De Tweestrijd Van Een Werkende Mama

Hoe stoer als ik vandaag aan mijn liefste vriendinnenmamacollega’s (die na heel lang zwangerschapsverlof vandaag voor het eerst aan het werk gaan) vertel dat werken eigenlijk hetzelfde is als betaalde mama-me-time en het gewoon even wat tijd kost om aan dit gekke wereldje genaamd ‘Het Leven Van Een Werkende Mama‘ te wennen; ook ik pinkte vanochtend een traantje weg toen ik na 8 weken full-time mama’en weer aan het werk op school moest. De deur uitstappen zonder kids. Dat voelde zo raar. En leeg. Maar ook zeeeeer chill.

Op de kaartjes die ik op het bureau van m’n vriendinnenmamacollega’s (ja sorry, vind het nou eenmaal een topwoord) neerlegde schreef ik hen dat het een heerlijk idee is dat vanaf nu er sowieso 1 iemand jou dagelijks thuis verwelkomd met de allergrootste glimlach en dikste knuffel ooit. Dat houdt een newbe werkende mama op de been.

Zeker die allereerste periode nadat je mama bent geworden en je net weer aan het werk gaat is heel bizar. Voor het eerst je kind naar de opvang of oppas brengen doet bij veel mama’s pijn. Of ze nu bij het afscheid huilen, vrolijk naar je zwaaien of niet eens doorhebben dat je weggaat, dat maakt allemaal geen verschil. Het voelt alsof een ledemaat wordt afgerukt. De hele dag voel je het in je hart. Of eigenlijk in je hele lijf. Je bent zo’n lange tijd onafscheidelijk geweest van je guppie. Eerst 9 maanden in je buik en daarna deden jullie zo goed als alles samen tijdens het verlof. En dan nu is er ‘zo’n iemand anders’ die voor je kiddie zorgt. Natuurlijk wéét je dat het allemaal goed gaat en ben je diegene bij wie het in de beste handen is ontzettend dankbaar, maar eigenlijk vind je jezelf het allerbeste voor jouw spruit. Het voelt uiterst raar dat je kindje nu een hele dag afhankelijk is van iemand anders dan jij.

**Geloof mij: zo goed als alle werkende mama’s hebben dit precies zo meegemaakt. Of je moet van steen zijn.**

**Wat alle werkende mama’s kunnen beamen is dat het echt beter zal worden. Geef het wat tijd om aan deze nieuwe situatie te wennen.**

Wat tijdens die eerste periode ‘Back At Work‘ ook een gek ding blijkt, is om opeens geacht te worden om weer over totaal andere dingen na te denken dan dat je de afgelopen maanden gedaan hebt. Vanaf nu zijn goedgevulde luiers, lekkende tieten, slaapproblemen, teruggegeven zure melk, tepelhoedjes, voorgekauwde hapjes, bevallingsverhalen, wekenlang ongewassen haar en haar op plekken waar het niet hoort te groeien niet meer je meest-besproken topics op een dag. ‘Back At Work’ is gelijk ook ‘Back To Reality’. Zo van: “Oh ja, er zijn ook mensen die over andere dingen praten. Oh ja, hoe ging dat ook alweer? Damnnnn ik hóór m’n hersenen kraken!!”

Fijn is het dan om vriendinnenmamacollega’s te hebben met wie je je voor jou zo vertrouwde mamapraatjes kunt delen. Want: Doe.Dit.NIET.Met.Je.Mannelijke.Collega’s. Of collega’s zonder kids. Voor hen is dit alles TOO MUCH INFORMATION. Laat hooguit 1 schattige foto zien van je kindje en laat het daarbij. Wat voor jou tegenwoordig de klok slaat is voor zo goed als de rest van de wereld WAY TOO MUCH INFORMATION.

(graag gedaan mannen en collega’s zonder -jonge- kids)

Wanneer je dan eindelijk een soort van ritme hebt gevonden (ja, ‘een soort van’, want net als je denkt dat het allemaal smooth gaat, gebeurt er wel weer iets), dan zul je merken dat werken al snel weer redelijk normaal zal voelen. Natuurlijk blijft het een rotding om bepaalde zaken uit handen te moeten geven die je zelluf eigenlijk zou willen doen (leuke gym- of zwemlesjes) en vinden sommige memorabele gebeurtenissen plaats wanneer jij er niet bij bent (eerste keer zitten, stapjes, etc), maar dat is part of the deal. Maak je daar vooral niet te druk om. Geniet vooral van de tijd die wel met je kind hebt. Alles aan de kant en alleen maar aandacht voor elkaar. Zodat je iedere keer met een hart vol met liefde ook kunt genieten van je werk. Zodat je jezelf kunt blijven ontwikkelen op het gebied waar jouw passie ligt. Waar je naast het mama zijn ook zo supergoed in bent.

Ja echt: werken is gewoon betaalde mama-me-time. En I LOVE IT!!! (meestal…!)

Ohhhhh en de blije knuffels, kusjes en lachjes die je bij thuiskomst krijgt zijn zoooooooo fijn en voelen bijzonderder dan ooit tevoren…..

Gewetensvraag: Stel dat geld geen issue zou zijn en je niet zou moeten werken om de maandelijkse vaste lasten + extraatjes te kunnen betalen. Zou je dan stoppen met werken? 
Over de schrijfster van dit artikel

Annette de Graaf (32 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops, mama van dochters Jools (2,5) en Pippa (1) en woonachtig in Nieuw Vennep. Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam ook eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s

Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen.

Disclaimer

Annette blogt alleen over dingen die ze zelf meemaakt of producten die zij zelf (heeft) gebruikt. Zij geeft hierover ‘slechts’ haar persoonlijke mening.