Boos, verdrietig en verward: zo voel ik mij…

Dat vandaag een emotionele dag zou worden? Dat wist ik al. Een bezoekje brengen aan Robbeneiland is niet een gezellig dagje uit ofzo. Rondgeleid worden door een oud-gevangene die jarenlang in de gevangenis op dit eiland heeft door moeten brengen -samen met Meneer Nelson Mandela- : je wéét dat je een heftig verhaal te horen gaat krijgen en je wéét dat dit iets met je gaat doen. Maar er gebeurde vandaag nog meer. Iets wat ik totaal niet had aan zien komen en iets waarvan ik hoopte nooit te hoeven aanschouwen. 

(Mocht je niet weten wat Robbeneiland is en wat er zich heeft afgespeeld, klik dan hier)

Samen met mijn lieve papa en mama vertrokken we vanochtend met z’n drietjes vanuit Noordhoek naar Kaapstad. Vanuit de haven namen we de boot naar Robbeneiland. Thad The Dad bleef met de kinderen thuis, want een rondleiding over een gevangeniseiland is niet geschikt voor kleine guppies.

Ten eerste omdat het hele verhaal over Apartheid en politieke gevangen veel te ingewikkeld is voor ze.

Ten tweede omdat je niet wilt dat ze andere mensen afleiden terwijl ze naar het heftige verhaal luisteren van een ex-gevangene.

Ten derde omdat je zelf voor de volle 100% gefocust wilt zijn op wat er verteld wordt, op wat je ziet en op wat je voelt. Dat lukt niet wanneer je tegelijkertijd aan het opletten bent of je kiddies niets slopen, niet van een bankje afkukelen én je ze angstvallig stil probeert te houden.

Nadat we aangemeerd waren in het haventje van Robbeneiland liepen we met een groep van 60 mensen richting de entree van de gevangenis. Van deze groep was 2/3 een leerling van een Argentijnse school en een jaar of 17 jong. Ze kletsten en giebelden er al wandelend lustig op los. Maar toen meneer Ntando Mpatha het woord nam, was oud en jong binnen 1 klank stil.

Hartverscheurende en hartverwarmende verhalen volgden. 

Tranen vloeiden. 

Ongeloof was te lezen op een ieders gezicht. 

Het verhaal van Ntando vulde de ruimte van Section F.

Het verhaal kwam keihard binnen.

Wat een onrecht is deze mannen aangedaan!

En dan.

Komen we even later aan bij de cel van Meneer Nelson Mandela.

Een ruimte van 2,4m x 2,1m. Een kleine ruimte met zoveel historie. Een ruimte die emotie ademt. Een ruimte waarvan je bijna niet geloven dat iemand daar 18 jaar heeft door moeten brengen. Slapend op een matje. Maar altijd met opgeheven hoofd. Vol strijdlust. Vol positieve gedachten. Opkomend voor zijn volk. Zijn mensen. Zijn familie.

En dan.

Poseren er 2 jonge meiden voor Meneer Nelson Mandela zijn cel. Oke. Dat kan. Maar dan komt er een duckface bij. En zwiept er een been omhoog. Vervolgens een arm. Opeens hangen ze als een soort paaldanseressen in/aan/om de tralies van de celdeur.

Ik kan het niet aanzien. Ik voel boosheid, verdriet en verwarring opkomen. Helemáál omdat degene die de foto’s aan het maken is hun lerares is. Nog méér omdat er nóg een leerkracht naast haar staat en het allemaal laat gebeuren.

Voor ik het weet kom ik voor Meneer Nelson Mandela en álle andere gevangen op en zeg:

I’m sorry, but this is very disrespectful to Mister Nelson Mandela and all other former prisoners. They had such a tough time here in these cells and had to live in the most terrible conditions. Do you really think it is appropriate to take these kind of pictures right here, right now? Do you think any former prisoner of Robben Island would appreciate that?

Het rolde m’n mond uit. Zonder na te denken. En ik heb er geen moment spijt van gehad.

Mijn papa en mama zeiden dat ze trots op mij waren. Meneer Ntando Mpatha ook.

Lief & fijn!

En jij? Zou jij hetzelfde hebben gedaan? Zou jij je mond durven opentrekken?

liefs,

Annette

Over de schrijfster van dit artikel

Annette de Graaf (34 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops (32) en mama van dochters Jools (4) en Pippa (2,5). Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam (waar ze momenteel een jaar onbetaald verlof van heeft gekregen), KLM Blogger en onderdeel van Team Canon Photography Nederland ook oprichtster van MOMspiration.nl; sinds februari 2015 een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is helemaal oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….

Annette en haar gezinnetje reizen op dit moment door Zuid Afrika, Namibië en Botswana. Ze doen daar o.a. vrijwilligerswerk voor Kinderfonds MAMAS en KLM’s Wings of Support. Met z’n viertjes proberen ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen. Hierover wordt uitgebreid gerapporteerd op MOMspiration.nl en Instagram onder de naam The Flying Dutch Family.

Hoe de rest van de 14 maanden durende wereldreis eruit gaan zien en welke landen ze zullen bezoeken?! Dat ligt nog lekker open! Zuid/Midden Amerika? Japan? Indonesië? Houd MOMspiration.nl en de Social Media kanalen in de gaten voor updates (als er ergens WiFi te vangen is tenminste….).

Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.