Mocht je je afvragen waarom ik niet reageer op e-mails of whatsappjes, je nog niet heb teruggebeld, dat m’n lessen niet helemaal keurig op tijd online staan, je niet goed kan horen tijdens een Google Meet of nogal chaotisch praat/doe/denk? Kijk even naar onderstaand filmpje, dan is er geen verdere uitleg nodig.
Liefs!
Annette
Het is al 1,5 week geleden, maar nóg ben ik ‘high’ van de allereerste editie van La Mama Booster High Tea. Samen met 15 lieve, mooie, gezellige, fijne, inspirerende vrouwen genoten we van een smakelijke middag vol herkenning en motivatie. Het was zo te gek dat er zeker een vervolg gaat komen. Want zoals een deelneemster meldde in haar feedback: “Een middag als deze gun ik iedere moeder!”
De pr voor de Booster High Tea moet wel de vreemdste ooit zijn geweest. Wanneer mensen vroegen wat ik nou precies ging doen op die middag, antwoordde ik met:
Een heerlijke middag leren om jezelf te inspireren
Mega vaag eigenlijk, maar toch trok deze aankondiging al snel 15 vrouwen aan en was het evenement binnen een week volgeboekt. Wat we precies gingen doen wisten ze niet en ik moet eerlijk zeggen: ik ook niet! Ik wilde ze in ieder geval een positieve boost geven en ervoor zorgen dat ze met een flinke dosis blije energie weer naar huis zouden gaan. In m’n hoofd en hart wist ik dat dat het wel goed zou komen, maar het programma liet ik ontstaan op de middag zelf. Ik had er het volste vertrouwen in dat ik op de middag zelf precies zou aanvoelen waar behoefte aan was. En dat gebeurde! Dat lukte!
We vonden herkenning in elkaars struggles.
We inspireerden elkaar.
We inspireerden onszelf.
We werden verwend met prosecco, heerlijke hapjes en thee.
We creëerden kant-en-klare life hacks om toe te passen in ons heerlijke hectische leven als perfecte imperfecte mama.
Och. Ik heb ZO lopen stralen die middag. Ik heb ZO genoten. Van de sfeer, van de verhalen, van de positieve energie. Dank je wel, lieve Anouk Boetzer, dat jij dat hebt weten te vangen op beeld. Zo kan ik weer eventjes teruggaan in de tijd en de gouden middag opnieuw beleven!
Oké, heel tof dat ik zelf dus zo genoten heb ;-), maar hoe waren de reacties van de deelneemsters??? Ik deel er graag een paar met jullie:
Aan deze reacties te lezen was ik gelukkig niet de enige die vond dat de sfeer zo fijn was!
Dit waren een aantal take-aways:
Het lijkt me super om een tweede of een derde editie te organiseren, maar voor nu focus ik mij even op mijn gezondheid. Ik ben druk bezig om een goede balans te vinden tussen de hoeveelheid insuline en voeding en dat kost nogal wat energie. Vooral wanneer de balans ver te zoeken is. Dan vlieg ik van hypo naar hyper en probeer tussendoor nog wat kinderen naar school, zwemles of atletiek te brengen. Thank alle goodnessen voor le boyfriend die veel werk en zorg uit handen neemt zodat ik ook m’n rustmomenten kan pakken. Zoals een middagslaapje of een kopje thee in m’n up op de bank. Zo fijn!
Zodra er een nieuw event op de planning staat dan zijn jullie de eerste die dat horen natuurlijk! Zien we elkaar dan daar?
liefs,
Annette
PS: Mijn grote dank gaat uit naar……
Het Tussenstation Lisse: wat een fijne locatie voor dit event! We hebben gesmuld!
Elles: Dank je wel voor jouw onmisbare input. Wat ben ik blij met jou in mijn leven. Iedereen zou een ‘Elles’ moeten hebben. Gelukkig ben jij de mijne 😉
Anouk: Zoooo blij met de prachtige video en foto’s! Zoooo lief dat je hier zoveel tijd en aandacht en energie in hebt gestopt. Je bent de liefste!
Maaike Beuker van By Bloom: Thanxxxx babe voor jouw cadeautjes.
TIP voor de lezers: Allemaal lekker kaartjes en sieraden shoppen bij By Bloom! Super leuk voor de feestdagen én alle andere dagen van het jaar 😉
Drs Marjolein Leenarts: Wat een heerlijke huidverzorgingsproducten mocht ik van jou uitdelen aan de deelneemsters. Super lief van je!
En last, but not least: alle deelneemsters. Wat waren jullie fantastisch! Jullie hebben deze middag gemaakt en mij enorm geïnspireerd met verhalen, wijze woorden, twinkeling in de ogen en oerkracht. Mega trots op jullie!
Mama zijn is zoveel meer dan ik ooit had kunnen en durven dromen. Mama zijn is álles. Mama zijn is hartverwarmend en hartverscheurend. Energie gevend en vretend. Structuur en chaos. Bevestiging en frustratie. Zekerheid en weet-ik-veel-ik-doe-ook-maar-wat. Fantastisch en bizar! Dagelijks slinger ik heen en weer tussen vele uitersten. Om ervoor te zorgen dat ik niet gek word, heb ik een aantal handigheidjes voor mezelf verweven in mijn (te) gekke leven. En die deel ik natuurlijk graag met jou!
B Plan niet de hele vakantie vol met tig activiteiten per dag. Netflix & Chill is ook voor kids heel ontspannend, verstand-op-nul- werkend en zo gezellig met bijvoorbeeld zelfgemaakte popcorn erbij. Vaak vinden kinderen ook heerlijk om een beetje te rommelen in huis.
C Vergelijk jouw leven nooit dat dat van Famous Instagrammers. Nee, je hoeft er niet iedere dag tiptop InstaPerfect uit te zien. Dat moet je niet eens willen. Niemand doet alleen maar fantastische, kleurrijke, gestylde dingen. Je wilt niet weten hoe lang de meeste ‘influencers’ doen over het schieten van het InstaPerfect plaatje. En hallo! Wake Up Call! > hun baby’s, peuters, kleuters en andere mini-she’s zeuren, huilen en poepen ook. InstaPerfect is bijna altijd InstaFake. Wanneer je er even over nadenkt, is dat eigenlijk ook gewoon geen hogere wiskunde. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Word je toch onzeker van sommige accounts op Insta? Ontvolg degenen waar je je niet prettig bij voelt of jaloezie bij voelt. Volg lekker alleen de mensen die ook hun flaws laten zien. Imperfecties waarin je jezelf wél herkent, zodat je weet dat je niet alleen in je strubbelingen bent. InstaIMPerfect = Perfect. MOMspiration’s favo hashtags zijn daarom ook: #positieveonlinecommunity #moedersversterken #perfecteimperfectemoeders
Echte foto’s, echte verhalen. Dat verbindt, inspireert en versterkt!
Inspireer je kind om de beste versie van zichzelf te zijn door je beste versie van jezelf te zijn.
Serieus: Probeer het. Het heeft mijn hoofd, relaties en leven op een hele fijne manier veranderd!
Zo fijn: door al deze tips op een rijtje te zetten, dwong ik mezelf om goed na te denken over wat nu wel en niet werkt voor mij en ons gezin. Heel verhelderend!
Heb jij nog meer tips die jou helpen om ons (te) gekke leven als mama zo fijn mogelijk te kunnen beleven? Laat maar weten!
En welke tips die ik hier heb vermeld ga jij gebruiken?
liefs & Mamasté,
Annette
Heb je m’n vorige blog gelezen over goede voornemens voor het nieuwe jaar? Dan weet je dat wanneer ik iets wil veranderen, dat liever gister al gebeurd is dan het op de planning te moeten zetten voor morgen. Maarrrr er is 1 grote verandering die ik teweeg wil brengen en waar jullie hulp voor nodig is. Ook deze verandering had eigenlijk gisteren al geregeld moeten zijn. Dat is helaas nog niet gebeurd. Hoogstwaarschijnlijk gaat het morgen zelfs nog te vroeg zijn voor deze Mama Missie. Het kost veel meer tijd, het kost veel meer moeite. Maarrrrrr wanneer we er samen keihard voor gaan, dan kan het lukken.
Waar ik het over heb? Dat wij moeders onderling veel liever voor elkaar zouden moeten zijn. Dat wij moeders onderling zouden moeten stoppen met oordelen.
De uitspraak in de titel is trouwens niet van mij. Onze dochters waren namelijk al lang voor hun 3e verjaardag van de luiers en spenen af. Zoals dat hoort. De jouwe nog niet? Nou, wat belachelijk.
WHAHAHA MEGA GEMEEN GRAPJE!!! Dat was zwaar provocerend bedoeld. Dat zou ik natuurlijk nooit zeggen, maar helaas komen dit soort uitspraken toch te vaak uit de mond van mensen. Ik meen hier, I swear, keihard niets van: weet ik veel hoe het hoort. Om terug te komen op de befaamde luier en speen: Thaddeus en ik hebben dat luier- en spenending samen, terwijl we ‘ook maar wat deden met die-uitdaging-die-opvoeden-heet’ bedacht: Toen Jools 3 werd, mocht ze haar speentje (die ze alleen ’s nachts nog had) niet meer. Dus toen Pippa 3 werd, hanteerden we dezelfde regel. Ik zou eigenlijk niet eens precies meer weten waarom we dat deden: ik denk dat we de tijd rijp vonden ofzo? Zoiets? En met luiers hetzelfde. Dat ging heel geleidelijk aan en toevallig lukte het bij allebei om er voordat ze 2,5 werden vanaf te zijn. Gewoon op de gok en op gevoel daarvoor gegaan.
Dit is toevallig onze manier geweest, maar het is natuurlijk absoluut niet DE manier. Er zijn 10000000000000000 manieren om je kind zindelijk te krijgen (als alles medisch in orde is tenminste). Er zijn 100000000000000000 manieren om je kind zijn of haar 1e hapjes te geven. Er zijn 1000000000000000 manieren om je kind naar bed te brengen. Of om samen te slapen. Met luier. En/of speen. In een slaapzak. Of niet. Al borstvoedend. Of niet. In een hangmat. Of boomhut.
Weet ik veel. Weten wij veel. We doen allemaal maar wat. Doe gewoon waar jij en je kind je goed bij voelen.
Hoe arrogant zou het zijn om te denken dat jij of ik het beter dan weten dan een ander? Want dat is niet zo. Jij en ik weten niet hoe het er bij een ander thuis aan toe gaat. We weten niet wat er aan iedere situatie vooraf is gegaan. We moeten ervan uitgaan dat iedereen keihard zijn of haar beste best doet om zijn of haar kind de beste voeding, de beste liefde en de beste slaapjes te geven. En ja, voor al die dingen zijn dus 10000000000000 manieren. Je probeert het één, dan weer het ander en uiteindelijk vinden we allemaal onze eigen weg in het opvoeden van onze kinderen. Zo niet? Dan is er zeker ergens hulp te vinden. Dat is trouwens ook gewoon een manier.
Wil je alsjeblieft daaraan denken wanneer je met je oordeel klaar staat?
liefs,
Annette
De alleraardigst bedoelde wensen als “Prettige feestdagen!” “Fijne kerst toegewenst!” “Geniet van deze mooie tijd!” vliegen je deze dagen om de oren. Voor velen is dit een zeer normale gang van zaken en zij kunnen dan ook breeduit lachend de ander ‘hetzelfde’ terugwensen. Maar, er zijn heel wat mensen bij wie die woorden heel anders binnenkomen. Want: niet iedereen heeft zin in de feestdagen. Laten we hier alsjeblieft ook bij stilstaan. Ik wil hen, of misschien wel jou, laten weten dat er, aan jou, met heel veel liefde gedacht wordt.
Natuurlijk is het belangrijk om niet alleen tijdens deze feestdagen -maar het hele jaar door- stil te staan bij mensen die verdriet of gemis ervaren. Maar in deze tijd -juist door die goedbedoelde confronterende wensen en het nationale verwachtingspatroon van ‘samen moeten genieten’- kunnen de feestdagen behoorlijk uitdagend zijn. Dus: een lief berichtje, dikke knuffel, bosje bloemen of spontane uitnodiging zijn dan GOUD waard. Een klein gebaar van oh zo grote waarde.
Doe je met mij mee?
liefs,
Annette
Het is zaterdagochtend 16 september 2017. Ik word wakker en voel gelijk de zenuwen door m’n lijf gieren. Of nee, gezonde spanning zal ik het noemen, want ik heb ook ontzettend veel zin in vandaag. Naar deze dag heb ik al maanden toegeleefd. Ik denk dat ik er klaar voor ben, dus let the game begin!
Geschreven door: Marjan Geuke (in samenwerking met Annette de Graaf)
Wat mijn ‘game’ vandaag, op 16 september 2017, is? De Dam tot Damloop by Night. 8 km rennen in het donker. Voor het gros van de deelnemers geeft het rennen door de donkere straten van Zaandam- enkel verlicht door straatlantaarns- een sprookjesachtig gevoel. Voor mij staat dit gelijk aan één van de engste dingen waar ik mij ooit geheel vrijwillig voor opgegeven heb. Maar hé. Ik ga het doen. Ik ga ervoor. Ik leg mijn hardloopspullen klaar, prik mijn startnummer vast op mijn shirt en pak mijn oh-zo-belangrijke buddy lintje. Aan het materiaal zal het niet liggen. Maar om je uit te leggen waarom rennen in het donker zo’n uitdaging voor mij is en ik dit alleen zal kunnen doen met de hulp van een buddy, moet ik even teruggaan in de tijd.
——————————–
In Januari 2013 wordt er door een arts het syndroom van Usher bij mij ontdekt. Richard en ik zijn dan net 1 jaar papa en mama van onze zoon Stijn. Na het stellen van deze diagnose vallen wat puzzelstukjes op zijn plaats zoals het feit dat ik nachtblind ben. Ook droeg ik al gehoorapparaten om mijn functie als leerkracht in het basisonderwijs goed te kunnen uitvoeren. Behalve dan dat deze (in mijn ogen) mankementjes een naam hebben gekregen, verandert er voor mij vrij weinig: “Ik heb nergens last van!” roep ik altijd. Of er op het gebied van deze mankementjes iets verergerd is in de loop der jaren, weet ik niet precies. Er zijn niet echt momenten geweest waarop ik dacht: “Tja, ik heb er nu meer last van.” of “Ik zie/kan minder.” Zo zit ik niet in elkaar geloof ik.
————————————–
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en hoort Usher bij mijn leven. Er zijn aanpassingen op het werk, aanpassingen thuis en misschien wel het allerbelangrijkste: mijn omgeving begrijpt het steeds beter. Zonder het te vragen houden ze rekening met mij en ‘mijn Usher’. Dat is fijn. Want zelf om hulp vragen is nog steeds niet mijn sterkste kant…
Accepteren doe ik het niet,
maar een soort van ‘mee leren leven’ is het nu wel geworden.
Inspirerend: In maart 2017 zei iemand tegen mij: “Marjan je moet geen ‘nee’ zeggen vanwege Usher, je moet alleen ‘nee’ zeggen als je iets echt niet wilt.” En die opmerking…. die bleef hangen.
***
Het was april 2017 toen Richard en ik stonden te wachten in de gang bij Stijn op school voor een portfoliogesprek met hem in de klas. Er stonden meerdere ouders om ons heen. Één van de moeders, genaamd Marit, was enthousiast aan het kletsen over de Dam tot Damloop By Night. Ik luisterde eigenlijk met een half oor mee en had niet door waar het gesprek over ging. Totdat ze gericht aan mij vroeg:
“Mar, doe jij ook mee?”
Ik vroeg verbaasd: “Uh, doe ik mee met wat?”
Marit antwoordde: “De Dam tot Damloop By Night. Dat is 8 kilometer hardlopen op zaterdagavond 16 september. In het donker dus.”
Ik dacht dat ze een grapje maakte en reageerde lacherig: “Ik??? Ik heb nog nooit een kilometer gerend, laat staan 8!“
Eenmaal thuis, bleef haar vraag door mijn hoofd spoken en ging ik er opeens serieus over nadenken. Ik vroeg mezelf af waarom ik het eigenlijk niet zou doen. Zeg ik ‘nee’ vanwege Usher, of zeg ik ‘nee’ omdat ik het zelf niet wil? Al snel had ik weinig sterke redeneringen over waarom ik het niet zou doen en nam de overtuiging om het juist wel te doen de overhand. Want: Het zou best stoer zijn. Een overwinning op mezelf waar ik daarna enorm trots op kan zijn.
Maar, ik wilde –voor ik ‘ja’ zei tegen Marit– eerst mezelf een testen op m’n hardloop skills. Om te beoordelen of ik die überhaupt had, zeg maar.
Daarom ging ik de volgende ochtend spontaan een rondje hardlopen; 2,5 km zonder te stoppen. Wowie! En dat compleet ongetraind! Je begrijpt dat ik gelijk daarna Marit dit berichtje stuurde:
Yes! Ik wil graag meedoen met de Dam tot Damloop By Night op 16 september! Kom maar op met die 8 kilometer. Wanneer gaan we trainen?
En zo werd een ontzettend gezellig hardloopclubje geboren. Met allemaal moeders van Stijn zijn school. Susan, één van de moeders werd al vrij snel mijn vaste hardloopmaatje.
Het rennen ging heel goed en het fanatisme vierde hoogtijdagen. Die 8 kilometers zouden we op 16 september sowieso gaan rocken. Wat nog wel de uitdaging bleef, was het feit dat ik zo goed als niets zie ik het donker. En ja jongens, dat is best ‘een dingetje’ tijdens een hardloopevenement dat ‘s avonds plaats zal vinden.
Ik nam Susan in vertrouwen en vertelde haar over mijn nachtblindheid. Samen kwamen we tot de oplossing om door een lintje met elkaar verbonden te zijn en dus aan elkaar vast te zitten. Susan zou hierdoor proberen mij te behoeden van struikelpartijen of botsingen. Zij zou mijn ogen zijn tijdens de Dam tot Damloop By Night. Zoals dat een ware buddy betaamt.
En dan is het zover. De kalender staat op 16 september 2017. DE dag is aangebroken.
We rijden gezamenlijk richting Zaandam. De spanning stijgt, maar we zijn er klaar voor. Ik merk aan mijn lieve man Richard dat hij ook nerveus is. Ik probeer hem gerust te stellen met de woorden: “We zien elkaar bij de finish, het komt echt wel goed.”
In het startvak schuifelen we steeds een stukje naar voren tot we bijna aan de beurt zijn. Het startschot! We rennen weg… We rennen over de brug. Dit zie ik nog redelijk, want bij de start is veel verlichting. Fijn voor mij! In de eerste bocht hoor ik mijn naam en ik herken zijn stem: Dat is mijn oom! Ik zie hem niet, maar waardeer de vertrouwde klanken enorm. In mijn hoofd denk ik: “Ik stuur hem morgen wel een berichtje dat ik hem wel gehoord heb.”
Het eerste stuk vond ik erg spannend. Bang om ergens tegenaan te lopen en bang om te vallen. Ik moest echt in mijn ritme komen. We rennen door de straten van Zaandam. Ondanks dat ik hier bij daglicht goed bekend ben, kan ik mij in het donker lastig oriënteren. Susan moet echt tegen mij zeggen wanneer er een bocht aan komt, want bij geen gehoor ga ik rechtdoor.
Een letterlijk lichtpuntje tijdens de run? Dat was de broer van Susan met zijn Ajax shirt. De twee witte zijkanten van zijn shirt kon ik best goed zien en dus volgen. Tussen alle andere deelnemers in dezelfde blauwe DtD shirts viel hij lekker op.
Yes! Het 4 km punt! Jeetje, we voelen een beetje vleugels want we zijn immers op de helft. We vertellen elkaar ondertussen dat we nu al heel trots op onszelf zijn. En het werd tijd om goed op te gaan letten, want mijn zus (en zwager) zouden op het 5 km punt staan. Oren open en ogen op standje focus, want ik wil haar niet missen. Helaas is het op dit stuk zo donker en ik heb moeite met kijken. Ik weet niet of mijn zintuigen -die op volle toeren draaien- deze onmogelijk lijkende speurtocht naar mijn zus ook nog aankunnen.
Maar het lukt! Gelukkig! Daar is ze! Net op het moment dat ik denk dat ik haar dus niet zal zien, zien we elkaar. Zo’n aanmoediging van haar geeft mij energie en kippenvel. Ze is trots dat ik dit doe en ik voel me door haar gesteund.
Het duurt nog even en dan komen we in het centrum van Zaandam. Vanaf daar verwacht ik het redelijk te kunnen zien omdat er zoveel verlichting zal zijn. De laatste kilometer lijkt daardoor wel een feestje. Ik probeer er ook echt van te genieten. Op de Dam is het druk, veel toeschouwers en bekenden.
Nog 1 brug te gaan. Voor deze brug zouden mijn ouders staan. Ik let weer extra goed op, want ik wil ze niet missen. Ik zie als eerste mijn vader en roep hem. Gelukkig, hij ziet mij ook en zwaait enthousiast samen met mijn moeder. Ik zie aan mijn moeder dat het haar raakt dat ik hier aan het hardlopen ben in het donker. Ik begrijp dat helemaal en voel met haar mee. Het is voor mijn ouders ook niet niks geweest toen deze ziekte ontdekt werd. Naast mijn ouders staan mijn oom en 2 tantes. Ik ben blij dat mijn familie hier is om me aan te moedigen.
We gaan de laatste bocht om en we zien de finish in de verte. Een stroom van voldoening, trots, energie, overwinning, emotie gaat er al door mij heen. “We moeten een beetje links lopen, want daar staat Richard.” zeg ik tegen Susan.
25 meter voor de finish ziet Richard ons eerder dan wij hem. Hij roept (en zelfs als ik het opschrijf kan ik er weer een brok van in mijn keel krijgen…) naar ons en ik zie de blijdschap in zijn gezicht. Hij is emotioneel, trots en blij dat ik het gehaald heb. Ik zie aan hem dat hij die zelfde overwinning voelt die ik voel wanneer ik die laatste paar meters verder ren om officieel de finish te halen:
I did it! 8 kilometer rennen in het donker! YEAH!
Ik voel mij zo mega blij!
Na de finish moeten we nog een stuk doorlopen langs allerlei mensen die van alles uitdelen. Ik zie niet wie en niet wat, maar ik weet wel dat er 1 ding is wat ik heel, heel graag wil: MIJN MEDAILLE!
Één van de meiden die zich om mij heen verzameld hebben zegt: “Loop maar rechtdoor hoor Mar, ik pak alles wel aan. Ook je medaille.”
Eenmaal die medaille om moest ik daar natuurlijk eerst even een selfie mee maken. Hé, dit was immers ‘een gouden momentje’! Ik heb dit gewoon gedaan; rennen in het donker. En donker was het. Dat was een flinke uitdaging!
De borrel en het feestje na de run heb ik overgeslagen. Mijn zintuigen hadden al hard genoeg gewerkt. Tijd voor rust, tijd om naar huis te gaan.
’s Avonds in bed lig ik er nog lang aan terug te denken. Ik heb eindelijk een keer “ja” gezegd tegen iets waarvan ik eigenlijk dacht dat ik het niet zou kunnen vanwege Usher. Ik ben trots op mezelf. Heel, heel trots.
Ik ben de meiden echt dankbaar, allemaal… Maar vooral Susan, die mij 8 km lang letterlijk geleid heeft. Bedankt! Wat een overwinning heb je mij op deze manier bezorgd.
Onder het genot van een wijntje hebben we met ‘de hardloop meiden’ een paar weken later bij mij in de tuin nog even lekker na gekletst over onze fantastische overwinning.
—————————–
Ik ben heel blij geweest met de stap om de Dam tot Damloop By Night 2017 te gaan rennen. Het gaf mij daarna een enorme boost dat ik heel veel dingen ook wél nog kan. Ik koos vaak de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand: de weg waarbij ik geen hulp hoef te vragen.
Mensen die mij goed kennen weten wat ze met mij kunnen. Zij weten waarbij ze soms hulp moeten bieden.
Bij mensen die mij minder goed kennen (of zelfs niet) moet het vanuit mij zelf komen. Dan voelt het alsof ik met de billen bloot moet om hulp te vragen. Dit lukt gelukkig steeds beter. Ik was zelfs laatst tijdens het vrijgezellenfeest van mijn schoonzus op een 90’s party met meiden die ik amper of minder goed ken. Stappen en dansen in het donker: dat was lang geleden. Jarenlang vermeed ik dit soort plekken, omdat ik geen afstapjes zie of kan inschatten… Maar hé, ik had deze avond voor geen goud willen missen en de meiden hielpen mij met liefde. Stevig arm in arm gingen we de trappen op en af.
Ik hoop dat ik vaker weer “ja” ga of kan zeggen want dat heb ik een paar jaar lang echt te weinig gedaan. De Dam tot Damloop heeft mij dat in laten ZIEN en het gevoel gegeven van:
“Ja! Ik kan nog heel veel wél!”
lieve groeten,
Marjan Geuke Bohenn
PS: Alle deelnemers aan de DtD Loop 2018: heel veel plezier en succes toegewenst!
The Flying Dutch Family 