Wauw, ik knipper met m’n ogen en ineens is het alweer eind april. Én is het alweer maanden geleden dat ik een blog geschreven heb! Hoe het komt dat ik zo lang niet geschreven heb? Tja waar zal ik eens beginnen…ik weet eigenlijk niet eens goed waar ik moet beginnen.
Laat ik gelijk beginnen met het positieve: ik heb de boel sinds maanden eindelijk weer op de rit met mezelf. En dat is mooi en fijn!
Als ik denk aan het afgelopen jaar dat was het een bijzonder, mooi, emotioneel, druk, hectisch, verwarrend jaar. En zoals altijd pakte ik alles aan wat er voorbij kwam. Onder het mom ‘dat doen we even’ genoot ik van alle leuke en mooie dingen die op mijn pad kwamen. Pippa werd geboren, ons huis werd gebouwd, Pippa kwam in het ziekenhuis terecht en was veel ziek, manlief en ik kregen beide een nieuwe baan, we gingen verhuizen naar ons prachtige nieuwe huis en intussen was ik druk met allerlei activiteiten organiseren. En bij alles wilde ik me voor 100, nee 120% inzetten. Want nee zeggen is niet mijn beste vak. Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik alles leuk vind. En ook op een jaar lang enorme gebroken nachten en weinig slaap ging ik vrolijk door.
Al snel ontdekte ik dat ik niet helemaal op mijn plek zat bij mijn nieuwe werkgever. Ik merkte dat ik steeds meer mezelf kwijt raakte, ik niet meer mezelf was. Dat had ook effect op mijn privéleven. Laat ik het zo zeggen; ik werd er geen leukere echtgenote en moeder van. Ik raakte gestrest, rende rond als een kip zonder kop en ik merkte dat ik steeds somberder werd. Iets wat eigenlijk niet in mijn woordenboek voor komt. Ik ben namelijk iemand die heel positief in het leven staat en enorm geniet van alles wat er op mijn pad komt. Wanneer ik in de auto zat, staarde ik somber voor me uit, dacht na over de dagen met mijn hoofd in een grijze wolk.
Met mijn familie stond er een weekend Winterberg in de planning. Een weekendje in een andere omgeving. Broers en zussen en een hoop spelende kinderen. Sneeuw, lekker buiten zijn, wat afdalingen maken en met andere dingen bezig zijn. Ik dacht dat het me misschien wel uit mijn grijze wolk kon trekken. Maar ik merkte dat dat eigenlijk helemaal niet het geval was en dat ik eigenlijk helemaal niet kon genieten. Toen we vertrokken naar Winterberg waren we allemaal niet fit. Pippa werd onderweg steeds zieker…
Op zondag wilden we terug gaan naar Nederland. De auto hadden we weer ingepakt. Pippa was er inmiddels behoorlijk slecht aan toe. Had al 1,5 dag geen plasluiers, huilde veel en had steeds minder tranen. We besloten gauw naar huis te gaan en in Lelystad naar de eerste hulp te gaan. Daar konden ze haar vast even goed nakijken. We waren warm aangekleed want het was -10 buiten en het waaide hard! Ik had geen gerust gevoel over Pippa dus ik was blij dat we richting huis gingen. 20 km voorbij Winterberg stopte de auto er ineens mee. Hij begon te haperen en viel uit. Daar stonden we dan. Langs de kant van de weg. De auto die niks meer deed en een krijsende Pippa. De hulpdienst zou komen, maar ze hadden het erg druk. Gelukkig hadden mijn ouders het huisje op het Landall Park een dag langer gehuurd en waren zij er nog. Mijn vader haalde mij en de meisjes op. Henk bleef in de auto wachten op de hulpdiensten. Wij gingen weer terug naar het huisje. Eenmaal aangekomen in het huisje merkte ik dat Pippa ook geen tranen meer had en rode kringen om haar ogen kreeg. Ze kermde en werd suf.
Op dat moment heb ik even heel hard gehuild. Dit was voor mij de druppel. Ik kon niet meer, ik was op. Op van de afgelopen maanden. Op van de stress, slechte nachten, zorgen, het niet meer mezelf zijn en toch alles graag draaiende willen houden. Ik herpakte mezelf want Pippa had me nodig. Henk kwam een paar uur later terug. De auto was weggesleept naar een garage. We moesten nog een nacht langer blijven. Maar wat moesten we nu met Pippa? We besloten naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Winterberg te rijden.
En toen ging het snel. Een paar uur later lag ik met mijn spijkerbroek en trui aan op een stretcher in het kinderziekenhuis in Arnsberg. Een uur rijden vanaf Winterberg. Pippa lag lekker tegen me aan, ze sliep eindelijk. In haar kleine spekarmpje een infuus. Ze had een ouderwets blauw badstoffen pyjamapakje gekregen. We hadden beide niks bij ons. Geen pyjama, geen toiletspulletjes, niks. Pippa huilde die nacht veel. Tegenover ons lag een mama met haar zoontje die net zo ziek was als Pippa. We keken de uren voorbij.
De volgende ochtend waren we al vroeg wakker. Pippa was gefrustreerd om het infuus in haar arm. Zo vond het natuurlijk niet fijn. En voordat ik het door had greep ze het slangetje van het infuus en trok ze het infuus uit haar armpje. Het begon direct te bloeden en ik schrok me rot. Ik drukte op de bel voor hulp. In de tussentijd begon de moeder tegenover ons flink over te geven. Ze kon niet op haar bel drukken dus ik rende met een bloedende Pippa naar haar bel. Hulp bleef uit. Ik liep naar de gang, geen verpleegster te bekennen. Uiteindelijk kwam er hulp. Het hele infuus werd eruit gehaald want Pippa had het kapot getrokken. Pippa moest nu laten zien dat ze zelf zou gaan drinken en eten. En dan dient het volgende probleem aan; de taal. Ik kan best een beetje Duits maar in het Duits uitleggen dat Pippa al een jaar lang chronisch verkouden is en oorontsteking heeft is best lastig. Helaas spreken zij amper Engels. Nu maar hopen dat Pippa zelf zou gaan drinken. Maar helaas, dat deed ze niet. We moesten langer blijven. Op dat moment miste ik manlief extra erg. Ik wilde hem graag bij me hebben. Wat een narigheid dit. In het ziekenhuis met je kleintje in een vreemd land waar je de taal niet goed spreekt.
De volgende dag had Pippa een halve tuitbeker gedronken (die er weer uit kwam) en mochten we naar huis. Met gierende banden (de auto was weer gefixt) scheurde Henk met Lauren naar ons toe en zijn we naar huis gereden. Ik was zo blij dat we weer met z’n vieren waren! Eenmaal thuis in Lelystad zagen we dat het nog helemaal niet goed ging met Pippa. Pippa werd weer opgenomen, maar nu in het ziekenhuis in Lelystad. Wat een verademing. Je eigen taal en dichtbij huis. We moesten in quarantaine omdat Pippa in Duitsland in het ziekenhuis had gelegen en kans had op besmetting van de MRSA bacterie. Wat was het fijn om de liefste verpleegsters weer om ons heen te hebben. Nu wist ik dat het gauw goed zou komen. Wel bizar dat de verpleegsters ons nog herkenden van de vorige keer. “Hallo lieve Pippa, daar ben je weer!” Pippa was uitgeput, kreeg een sonde en was knock out. Na 5 dagen niet geslapen te hebben besloten we dat Henk bij Pippa bleef slapen en ik thuis wat uurtjes slaap ging inhalen. En ik kan je vertellen; dat voelde zo dubbel. Ik voelde me ongelooflijk schuldig naar Pippa toe. Hoe kon ik nou niet de nacht bij haar blijven? Maar het was goed zo. Ook mama’s moeten wel eens bijkomen. En ook papa’s willen graag bij hun zieke kinderen zijn. Gelukkig trof ik de volgende dag een heel ander meisje aan! Pippa zat te spelen in haar bedje en dronk weer. Hoera!! Aan het einde van de dag was ze good to go home.
Met Pippa gaat het inmiddels een stuk beter. Ze is weer onze vrolijke bullie, onze Bourgondiër en levensgenieter. Een ingreep staat in de planning; haar amandelen gaan eruit en ze krijgt buisjes. Hopelijk knapt ze daardoor echt op. En ik? Ik heb keuzes gemaakt wat betreft werk en privé. Het belangrijkste; ik heb ervoor gekozen om weer mezelf te worden en mezelf terug te vinden. Weer de vrolijke en positieve Tessa te worden die ik altijd was.
Soms kom je op een punt in je leven dat je alle ballen niet meer in de lucht kunt houden. Dat je jezelf niet meer in allerlei bochten kunt wringen om dingen draaiende te houden. Dat je pas op de plaats moet doen en voor jezelf moet kiezen. Voor jezelf moet zorgen en aan jezelf moet werken. En als je dan die keuzes maakt dan ben je niet zwak, maar ontzettend sterk. Het heeft mij weer een stuk meer heppie de peppie gemaakt!
Liefs, Tessa ❤
The Flying Dutch Family 
Zo onwijs trots op je! Goed om te lezen dat het goed met je gaat…. ❤️💋
LikeLike