Het antwoord op bovenstaande vraag weet ik heus wel. Ik weet precies hoe het komt dat ik de aanloop naar deze 20 weken echo compleet anders beleef dan bij m’n vorige 2 zwangerschappen: het diagnostiseren van zwangerschapsdiabetes -wat uiteindelijk niet bleek te kloppen- heeft er flink ingehakt. De woorden van de gynaecoloog (in opleiding) blijven door m’n hoofd spoken: “Op het moment we erachter komen dat je baby veel te dik en groot is door storingen in jouw bloedsuikerwaarden, dan is het al te laat. Je mag dus niet vergeten om aan je baby te denken.” Vanaf dat moment startte het obsessief controleren van deze bloedsuikerwaarden én de invloed van mijn eetpatroon hierop.
Gevolg: ik viel in een week tijd 2 kilo af. Vriendinnen en collega’s zagen het gelijk:
Zo, je hebt echt een small koppie gekregen!
Maar het was niet dat ik niet at of niet genoeg at: ik was gewoon volledig gestopt met dingen eten en drinken die toegevoegde suikers of bewerkte, snelle koolhydraten bevatten. Nu was dat wat betreft drinken super simpel: ik drink sowieso niets anders dan water, thee en 1 keer per dag een latte. Maar die latte had ik nu ook uit m’n systeem geknald. Wat eten betreft was ik een soort freak geworden en verdiepte mij tot in den treure in alle ‘gevaarlijke’ ingrediënten per product. Voor en na ieder eetmoment checkte ik steeds bloedsuikerwaardes met m’n zelftester. En ook op momenten dat ik dacht: Oh, ik voel me een beetje duizelig of misselijk. Heeft dat te maken met vreemde schommelingen in m’n bloedsuikerspiegel? Laat ik het eens checken.
Inmiddels hebben de diabetesverpleegkundige en internist mij op het hart gedrukt dat ik maar weer ‘normaal’ mag en zelf moet doen. M’n waardes waren namelijk prima. Die 2 verhoogde waardes die in de ochtend getest zijn in het lab hadden een duidelijke verklaring: ik moest m’n koolhydraatinname wat beter verdelen gedurende de dag, zodat m’n lichaam ’s nachts nog genoeg koolhydraten over had om te gebruiken om te herstellen.
En dus minder ik het testen, drink ik weer m’n lattes en heb ik dit weekend (een halve) pizza gegeten. M’n waardes zijn nog steeds prima. Maar toch: de woorden van de gynaecologe blijven door m’n kop spoken. Dat toetje in het restaurant en die verrukkelijke chocoladereep bij een vergadering raak ik met geen vinger aan. Want: stel je voor dat er door mijn schuld iets met de baby aan de hand is. Ik neem geen enkel risico.
En nu is morgen de 20 weken echo. Als je mij ook maar een beetje kent, herken je in de voorgaande woorden vrij weinig van mij. Dit is SO NOT ME. En me van te voren zorgen maken over iets waarvan ik toch niet weet hoe het zal verlopen, past al helemaal niet bij me.
NOTE TO SELF: Chill. Ga lekker slapen. Neem morgen zoals die komt.
Welterusten!
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door