Mijn Ergste Mama Moment of Shame…..

Juffrouw Bulstronk (je weet wel, van Matilda) was er niets bij. Ik ben mega gênant uit m’n stekker gegaan tegen mijn kinderen. Woest was ik. De rem was zoek. De weg was kwijt. Hemeltje lief, wat schaam ik mij te pletter voor dit voorval. Ik wil dat dit nooit, nooit weer gebeurt. 

Het is inmiddels een week geleden, maar ik voel de schaamte nog steeds behoorlijk sterk.

Nadat ik Jools & Pippa om 15 uur uit school had gehaald om een snack te eten in het nieuwe huis (waar we toen nog niet in woonden), gingen we om 15.55 uur door naar de zwemles van de meiden. Pippa’s les is om 16.15 uur en Jools is daarna aan de beurt om 17.00 uur. We waren keurig op tijd en Pippa stond klaar om de les te beginnen. So far, so good. Tot ik opeens haar snoetje zag betrekken op het moment dat ze -met kurken om haar buik en plank in haar handen- het water in zou springen. De waterlanders sprongen uit haar ogen en ze maakte de meest hartverscheurende snikgeluiden. Toch sprong ze het water in en startte met de beenslag die ze moest oefenen. Al zwemmen bleef ze huilen. M’n maag kromp ineen en hart brak. De lieve juf ging naar haar toe en Pippa vertelde haar dat ze niet wilde zwemmen. De juf bracht haar naar de kant. Jools stond al klaar in bikini, dus ik zei dat Jools dan wel nu alvast kon gaan. Misschien dat Pippa de volgende les dan kan doen in plaats van Jools. Dan had Pippa even tijd om bij te komen. Maar… zo gemakkelijk ging dat niet, want Jools begon ook te huilen en zei dat ze niet wilde.

Daar zat ik dan. Op m’n hurken. Aan de rand van het zwembad met 1 huilend, net uit het water geklommen kind aan mij vastgeklampt aan de ene arm en 1 huilend, niet de les van haar zus over willen nemend kind, aan de andere.

Kletsend als Brugman en sussend tegelijk probeerde ik nog wat van de situatie te maken. Ik was begripvol, maar probeerde ook samen naar een oplossing te zoeken. Niets leek te helpen/werken. De twee bikini babes begonnen alleen maar hysterischer te krijsen.

Dus, besloot ik: we gaan naar huis.

Waar ik niet voor mogelijk had kunnen houden dat het krijs+gil+schreeuw+jankconcert een nog hoger volume kon bereiken, bleek een illusie: ja, het kon NOG LUIDER. Want: ze wilden niet naar HUI-UI-UISSSSS!!!! Maar ook niet zwemmen. En niet naar huis. En niet zwemmen. Wat ze wel wilden wist niemand.

Wat ik sowieso wilde, was het podium verlaten. Weg van het publiek. Mijn mommy skills werden door allerlei medestanders van dichtbij bekeken -er kwamen zelfs goedbedoelde tips- en dat voelde niet chill. Ik had alles uit de kast getrokken. Meer trucs zaten niet in m’n hoge hoed. Het moet er vast behoorlijk entertaining hebben uitgezien: Daar beende een verslagen Moeder de Gans, met in haar kielzog haar krijsende nakomelingen, richting de kleedkamer.

De meiden weigerden om om te kleden. Wow. Zo had ik ze nog nooit meegemaakt. Wat was hier aan de hand?! Ze leken over te zijn genomen door evil wezens van een andere planeet en versterkten elkaar in de hysterie. Ik koos ervoor de strijd niet aan te gaan en pakte alle spullen bijeen: dan maar in je (natte) bikini in de auto. Hier gaan we niet blijven.

In de auto aangekomen leken er een lading versterkers aangesloten te zijn op de keeltjes. HET GEKRIJS was oorverdovend. Want: ze wilden niet naar HUI-UI-UIS. Maar: ze wilden niet ook niet ZWE-HE-HE-MUH. Wat ze wel wilden wist niemand. Wat nu DE oplossing moest zijn, wist vooral ik niet. Ik wist het niet meer. Ik had alles wat pedagogisch verantwoord was geprobeerd (had zelfs mijn vader en papa Thaddeus gebeld). Maar toen, toen voelde ik bij mij diezelfde blinde paniek en frustratie opkomen, vergelijkend met die van Jools en Pippa. Mijn geduld was op en de bom stond op standje ontploffen.

En dat gebeurde. M’n stem, die eerst nog op redelijk normaal niveau was, leek steeds de oren van de meiden niet te bereiken. Ik kwam niet boven hun gekrijs uit. Op het moment dat DE bom > MIJN bom ontplofte, kwam de juffrouw Bulstronk in mij naar boven. Ik schreeuwde dat ze nu eens normaal moesten doen en dat het klaar was met hun geJANK. Er kwam zelfs (en dat vind ik heel, heel erg) een GVD tussendoor. Het vuur spoot uit m’n ogen, stoom kwam uit de oren en ik kon tegelijkertijd wel meejanken van de frustratie.

Het vreemde was, dat op het moment dat mijn tranen begonnen te stromen en het geschreeuw uit m’n mond kwam, de meiden weer terug op aarde landden. Met grote ogen keken ze degene aan die op hun moeder scheen te lijken, maar die ze nog amper herkenden door deze uitbarsting. Ook ik was hier enorm door geschrokken en de verbaasde reactie van de meiden maakte dat ik even uit kon zoomen op de situatie. Oh mijn hemel, wat erg! De schaamte knalde er keihard in. Al huilend zei ik dat het me heel erg speet en dat ik zo, zo, zo veel van ze hou. Toen ik 4 armen om m’n nek voelde en de meisjes 1001 spijtbetuigingen deden wist ik helemaal niet meer wat ik nou moest denken. Wat was hier toch allemaal gebeurd??

Tijdens het knuffelen zei Jools: “Zal ik dan nu de zwemles van Pip doen?” En Pippa zei: “Oké, dan ga ik daarna de zwemles van Jools doen.”

Alsof er nooit iets voorgevallen was, sprong Jools een paar minuten later dolenthousiast het water in. Een half uur daarna had Pippa de grootste lol in het zwembad.

??????????????

’s Avonds in bed vroeg ik de meisjes of we nog even konden praten over wat er gebeurd was die middag. Dat ik ze wilde zeggen dat het me echt speet dat ik zo geschreeuwd had. Dat ik mij daarvoor schaamde. Waarop Jools zei: “Ik begrijp het wel hoor mama. Het geeft echt niet. Als ik mama van mij en Pippa was geweest, dan had ik denk ik ook wel zo boos geworden. We deden eigenlijk namelijk wel heel raar. Dus het spijt mij ook.” Pippa sloot aan: “En het spijt mij ook. Ik denk dat we allemaal gewoon heel moe zijn, mam. En je hebt ook nog een baby in je buik, dus je moet wat meer uitrusten.”

Zo, dat klopt. Het waren me een paar bijzondere weken: we kregen de sleutel van ons nieuwe huis en Pippa werd 4 jaar + ging voor het eerst naar school. Dan kan zo’n zwemles de druppel zijn die emmer doet overlopen. Of nou ja, zeg maar een dikke vette plons met bijbehorende zondvloed in dit geval.

Pfff.. ik ga proberen het een plekje te geven en de nieuwe inzichten die we samen hebben gekregen mee te nemen: tijdens een drukke periode nóg beter signalen oppikken die duiden op behoefte aan rust. Dan kunnen deze heftige momenten, zoals mijn Mama Moment of Shame, hopelijk voorkomen worden.

liefs,

Annette