Op zondagavond (net teruggekomen van 5 dagen Duitsland) komen we erachter dat de luiers op zijn. De laatste was voor Pippa die net naar bed ging, maar voor Jools lag het dus even anders. Letterlijk en figuurlijk. Overdag is ze al een aantal maanden zindelijk, maar ’s nachts draagt ze nog een luier. Die we dus niet meer hadden. Na een mooi verhaal over grote meiden enzo was ze er helemaal klaar voor. Na de voorleesverhaaltjes, liedjes en kusjes zou ze voor het eerst zonder luier gaan slapen. Totdat. Papa toch nog ergens een luier vandaan toverde (uit de luierenvelop, wat een gekke plek) en we bij dezen dit grote-meiden-avontuur nog even uitstelden.
Maandagochtend klokslag 8 uur stond ik dus in de Appie. Met de portemonnee van vriendlief in de hand en een megapak luiers onder de arm was het een minuut na binnenkomst al kassatijd. En oh ja, onderweg kwam ik ook nog 2 Tony Chocolonely’s, brood, mueslibollen, zwemluiers, blauwe bessen, kokosbrokjes en aardbeien tegen. Op m’n allerbest deed ik m’n beste best er zo wakker mogelijk uit te zien (slaap al 1,5 maand belabberd -ik, niet de meisjes-, heb 2 ontstoken ogen én een snothoofd) en maakte een gezellig praatje met de kassajuffrouw. Totdat. Ik een foutmelding kreeg bij het pinnen. Verkeerde pincode. Van het pasje van vriendlief dus. Oeps. Gelukkig zat er ook nog wat losgeld in z’n ‘portemonnee’ (een of ander nieuw kek ding waar alleen pasjes en briefgeld in kunnen), maar dat was net niet genoeg om alle boodschappen te betalen. Oeps. Alle boodschappen moesten weer opnieuw aangeslagen worden en de rij achter mij groeide. Oeps.
Totdat. De ietwat ongeduldig ogende mevrouw die na mij aan de beurt was zei:
“Misschien kun je even in je telefoon opzoeken wat je pincode is? Dat scheelt nogal wat tijd.”
Op m’n allerbest deed ik m’n beste best om hier een aardig antwoord op te verzinnen. Het liefst was er op snauwende toon: “Wat denk je nu zelf? Als ik dat had gehad, dan had ik dat toch allang gedaan mevrouw?!?!” uitgekomen, maar na heel rustig tot 10 geteld te hebben zei ik -een soort van- poeslief: “Daar staat het helaas niet in, anders dan had ik dat zeker gedaan. Bedankt mevrouw.”
Blijkbaar was dat niet poeslief genoeg en had zij m’n gedachten gelezen, want wat ik terug kreeg was een binnensmondse, maar precies luid genoeg zodat de hele rij et moi het konden horen:
Goh, het is zeker maandagmorgen….!
………………………..
………………………..
Er waren een stuk of 100 dingen die ik op dat moment wilde zeggen tegen deze mevrouw. Maarrrrr…. Het enige wat ik kon doen was haar stralend recht in de ogen aankijken en denken “REALLY REALLY????”
Na dan eindelijk (contant) betaald te hebben heb ik haar een ontzettend vrolijke verdere voortzetting van deze mooie maandagmorgen gewenst.
Dat werd het voor ons in ieder geval wel. Ontstoken ogen, snotkop en onaardige mevrouw zoeken het maar even uit met z’n allen. Wij hebben heerlijk gespetterd, geplonsd en gedoken in het zwembad.
Fijne week allemaal!
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door