PARENTspiration – The Flying Dutch Family

Een Mierzoet Vaderdag Toetje (sorry, not sorry!)

Sorry, not sorry voor deze mierzoete spam! Ik was vanochtend op zoek naar een mooie foto van Thaddeus met Jools & Pippa, maar die zoektocht liep compleet uit de hand. Wat niet normaal heerlijk om door het bekijken van die foto’s alle prachtige momenten te herbeleven. En toen dacht ik: “Weet je wat, ik deel ze gewoon allemaal.” Nou ja, niet allemaal, want ik ben ‘alleen nog maar’ tot de fijnste foto’s van augustus 2017 tot en met nu gekomen van mijn olijke drietal. Wat een gave trip down memory lane. Ik zit hier helemaal te glunderen van verliefdheid en trots!

Here. We. GO!

Je begrijpt dat mijn Award Voor Meest Toegewijde Vader Op Aarde gaat naar….. Thaddeus! Jeetjemina, hoe blij kun je zijn met zo’n geweldige papa voor je kinderen??

Cheers op alle lieve papa’s!!

liefs,

Annette

16 juni 2019

Annette de Graaf1 reactie

Mijn Ergste Mama Moment of Shame…..

Juffrouw Bulstronk (je weet wel, van Matilda) was er niets bij. Ik ben mega gênant uit m’n stekker gegaan tegen mijn kinderen. Woest was ik. De rem was zoek. De weg was kwijt. Hemeltje lief, wat schaam ik mij te pletter voor dit voorval. Ik wil dat dit nooit, nooit weer gebeurt.

Het is inmiddels een week geleden, maar ik voel de schaamte nog steeds behoorlijk sterk.

Nadat ik Jools & Pippa om 15 uur uit school had gehaald om een snack te eten in het nieuwe huis (waar we toen nog niet in woonden), gingen we om 15.55 uur door naar de zwemles van de meiden. Pippa’s les is om 16.15 uur en Jools is daarna aan de beurt om 17.00 uur. We waren keurig op tijd en Pippa stond klaar om de les te beginnen. So far, so good. Tot ik opeens haar snoetje zag betrekken op het moment dat ze -met kurken om haar buik en plank in haar handen- het water in zou springen. De waterlanders sprongen uit haar ogen en ze maakte de meest hartverscheurende snikgeluiden. Toch sprong ze het water in en startte met de beenslag die ze moest oefenen. Al zwemmen bleef ze huilen. M’n maag kromp ineen en hart brak. De lieve juf ging naar haar toe en Pippa vertelde haar dat ze niet wilde zwemmen. De juf bracht haar naar de kant. Jools stond al klaar in bikini, dus ik zei dat Jools dan wel nu alvast kon gaan. Misschien dat Pippa de volgende les dan kan doen in plaats van Jools. Dan had Pippa even tijd om bij te komen. Maar… zo gemakkelijk ging dat niet, want Jools begon ook te huilen en zei dat ze niet wilde.

Daar zat ik dan. Op m’n hurken. Aan de rand van het zwembad met 1 huilend, net uit het water geklommen kind aan mij vastgeklampt aan de ene arm en 1 huilend, niet de les van haar zus over willen nemend kind, aan de andere.

Kletsend als Brugman en sussend tegelijk probeerde ik nog wat van de situatie te maken. Ik was begripvol, maar probeerde ook samen naar een oplossing te zoeken. Niets leek te helpen/werken. De twee bikini babes begonnen alleen maar hysterischer te krijsen.

Dus, besloot ik: we gaan naar huis.

Waar ik niet voor mogelijk had kunnen houden dat het krijs+gil+schreeuw+jankconcert een nog hoger volume kon bereiken, bleek een illusie: ja, het kon NOG LUIDER. Want: ze wilden niet naar HUI-UI-UISSSSS!!!! Maar ook niet zwemmen. En niet naar huis. En niet zwemmen. Wat ze wel wilden wist niemand.

Wat ik sowieso wilde, was het podium verlaten. Weg van het publiek. Mijn mommy skills werden door allerlei medestanders van dichtbij bekeken -er kwamen zelfs goedbedoelde tips- en dat voelde niet chill. Ik had alles uit de kast getrokken. Meer trucs zaten niet in m’n hoge hoed. Het moet er vast behoorlijk entertaining hebben uitgezien: Daar beende een verslagen Moeder de Gans, met in haar kielzog haar krijsende nakomelingen, richting de kleedkamer.

De meiden weigerden om om te kleden. Wow. Zo had ik ze nog nooit meegemaakt. Wat was hier aan de hand?! Ze leken over te zijn genomen door evil wezens van een andere planeet en versterkten elkaar in de hysterie. Ik koos ervoor de strijd niet aan te gaan en pakte alle spullen bijeen: dan maar in je (natte) bikini in de auto. Hier gaan we niet blijven.

In de auto aangekomen leken er een lading versterkers aangesloten te zijn op de keeltjes. HET GEKRIJS was oorverdovend. Want: ze wilden niet naar HUI-UI-UIS. Maar: ze wilden niet ook niet ZWE-HE-HE-MUH. Wat ze wel wilden wist niemand. Wat nu DE oplossing moest zijn, wist vooral ik niet. Ik wist het niet meer. Ik had alles wat pedagogisch verantwoord was geprobeerd (had zelfs mijn vader en papa Thaddeus gebeld). Maar toen, toen voelde ik bij mij diezelfde blinde paniek en frustratie opkomen, vergelijkend met die van Jools en Pippa. Mijn geduld was op en de bom stond op standje ontploffen.

En dat gebeurde. M’n stem, die eerst nog op redelijk normaal niveau was, leek steeds de oren van de meiden niet te bereiken. Ik kwam niet boven hun gekrijs uit. Op het moment dat DE bom > MIJN bom ontplofte, kwam de juffrouw Bulstronk in mij naar boven. Ik schreeuwde dat ze nu eens normaal moesten doen en dat het klaar was met hun geJANK. Er kwam zelfs (en dat vind ik heel, heel erg) een GVD tussendoor. Het vuur spoot uit m’n ogen, stoom kwam uit de oren en ik kon tegelijkertijd wel meejanken van de frustratie.

Het vreemde was, dat op het moment dat mijn tranen begonnen te stromen en het geschreeuw uit m’n mond kwam, de meiden weer terug op aarde landden. Met grote ogen keken ze degene aan die op hun moeder scheen te lijken, maar die ze nog amper herkenden door deze uitbarsting. Ook ik was hier enorm door geschrokken en de verbaasde reactie van de meiden maakte dat ik even uit kon zoomen op de situatie. Oh mijn hemel, wat erg! De schaamte knalde er keihard in. Al huilend zei ik dat het me heel erg speet en dat ik zo, zo, zo veel van ze hou. Toen ik 4 armen om m’n nek voelde en de meisjes 1001 spijtbetuigingen deden wist ik helemaal niet meer wat ik nou moest denken. Wat was hier toch allemaal gebeurd??

Tijdens het knuffelen zei Jools: “Zal ik dan nu de zwemles van Pip doen?” En Pippa zei: “Oké, dan ga ik daarna de zwemles van Jools doen.”

Alsof er nooit iets voorgevallen was, sprong Jools een paar minuten later dolenthousiast het water in. Een half uur daarna had Pippa de grootste lol in het zwembad.

??????????????

’s Avonds in bed vroeg ik de meisjes of we nog even konden praten over wat er gebeurd was die middag. Dat ik ze wilde zeggen dat het me echt speet dat ik zo geschreeuwd had. Dat ik mij daarvoor schaamde. Waarop Jools zei: “Ik begrijp het wel hoor mama. Het geeft echt niet. Als ik mama van mij en Pippa was geweest, dan had ik denk ik ook wel zo boos geworden. We deden eigenlijk namelijk wel heel raar. Dus het spijt mij ook.” Pippa sloot aan: “En het spijt mij ook. Ik denk dat we allemaal gewoon heel moe zijn, mam. En je hebt ook nog een baby in je buik, dus je moet wat meer uitrusten.”

Zo, dat klopt. Het waren me een paar bijzondere weken: we kregen de sleutel van ons nieuwe huis en Pippa werd 4 jaar + ging voor het eerst naar school. Dan kan zo’n zwemles de druppel zijn die emmer doet overlopen. Of nou ja, zeg maar een dikke vette plons met bijbehorende zondvloed in dit geval.

Pfff.. ik ga proberen het een plekje te geven en de nieuwe inzichten die we samen hebben gekregen mee te nemen: tijdens een drukke periode nóg beter signalen oppikken die duiden op behoefte aan rust. Dan kunnen deze heftige momenten, zoals mijn Mama Moment of Shame, hopelijk voorkomen worden.

liefs,

Annette

16 april 2019

Annette de Graaf1 reactie

Een leeg huis

Hier zit ik dan. Helemaal alleen thuis op zondagmiddag. Een bizarre gewaarwording. Op de achtergrond staat een rustig muziekje op en de poesjes Vrijdag en Zondag liggen heerlijk in de zon te slapen.

Ineens zijn de kids oud genoeg (9 en 7 jaar) om zelf met vriendjes te gaan zwemmen. Manlief is ondertussen nog wat achterstallig werk aan het wegwerken.

De zondagochtend begint bij ons standaard met het sportmoment van manlief en zijn vrienden. Vandaag ga ik aansluitend ook sporten. En de boys, die willen zwemmen.

Hop op de fiets: mama linksaf om te sporten en de mannen rechtsaf om te zwemmen.

Na het sporten spreek ik met manlief af om een cappuccino te drinken bij ons favoriete Italiaanse restaurant Panini. We bespreken onze verbouwplannen en wat er verder allemaal speelt. Hoe trots we zijn op onze boys Freek en Tom en hoe zij zich ontwikkelen.

En dan gaat hij op pad om wat werk te doen en kom ik thuis in een opgeruimd huis met ok, op de slaapkamer nog een berg was die gedaan moet worden. Kastjes die uitgeruimd moeten worden en….

En verder, verder even helemaal niets.

Nu de kids ouder zijn komt er weer wat ruimte, ruimte waarin tijd maken voor mezelf weer een stukje gemakkelijker wordt.

De tropenjaren zijn voorbij.

Ik begrijp dat we nu in een korte rustige fase zijn beland voordat de pubertijd losbarst.

Bizar hoe snel het allemaal gaat.

Daarom laat ik de boel de boel. Knuffel ik even met poesje Vrijdag die dankbaar gebruik maakt van de rust en snel bij me op schoot kruipt. En geniet ik van het moment.

Even helemaal niets. Alleen ruimte voor hier en nu. Dankbaarheid voor alles wat ik heb en waar we als gezin staan.

Het maakt me intens gelukkig.

Elke fase van het ouderschap kent z’n uitdagingen. En z’n mooie momenten.

Wat is op dit moment jouw grootste uitdaging? En wat was vandaag jouw mooiste moment, dat kleine geluks moment? Deel je het met ons?

17 maart 201917 maart 2019

Elles JanssenPlaats een reactie

Hoe zorg ik ervoor dat ik niet gek word? > 10 (te) gekke Mama Survival Tips

Mama zijn is zoveel meer dan ik ooit had kunnen en durven dromen. Mama zijn is álles. Mama zijn is hartverwarmend en hartverscheurend. Energie gevend en vretend. Structuur en chaos. Bevestiging en frustratie. Zekerheid en weet-ik-veel-ik-doe-ook-maar-wat. Fantastisch en bizar! Dagelijks slinger ik heen en weer tussen vele uitersten. Om ervoor te zorgen dat ik niet gek word, heb ik een aantal handigheidjes voor mezelf verweven in mijn (te) gekke leven. En die deel ik natuurlijk graag met jou!

10 Mama Survival Tips (die mij goed helpen)

Ga voor de overtuigende ‘nee’. Klinkt er een kleine twijfel in je ‘nee’, dan geef je 1 vinger en pakken de kids je hele hand.
Voorbeeld: Vanochtend riep Jools van haar slaapkamer naar zolder (waar ik was) of ik haar kon helpen aankleden. Kan ze prima zelf, maar het is toch altijd een stuk relaxter wanneer het voor je gedaan wordt. Er had van mijn kant een hele uitleg kunnen komen over waarom ik haar nu even niet kon helpen, omdat dat ik aan het opruimen was en zelf aan het aankleden was. Maar, ik dacht aan dit artikel -wat nog in de maak was- en riep terug: “Nee!” Haar antwoord: “Oké!”
Doe altijd wat koud water bij je pasgezette thee. Je kunt het dan het gelijk opdrinken, want anders vergeet je je thee en issie alweeeeeer koud geworden. Wel blijven zitten hè? Laat je niet afleiden. Zitten en drinken tot die kop leeg is. Je kunt het! Pak je moment!
Zwanger/zwakke blaas? Ga voordat je in de auto stapt toch nog dat extra keertje plassen. Je weet nooit of je in een file belandt en dan ben je de SJAAK.
Heeft je kind een prentenboek uitgekozen wat eigenlijk best wel lang is? Dan kun je -wanneer ze nog jong genoeg zijn- best wel heel per ongeluk wat bladzijden tegelijk omslaan. Helaas gaat dit niet meer op wanneer ze snugger genoeg zijn geworden om jouw goocheltruc te ontmaskeren.
Stijgt het je allemaal efkes boven het hoofd? STOP RIGHT THERE. Ga niet verder. Jij hebt nu, ja NU tijd nodig om even stoom af te blazen, te slapen of gewoon ergens lekker alleen te kunnen zijn. Doe iets waar jij weer hernieuwde energie van krijgt. Pak je minuut, uur of dag. Net wat nodig is. En nee: dit is niet egoïstisch. Dit is nodig. Dit is de enige manier om de neerwaartse spiraal weer opwaarts te kunnen laten gaan. Niemand heeft iets aan een afgebluste moeder en partner met een kort lontje. Maak jezelf belangrijk en wees lief voor je hoofd en lijf. Daar heeft iedereen iets aan.
Eens per maand sneak ik er 1,5 uur tussenuit voor een overheerlijke schoonheidsbehandeling bij Amanda van Erna’s Beauty in Nieuw Vennep. Hemels!
Verstop regelmatig je telefoon voor jezelf. Leg hem ergens hoog op een kast of laat hem op een andere verdieping. Dit helpt je om meer in het hier en nu te leven in plaats van met mensen te whatsappen of Instagram pagina’s te checken die op dat moment geen prioriteit verdienen. Kinderen smullen van de onverdeelde aandacht die jij ze dan geeft. Quality Time to the Max it isssss.
Leg je lat nooit (te) hoog:

A Nodig nou niet 50 gasten uit voor het compleet gethematiseerde 1e, 2e, 3e of 9e verjaardagsfeestje van je kind. Niemand wordt daar blij van, vooral je kind en jij zelf niet. Vooral op jonge leeftijd hebben kinderen werkelijk geen idee wat ze overkomt en raken ze al snel mega overprikkeld. Resultaat: iedereen (kan wel) janken.
Voorbeeld: we vieren (kinder)verjaardagen met een klein kluppie en met een beperkt aantal cadeautjes waarvan we weten dat het behapbaar is voor de jarige. Door er niet zo’n ENORM ding van te maken, houden we het gezellig en zonder stress. Daardoor kan de jarige iedere gast de volle aandacht geven en samen genieten van samenzijn, het cadeautje en een lekker stuk taart.

Van verjaardagen die lijken op een speelgoedfabriek waarbij amper tijd is om cadeaus uit te pakken (en kinderen geen idee meer hebben wat ze van wie hebben gekregen) blijven wij liever ver, heel ver uit de buurt.En: voel je niet schuldig wanneer je heel wat vrienden en bekenden niet hebt uitgenodigd op de verjaardag van je kind. Mochten ze er naar vragen, dan leg je de beweegredenen uit. Echte vrienden begrijpen dat. Misschien sturen ze zelfs wel een kaartje. Hoe leuk is dat?

B Plan niet de hele vakantie vol met tig activiteiten per dag. Netflix & Chill is ook voor kids heel ontspannend, verstand-op-nul- werkend en zo gezellig met bijvoorbeeld zelfgemaakte popcorn erbij. Vaak vinden kinderen ook heerlijk om een beetje te rommelen in huis.

C Vergelijk jouw leven nooit dat dat van Famous Instagrammers. Nee, je hoeft er niet iedere dag tiptop InstaPerfect uit te zien. Dat moet je niet eens willen. Niemand doet alleen maar fantastische, kleurrijke, gestylde dingen. Je wilt niet weten hoe lang de meeste ‘influencers’ doen over het schieten van het InstaPerfect plaatje. En hallo! Wake Up Call! > hun baby’s, peuters, kleuters en andere mini-she’s zeuren, huilen en poepen ook. InstaPerfect is bijna altijd InstaFake. Wanneer je er even over nadenkt, is dat eigenlijk ook gewoon geen hogere wiskunde. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Word je toch onzeker van sommige accounts op Insta? Ontvolg degenen waar je je niet prettig bij voelt of jaloezie bij voelt. Volg lekker alleen de mensen die ook hun flaws laten zien. Imperfecties waarin je jezelf wél herkent, zodat je weet dat je niet alleen in je strubbelingen bent. InstaIMPerfect = Perfect. MOMspiration’s favo hashtags zijn daarom ook: #positieveonlinecommunity #moedersversterken #perfecteimperfectemoeders

Echte foto’s, echte verhalen. Dat verbindt, inspireert en versterkt!
Herinner jezelf er dagelijks aan dat wat jouw manier van leven het allermeeste invloed heeft op de manier waarop je je kinderen groot aan het brengen bent. Wie jij bent is wat zij zien, horen en voelen én kopiëren. Jij bent hun voorbeeld. Wat je tegen hen zegt hoe jij wilt dat zij zijn gaat vaak het ene oor in en het andere uit.

Be the person you want your child to be.
Teaching is not talking.
Teaching is being and showing.

Inspireer je kind om de beste versie van zichzelf te zijn door je beste versie van jezelf te zijn.
Verras je partner eens met iets liefs. Het hoeft helemaal geen geld of weken voorbereiding te kosten. Bijvoorbeeld: een lief briefje op z’n ontbijtbord, een sexy smsje (oeh lala!) of samen met de kids een suprise voorbereiding. Dit deden wij vanochtend. Thaddeus had gesport met zijn vrienden in de duinen en het bos en wij drietjes wilden iets liefs organiseren. We lieten het bad volstromen, bereidden een bord met lachende fruitgezichtjes, maakten koffie en thee, hadden Sam Smith muziek opgezet, schreven een lieve brief én versierden de route van de voordeur naar het bad met rozenblaadjes. We beleefden een heerlijk relaxte en gezellige ochtend als kletsend en spelend in bad.
Stop met klagen. Echt: klagen geeft zo’n negatieve rand aan ons bestaan. Klagen is enorm sfeerbepalend. Probeer voor je een klaagmoment aan voelt komen eens te bedenken waarom je dit je mond uit wilt laten komen en of het zal helpen om jouw probleem/irritatie op te lossen.
Train je brain om bewuster oplossingsgericht te denken en spreken. Je zult vanzelf zien dat je een veel gezelliger mens wordt!Meer tips over een klaagvrij(er) leven lees je in een blog op de website van onze goede vriend en Mister Master Positivo Kevin Weijers: Klagen is feedback geven op een situatie zonder de intentie te hebben deze te veranderen.

Serieus: Probeer het. Het heeft mijn hoofd, relaties en leven op een hele fijne manier veranderd!

Zo fijn: door al deze tips op een rijtje te zetten, dwong ik mezelf om goed na te denken over wat nu wel en niet werkt voor mij en ons gezin. Heel verhelderend!

Heb jij nog meer tips die jou helpen om ons (te) gekke leven als mama zo fijn mogelijk te kunnen beleven? Laat maar weten!
En welke tips die ik hier heb vermeld ga jij gebruiken?

liefs & Mamasté,

Annette

3 maart 20194 maart 2019

Annette de Graaf1 reactie

To Borstvoeding or Not To Borstvoeding: Dat is mijn vraag.

Misschien denk je nu: “Doet ze dit echt? Durft ze een blog te schrijven over borstvoeding?” Haha JA! Ik durf dit. MOMspiration bestaat deze week 4 jaar en ik heb de afgelopen jaren geleerd dat wij, in deze postieve online community voor perfecte imperfecte moeders, open mogen en kunnen praten over wat ons bezighoudt. Zonder dat daar een oordeel over geveld wordt. We halen elkaar niet naar beneden, maar versterken elkaar juist. We moedigen elkaar aan om de beste versie van onszelf te zijn. Dat iedereen op een totaal andere manier haar beste versie is, dat vinden wij juist prachtig en ontzettend interessant. Daarom durf ik nu dit onderwerp aan te snijden waar ik in m’n hoofd alvast voorzichtig over aan het nadenken ben: Ga ik ons 3e kindje, dat eind juli geboren wordt, borstvoeding geven of niet?

Even terug in de tijd…. (24 september 2013)

Toen ik 6 (!) jaar geleden zwanger van Jools was, speelde dit vraagstuk helemaal niet. Het voelde voor mij/ons toen niet eens alsof we een keuze hadden. Als voorbereiding op het voeden van onze aanstaande eerste dochter bezochten we een voorlichtingsavond over borstvoeding (georganiseerd door het geboortecentrum) en had ik een consult met een lactatiedeskundige. Er werd uitgebreid verteld wat alle voordelen van moedermelk en borstvoeding waren en ik won de informatie gewillig in. Het klonk geweldig. Dit gaan we doen. Ik had er zelfs zin in en was heel benieuwd hoe het zou zijn. Maar vast: geweldig.

SONY DSC — Benieuwd naar mijn bevallingsverhalen (in het kort)? Die lees je hier.

Borstvoeding? GEWELDig.

De eerste dagen na de bevalling van Jools zijn compleet weggevaagd uit mijn geheugen. Het schijnt iets te maken te hebben gehad met een combinatie van in shock zijn door een traumatische bevallingservaring gecombineerd met heel veel morfine enzo. Hoe het dus precies ging met borstvoeding geven kan ik je dus niet vanuit persoonlijk oog- en borstpunt vertellen. Ik heb wel een foto gezien waarop ik borstvoeding aan het (proberen te) geven ben, dus er was wel wat gaande.

Maar dit was ook happening:

Jools kreeg niet genoeg voeding binnen en moest dus extra gevoed worden. Degene die hierover ging in het ziekenhuis (wie?) was bang voor tepel/speenverwarring, dus kreeg Jools Nutrilon uit een plastic bekertje. Dit weet ik nog wel! Het zag er zo hilarisch uit, dat ik er enorm van moest lachen. Maar dat kon niet, want dat lachen deed veel te veel pijn na de keizersnede….!

De dagen die volgden in het ziekenhuis, heb ik veel gekolfd om de aanmaak van melk te stimuleren. Het ging niet van harte, maar ik zette door. Iedere druppel was een feestje waard. Jools kreeg inmiddels afgewisseld de borst en een fles aangeboden, want ons leek dat prima. Jools vond het ook prima. Die tepel/speenverwarring was helemaal geen issue.

Wat ik wel een issue vond, was hoe plastisch er in het ziekenhuis door de verloskundigen/lactatiedeskundigen om werd gegaan met mijn borsten. Alsof het apparaten waren. Ze werden op vrij hardhandige wijze in allerlei bochten gewrongen om in de juiste hoek aan de baby vastgekoppeld te worden. Uhhh… AU! Is dit de normale gang van zaken? Ik had geen idee, want alles was nieuw voor mij. Dus: leerde ik dat dit normaal was. Dat borstvoeding pijn deed bij het vast- en loskoppelen én tijdens het voeden, werd voor mij normaal.

Toen de productie thuis goed op gang kwam, werd de pijn alleen maar heftiger. M’n borsten leken wel meloenen en deden zo, zoveel pijn. Naast de pijn in m’n buik van de keizersnede, was de druk in/op/om m’n borsten behoorlijk hels. De kraamverzorgster stopte enorme maandverbanden in de vriezer en vouwde ze daarna bevroren in m’n bh om de pijn te verzachten. Wow. Ok. Is dit de normale gang van zaken? Ik had geen idee, want alles was nieuw voor mij. Dus: leerde ik dat dit normaal was.

Niet veel later stond mij weer iets nieuws te wachten: Borstontsteking nummer 1. En een paar weken later borstontsteking nummer 2. Doorgaan met voeden zou de ontsteking verhelpen, dus dat deed ik natuurlijk. Maar ook toen de ontstekingen weg waren, bleef de lactatiedeskundige mij aanmoedigen om door te gaan met borstvoeding. Dat wij daarnaast al sinds de geboorte ook regelmatig flesjes met Nutrilon of gekolfde melk gaven vond zij niet verstandig: “De borst is het beste voor je kind en voor jullie band.” Daar was ik het niet helemaal mee eens. Want: De fles werkt ook prima en is fantastisch voor de band tussen vader en kind. Maar ook tussen de opa’s, oma’s, tantes, ooms en vrienden en ons kind. Jools bleef prima groeien, had prima ontlasting en was een ontspannend en tevreden baby. Borst of fles, borstvoeding of kunstvoeding: wij volgden steeds meer ons eigen pad in plaats van keurig de adviezen te volgen.

Had iemand ons dát advies maar gegeven:

Volg je gevoel, volg je hart: doe waar jij en je kind je goed bij voelen!

Drie maanden na de geboorte van Jools ging ik weer aan het werk. Daar ergens in een speciaal kamertje met de deur op slot te gaan zitten kolven zag ik absoluut niet zitten. Ik vond het borstvoedingsavontuur na drie maanden wel prima geweest. Ondanks dat we zeker prachtige momenten samen beleefd hebben, kon ik het ook als kiespijn missen. Net als die lekkende Lily Pads en zoogkompressen. Ik wilde heeeel graag m’n eigen lijf weer terug.

1,5 jaar later (31 maart 2015): Here we go. Again.

Al bovenstaande tekst zou ik kunnen kopiëren om je het verhaal van na Pippa’s geboorte te vertellen. Ook werd ik weer flink gepusht om door te zetten met borstvoeding. Ondanks de pijn. Ja, we hebben prachtige momenten samen beleefd: Pippa en ik samen. Heerlijk knus en bijzonder. Ja, het ging na een week of 6 echt wel beter en makkelijker. Maar…. ik bleef borstvoeding geven een flinke opgave vinden.

En straks dan? (eind juli 2019)

Gelukkig hebben we nog een half jaartje eens goed na te denken wat we willen. Wat ik wil, want Thaddeus vindt dat ik dit moet beslissen. Hij vindt goed wat ik goed vind in dit geval. Hij weet en heeft gezien hoezeer borstvoeding een strijd is geweest na de geboortes van Jools & Pippa. Het heeft mij zoveel pijn gedaan, tranen gekost en energie gevreten, dat het idee alleen al om weer borstvoeding geven bij mij weerzin opwekt. Ik krijg er een negatief gevoel van. Maar ik weet ook dat het prachtig en bijzonder en intiem kan zijn. Is het de pijn en tranen waard om die momenten te kunnen beleven? Is dat de prijs die ik daarvoor wil betalen?

Misschien heb jij ook een soortgelijk verhaal dat jij met mij wilt delen? Of heb je tips en trucs die mij kunnen helpen een beslissing te nemen? Of misschien moet ik nog helemaal geen beslissing (willen nemen) en kan ik maar beter gewoon zien hoe het zal gaan?

Let me know, pleassssse!

Heel veel liefs,

Annette

PS: De uitgelichte afbeelding -helemaal bovenaan- is niet hoe ik er dagelijks uitzag net na de bevalling van Pippa. Dit was een professionele fotoshoot voor een reclamecampagne voor Nutricia en ik zat dik in de make up en haarstyling 😉 Mijn smile was wel echt. Zo trots keek ik naar mijn geliefde én de vader van onze twee heerlijke dochters.

5 februari 2019

Annette de Graaf12 reacties

Wat mij interesseert: de ‘Opgejaagd’ podcasts van Jennifer Pettersson.

Al maanden zit ik te broeden op een blog met een titel die ongeveer gaat klinken als ‘Alle CITO toetsen het land uit’ of ‘Waarom scheren we basisschoolleerlingen van dezelfde leeftijd over 1 kam?’. Ik kletste hier (al hardlopend door het Amsterdamse Bos) over met mijn collega Daan (ja, zo vergaderen wij wekelijks), die precies hetzelfde in deze kwestie staat. Wij mogen onszelf heel gelukkig prijzen dat we werken op een school die staat voor ‘Thinking & Learning’ en niet (zoals bijna alle Nederlandse scholen) voor ‘Teaching & Testing’. Daan raadde mij aan om de podcasts van Jennifer Pettersson eens te luisteren, genaamd ‘Opgejaagd’. Hij wist zeker dat ik dit heel interessant en herkenbaar zou vinden. Daan kreeg groot gelijk. Wow. Ik kan niet stoppen met luisteren!

Jennifer is een Zweedse vrouw met twee jonge dochters in het Nederlandse onderwijssysteem: eentje op de peuter- en de ander op de kleuterschool. Jennifer haar man is Nederlands. Nooit heeft Jennifer zoveel terugverlangd naar haar geboorteland als nu haar kinderen naar school gaan. De verschillen tussen Zweedse en Nederlandse scholen zouden haast niet groter kunnen zijn. Ze voelt zich bij het Nederlandse onderwijs niet prettig en overweegt terug naar Zweden te verhuizen. Speciaal voor het onderwijs.

Tijdens de podcasts spreekt Jennifer met allerlei verschillende mensen die ook een uitgesproken mening hebben over het Nederlandse onderwijs. Ze luistert aandachtig naar hun verschillende verhalen. Later bespreekt ze alles met haar man. Samen wegen ze af wat ze nu echt van het Nederlandse onderwijs vinden. Komt een verhuizing naar Zweden dichterbij? Want wanneer ze Jennifer’s Zweedse (en kritische!) zus lovend horen spreken over het onderwijs van háár kinderen klinkt dat als een logisch vervolg.

Inmiddels heb ik 3 podcasts geluisterd en kan ik niet wachten op weer een autorit zonder kids. Dan kan er eindelijk met volle aandacht verder geluisterd worden. Wellicht na aflevering 9 genoeg inspiratie opgedaan voor dat blog waar al maanden op gebroed wordt. Want m’n missie staat in de steigers: Alle CITO en andere gestandaardiseerde toetsen het land uit!

Ben je ook nieuwsgierig? De 9 podcasts zijn via de (paarse) Podcast app op je iPhone of Ipad te beluisteren of via de website van VPRO.