Toen ik nog zwanger van Sol was, schreef ik een blog over het feit dat ik best opzag tegen het geven van borstvoeding. Ik had er eerlijk gezegd weinig oren (of eigenlijk borsten) naar. Borstvoeding et moi? Not a good match. Bij Jools en Pippa had ik het namelijk als zeer onprettig ervaren. Het leek mij zeer onwaarschijnlijk dat het een derde keer anders zou verlopen. Maarrrr hier is het levende bewijs dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn: Sol is bijna 4 maanden en ik voed hem nog steeds met ontzettend veel plezier (bijna) helemaal zelf. Hoe deze ervaringen zo enorm kunnen verschillen? Dat is heel simpel te verklaren en zal ik hieronder uitleggen.
Je MOET doorzetten met borstvoeding geven: het is het beste voor je kind
Toen ik zwanger was van Jools nam ik deel aan een cursus over het geven van borstvoeding. Dit werd georganiseerd door de verloskundigepraktijk. Als mom-to-be leek het mij dat een slimme meid goed op haar toekomst voorbereid moest zijn, dus ik liet me volop informeren. Bij iedere bijeenkomst werden alle voordelen van borstvoeding op een rijtje gezet tov van kunstvoeding. Deze professionals weten waar ze het over hebben, dus zo gaan we het doen: borstvoeding geven is het beste voor je kind. Geen twijfel mogelijk.
Toen Jools geboren werd (na een spoedkeizersnede na een bevalling van 27 uur) hapte ze al gauw vrij goed aan. Er bleek weinig melk uit te komen, dus ik werd aangekoppeld aan een kolfapparaat. Met heel veel pijn en moeite kwamen daar een paar druppeltjes melk uit. Tussendoor namen de verloskundigen en een lactatiekundige mijn borst in de hand en knepen deze als een pannenkoek fijn in de mond van Jools. Ik wist niet wat me overkwam, maar dacht dat dit erbij hoorde. Mijn lichaam en vooral m’n borsten leken niet meer van mij. Onaangekondigd werden ze in de mond van Jools gepropt en aan het kolfapparaat gekoppeld. Ondertussen kreeg ze kunstvoeding uit een plastic bekertje, maar werd wel duidelijk aangegeven dat dit echt een noodoplossing was tot de borstvoeding beter ging.
Een paar weken later kreeg ik borstontsteking nummer 1 en kort daarop nummer 2. Het advies was om te blijven doorzetten. Borstvoeding is echt het beste voor je kind.
Na drie maanden gaf ik het op. Ik was er zo, zo, zo klaar mee.
Borstvoedingsavontuur nummer 2: we gaan op herhaling
Net als het bevallingsverhaal, kun je ook de borstvoedingservaringen van Pippa kopiëren van die van Jools. Er werd weer aangegeven dat ik moest doorzetten, doorzetten, doorzetten. Bijna drie maanden hield ik het vol. Later zei een vriendin van een vriendin hierover op een verjaardag:
Oh, heb je maar 3 maanden borstvoeding gegeven? Ik dacht dat jij ook het beste voor je kind wilt.
Gelukkig stond ik op dat moment -als moeder van 2 peuters- wat steviger in m’n schoenen en kon ik haar teruggeven dat mijn kinderen echt niet minder (gezond) waren dan de hare. Net zoals de vele kinderen die ik kende die vanaf dag 1 kunstvoeding hebben gekregen. Zij zijn ook allemaal helemaal oké. En de band met hun ouders is top.
Relax mama. Relax.
Toen ik mij steeds meer in the world of motherhood ging begeven, kreeg ik een veel beter beeld van alle mogelijkheden die er zijn om je kind op verantwoorde wijze groter te laten groeien. Tijdens het zwanger zijn van Jools liet ik mij in een bepaalde richting duwen door verloskundigen en andere professionals en had zelf nog geen mening. Door struikelen en opstaan leer je het meest en daardoor ging ik opVOEDEN wat minder zwart wit zien: Er zijn 1001 wegen die naar Rome leiden.
Borstvoedingsavontuur nummer 3?
Dat ik Sol borstvoeding zou gaan geven was voor mij helemaal niet zeker. Ik maakte dit keer geen plannen. Ik schepte geen verwachtingen. Dus toen de verloskundige bij een check-up mij een foldertje in de handen duwde over borstvoeding en zei: “Ik neem aan dat je weer borstvoeding gaat geven?” durfde ik te zeggen: “Nou, dat weet ik nog niet. Ik ga het na de bevalling wel aankijken.”
In het ziekenhuis gaf ik aan dat ik wilde dat niemand zich met het voeden mocht bemoeien. We stonden open voor kunst- en borstvoeding. We vonden het allebei even prima. We wilden geen druk. We zouden aankijken hoe het ging lopen.
Geen druk = the key
Na de keizersnede keerde ik terug op de kamer. Sol had voor die tijd lekker bij Thaddeus gelegen. Eindelijk kreeg ik hem bij me. Huid op huid, op mijn borst. Als vanzelf kroop Sol naar de goede plek. Als vanzelf legde hij zichzelf aan. Hij wist waar hij moest zijn. Hij wist hoe het moest. Het was magisch.
Er kwam gelijk genoeg melk en we vonden al snel een fijn ritme. We waren vanaf seconde 1 een geweldig team.
En dat zijn we nog steeds. Borstvoeding geven voelt voor ons allebei als een feestje. Het voelt zo natuurlijk en zo heerlijk! We genieten er samen ontzettend van. Wat een niet normaal verschil met hoe het bij Jools en Pippa ging!
Sol krijgt ook een aantal keer per week een flesje kunstvoeding op de momenten dat ik er niet ben. Dat flesje hebben we al vanaf de tweede week gegeven, zodat Sol daar gewend aan kon raken. Wel zo fijn wanneer ik ook even iets voor mezelf wil doen.
Hoe nu verder?
Geen idee. Nu gaat het fijn en nu denk ik nog niet aan stoppen. In januari ga ik weer werken en misschien ga ik dan wel kolven op m’n werk om de productie op gang te houden. Maar nu is nu. Over morgen weten we nog niets.
Wat is jouw borstvoedingsverhaal? Vertel je het mij in een reactie op Facebook of Instagram?
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door