Wanneer je na het lezen van de titel denkt dat je van mij een lesje loslaten gaat krijgen vandaag, dan moet ik je helaas teleurstellen. Want diegene die dat lesje nodig heeft ben ik. Als een ware miss #fearless dacht ik dat ik noooooit ‘een helikoptermoeder’ zou worden. Zo’n moeder die haar guppen non-stop in de gaten houdt: of ze zich netjes gedragen of niet bezeren. Wanneer ze zich dan bezeren dat ‘ze’ er dan binnen een nanoseconde bij is om het probleem op te lossen. En het is heel ernstig, maar ik begin steeds meer helikoptertrekjes te vertonen.
Really really?
Really really.
Voorbeeldje: DE speeltuin.
Sinds kort laten we de meisjes wel eens ‘alleen’ spelen. We zorgen er wel voor dat we precies weten waar ze zijn, maar we geven ze genoeg ruimte om zonder ons hun gangetje te gaan. Het is een heel geleidelijk proces geweest om hier naartoe te werken. Opbouwen van wederzijds vertrouwen dat er geen gekke dingen gebeuren. Niet dat je dat ooit zeker zult weten natuurlijk, maar een soort van.
Bij aankomst scannen we alle toestellen en categoriseer ze op kleur:
GROEN: Hier mogen ze zonder ons op/af/van/in/aan/onder
ROOD: Hier mogen ze alleen met onze hulp op/af/van/in/aan/onder
En natuurlijk wordt de omgeving gecheckt:
– Is er een hek (of iets dergelijks) om de speeltuin heen?
– Wat voor soort kinderen/volwassenen lopen er rond wat eventueel vervelende situaties op kan leveren?
– Wanneer er een terras/bankje is: Kun je vanaf hier de gehele speeltuin zien?
Eerst doen we samen met de meiden een rondje op/af/van/in/aan/onder alle toestellen. Daarna laten we ze zelf spelen en druipen wij langzaam af naar bijvoorbeeld een terras. Maar niet voordat we heel duidelijk afspraken hebben gemaakt over wat ze wel of niet zelf mogen doen. Ik laat het ze zelf ook nog een keer aanwijzen en herhalen wat wel en niet mag. (check check double check)
En dan hoop je natuurlijk dat je ze goed genoeg ‘getraind’ hebt om op den duur zelluf de juiste keuzes/inschattingen te maken wanneer je er niet bij bent. We houden ze nu nog continue in de gaten om te bekijken/bewonderen hoe ze (samen) spelen. En natuurlijk het allemaal veilig gaat, want dat is vooral in het geval van Pippa een ‘dingetje’. Zij waant zich meestal een stuk sterker en groter dan ze in werkelijkheid is. Ook is ze snel afgeleid en vergeet dan even dat ze ergens bovenop een speelkasteel staat waar je nogal hard vanaf kunt vallen. Wat dus ook laatst gebeurde.
Gelukkig stond ik onderaan het speeltoestel en kon haar in een reflex nog net grijpen voordat ze de grond raakte. Serieus, ik was net een ninja. Maar dan wel eentje met heftige hartkloppingen.
Hoe zijn jullie hierin? Herken je jezelf in mijn verhaal? Of ben jij juist compleet anders? Tips om relaxter te zijn? Yes please!!!
liefs,
Helikoptermama Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door