Voor paal.
Het is 04.00 uur als de diensttelefoon gaat. Inge aan de andere kant van de lijn legt me uit dat ze sinds het begin van de nacht weeën heeft die nu iedere 5 minuten terugkomen. Omdat het Inge’s tweede kindje is, ga ik direct op pad naar haar adres. Dit ligt blijkbaar in een chique straat in de villawijk van Hoofddorp.
Inge zelf heeft ook een kast van een huis met een eigen oprit. Ik parkeer mijn kleine Renault Clio tussen een BMW en een Audi en ga naar binnen.
Inge heeft goede weeën en een mooie 4 centimeter ontsluiting, dus ik laat ook alvast de kraamzorg komen. Als ik even later de vliezen doorbreek zien we dat het vruchtwater groen is. Dat is jammer, want hierdoor moet de gynaecoloog de zorg gaan overnemen. Een thuisbevalling zit er helaas niet meer in.
We besluiten dat Inge en haar man Peter in hun eigen auto achter mij aan zullen rijden richting ziekenhuis. Als we weg gaan, draai ik mijn Clio met z’n voorkant de oprit op om te kunnen keren. Ik hoor ineens een keihard schurend geluid vanaf de onderkant komen en ineens sta ik stil. Help, wat is er gebeurd? Peter en ik turen in het donker naar mijn rechter voorwiel. Wat blijkt, bij het wegrijden heeft Peter de op afstand bestuurbare paal van de oprit uit de grond omhoog laten komen en die zit nu klem in mijn wielkast.
Om geen tijd te verliezen neem ik de afstandsbediening van Peter over en stuur hem en Inge op weg naar het ziekenhuis. De kraamverzorgende en ik zullen mijn autoprobleem samen wel oplossen. Terwijl we vergeefs moeite doen om de paal los te krijgen, begint het ook nog eens te regenen. Daar sta je dan als verloskundige tijdens je dienst, in de drup en met je auto op een paal… Dan komt één van ons op het briljante idee om de auto verder op te krikken! Maar we hebben geen van beiden ooit zo’n ding gebruikt. Dus met veel geklooi, gegiechel en geluk krijgen we uiteindelijk de Clio enkele centimeters omhoog. En na 1 druk op de knop van de afstandsbediening is de paal eindelijk verlost. Goh, dat was een hele bevalling!
Snel rijd ik alsnog naar het ziekenhuis. Als ik de verloskamer in kom, roept een lachende dokter: “Nou ze heeft op je gewacht hoor, we beginnen net met persen.” Nog geen 10 minuten later wordt ook Inge verlost; een prachtige zoon! Ik geef Peter zijn afstandsbediening terug. “Zo’n kind is toch het mooiste wat er is”, zegt hij trots.
“Jazeker,” beaam ik hem, “dat staat als een paal boven water!”
Om privacy redenen zijn de namen van de ouders fictief.
Over de schrijfster van dit artikel:
Michelle is verloskundige bij Geboortecentrum PUUR.
Zij studeerde af als verloskundige in 2001. Naast verloskundige werkzaamheden doet Michelle ook de echo’s in het Geboortecentrum en is zij versiekundige (draaien van stuitligging).
Haar vrije tijd gebruikt Michelle graag voor het maken van mooie wandelingen in de natuur. Ook houdt zij van lezen, reizen en doet zij aan boogschieten. Haar echtgenoot Erwin is de maker van deze website.
Leuk weetje: Michelle was 7 jaar oud en kreeg nog een zusje. Sinds die tijd was het haar wens om verloskundige te worden.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door