Hoe ik per ongeluk ‘Nipple Gate 2019’ veroorzaakte in een restaurant….

Op het moment dat ik er zelf achterkwam dat mijn jurk, topje en bh nog allemaal op ‘Standje Borstvoeden’ waren blijven steken, wist ik heel even niet of ik me nou kapot moest schamen of keihard om de situatie kon lachen. Ongemerkt had ik in halfvol zojuist met Sol op m’n arm het hele restaurant doorkruist, aan de serveerster gevraagd waar ik Sol kon verschonen, Sol verschoont op het mannentoilet, een praatje met de serveerster gemaakt en was ik op de terugweg naar ons tafeltje achterin het restaurant. Ineens viel m’n blik met een shock op DE plek waar hij eigenlijk al een minuut of 10 daarvoor had moeten vallen: uhhhh, HELLO NIPPLE GATE! Ik slaakte een soort van OHH-achtige kreet uit en probeerde te redden wat er te redden viel. Vriendin Elles zat aan ons tafeltje te tekenen met Jools & Pippa op schoot en het drietal keek verbaasd op na het horen van mijn paniekerige geluid -wat inmiddels over was geslagen in een hysterische lachbui-. Na mijn onnodige uitleg, want mijn boob had ook Elles nog vrolijk begroet, kon ook zij hartelijk the situation gieren. Jools & Pippa daarentegen, vonden mijn verhaal niet heel spannend: “Mam, een tepel is toch gewoon een heel normaal ding van je lichaam. Het is net als een arm, maar dan komt er melk voor Sol uit. Het is toch niet erg als mensen dat zien.” Whoppa: 1-0 voor mijn kleuters.

Nou moet ik zeggen dat ik steeds meer in de kleuterflow geraak wat betreft schaamteloosheid omtrent mijn borstgebied. Voor de bevalling van Sol had ik er nog een hard hoofd in dat ik met plezier borstvoeding zou gaan geven. Het pak Nutrilon stond al klaar in het keukenkastje. Van het idee aan borstvoeding geven, maar ook zelfs wanneer ik anderen borstvoeding zag geven, kreeg ik een vervelend en opgelaten gevoel. Het leek wel alsof ik een soort tietentrauma opgelopen had na Jools & Pippa. Nóg een keer móéten voeden met de boob zag ik na de nare ervaringen met het voeden van onze dochters niet zitten.

Om je een idee te geven van hoe dat toen met hen gegaan is:

Voor de geboorte van Jools volgden Thaddeus en ik een cursus bij een lactatiekundige. Lijsten vol voordelen van moedermelk werden mij onder de neus geduwd en borstvoeding geven was THE WAY TO GO. Waarom zou je kunstvoeding willen geven wanneer borstvoeding zoveel beter is? Het kwam toen niet eens op dat ik ook een keus zou hebben om kunstvoeding te geven.

Toen Jools geboren was, lag ik er nogal af. Na constatering van het HELLP syndroom werd de bevalling opgewekt en na 27 uur zelf proberen kwam Jools ter wereld met een spoedkeizersnede. Ik had toen nog geen productie en werd aan de pomp gelegd. Al spugend en flauwvallend juichten we ieder druppeltje melkproductie toe. Ondertussen kreeg Jools kunstvoeding uit een bekertje, afgewisseld met mijn druppeltjes door een pipet. Ze waren bezorgd om tepel-speen verwarring, dus een fles was uit den boze. Jools werd na het kolven aangelegd op een heel hardhandige manier: mijn borst werd als een platte pannenkoek samengeknepen en bij haar in de mond geduwd. Ik durfde niet te zeggen dat ik het heel vervelend vond hoe het ging. Ik dacht dat het aan mij lag en dat ik mij aanstelde. Maar ondertussen werd het steeds pijnlijker en ongemakkelijker en zag ik enorm op tegen die kolf- en aanlegmomenten. Och, ik heb er heel wat tranen om gelaten.

Toch heb ik het 3 maanden vol weten te houden. Daar kwamen helaas ook 2 borstontstekingen in voor. Plezier in borstvoeding geven heb ik maar op heel enkele momenten ervaren. Het voelde 90% van de tijd niet prettig. Wanneer ik dit aangaf bij het consultatiebureau werd ik doorverwezen naar een lactatiekundige. Zij zei dat ik niet moest opgeven. Het zou vanzelf beter gaan voelen. Maar dat gebeurde niet.

Na 3 maanden gaf ik toch op. We gingen over op volledige flesvoeding en ik ik enorm opgelucht.

COPY-PASTE bovenstaand verhaal van de bevalling en de ervaring met borstvoeding geven aan Jools en je hebt (op HELLP na) het verhaal van de bevalling en mijn ervaring met borstvoeding geven aan Pippa.

Bijna 6 jaar later en zwanger van ons 3e kindje, ging ik compleet anders om met druk van buitenaf. Om opmerkingen van de verloskundige (de aanname “Ik neem aan dat je gewoon weer borstvoeding gaat geven?”) en een vriendin van een vriendin (“Heb je de meiden maar 3 maanden gevoed? Ik dacht dat jij ook het beste voor je kind wilde?”) kon ik mij gelukkig niet meer druk maken. Dit keer zou ik het allemaal heel anders aanpakken. Dit keer ging ik mijn eigen gevoel volgen en die van mijn kindje volgen. Wat dat zou zijn? Dat zouden we wel merken wanneer ons zoontje geboren was. Borstvoeding? Wie weet. Kunstvoeding? Zou ook prima zijn. Een combinatie? We zien het wel. Dit is wat ik gecommuniceerd heb naar de verloskundige en later naar het verplegend personeel op de kraamafdeling van het ziekenhuis.

Zonder die druk en met alle opties open, werd Sol na de geboorte bij mij gelegd. Het ziekenhuispersoneel liet ons heerlijk onze gang gaan. Er werd niet gepusht dat Sol moest gaan proberen te drinken. En dat bleek ook helemaal niet nodig. Sol ging helemaal zelfstandig al op ontdekkingstocht naar melk! Hij ‘legde zichzelf aan’ en er kwam ook nog gelijk melk uit! Wow…. Dat was zo’n indrukwekkend en magisch moment.

En nu, 3 weken later, gaat het nog steeds zo fijn. Het voelt nog steeds behoorlijk magisch. Het verschil met hoe het nu voelt en de eerste twee keer voelde kán niet groter. We zijn samen een heel hecht team en ik geniet ontzettend van deze momenten samen. In de woonkamer, ’s nachts, maar ook in het openbaar: in een koffietentje, een strandrestaurant, de plaatselijke pizzeria, in het Van Gogh Museum, bij Space Expo, in het park. Voedingsbh (die van Noppies zijn zo fijn) aan en gaaaaaan. Super ontspannen. Super mindful (of eigenlijk mindless). Ik had geen idee dat ik mij hierbij zo in mijn element kon voelen.

Waar ik ook geen idee van had, was dat er blijkbaar Janet Jackson ambities in mij schuilden. Laten we het toeschuiven aan mijn minder scherp werkende brein dankzij het slaaptekort. En laten we deze Nipple Gate 2019 toevoegen aan mijn lange en eeuwig groeiende ‘OEPS-Momenten Lijst’.

liefs,

Annette

PS 1: Deel je jouw grootste OEPS-moment? Ben heeeeel nieuwsgierig 😉

PS 2: Wanneer we de deur uit gaan, draag ik (naast een voedingsbh) een jurk met knoopjes of een voedingsshirt om gemakkelijk in te voeden. Check de website van Noppies voor superfijne én mooie items die het buiten de deur voeden een stuk gemakkelijker maken. Tijdens het voeden leg ik een hydrofiele luier of andere doek half over Sol heen, zodat niet iedereen mee hoeft te gluren.