Ken je dat? Je hebt een dag vrij en je hebt het geniale plan bedacht om iets leuks te gaan doen met je kroost. Het wordt mooi weer dus hup de hort op! Lekker naar buiten, spelen, vriendjes erbij, gezelligheid. En de moeders op het terras, zonnebril mee, ja zelfs zonnecrème mee. My oh my, dat klinkt toch als een heeeeerlijke dag!? Nou, dat plan had ik vandaag. Jazeker, we zouden er een feestje van maken had ik bedacht.. maar daar dacht mij kroost duidelijk anders over…
Hop daar gingen we, in de auto naar “Hans en Grietje” in Zeewolde. Een geweldig pannenkoekenhuis mét een enorm buitenspeelterrein. Trampolines, glijbanen, van die grote opgeblazen kussens, een zandbak met graafmachines, een autopark en nog veel meer. En het restaurant is helemaal fantastisch! Het lijkt wel een groot sprookjeskasteel. Binnen kun je lekker eten en er gebeurt van alles. Draaiende tafels, vloeren die omhoog en omlaag gaan, een orgel spelende heks met spannende muziek. Nou dat kan toch niet anders dan een succes worden!
We reden het parkeerterrein op. Op zo’n 100 meter afstand was een boerderij met koeien. En ja hoor, het feestje begon. ‘Spannend mama!’ zei Lauren mekkerend. Ik begreep even niet waar ze het over had tot dat Pippa ondertiteling gaf: “Boeoeoeoeooeoe” (Yep, ze maakt tegenwoordig dierengeluiden #trotsemama). Ik zei nog: “De koeien zijn ver weg en zijn lekker gras aan het eten, mmmmm!” Maar nee hoor, het had geen nut. Eenmaal buiten begon Lauren te huilen. “Spannend mama, mij tillennnn!” Ik kocht eieren voor m’n geld en bedacht me dat zodra we het terrein op waren bij Hans en Grietje en de koeien uit beeld waren, Lauren vast vrolijk ging spelen. Ik tilde Lauren en duwde ondertussen Pippa in de buggy het terrein op. Lauren werd heel blij toen ze de springkussens zag en liep vrolijk aan mijn hand mee totdat…
Totdat er uit een soort paal langs het wandelpad een enorme stoot lucht werd geblazen met een hard geluid. Lauren vloog tegen me op en krijste het uit. Goed…adem in, adem uit… We liepen snel naar de zandbak. Ik parkeerde de buggy die direct omviel (iets met zware tassen aan de handvaten en Pippa die ik eruit tilde). Maar, de meiden gingen lekker spelen…dacht ik. Intussen kwam mijn vriendin met haar zoontje (Lauren haar aaaaaller beste vriend). Hoezééé, het feest kon beginnen! Het zonnetje scheen lekker, Pippa had zichzelf half ingegraven in de zandbak en Lauren was helemaal blij omdat haar vriendje er was. Ik ging op de rand van de zandbak zitten, deed m’n jas uit en ontspande. Ietssss te vroeg. Want, Lauren haar grote vriend is een Doris de explorer. Lekker de hort op, van alles ontdekken. Er was ook zoveel te zien! Lauren zette grote ogen op en begon te brullen: “Neeeee Guus! Niet weg gaan! Hier blijven!” En zie hier, de stalker in haar werd geboren. En dat ging zo ongeveer een half uur door. Lauren deed nog een poging om met Guus mee op pad te gaan maar na een paar meter was het brullen. En er waren nog meer redenen om te brullen. Laarzen moesten aan, uit, aan, uit, aan, uit (ik kan nog wel even doorgaan). Er waren andere kinderen op de trampoline (“Neeeeeee MIJN trampoline!!!”), de glijbaan was te hoog (en serieus die was écht hoog). Reden genoeg om bovenaan de glijbaan heeeeeel hard te gaan huilen. En zie je dochter er dan maar eens af te krijgen…
We besloten het restaurant in te gaan en lekker een pannenkoek te eten. Ik had de stille hoop dat het nu echt écht feest zou worden. Het restaurant zag er gezellig uit en het was er lekker druk. Overal kinderen die wel zin hadden in een pannenkoek. Mijn kids dachten daar iets anders over. Al vrij snel begon Lauren te brullen. Ze wilde wel, niet, wel, niet, wel, niet tekenen. Ze wilde appelsap. Nee fristie! Oh nee toch appelsap. Neeeeeee fristieieieie!!! En Pippa? Die deed vrolijk mee. Gewoon, omdat het kan. Lekker hard mee brullen. Overduidelijk had ze honger want ze begon de rand van de tafel op te eten. omdat het best een tijdje duurde voordat de pannenkoeken kwamen en Pippa dit aan het hele restaurant kenbaar probeerde te maken, besloot ik een rondje te gaan lopen. Inmiddels had ik klotsende oksels en het zweet in m’n bilnaad staan.
Eenmaal terug bij de tafel komen de pannenkoeken binnen. M’n opvoedskills zijn overboord; Lauren kijkt filmpjes op m’n telefoon en intussen hark ik de pannenkoek bij haar naar binnen. Pippa heeft overduidelijk geen zin in pannenkoek. Met een hoop herrie vliegt de pannenkoek alle kanten op behalve in haar mond. In een fractie van een seconde (ik lette niet op) trekt ze mijn salade naar haar toe en graait de eieren eruit. And again, adem in adem uit. Prima, dan eet ze maar ei. Als ze maar wat eet en rustig is Inmiddels begon de heks op het orgel te spelen. Spannende muziek knalde uit de speakers. Beide meiden keken me met grote ogen aan. Ik besloot als een hysterische moeder te klappen en te swingen met een over vrolijk gezicht alsof de muziek heeeeel grappig was. Maar de meiden vonden het alles behalve grappig. Hun reactie hoef ik waarschijnlijk niet te vertellen. Ik stopte maar snel met leuk doen en besloot ook om maar niet om me heen te kijken.
Of ze rustig werden? Welneeeeeee. Ik denk dat we heel wat tafeltjes van gespreksstof hebben voorzien. Zucht… Ik had bedacht dat het een feestdag zou worden. De meiden hadden overduidelijk andere plannen en zullen daar vast hun redenen voor hebben gehad. Maaruh, mijn voorkeur gaat toch uit naar een stuk gezelligere uitjes. En dit was by far het slechtste uitje OOIT (sorry lieve Rieneke en Guus).
En nu?? De meiden liggen te slapen in de auto. Ik heb de deuren open staan en ik zit ernaast op mijn stoeltje in de zon. Stilte. Rust. Ademruimte. En een groot glas water. Al had ik het liefste een fles rosé open getrokken haha.
Yep, motherhood is niet altijd rozengeur en maneschijn. En het is ook niet altijd feest omdat mama dat zo bedacht heeft. Het enige wat helpt is het te accepteren en te blijven ademen. En zo meteen als ze wakker zijn?? Ik wilde zeggen ‘dan maken we er weer een feestje van’ maar nu zeg ik ‘we zien wel hoe de dag verder loopt’.
Proost! Ik zet m’n zonnebril even op hoor! Ciao!
Wil je meer lezen over onze avonturen? Volg ons dan op instagram: blueeyes.and.happiness
Over de schrijfster van dit artikel:
Tessa Bonhof-Regnerus (38 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (2) en Pippa (1). Woonachtig in de polder en leerkracht van beroep. Tessa vormt samen met Annette de Graaf en Marjolijn Vreeburg Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.
Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door