Tja, eigenlijk hadden we het natuurlijk kunnen weten. Hallo! We zijn in Namibië! Maar zoals ik al eerder schreef, realiseer je je niet altijd dat er zoveel (gevaarlijke) wilde dieren zijn, omdat je ze niet zo vaak ziet. Dus toen we nietsvermoedend aan onze hike naar Giant’s Valley begonnen, zat de sfeer er nog goed in. Kids in de rugdragers, dikke laag spf 50+, petjes op, lunchpakketjes mee en gaaaaaan….
Na 5 minuten kwamen we al de eerste niet zo geliefde vriend tegen: een dikke vette slang die half op het pad en half in de bosjes lag. Natuurlijk wilde vriendlief daar even een foto van maken. Ik was al een kilometer of 10 verderop gesprint met Pippa op de rug.
Op het pad blijven dus en goed kijken waar je je voeten neerzet.
Maar waar zetten we dus heel de weg precies onze voeten op? OP DE SPOREN VAN EEN NEUSHOORN. Of 2. Of 3. Inclusief om de zoveel tijd verse poep.
OH. EM. DJIE.
Ik vroeg wat we moesten doen wanneer we Betonnen Ron & friends tegen zouden komen. Vriendlief reageerde heel relaxed:
Rustig stil blijven staan.
Dat stelde mij niet erg gerust en zag al allerlei worst-case-scenarios voor me. De voorpagina in Nederland zouden we sowieso halen.
Inmiddels was op zoek naar geschikte bomen waar we in zouden kunnen klimmen, maar dat bleek een mission impossible. Ze hebben bijna allemaal lelijke stekels om zichzelf te beschermen tegen hongerige dieren. En bange Hollanders.
Terwijl Thaddeus gezellig kletsend met Jools op z’n rug rustig doorwandelend, had ik inmiddels m’n pas verhoogd tot standje snelwandel. -misschien een interessante carrière-switch?- Thaddeus vond dit behoorlijk hilarisch. Ik iets minder.
Na een uur kwamen we aan bij Giant’s Valley. Heel mooi. Prachtig. Grote rotspartijen. Enzo. Maar ik had ook gezien dat die neushoornsporen precies eindigden waar wij het rotsplateau opgestapt waren. Nice.
Ook waren we gewaarschuwd voor de vele slangen die tussen de rotsen leven.
Dus. Leek dit de beste + veiligste plek voor de kids om te lunchen:
Ik had niet zoveel trek.
Thaddeus vermaakte zich prima en besloot een potje te boulderen, tot groot vermaak van de meisjes.
Op de terugweg kon ik iets meer ontspannen, aangezien het einde in zicht was. Op het moment dat we alle vier weer veilig binnen de hekken van de natuurcamping waren klonken er een luide slaak van opluchting, een keiharde (uit)lach en 2 plonzen. Mag jij raden welk familielid wel geluid produceerde…..
Oh en nog een paar heerlijk foto’s van hoe fijn wij het hebben op/in/om Ameib Nature Camp in de Erongo regio:
liefs,
Annette
Over de schrijfster van dit artikel
Annette de Graaf (33 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops, mama van dochters Jools (3,5) en Pippa (2) en woonachtig in Nieuw Vennep. Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam en KLM Blogger ook eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.
Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is ook oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….
Annette en haar gezinnetje reizen op dit moment door Zuid Afrika en Namibië. Ze doen daar o.a. vrijwilligerswerk voor Kinderfonds MAMAS en KLM’s Wings of Support. Daarnaast proberen ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen. Hoe de rest van de 14 maanden durende wereldreis eruit gaan zien en welke landen ze zullen bezoeken?! Dat ligt nog lekker open!
Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door