Bevallen? Ik kan het niet.

Keek of kijk jij uit naar je bevalling? Ik zal je vertellen: tot 2 keer toe had ik er serieus ontzettend veel zin in. Ik was oprecht enthousiast en voelde mij vrij zeker van m’n ‘zaak’. Een topfit lijf en een ontspannen hoofd: ik zal lekker en gezellig in m’n vel en kon niet wachten tot het dan eindelijk ging gebeuren. 

Let’s do this!

YES! Het is zover! De bevalling gaat beginnen! Ik heb er zin in!

Maar helaas. Mijn lijf stelde mij tijdens de bevallingen behoorlijk teleur. Het is mij tot 2 keer toe niet gelukt: ik kan niet zelf bevallen.

Dat bevalplan – waarin een baarkruk en een bad stond – kon de boom in.

Tot twee keer aan toe is de bevalling niet natuurlijk van start gegaan. Bij Jools (nu 5,5 jaar) moest ik met spoed aan de wee-opwekkers (op het hoogste standje) vanwege het HELLP syndroom. Na 27 uur werd geconcludeerd dat dit ‘m niet ging worden: ik kwam niet verder dan een kleine 6 cm ontsluiting. Een spoedkeizersnede volgde omdat niet meer gecheckt kon worden hoe het met Jools ging vanwege de heftige weeënstormen (een dag lang). Gelukkig maakte Jools het daarna hartstikke goed.

Wanneer je kraamtijd niet ‘lekker genieten’ is.

Daarna ben ik flink van de kaart geweest. Twee weken lang een labiel wrak. Moest overal om huilen. Wanneer er visite was werd er een vrolijk masker opgezet, maar daarna stortte ik weer in. De bevalling was zo traumatisch geweest en ik was ook behoorlijk wat uren kwijt. Er waren zelfs behoorlijk heftige fouten gemaakt door het team van artsen: er was een glazen buis afgebroken in mijn lijf tijdens het afschrapen van bloed van het hoofdje van Jools tijdens één van de vele weeënstormen. Af en toe kwamen er vlagen terug van wat er gebeurd was en het bekijken van foto’s hielp ook mee om een beter beeld te vormen van mijn bevalling. Heb bijvoorbeeld totaal niet meegemaakt dat Jools uiteindelijk geboren was en dat ze na de keizersnede bij mij werd gelegd. Op de foto’s zie ik wel dat ik het ben, maar kan er mij niets van herinneren. Dat onze ouders en Thaddeus zijn zus als eerste op bezoek zijn geweest weet ik ook echt niet meer.

Blije kaartjes met vreselijke felicitaties

Die eerste tijd regende het (superlief) kaartjes met daarop felicitaties die me nog meer aan het janken kregen: “Geniet er nu maar lekker van!” “En nu eindelijk echt genieten!” “Geniet van de roze wolk!” Serieus, ik denk dat dit op 8 van de 10 kaartjes geschreven stond. Maar jongens, hé, ik was zo keihard niet aan het genieten. Ik was aan het overleven. Het was natuurlijk goed bedoeld, maar het is dus ook heel vaak helemaal niet genieten die eerste periode na de bevalling.

Kraamhulp from hell….

Daarnaast hadden we die eerste keer ook nog een verschrikkelijke kraamhulp. Ze zei dingen als:

Dat jullie nu een rustige lieve baby hebben wil nog niets zeggen hoor. Het kan gewoon nog een huilbaby worden.

Ze deed bijna niets voor ons -of in huis- en zat alleen maar naast mij op de bank te klagen over de leraren op de scholen van haar kinderen. Ik kreeg zelfs allerlei strenge preken en verwijten naar m’n hoofd over wat ik wel en niet moest doen. We hebben gezegd dat ze de laatste dag niet meer hoefde te komen. Ze was een blok aan ons been. Wat een opluchting toen zij weg was!

Ruim twee weken duurde het om alles een beetje op een rijtje te zetten. Om te verwerken wat er allemaal gebeurd was en om dat te accepteren. Eindelijk begon het herstel na de keizersnede op gang te komen. Dat was behoorlijk tegengevallen. Eindelijk kon ik meer gaan genieten van kleine Jools. Van het mama zijn. Eindelijk begon ik weer een beetje op m’n eigen blije zelf te lijken.

Na een week of 7 pakte ik het korfballen en hardlopen op. Fijn om bewust met m’n eigen lijf bezig te zijn en het vertrouwen op te bouwen. Dat was hard werken, maar het lukte echt goed.

Negen maanden later had ik -met uitzicht op de Mount Everest in Nepal- opnieuw een positieve test in handen. Dolblij belde ik Thaddeus in Nederland op om te vertellen dat Jools een broertje of een zusje zou krijgen!

Weer volgde een hele fijne, fitte, blije zwangerschap. En ondanks de vorige ervaring ging ik positief de bevalling tegemoet. Het had vast aan de wee-opwekkers gelegen. Ofzo. De gynaecoloog had mij wel de keuze gegeven om voor een geplande keizersnede te gaan. Echt niet. No way. Wil het ZELLUF doen. Ik voel me zo, zo, zo superfit.

Tijdens deze fotoshoot voor Mom in Balance was ik 40 weken en 4 dagen zwanger:

 

Ondanks dat ik perse geen wee-opwekkers wilde, was het na 41 weken en 4 dagen  zwangerschap wel mooi geweest en moest er iets gebeuren. Er werd een ballonnetje geplaatst om toch nog een soort van natuurlijk de bevalling op te wekken. En dat lukte! Trots dat ik was! Bijna helemaal zelf was ik op 3 cm gekomen en de weeën waren heftig en snel op elkaar op gang gekomen. (dammmnnn die autorit naar het ziekenhuis toe….)

Toch weer een spoedkeizersnede

Maar helaas… 24 uur later was het nog steeds niet meer dan 6 cm. Ook had Pippa in het vruchtwater gepoept en ging haar hartslag naar beneden. Ze moest eruit. 

Gelukkig was ik dit keer best helder en maakte ik (tussen het spugen en flauwvallen door) mee hoe ze bij poging 2 uit mijn buik werd gehaald (bij poging 1 draaide ze zich namelijk nog even snel om).

Het allergrootste verschil met de eerste keer was dat ik totaal geen bevalplan in mijn hoofd of op papier gemaakt had. Ik wist dat ALLES zou kunnen gebeuren en dat je er vaak totaal geen invloed op hebt. Wát een verschil in beleving leverde dat op. Wég met zo’n nutteloos bevalplan! Natuurlijk mag je altijd wensen of hoop uitspreken, maar wens en hoop niet te veel, want een bevalling valt niet te plannen. Als iemand mij dat de eerste keer verteld zou hebben, zou dat alles gescheeld hebben. Dus voor iedereen die voor de eerste keer gaat bevallen:

–> Always Expect The Unexpected <–

Kraamhulp from heaven

Waar ik eerder schreef over de kraamhulp from hell na de geboorte van Jools, was de de kraamhulp na de geboorte van Pippa compleet het tegenovergestelde. Zij was de kraamhulp from heaven. Echt een geschenk uit de hemel. Ik heb een week lang op een roze wolkje gezweefd…. Sandra Buytelaar: We kunnen jou niet vaak genoeg bedanken! Het is bijna niet uitleggen hoeveel jouw zorg, liefde, Haagse Humor en gezelligheid voor ons betekend heeft.

Super balen dat deze bijzondere ervaring om helemaal zelf een baby op de wereld te zetten mij niet gegund is. Ik dacht echt dat ik dat zou kunnen. Dat ik er zelfs goed in zou zijn. Ik probeer dit een plekje te geven, maar nu -bijna 5 jaar later- voel ik nog steeds verdriet wanneer ik aan de bevalling en de kraamtijd van Jools denk.

Ondanks deze traumatische ervaringen en het verdriet wat ik zo kan terughalen, weet ik ook: het is veel belangrijker om te kijken naar wat ik wél heb, wat mij gegund is: De allerliefste vriend en twee kerngezonde, blije, lieve, gekke, prachtige dochters die ons leven nóg leuker maken dan dat het al was.

All I need…!

En dan staat er nu in de agenda: een geplande keizersnede

Waar na de eerste keizersnede de gynaecoloog mij nog een keus gaf, heb ik nu weinig meer te willen: ons derde kindje zal middels een geplande keizersnede geboren worden. Of dat een gentle sectio wordt of een ‘gewone’ keizersnede maakt mij eerlijk gezegd niet uit. Ik reageer heel beroerd op de ruggenprik en de andere medicatie (flauwvallen, spugen, dat soort dingen), dus geen idee hoe bewust ik mentaal aanwezig zal zijn.

De reden dat je na 2 keizersneden niet meer natuurlijk mag bevallen is dat er een risico is dat het litteken scheurt door de druk van de weeën en het persen.

Binnenkort zal ik een blog schrijven met daarin tips van artsen en ervaringsdeskundigen over hoe je je voor kunt bereiden op een geplande keizersnede. Heb jij zelf adviezen? Deel ze please!!!

———–

Was jouw bevalling zoals je het gepland/gehoopt/verwacht had? Wat vind jij ervan dat er van je gevraagd wordt om een geboorteplan op te stellen? Wat zou jij aanstaande moeders hierover willen zeggen? Kun je je überhaupt voorbereiden op een bevalling?

liefs,

Annette