In Shock op Sinterklaasavond

Op school hadden we een ontzettend gezellig Sinterklaasfeest gehad. Zo schattig om honderden kindjes, die amper Nederlands spreken, toch uit volle borst ‘Sinterklaas Kapoentje’ en ‘See djins comes the stoamboat out Spandje weer aan’ te horen zingen. Het bleef keurig droog en Sint paradeerde op zijn paard door de haag van bewonderaars. Magisch, werkelijk magisch. Aan het eind van de dag waren alle kinderen én leraren moe, maar voldaan. En intens gelukkig met het cadeau: een chocoladeletter. Yum! 

Toen ik door de school richting de uitgang liep, wensten collega’s mij een “Happy Pakjesavond!” Waarop ik antwoordde: “You too, but we’re not celebrating it tonight.” We hadden het zondagavond al kleinschalig gevierd met de Knopsen en gaan het aanstaande zondagmiddag met de Graafjes vieren. Maar… door deze hele uitgelaten sfeer, voelde 5 december zonder pakjes opeens kaal. Dus, besloot ik om het spel -wat ik al een tijdje voor ons gezin wilde kopen-, gauw op de kop te tikken bij de dichtstbijzijnde speelgoedwinkel.

Nou, laat dat ‘gauw’ maar weg.

De Intertoys in Stadshart Amstelveen leek wel een mierennest. De mieren bleken flink sterk, want ze sjouwden minstens tweemaal hun lichaamsgewicht aan speelgoed met zich mee. Op zoek naar meer, meer, meer. Ik baande mij hier een weg doorheen, op zoek naar het spel ‘Rara, wat ben ik’. Met dat spel onder de arm sloot ik aan in de rij. De rij die van de kassa doorliep tot aan de trap.

De man voor mij droeg 3 dozen met daarin een gitaar, de Zoef Zoef Dierentuin en het Toet Toet Race Circuit. Met zijn voet duwde hij een stapel voort met daarop een werkbank met gereedschap, een super transport truck en een grote knuffelaap. Toen zijn cadeaus werden ingepakt, raakten we aan de praat. Ik zei dat de kinderen die dit allemaal gingen krijgen goed verwend zouden worden. Hij antwoordde: “Oh, dit is voor 1 kind, het is voor mijn zoon. Dit krijgt hij straks op Pakjesavond.” Oeh. Daar startte de shocktoestand. Maar, het zou nogal lullig zijn wanneer ik dat enorm zou laten merken. Dus ik kletste verder: “Oh, leuk! Hoe oud is je zoon?” Waarop hij zei: “In maart wordt hij 2.”

Bam. Er was geen redden meer aan.

M’n mond hing wagenwijd open. Ik mompelde nog zoiets van: “Oh, ok. Leuk. Veel plezier vanavond.” De rest van m’n lijf was verstijfd.

Deze man was bij lange na niet de enige met ZOveel cadeaus voor een kind. Kinderen worden overladen met cadeaus en weten niet eens wat ze met zoveel nieuwe dingen aan moeten. Ze weten niet eens meer wat ze nou eigenlijk gekregen hebben. Het is uitpakken en GO GO GO doorrrr naar het volgende cadeau. Willen we dit voor onze kinderen?

En ik begrijp het heus. Er is ook zoveel leuks in de winkels. Alles is leuk. Met alles kunnen ze vast fijn spelen. Maar op deze manier creëren we een absurd niveau voor wat normaal gevonden wordt. Hoe gaan we kinderen ooit weer blij laten zijn met 1 klein cadeau?

Afgelopen zondag, toen wij Sinterklaas vierden, kregen Jools & Pippa samen een pakje markeerstiften. Die hadden wij in een Duitse supermarkt gekocht (toevallig toen we in de rij voor de kassa stonden te wachten) tijdens ons kindloze weekendje weg. Ze waren er in de Gloria mee. Van Sint oma & opa kreeg Pippa een spaarpotje, een Barbie en een chocoladeletter P. Jools kreeg een glanzende rok, een mini Wie Ben Ik spel en een witte chocoladeletter O.  Op maandagmiddag zei Jools dat ze zo blij was met haar rok. Op dinsdagmiddag zei Pippa dat ze haar spaarpot zo mooi vond. En ze kleuren iedere dag met de stiften.

Het Sinterklaasfeest hoeft dus helemaal niet zo MEER GROTER DUURST te zijn

Want dat laatste is waar mensen zo graag over klagen: Dat december zo’n dure maand is. Ja, hallo. Dat doen jullie toch zelf.

Wat vind jij van de manier waarop jullie met de familie Sinterklaas vieren? Ben je er tevreden over of zou je wel iets willen veranderen?

Wij hebben overlegd met onze families en duidelijk afgesproken dat we geen overkill aan cadeaus voor Jools & Pippa willen. We willen graag dat ze leren dat een cadeautje krijgen iets heel bijzonders is. De waarde is dat je iets krijgt. Niet het prijskaartje dat eraan heeft gehangen of het aantal cadeaus wat je hebt ontvangen.

Onze spontane Pakjesavond is zojuist heel gezellig verlopen. Na het avondeten werd er op het raam geklopt en gingen de meisjes gespannen naar de voordeur om te kijken wie dat zou zijn geweest. Helaas konden ze geen Sint of Pieten vinden, maar wel een plastic tasje met een briefje erin. Ze namen de tas mee naar binnen en Jools las op de bank het briefje voor:

Ze zei al stralend: “Er staat zelf een hartje!”

In de tas zat pakjes met daarin het spel “Rara, wat ben ik”, 2 Kinder Surprise eieren (die we nog voor ze hadden gekocht in Duitsland) en 2 in 1 mini Hatchimals. Pippa had al een paar keer geroepen dat ze die zo graag wilde hebben. Ze danste en zong toen ze zag dat ze er samen met Jools 2 had gekregen: “Piet had mij gehoord!”

Met z’n viertjes speelden we het spel. Het was heerlijk hilarisch, want Pippa vond het heel moeilijk om niet te verklappen wat iedereen was. Uiteindelijk kreeg ze het aardig door en hadden we een gezellig half uurtje voordat het bedtijd was.

Best een goed idee, zo’n spontane Pakjesavond! De voorbereiding startte om 16.55 uur en het feest eindigde om 19.15 uur. No stress en geen faillissement at alllll. 

Hoe was jullie Pakjesavond?

liefs,

Annette