Alle holy canoli’s bij elkaar. Dat was me toch wat de afgelopen dagen. Voordat we afgelopen maandag Zuid Afrika verlieten en de grens naar Namibië overstaken, had de Lonely Planet ons al geleerd dat er 2 mensen per vierkante kilometer wonen. Daar probeer je je dan een voorstelling van te maken, maar dat haalt het natuurlijk nooit bij hoe het in het eggie is. Het woord dat het dichtste bij komt om uit te leggen hoe wij onze tijd in Namibië tot nu toe ervaren hebben is BIZAR.
In het Noord-Westen van Zuid Afrika konden we al een beetje wennen aan compleet afgelegen dorpjes waar een tankstation de drukbezochtste plek is en tevens dient als souvenirwinkel en het enige restaurant in de wijde omtrek. Maar zodra we (na wat officiële formulieren ingevuld en stempels in de paspoorten ontvangen te hebben) Namibië binnenreden, nam het gevoel om in de middle of nowhere te zijn extreme vormen aan. En dat bleek bij lange na niet het enige extreme.
De B1 snelweg, die van Noord naar Zuid loopt, is de enige geasfalteerde weg. Iedere afslag is een dirt road en die bestaan in verschillende categorieën. De eerste afslag die wij namen nadat we grens over waren gestoken was die richting Ai Ais, de hot springs die gelegen zijn aan het zuidelijke eind van Fish River Canyon. Daar hoort ook een camping bij waar wij onze allereerste Afrikaanse kampeeravontuur zouden beleven. Maar daar waren we dus nog niet. Nog lange niet, nog lange niet.
Het eerste stuk was nog te doen. Dirt road categorie OKÉ.
Het tweede stuk was heftig. Zo heftig zelfs dat (op 2 kilometer voor Ai Ais) onze rechterachterband het compleet begaf.
Oeps.
Terwijl we de achterbak van de Jeep leeghaalden (want het extra wiel lag onderop), stopte er een auto met medewerkers van Ai Ais om ons te helpen. Maar het zou nog wel even gaan duren (de krik werkte niet enzo), dus besloot ik met de meiden te gaan lopen naar de camping. Een rugdrager voor en eentje achterop: let’s GO!
Toen wij bij de receptie aan het inchecken waren kwam later ook Thaddeus aan op de camping met een onaangename verrassing: een tweede lekke band….
Gelukkig kon de ene band op de camping worden gefixt en regelde de chef-kok van het restaurant 400km verderop een gratis reservewiel.
Dus je begrijpt dat we drie dagen later, toen we diezelfde weg weer moesten nemen, niet veel harder dan 30km/uur reden. Met samengeknepen billetjes bij iedere hobbel. En dat waren er veel. Heel veel!
Onze tijd in de Fish River Canyon was geweldig. Je komt erachter dat je echt zo weinig materiaal nodig hebt om je super te vermaken. Ook waren er leuke kinderen voor Jools en Pippa om mee te spelen. Omdat we geen strak reisschema hebben, bleven we lekker nog een extra nachtje.
Als afsluiting van ons Fish River Canyon avontuur reden we gisteren nog naar het meest noordelijke uitkijkpunt. En weer dat woord: BIZAR!
Vandaag gaan we weer verder op avontuur. Kilometers vreten vooral ook. Maar waarheen? Mariental? Of verder door naar Windhoek? We zien wel hoe we rollen. Of hobbelen!
Liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Hé Annette,
Super coole blog! En ja, reizen in Namibië is super leuk met kids! Tip vd week: Sesriem heeft een overflow campsite, welliswaar kampeerplekken zonder stroom, maar ik zou Sossuvlei niet overslaan als ik jullie was! Onze kids vonden het te gek! De duinen opklimmen en er vervolgens héél hard van af rennen. Enne… probeer ff met een 4×4 mee te liften naar deadvlei, zo iets BIZARS heb je nog nooit gezien. Betoverend!
LikeLike