Het is ook gewoon om te janken

Wat is het toch frusterend om niet begrepen te worden terwijl je ZOOO boos en verdrietig tegelijk bent. De reden is ZOOOOO duidelijk als maar kan, maar die ouders…. Damn… Ze snappen er niks van! Het is toch niet meer dan logisch dat ik ’s nachts helemaal overstuur ben omdat m’n wijsvingers onder de dekens waren?! Ik wilde ze gewoon boven de dekens! Of dat m’n brood in 4 stukken gesneden werd terwijl het eigenlijk helemaal heel moest blijven. Dat ik eerst appelstroop erop wilde, maar mij opeens bedacht en toch liever smeerworst wilde en later toch nog trek kreeg in appelstroop kan toch gewoon gebeuren?! Niet meer dan normaal en ik ga ervan uit dat m’n ouders dit wel even regelen voor mij. Om maar niet te spreken over dat ik m’n nieuwe boomhutbed niet mee mocht op vakantie. En dan gaat m’n moeder er nog om zitten te lachen ook.

Pffff…. Die ouders van tegenwoordig….

Hier nog wat foto’s van mijn peuter- en kleuterlotgenoten met zeer gegronde redenen waarom ze overstuur raakten: