Het is vanochtend alweer de derde morning after na degradatie uit de korfbal Hoofdklasse. Nog altijd smaakt dit gevoel van falen zwaar zuur en dat zal ook wel even blijven hangen. De ergste tranen die na afloop van de wedstrijd rijkelijk vloeiden werden als pleister op de wond diezelfde avond nog gedroogd bij/door de Wormerse shoarmaboer. Hier sloten we de dag zoals dat een hecht team betaamt gezamenlijk af.
Het is niet gelukt. We hebben het hoge niveau en de enorme kracht die tijdens de trainingen geleverd werd niet om kunnen zetten tijdens de wedstrijden op zaterdagavond. Er hebben gedurende het seizoen zeker goede momenten tussen gezeten, maar het was bij lange na niet genoeg. Waar dit nu aan gelegen heeft? Bluf? Geloof in eigen kunnen? “Gewoon” niet goed genoeg? Focus? Pfff, dat is echt heel lastig te zeggen. Een interessant staaltje sportpsychologie waar we klaarblijkelijk niet genoeg vanaf weten.
Aan het teamgevoel en de sfeer onderling heeft het zeker niet gelegen. De gun-factor is bij de meeste spelers en speelsters enorm hoog. Tijdens een brainstormsessie als voorbereiding op een wedstrijd zei (topscoorder!) Maaike zelfs:
“Als het voor het team beter is om mij als wissel te laten starten, dan moet je dat echt doen hoor.”
Prachtig verwoord, want dat getuigt ervan dat het individueel belang ondergeschikt is aan dat van het team.
Dit seizoen was ons doel om te handhaven in de Hoofdklasse. Een aantal “oudgedienden” (nou ja, zó oud zijn we nu ook weer niet!) werd van stal gehaald en andere toppers werden overtuigd toch nog een jaartje door te gaan om het bad voor de overkomende en zeer getalenteerde junioren warm te houden. Ondanks dat dit doel dus niet gehaald is, bleken we op dat ‘bad-gerelateerde’ gebied wel uit te blinken. Het Hoofdklasse-stokje hebben we niet kunnen doorgeven, maar hopelijk wel dat warme gevoel dat wij als team gecreëerd hebben.
“Overwinningen vieren we samen en verlies verwerken we samen. Daar ben je een team voor. Anders moet je maar gaan schaken.”
En daarvoor wil ik jullie allemaal bedanken, lieve teamies! Het was niet HET seizoen met de gehoopte topresultaten tijdens wedstrijden. Het werd niet DE (zaal)afscheidswedstrijd waarop we gehoopt hadden met blije bloemen en publiekswissel en al. Maar het was wel iedere keer een feestje om met jullie samen te zijn. Alle bloed, zweet en trainingen, gesprekken in het hok (kort en laaannngggg), voorbereidingen, trip(je)s naar de wedstrijden toe, stapnacht in R’dam (what happens in Rotterdam, stays (okay) in Rotterdam), shoarmahappen bij Mama Mia; het was allemaal heerlijk.
Daarbij horen natuurlijk de trouwe reserves van het tweede en de junioren, maar ook onze krachten achter de schermen: trainers Robert, Dico, Thijs en Fabian, teambegeleider Marcel, video-analysespecialist Edwin, allerliefste verzorgster Karin (duizendmaal SORRY voor de tiendubbele koppigheid…) ennnnnn de trouwe supporters! Jullie zijn top!
En we zijn nog niet klaar. We gaan zo goed mogelijk de junioren helpen voor te bereiden op de Play-Offs. Zij hebben zoveel voor ons gedaan, dus daar mag wel wat tegenover staan. Tegelijkertijd gaan we onszelf klaarstomen voor die belangrijke tweede veldhelft. Laten we het complete seizoen niet alleen gezellig, maar vooral ook succesvol afsluiten!
Lieve, leuke teamies, heb van jullie allemaal genoten en mag gelukkig nog een tijdje met dit (te) gekke stel door!
Dikke vette knuffels voorrrrrr:
Ilse –ik-ben-de-kleinste-van-het-veld-maar-pak-dankzij-mijn-pitbullmentaliteit-en-timing-de-meeste-rebounds– Bruijn
Ivan –it-ain’t-over-till-it’s-over– Karsters
Jordy –je-denkt-toch-niet-dat-ik-voor-je-aan-de-kant-ga-ook-al-kost-het-me-mijn-rug– Kok
Desiree –Arendsoog– Huisman
Jeroen –hoe-meer-druk-hoe-beter– Nootebos
Maaike –je-kunt-me-lekker-toch-niet-verdedigen– Beuker
Anne –goaltjesdief– van Assema
Wouter –Analyze-This– Nootebos
Jasper –zijlijntje-vanaf-1-been– Zijp
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door