeders, genaamd Marit, was enthousiast aan het kletsen over de Dam tot Damloop By Night. Ik luisterde eigenlijk met een half oor mee en had niet door waar het gesprek over ging. Totdat ze gericht aan mij vroeg:

“Mar, doe jij ook mee?”

Ik vroeg verbaasd: “Uh, doe ik mee met wat?”

Marit antwoordde: “De Dam tot Damloop By Night. Dat is 8 kilometer hardlopen op zaterdagavond 16 september. In het donker dus.”

Ik dacht dat ze een grapje maakte en reageerde lacherig: “Ik??? Ik heb nog nooit een kilometer gerend, laat staan 8!“

To run or not to run: Wat wil ik zelf?

Eenmaal thuis, bleef haar vraag door mijn hoofd spoken en ging ik er opeens serieus over nadenken. Ik vroeg mezelf af waarom ik het eigenlijk niet zou doen. Zeg ik ‘nee’ vanwege Usher, of zeg ik ‘nee’ omdat ik het zelf niet wil? Al snel had ik weinig sterke redeneringen over waarom ik het niet zou doen en nam de overtuiging om het juist wel te doen de overhand. Want: Het zou best stoer zijn. Een overwinning op mezelf waar ik daarna enorm trots op kan zijn.

Maar, ik wilde –voor ik ‘ja’ zei tegen Marit– eerst mezelf een testen op m’n hardloop skills. Om te beoordelen of ik die überhaupt had, zeg maar. 

Daarom ging ik de volgende ochtend spontaan een rondje hardlopen; 2,5 km zonder te stoppen. Wowie! En dat compleet ongetraind! Je begrijpt dat ik gelijk daarna Marit dit berichtje stuurde:

 

Yes! Ik wil graag meedoen met de Dam tot Damloop By Night op 16 september! Kom maar op met die 8 kilometer. Wanneer gaan we trainen?

Samen trainen, samen sterk

En zo werd een ontzettend gezellig hardloopclubje geboren. Met allemaal moeders van Stijn zijn school. Susan, één van de moeders werd al vrij snel mijn vaste hardloopmaatje.

Het rennen ging heel goed en het fanatisme vierde hoogtijdagen. Die 8 kilometers zouden we op 16 september sowieso gaan rocken. Wat nog wel de uitdaging bleef, was het feit dat ik zo goed als niets zie ik het donker. En ja jongens, dat is best ‘een dingetje’ tijdens een hardloopevenement dat ‘s avonds plaats zal vinden.

Ik nam Susan in vertrouwen en vertelde haar over mijn nachtblindheid. Samen kwamen we tot de oplossing om door een lintje met elkaar verbonden te zijn en dus aan elkaar vast te zitten. Susan zou hierdoor proberen mij te behoeden van struikelpartijen of botsingen. Zij zou mijn ogen zijn tijdens de Dam tot Damloop By Night. Zoals dat een ware buddy betaamt.

Klaar voor de start.

En dan is het zover. De kalender staat op 16 september 2017. DE dag is aangebroken.

We rijden gezamenlijk richting Zaandam. De spanning stijgt, maar we zijn er klaar voor. Ik merk aan mijn lieve man Richard dat hij ook nerveus is. Ik probeer hem gerust te stellen met de woorden: “We zien elkaar bij de finish, het komt echt wel goed.”  

In het startvak schuifelen we steeds een stukje naar voren tot we bijna aan de beurt zijn. Het startschot! We rennen weg… We rennen over de brug. Dit zie ik nog redelijk, want bij de start is veel verlichting. Fijn voor mij! In de eerste bocht hoor ik mijn naam en ik herken zijn stem: Dat is mijn oom! Ik zie hem niet, maar waardeer de vertrouwde klanken enorm. In mijn hoofd denk ik: “Ik stuur hem morgen wel een berichtje dat ik hem wel gehoord heb.”

Het eerste stuk vond ik erg spannend. Bang om ergens tegenaan te lopen en bang om te vallen. Ik moest echt in mijn ritme komen. We rennen door de straten van Zaandam. Ondanks dat ik hier bij daglicht goed bekend ben, kan ik mij in het donker lastig oriënteren. Susan moet echt tegen mij zeggen wanneer er een bocht aan komt, want bij geen gehoor ga ik rechtdoor.

Een letterlijk lichtpuntje tijdens de run? Dat was de broer van Susan met zijn Ajax shirt. De twee witte zijkanten van zijn shirt kon ik best goed zien en dus volgen. Tussen alle andere deelnemers in dezelfde blauwe DtD shirts viel hij lekker op.  

I believe I can fly!

Yes! Het 4 km punt! Jeetje, we voelen een beetje vleugels want we zijn immers op de helft. We vertellen elkaar ondertussen dat we nu al heel trots op onszelf zijn. En het werd tijd om goed op te gaan letten, want mijn zus (en zwager) zouden op het 5 km punt staan. Oren open en ogen op standje focus, want ik wil haar niet missen. Helaas is het op dit stuk zo donker en ik heb moeite met kijken. Ik weet niet of mijn zintuigen -die op volle toeren draaien- deze onmogelijk lijkende speurtocht naar mijn zus ook nog aankunnen.

Maar het lukt! Gelukkig! Daar is ze! Net op het moment dat ik denk dat ik haar dus niet zal zien, zien we elkaar. Zo’n aanmoediging van haar geeft mij energie en kippenvel. Ze is trots dat ik dit doe en ik voel me door haar gesteund.

Het duurt nog even en dan komen we in het centrum van Zaandam. Vanaf daar verwacht ik het redelijk te kunnen zien omdat er zoveel verlichting zal zijn. De laatste kilometer lijkt daardoor wel een feestje. Ik probeer er ook echt van te genieten. Op de Dam is het druk, veel toeschouwers en bekenden.

Nog 1 brug te gaan. Voor deze brug zouden mijn ouders staan. Ik let weer extra goed op, want ik wil ze niet missen. Ik zie als eerste mijn vader en roep hem. Gelukkig, hij ziet mij ook en zwaait enthousiast samen met mijn moeder. Ik zie aan mijn moeder dat het haar raakt dat ik hier aan het hardlopen ben in het donker. Ik begrijp dat helemaal en voel met haar mee. Het is voor mijn ouders ook niet niks geweest toen deze ziekte ontdekt werd. Naast mijn ouders staan mijn oom en 2 tantes. Ik ben blij dat mijn familie hier is om me aan te moedigen.

Een emotionele finish

We gaan de laatste bocht om en we zien de finish in de verte. Een stroom van voldoening, trots, energie, overwinning, emotie gaat er al door mij heen. “We moeten een beetje links lopen, want daar staat Richard.” zeg ik tegen Susan.

25 meter voor de finish ziet Richard ons eerder dan wij hem. Hij roept (en zelfs als ik het opschrijf kan ik er weer een brok van in mijn keel krijgen…) naar ons en ik zie de blijdschap in zijn gezicht. Hij is emotioneel, trots en blij dat ik het gehaald heb. Ik zie aan hem dat hij die zelfde overwinning voelt die ik voel wanneer ik die laatste paar meters verder ren om officieel de finish te halen:

I did it! 8 kilometer rennen in het donker! YEAH!

Ik voel mij zo mega blij!

Na de finish moeten we nog een stuk doorlopen langs allerlei mensen die van alles uitdelen. Ik zie niet wie en niet wat, maar ik weet wel dat er 1 ding is wat ik heel, heel graag wil: MIJN MEDAILLE!

Één van de meiden die zich om mij heen verzameld hebben zegt: “Loop maar rechtdoor hoor Mar, ik pak alles wel aan. Ook je medaille.”

Eenmaal die medaille om moest ik daar natuurlijk eerst even een selfie mee maken. Hé, dit was immers ‘een gouden momentje’! Ik heb dit gewoon gedaan; rennen in het donker. En donker was het. Dat was een flinke uitdaging!

 

De borrel en het feestje na de run heb ik overgeslagen. Mijn zintuigen hadden al hard genoeg gewerkt. Tijd voor rust, tijd om naar huis te gaan.

Trots en dankbaar voor deze overwinning

’s Avonds in bed lig ik er nog lang aan terug te denken. Ik heb eindelijk een keer “ja” gezegd tegen iets waarvan ik eigenlijk dacht dat ik het niet zou kunnen vanwege Usher. Ik ben trots op mezelf. Heel, heel trots.

Ik ben de meiden echt dankbaar, allemaal… Maar vooral Susan, die mij 8 km lang letterlijk geleid heeft. Bedankt! Wat een overwinning heb je mij op deze manier bezorgd.  

Onder het genot van een wijntje hebben we met ‘de hardloop meiden’ een paar weken later bij mij in de tuin nog even lekker na gekletst over onze fantastische overwinning. 

—————————–

(bijna) 16 September 2018: Hoe gaat het nu?

Ik ben heel blij geweest met de stap om de Dam tot Damloop By Night 2017 te gaan rennen. Het gaf mij daarna een enorme  boost dat ik heel veel dingen ook wél nog kan. Ik koos vaak de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand: de weg waarbij ik geen hulp hoef te vragen.

Mensen die mij goed kennen weten wat ze met mij kunnen. Zij weten waarbij ze soms hulp moeten bieden.

Bij mensen die mij minder goed kennen (of zelfs niet) moet het vanuit mij zelf komen. Dan voelt het alsof ik met de billen bloot moet om hulp te vragen. Dit lukt gelukkig steeds beter. Ik was zelfs laatst tijdens het vrijgezellenfeest van mijn schoonzus op een 90’s party met meiden die ik amper of minder goed ken. Stappen en dansen in het donker: dat was lang geleden. Jarenlang vermeed ik dit soort plekken, omdat ik geen afstapjes zie of kan inschatten… Maar hé, ik had deze avond voor geen goud willen missen en de meiden hielpen mij met liefde. Stevig arm in arm gingen we de trappen op en af.

 

Ik hoop dat ik vaker weer “ja” ga of kan zeggen want dat heb ik een paar jaar lang echt te weinig gedaan. De Dam tot Damloop heeft mij dat in laten ZIEN en het gevoel gegeven van:

“Ja! Ik kan nog heel veel wél!”

lieve groeten,

Marjan Geuke Bohenn

PS: Alle deelnemers aan de DtD Loop 2018: heel veel plezier en succes toegewenst!