Ik zit op een stoel met mijn bijna naakte baby op schoot. Hij draagt een luiertje en is in een warme doek gewikkeld. Tegenover mij, aan de andere kant van een bureau met daarop een computer, zit de jeugdverpleegkundige. Na een vriendelijke “goedemorgen!” start ons consult met de vraag: “Hoe gaat het met Sol? Goed?”
Ik, die normaal gesproken echt wel m’n woordje klaar heb, kan eigenlijk alleen maar een soort van knikkend antwoord geven op deze al voor mij ingevulde vraag. Er komt wel nog een stamelende “uh, ja” uit en dan gaat ze door met de volgende vraag: “En hoe gaat het met jou? Ook goed?” Alles wat er bij mij uitkomt is hetzelfde ‘antwoord’ als hiervoor. De jeugdverpleegkundige gaat door: “En hij is in goede gezondheid?” Er is nog net tijd voor nog zo’n “uh, ja” van mijn kant en dan typt ze al pratend in ons dossier: “Moeder geniet.”
WAT gebeurt hier? Ik ben te ontsteld om van dit gesprek een gesprek te maken en hoor de jeugdverpleegkundige melden dat ze nu even een checklist af moet gaan: Of ik nog steeds gewoon volledige borstvoeding geef (“want je hebt verlof, toch?”), of er geen heftige gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, of Sol een voorkeurshouding heeft (“nee, toch? ik denk het niet, hè?”) etc. Werkelijk alle vragen bleven gesloten/werden ingevuld, dus na veel ja’s en een paar nee’s is het tijd om te controleren of Sol kan volgen en of hij z’n hoofdje op kan tillen. De jeugdverpleegkundige zegt dat ze de prikjes gaat halen en of ik Sol z’n armpjes vast kan houden.
Meneertje wordt eventjes flink woest van de prikjes in zijn bovenbenen, maar laat zich gelukkig al snel door mij kalmeren.
Ik kleed hem aan en we gaan.
Buiten aangekomen laat ik ons bezoekje aan het consultatiebureau op mij inwerken. Wat vind ik van het ‘gesprek’ waarbij de antwoorden al voor mij door de verpleegkundige werden ingevuld? Hoe voel ik mij na het consult met de jeugdverpleegkundige? Stel nou dat het eigenlijk helemaal niet goed met mij ging? Dat ik helemáál niet aan het genieten was. Was het mij dan gelukt om dit ter sprake te brengen?
En het rare is ook: ik voel me een heel stuk minder heppie dan dat ik mij voelde voor ik het consultatiebureau binnen liep. Ik ben hier best wel van in de war geraakt. Gelukkig helpt dit ‘van-mij-af-typen’ goed. Één van mijn (Happy) Life Hacks: tijd voor mezelf pakken om dingen op een rijtje te schrijven. Dan kan ik daarna weer verder met genieten.
Goh, had de jeugdverpleegkundige dus wel gelijk 😉
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door