Ik kap ermee. Punt.

Ja serieus. Ik kap er echt mee. Ben er zó klaar mee. Maar dan echt heel erg klaar mee. Waarmee? Nou dat zal ik je vertellen.

Stress. De één is er totaal niet gevoelig voor, laat zich niet gek maken. Alles komt zoals het komt, alles gaat zoals het gaat. Je haalt je schouders op, zoekt naar een oplossing en alles komt uiteindelijk gewoon weer prima in orde. Als ik flink terug denk dan zie ik nog een klein glimpje van deze houding. Want ja, ik kon ook zo denken. Daardoor liep eigenlijk alles 9 van de 10 keer soepel en was ik lekker relaxed. Heerlijk.

Maar sinds een paar maanden is dit anders. En het begint altijd al heel vroeg op de dag… De wekker gaat om 06.00 uur. Vaak heb ik de wekker niet nodig wat de meisjes zijn meestal al een tijdje wakker op dit tijdstip (maar, je weet nooit, misschien komt er ooit een dag dat ze wel ineens uitslapen tot 09:00 uur). Ik zit rechtop in m’n bed. De rat race gaat beginnen. Het hele ochtendritueel gaat van start en dat moet in rap tempo. Fles geven, de meisjes klaarmaken, Zelf onder de douchestraal door rennen, hup aankleden, iedereen naar beneden bonjouren. Ik zet de meisjes in hun kinderstoel en ze beginnen vrolijk te kletsen en te giechelen met elkaar. Ik smeer gauw de boterhammen. Maar dan…”Kom op Lauren, eet je brood eens op”. “Nee Pippa, de tuitbeker hoeft niet leeg op de grond”. “Ja Lauren, je pop mag ook een hapje brood”. “Nee Lauren, Pippa mag jouw vork niet” (beker melk over de vloer dus schoonmaken). “Oh jee, je kleren zijn helemaal nat. Kak, gauw omkleden”. “Ho Pippa, niet tegen de televisie duwen!”. “Lauren, werk even mee, ik wil je graag omkleden”. “Heeeeeeenk! Ben je klaar en kun je even komen helpen? Pippa breekt de tent af!” “Lauren wat doe je nou?! Nee, je moet je laarzen aan, niet de sportschoenen van mama” (Pippa is intussen de lades leeg aan het trekken).

Intussen probeer ik de kinderen in hun jassen te hijsen en stop ik nog gauw een lepel kwark in m’n mond. Oh shoot, vergeten m’n lunch klaar te maken voor op school. Nou dan maar niet, of ik rij in m’n pauze wel naar de supermarkt (heeeeel gevaarlijk!).

07:15 uur. We zitten in de auto en met gierende banden scheur ik naar het kinderdagverblijf. Schoongepoetst, gevoed en vrolijk (mét een complete tas) breng ik ze naar hun groep en ze gaan lekker spelen. Ik neem een sprintje naar mijn auto, slaak een diepe zucht en rij gauw naar m’n werk. Gelukt, ik ben op tijd. En nu hup, gauw de dag voorbereiden.

En zo gaat dat. Iedere werkdag. Tot vorige week… Het moment waarop ik dacht NU IS HET KLAAR. Nou eigenlijk begon het al iets eerder.

 

Zondagochtend, de laatste dag van de kerstvakantie realiseerde ik me dat de hele rat race weer zou gaan beginnen. Ik voelde irritatie opkomen en een gevoel van weerzin. Getsie, weer dat geren, gevlieg en gestress. Daar had ik toch echt geen zin in. De vakantie was zo relaxed en ik was weer zoveel meer ontspannen. Dat zette me aan het denken. Wat kan ik doen om de stress te verlagen? Wat kan ik er aan doen om het zo smooth mogelijk te laten verlopen voor mezelf, Henk en de meisjes? Dingen als alles van te voren klaar leggen deed ik al dus dat was het niet… De hele zondag door voelde ik een opgejaagd gevoel.

En ja hoor, de maandagochtend was het weer zover. Bingo! Weer een stressochtend. In de auto naar mijn werk dacht ik: “WHY?! Waarom doe ik dit toch?? Waarom laat ik me zo gek maken, waardoor raak ik zo gestrest en waarom wil ik dit eigenlijk?” . De dag verliep verder goed en de meisjes hadden genoten toen ik ze weer ophaalde. Toch bleef het me bezig houden en bleef ik mezelf de vraag stellen “What to do?”

Dinsdagochtend. Dezelfde rat race als altijd en het is me niet gelukt om op tijd te vertrekken. Gehaast rij ik in de auto naar het kinderdagverblijf. Vrolijk staat Lauren te stuiteren voor de deur en ook Pippa heeft er weer zin in. Fijn! Maar dan blijkt door miscommunicatie (ook zij zijn mensen. Wel heeeele lieve mensen) alles anders te verlopen dan dat de meisjes gewend zijn. Dit zorgt voor onrust, zeker bij Lauren en Lauren zet het op een brullen. Ook Pippa begint te brullen en wil me niet meer loslaten. Ik werp een blik op de klok en zie dat het echt al heel laat is (ohw noooo m’n werk, ik MOET op tijd zijn!!). De stress slaat me om het hart.

Maar op dat moment gebeurt er iets. Ik kijk naar m’n beide meisjes en denk NEE. NEE! KLAAR. Mijn meisjes gaan voor. Mijn gezin gaat voor. Klaar met de stress. Mijn meisjes hebben me nu nodig. Ik besluit met Lauren en Pippa op de grond te gaan zitten tussen de andere kinderen en te gaan spelen. Ik wacht tot de rust is wedergekeerd, geef ze een dikke vette knuffel en kus en ga dan weg. Eenmaal in de auto merk ik dat mijn eigen stress ook weg is. Blijkbaar had ik dit nodig om te beseffen dat dit gestress niet langer door kan gaan. Niet voor mij maar ook niet voor m’n gezin. Ik rij naar mijn werk en ja, ik ben laat. So be it. Word ik er een slechtere leerkracht van? Nee. Ben ik er voor mijn meisjes geweest? JA.

 

Dus vanaf nu gaan we het anders doen. Ik kap ermee. Punt. Of het vanaf nu allemaal relaxed en ontspannen zal zijn? Vast niet iedere keer. Maar hé, ik ben me er bewust van en ga er nu goed op letten.

Hebben jullie nog goede tips om het zo ontspannen mogelijk te maken? Ik hoor ze graag!

Liefs, Tessa

 

Volgen jullie al onze avonturen al via Instagram? Kijk op the_bonhof_family

Over de schrijfster van dit artikel:
Tessa Bonhof-Regnerus (37 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (2) en Pippa (0). Woonachtig in de polder. Zij gaat na de zomer een nieuw avontuur starten als leerkracht groep 5/6.  Tessa vormt samen met Annette de Graaf en Marjolijn Vreeburg Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.
Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!