Ohhhh wat kan opvoeden toch uitdagend zijn. Dagelijks maak je duizendjoen afwegingen en probeer je steeds voor de beste en meest verstandige optie te gaan. Mag dit wel? Mag dit niet? Word ik boos? Blijf ik geduldig? Zelluf laten doen of een helpende hand? Lange vs korte termijnoplossing? Maar vooral: volg ik mijn hart of mijn hoofd?
Dan komt er nog eens bij dat opvoeden in de meeste gevallen niet alleen gebeurt. Je partner en jij hebben beiden een mening over die beste en meest verstandige optie. En die is niet altijd hetzelfde. MEGAbelangrijk is om hierover te praten! Niets is verwarrender voor kinderen wanneer de ouders elkaar tegenspreken. Ze weten zelfs op den duur precies (feilloos!) hoe ze jullie tegenover elkaar uit kunnen spelen. Vind PLEASE samen je ‘lijn’.
Oké. De afspraken zijn gemaakt. Maar hoe zorg je ervoor dat je je als ouder hier aan houdt? Zijn er uitzonderingen wanneer je regels versoepelt? Zorgen de (krokodillen)tranen van je kind ervoor dat grenzen worden verlegd? Trekt jouw moederhart het om structureel streng doch rechtvaardig op te treden?
Ochhhhh….. wat is streng zijn lastig. Volhouden. Vasthouden aan de afspraken.
Voorbeeldje:
Wij hebben de afspraak dat onze dochter Pippa (2,5 jaar) alleen een speen mag in bed wanneer ze gaat slapen. We hebben haar uitgelegd dat overdag een speen niet mag, omdat je dan niet goed kunt praten, drinken en eten. Dit weet ze heel goed, maar toch grijpt ze overdag soms stiekem haar knuffel Jeujeu (met speen aan zijn staart) en zegt ze: “Ik ben een beetje moe en wil eventjes samen met Jeujeu uitrusten. Dat is wel goed, hè?” Rond het middaguur is dat prima en dan leggen we haar op bed voor een siësta, maar vanochtend was het nog maar 9 uur toen ze Jeujeu al te pakken had. Er was verder geen enkel teken van moeheid, ziekte of iets anders waardoor we een uitzondering zouden kunnen maken, dus herinnerden we haar aan het feit dat ze Jeujeu en de speen alleen mag hebben wanneer ze gaat slapen. Nu was het nog echt te vroeg voor een middagslaapje. Normaal gesproken stapt ze redelijk snel over de teleurstelling heen, maar vandaag ABSOLUUT NIET. Enorm verdriet, tranen als een fontein en wilde snottebellen waren niet te stoppen. Ja met Jeujeu, maar dat ging niet gebeuren. Geef de kids 1 vinger en ze pakken al je handen.
Hoe moeilijk ook, we hebben volgehouden. Het brak m’n moederhart, maar ik wist dat we verstandig kozen voor de lange termijnoplossing. Onze wens om onze kinderen als fijne, blije, respectvolle, gezellige, empathische, gedisciplineerde, zorgzame samenwerkende, creatieve en lieve mensjes op te laten groeien kost geduld. Heel veel geduld. En tranen. Heel veel tranen. (+ snot)
Het kwam allemaal goed. We zijn lekker buiten gaan spelen en hebben kippen en honden geknuffeld. Afleiding is vaak het beste medicijn!
En jij? Gaat opvoeden jou gemakkelijk en relaxed af? Of herken je jezelf in bovenstaand verhaal? Wel fijn om te weten dat je hier niet alleen in staat, toch?
Liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Hi Annette,
ik herken je verhaaltjes altijd heel goed. Ik heb zelfs twee jongens van de zelfde leeftijd (bijna 4,5 en 2,5). Het is niet altijd makkelijk en ik breek ook soms bij die krokodil tranen, zoals jij ze noemt. Dus je bent zeker niet alleen. En yes, afleiding helpt bij ons ook altijd het beste. Wat ik jij nog wilde vragen, is Pippa eigenlijk nu s’nachts droog? Jij schreef wel een keer van heel veel slapeloze nachten, toch?
Sterkte en groetjes uit Amsterdam.
LikeLike