Om maar gelijk met de eerlijke deur + billen bloot in huis te vallen: Naast het feit dat ik gezegend ben met een -van nature- dikke dosis positiviteit, energie en een redelijk permanente brede smile, komt er soms ook een andere Annette om de hoek kijken. Een versie van mezelf die ik STOMMER dan stom vind en nu eindelijk de laatste tijd flink aan het aanpakken ben met dank aan een Growth Mindset die mij helpt om mijn beste zelf te zijn.
Deze kant kennen jullie hoogstwaarschijnlijk nog niet, maarrrrr ik kan wel eens fel uit de hoek komen. En dan eigenlijk vooral tegen de mensen die het dichtste bij mij staan. Vriendlief en mijn ouders kunnen dat zeker en vast beamen. Ook onze dochtertjes van 3,5 en bijna 2 hebben mama wel eens met een verhit hoofd en streng gezicht gezien. Helemaal nu de oudste PRECIES aanvoelt wanneer het allerslechtste (of beste?!) moment om het bloed onder de nagels vandaan te halen daar is.
Voor al deze momenten waarop ik mijn stem heb verheven of gemene dingen heb gezegd (lees: geschreeuwd), schaam ik mij diep. Hiervan mag ik niemand anders de schuld geven, want ongeacht de situatie ben ík de enige die ervoor kiest om zo (idioot) te reageren. Meestal puur uit onmacht: het verliezen van de controle over een situatie. En het domste van deze emotionele reactie is eigenlijk nog dat je juist het tegenovergestelde van wat je wilt bereikt.
En dus ben ik mezelf gaan trainen. Ik ben de uitdaging met mezelf aangegaan. Iedere keer wanneer ik aanvoelde dat er een snauw of een felle opmerking aan zat komen, zoomde ik even uit en dacht goed na:
1. Hoe debiel ziet zo’n snauwende vriendin, dochter of moeder eruit?
2. Wat schiet ik ermee op om te gaan doen en zeggen wat er nu bijna uitfloept?
3. Hoe zou het beter en anders kunnen en bereik ik wat ik wil?
Door dit steeds te herhalen in m’n hoofd tijdens iedere naderende zak stront, merkte ik dat het keer op keer steeds gemakkelijker ging. Én ik merkte hoe rustiger ons gezin hiervan aan het. Én ik merkte hoe mijn relatie er leuker van werd.
Voorbeeld van hoe ik nu mezelf weet te herpakken en wat voor positieve uitwerking het heeft: Jools was maandag in het zwembad met twee emmertjes aan het spelen op een verhoging. Pippa klimt ook op de verhoging en wil een emmertje pakken. Jools ziet dat gebeuren en duwt Pippa weg, waarop Pippa van de verhoging naar beneden op haar hoofd valt. Ik grijp Jools stevig bij haar arm en spreek haar heel streng toe dat dit ABSOLUUT niet mag en ontzettend gevaarlijk is. Jools begint hierop hard te huilen, omdat ze van mij en de hele situatie geschrokken is. Tegelijkertijd probeer ik Pippa te troosten en heb ik twee huilende meiden in m’n armen. Op een veel kalmere toon vraag ik aan Jools of het een ongeluk was. Ze zegt dat het inderdaad niet expres was en zegt uit zichzelf: “Sorry Pips, it was an accident and I won’t do it again. Are you okay?” Pippa: “Ja. Sorry Joolsje.” En ze geven elkaar kusjes en knuffels. TROTS! Dan zegt Jools: “Mommy, you have to say sorry too, because you hurt my arm.” Ik: “You are absolutely right Jools, I’m so sorry I hurt your arm. I didn’t mean too…” Jools: “It’s okay mommy. But we still love each other right?” SMELT…..! We knuffelden nog een minuut of wat met z’n drietjes en toen gingen we weer lekker verder met spelen.
Natúúrlijk is het ook wel eens fout gegaan, zelfs met dit plan van aanpak in m’n hoofd. Een paar weken geleden zelfs KEIhard fout waarbij het lang duurde voordat de rust wedergekeerd was in ’t kopske (iets met een totaal onderwachte, vreemde, domme en hoge boete mijnerzijds). Even weglopen van alles hielp uiteindelijk wel om mezelf bij elkaar te rapen.
Ik werk er iedere dag aan om m’n beste zelf te zijn. Heel tof is om te merken dat deze mindset op een gegeven moment vanzelf lijkt te gaan en aanvoelt als een heerlijke nieuwe levensstijl. Op allerlei vlakken: lekker en gezond eten, bouwen aan een sterker lijf en blij zijn.
De Keuzes Die Ik Maak, Maken Mij.
Op ieder dreigend/moeilijk moment speelt dit zinnetje door m’n hoofd. En dat helpt zoveel!!!
(Bijvoorbeeld gisteravond toen dochterlief Jos voor de 8e keer in 10 minuten haar bed uitkwam voor nog 1 kusje, 1 knuffel, 1 grote kus, 1 grote knuffel, 1 I-LOVE-YOU’tje, 1 slokje water, 1 plasje en 1 scheetje. Én 25 minuten later zusje Pippa die riep: “WAKKER WORDEN!! WAKE UH-UP!!” Waarop ik haar in de luie stoel in haar slaapkamer in het pikkedonker probeerde uit te leggen wat het verschil tussen dag en nacht was: “It’s time to sleep in your bed, because it’s very dark.” Gelukkig begreep ze het daarna best aardig: “Kan niet kijken, mama! Donker! Pippa slapie doen nu.”
Liefs, Annette
Over de schrijfster van dit artikel:
Annette de Graaf (33 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops, mama van dochters Jools (3) en Pippa (1,5) en woonachtig in Nieuw Vennep. Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam ook eigenaresse van MOMspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s
Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is ook oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….
Disclaimer
Annette & haar collega Tessa bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door