Mijn kind heeft een trauma. En dat heb ik veroorzaakt.

Mijn kind heeft een trauma. En dat heb ik veroorzaakt. Wauw, dat ik nog al een uitspraak hè? Ik zou willen dat het niet waar was. Maar dat is het helaas wel.

Even twee maanden terug in de tijd (al voelt het als twee dagen). Midden juli, hartje zomer. Het zonnetje scheen heerlijk! We genoten net als heel Nederland van deze mooie zomer. Alles leek zoveel leuker en fijner met het heerlijke weer. De meeste mensen liepen vrolijk rond, de zonnestralen tintelden op hun huid. Niet voor iedereen was dit prettig weer, sommige mensen vonden het té warm. Maar wij niet, wij genoten volop!

En waar gingen we naar toe met dit prachtige weer? We zochten het water lekker op. Spetteren en spelen, rennen en water gooien. Gegarandeerd feest voor iedereen. Tenminste, wel voor onze dochters. Lauren en Pippa waren dol op water. Samen in bad hadden ze ook altijd de grootste lol en met het mooie weer gingen ze los in de zwembadjes in de tuin. Tot die dag in juli. De dag die zo mooi en stralend begon…

We besloten naar Giethoorn te gaan. Lauren, Pippa, mijn vriendin en ik. Lekker bijkletsen en spelen op het strandje met elkaar. Hup, badpakken in de tas, speelkleedje erbij, wat lekkers mee om te eten en drinken. We vertrokken al zingend vanaf huis. We troffen elkaar bij het strandje, ik trok de meiden hun badpakjes aan. Lauren liep  naar de waterkant, zwaaide vrolijk naar de eendjes en spetterde wat met haar voetjes in het water.

En in een flits ging het mis. In een seconde, in een vingerknip. En ik heb het niet gezien, ik was druk met Pippa… Ik heb niet gezien hoe Lauren in paniek moet zijn geweest, hoe bang ze was. Hoe ze geprobeerd heeft om boven water te komen… Ik hoorde mijn vriendin ineens heel hard schreeuwen, keek opzij… daar dreef Lauren, op haar buik. Meters verderop.

Dat beeld. Dat beeld wat alleen voor komt in je grootste nachtmerries. Dat beeld wat je alleen ziet in films en waarvan je hoopt dat je het nooit meemaakt. Dat beeld zit in mijn hoofd. Iedere dag. Wanneer ik ‘snachts droom, wanneer ik overdag naar Lauren kijk wanneer ze speelt. Het onbevangen meisje was ze was, is ze niet meer. Fysiek heeft ze er niks aan overgehouden maar mentaal…Lauren wil niet meer in bad en niet meer onder de douche. Lauren is panisch geworden voor water. Hoe vaak heb ik niet de gedachte: ‘Had ik maar dit, had ik maar dat… Hoe heb ik zo stom kunnen zijn om haar geen zwembandjes om te doen. Ik, die altijd zo goed voorbereid ben en altijd aan alles denkt!’ En ja, toch is het ons overkomen. De schaamte die hier bij komt kijken is zo groot. Het voelt enorm als falen. ‘Hoe kon ik toch…’

Mijn kind heeft een trauma. En dat heb ik veroorzaakt.

Maar deze gedachten en dit beeld wil ik kwijt. En het ALLER belangrijkste; de angst bij Lauren, het trauma, dat moet verdwijnen. Natuurlijk heb ik thuis van alles geprobeerd. Spelen met een teiltje water, de poppen wassen, samen in bad gaan. Maar dit was niet de oplossing en gaf ook niet het resultaat wat ik zo hoopte, namelijk een blij meisje wat weer over haar angst heen durfde te stappen. Daarom heeft de huisarts ons doorverwezen naar een coach waar Lauren EMDR zal krijgen. Tijdens de intake werd al heel snel duidelijk hoe ze dit trauma via EMDR aan gaan pakken. Zelf heb ik ook ervaring met EMDR maar ik heb nooit geweten dat dit zelfs al op hele jonge leeftijd toe te passen is. Ben je nieuwsgierig wat EMDR precies inhoudt en/of hoe dit uitgevoerd wordt bij kinderen? Check dan eens deze site https://www.emdr.nl/wat-is-emdr/

Mijn kind heeft een trauma. Maar WE are going to BEAT THIS!

We laten het er niet bij zitten, we pakken dit aan. En dat doen we SAMEN. Samen gaan we ervoor zorgen dat ons meisje weer loskomt van deze angst en daar gaan we alles aan doen.

Liefs ❤