Op je kop van de zwemjuf

Donderdagochtend, 7.30 uur. Na welgeteld 3 uur slaap word ik wakker gemaakt door het geluid van gezellig gebrabbel van onze jongste dochter Pippa (6,5 maand), wat klinkt als ‘mamamamamamamamamamamamama’. Zelfs wanneer de wallen tot aan je knieën hangen en je ogen dichtgeplakt voelen tovert dit en vervolgens de aanblik op haar stralende gezicht wanneer ze haar mamamamamamamama ziet de vrolijkste glimlach op mijn gezicht. It’s a good thing they’re so damn cute zullen we maar zeggen. Dat we die nacht met z’n tweetjes van 00.30 tot en met 4.30 samen op de bank hebben gezeten zodat Miss Pieterburen niet de rest van het huis wakker hoestte en proestte en ze rechtzittend hier iets minder last van had is haar alweer vergeven. Hoppakee: flesje erin, aankleden, zwemtas inpakken en andere gup wakker maken. Actie in de trage taxi. Man, ik ben echt heel heel moe. Maar dan ook echt heel heel moe. In de spiegel kijken sla ik deze morgen maar over. Geen tijd voor en daar word je dan toch niet erg vrolijk van. De douche in het zwembad doet straks vast wonderen. We gaan vandaag naar een ander zwembad dan waar we vaste prik op maandag de zwemlessen voor de meiden volgen, aangezien het vakantie is. En bij dit zwembad gaan de lessen gewoon door. Het is iedere week weer zo ontzettend genieten van hoe blij Jools en Pippa reageren op het liedjes zingen, de spelletjes die er gespeeld worden, maar vooral ook hoe ze uitgedaagd worden nieuwe skills te ontwikkelen en leren om risico’s te durven nemen waar je achteraf super trots op bent. Het is mooi hoe te zien in hoezeer dit vertrouwd voelen in het water zich bij Jools al ontwikkeld heeft vanaf toen ze met 4 maanden samen met mij aan de lesjes begon. Ze voelt zich letterlijk als een vis in het water en ziet het zwembad als een groot speelparadijs.

Voorbeeld van hoe watervrij ze is (dit was met 1 jaar en 9 maanden):

Maar vandaag heeft ze nergens zin in. Yep, dit is hét voorbeeld van de fase Ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee aka Peuterpuberteit aka The Terrible Two’s. En wat je al in de blog Let it go, Let it go kon lezen heeft dit gevecht aangaan TOTAAL geen zin. Afleiding of lekker laten gaan is vaak het beste medicijn. Natuurlijk laten we niet over ons als ouders heenlopen en kiezen we zorgvuldig uit wanneer we welke tactieken toepassen. Dat voel je zelf als beste aan. Vandaag voelde dat aan als een huilend koalabeertje. Vastgeklampt aan mama, zo af en toe zichzelf laten afleiden op de momenten dat ze vergeten was expres opstandig te zijn, maar voornamelijk niets anders willen dan niet doen wat er van haar verwacht wordt. De juffen die we wekelijks zien weten dat dit gewoon hoort bij de leeftijd en laten dit oplossen door mama, papa, opa of oma, maar vandaag was dat even andere koek.

De gezelligheid begon al toen we met z’n drietjes het zwembad betraden. Pippa vrolijk rondspetterend met in babyeendjesbadpak en gele zwemband en Jools in bloemetjes mini-kini  zonder vleugeltjes omdat dit zo hoort bij de BPK (Baby, Peuter, Kleuter) zwemlessen. We werden hartelijk verwelkomd door de zwemjuf: “Ach gossie, arm mannetje, wat een lelijke plek heb jij op je hoofd!” Plots stonden m’n nog door slaap dichtgeplakte ogen wagenwijd open en stamelde een soort van: “Sorry, wat bedoel je?” uit. Ze doelde op de rode plek op onze zoon, die dus eigenlijk een dochter is, zijn hoofd. Volgens de dermatoloog (die overigens veel weg had van Wolter Kroes, maar dit terzijde) is het een soort van moedervlek die we goed in de gaten moeten houden. Na een korte versie van deze uitleg kon dan eindelijk de eerste liedjes aanvangen. De tophits  ‘Wij gaan zwemmen’, ‘Het regent, het regent’ en ‘Helikopter’ werden nog vriendelijk ontvangen en uit volle borstjes meegezongen door het Knops-De Graaf trio, maar daarna was de middelste van de 3 er toch wel klaar mee. Springen vanaf de kant? Nope. Op de rug zwemmen met je oren in het water? Echt niet! Zelfs de lampjes aan  plafond deden zijn werk niet als bliksemafleider en ook de gekste liedjes gingen er niet meer in. De zwemjuf kwam polshoogte opnemen: “Je moet zelf ook niet zo gespannen zijn en gestrest doen, dan zal het veel beter gaan. Jouw kind voelt jouw spanningen en dat neemt zij over.” Na m’n ogen volgde nu ook een open (ongepoetste -sorry, geen tijd-) mond. Normaal gesproken zou ik hier wel een woordje op klaar hebben, maar ik was simpelweg te verbaasd om ook maar een zinnige ‘ja maar’ uit te kramen. Het werd iets van: “Ze kan het wel hoor…” ofzo. Daar had de juf geen boodschap aan en terwijl ze alweer door naar de volgende ging zei ze: “Gewoon die oortjes in het water en jij relaxen!” Nou oké, met ons beste beentje vooruit nog maar eens proberen dan. Een half baantje persten we samen eruit en toen was het toch wel echt klaar met de rugslag die meer weg had van spartelende kat die ik met alle macht onder controle probeerde te houden zonder daarbij zelf krassen of een blauw oog op te lopen. Daarna was het tijd voor ‘het gat’. Ook daar had madammeke vandaag zekerstewetenabsoluut geen zin in. Dit heb ik wel vaker met haar meegemaakt en wanneer ze eenmaal gemotiveerd raakt doordat ze de andere kinderen ook ziet gaan, ze eenmaal in de rij staat en er doorheen gezwommen is, viel het natuurlijk reuze mee. Maar vandaag zekerstewetenabsoluut niet. Dussss. Een krijsend kind door het gat heen duwen leek me chlootwaterinslikkendtechnisch gezien niet zo’n strak plan en dacht dat we het voor vandaag maar lekker lieten zitten. Van de 1,5 jaar waarbij ze zo goed als iedere week een aantal maal door het gat gegaan is (vanaf halfjaar oude baby af aan; Pippa doet het nu ook al!), dus dat is een stuk of 80 keer in haar nog zo korte leventje. Dat ik het voor vandaag wel gescheten vond (gelukkig niet letterlijk deze week, dat is namelijk wel een soort van traditie van mijn meisjes -blijkbaar is het zwembad heel ontspannend en heeft het een laxerende werking op hen-), daar was de zwemjuf aka my New BFF het klaarblijkelijk niet mee eens. “Je moet nu even doorzetten, anders ontwikkelt ze watervrees. Laat haar maar door het gat gaan terwijl het niet onder water is, dat helpt haar om zich over haar angsten heen te zetten.” Een weerwoord zat er bij mij deze ochtend niet in (het al twee jaar durende slaaptekort heeft duidelijk invloed op m’n ruggengraat) en met een “Oké Jools, één keertje als een dolfijntje door de hoepel” dook ze als een ware Inge de Bruijn door hét beruchte gat. “Klaar!” riep Jools blij. “Klaar!” dacht ik opgelucht. Maar helaas deelde de zwemjuf aka my inmiddels pain in the ass deze mening niet. “Nee, nu moet je juist doorzetten. Je moet dat negatieve gedrag van haar niet belonen. Wanneer je nu daaraan toegeeft, dan zal je steeds een loopje met je nemen!” En.Toen.Was.Het.GENOEG. Finito. Done. Basta. Dikke Vette Doei. “Grrrrrrrrrrrrr” was waar de woorden of eigenlijk dus geluiden die in mij opkwamen nog het meeste op leken. Thank goodness kon ik nog iets van wijsheid/waardigheid ergens uit m’n tenen vandaan oproepen en zwommen we om de lieve vrede te bewaren (lees: boosheid als weeën wegpuffend) een rustig ommetje. Ze riep nog iets achter ons aan, maar ik deed maar net of we het niet hoorden. Jools bleef zeggen met zeer serieuze blik: “Zwemjuf is een beetje boos. Djoes wil niet door het vat.” M’n hart brak. We zijn om de sfeer om te keren in de waterspeeltuin lekker gek gaan spelen inclusief 10.000 kusjes en knuffels, hebben daarna met uitzicht op de 65+ aquarobics-les heerlijk samen pepernoten gesmuld en genoten van alle aandacht die we van de gezellige opaatjes en omaatjes kregen. Het viel me op dat Jools het later in de auto en thuis nog steeds over de boze zwemjuf had, dus heb geprobeerd uit te leggen dat er soms ook wel eens niet zulke aardige mensen zijn. Maar dat juf Aline en juf Malilelle (Mariëlle…) wel heel lief zijn en die zien we gelukkig veel vaker! Ze ging er zelf verder op door door alle juffies die ze kent op te noemen en zeggen dat die allemaal heel lief zijn, dus de focus ging van 1 boze juf naar veel meer lieve exemplaren. En zo is het: High Five voor alle meelevende en meedenkende topjuffen!