DUO BLOG: Tessa & Annette praten over ‘wanneer je kind voor het eerst naar school gaat’

Yes! We hebben iets nieuws bedacht! Geïnspireerd door alle 48.568 heftige, luchtige, lieve, aanmoedigende, chaotische, shockerende en herkenbare berichtjes die wij als Team MOMspiration dagelijks via WhatsApp heen en weer slingeren, is dan hier…… ons allereerste DUO BLOG: een gesprek tussen Tessa & Annette over ‘wanneer je kind voor het eerst naar school gaat’. 

Annette:

Oh, Tess, ik moest vanmiddag tegelijkertijd lachen en huilen toen jij schreef dat Lauren volgend jaar naar school gaat en je het nu al een DING vindt…. Vertel, vertel!

Tessa:

Nou, dat zal ik je vertellen! Gisteren. Gisteren lag dit kleine roze hoopje in mijn armen. Zo lief, zo klein. En hallo, ik knipper even met m’n ogen en nu staat er een behoorlijke peuter voor mijn neus die mij af en toe even heel goed weet te vertellen hoe dingen in elkaar steken, dat ik volgens haar te hard rijd, dat ik dikke billen heb en alleen maar chocola eet. Dus dat.. Sinds wanneer is Lauren zo groot geworden?? En waarom moet dat groot worden zo ontzettend snel gaan? Hellooow, mag deze moeder ook even de tijd krijgen om te wennen aan het idee dat haar kids in een vingerknip groot worden? Ik kan het soms echt niet bijhouden hoor!

En nu hebben we dus gesprekken gepland op basisscholen. Kennismakingsgesprekken, om te kijken op welke school onze meiden het beste passen. Een school waar ze onze meiden echt ‘gezien worden’ en waar niet alleen gekeken wordt. Een school waar de leerkrachten echt ‘luisteren’ in plaats van horen. En als leerkracht, met de nodige ideeën over goed onderwijs, is dat nog best lastig denk ik. Had jij dat niet toen je Jools en Pippa ging inschrijven? Wat gaf jou de doorslag om de school te kiezen waar Jools nu naar toe gaat?

Annette:

Uhh, bij ons is het allemaal een beetje anders dan anders gegaan…. Wij hebben de school waar Jools nu op zit samen met Jools bekeken toen ze net 3 geworden was. De reden dat we juist deze school gingen bekijken was dat de kinderen van hele goede vrienden (met gelijkwaardige normen en waarden) al jaren met veel plezier naar deze school gaan. We hebben na afloop van de rondleiding aan de directrice verteld dat we voor een tweesprong stonden: Verhuizen naar Lisse of een jaar op wereldreis. Uiteindelijk zijn we dus op wereldreis gegaan en dit betekende ook gelijk dat Jools groep 1 zou overslaan. Toen we weer terugkwamen in Nederland hadden we nog geen huis en had het dus ook nog geen zin om basisscholen te bezoeken. We wisten wel dat wanneer we in Lisse zouden gaan wonen, Jools en Pippa naar de school zouden gaan die we eerder al bezocht hadden. Half augustus zetten we de handtekening onder het koopcontract van ons huis in Lisse en een dag later lieten we Jools zelf de directrice van de school bellen: of er een plekje in de kleuterklas voor haar was. En was er!

We hebben geen andere scholen in Lisse bezocht, omdat wij denken dat iedere school wel iets leuks, moois, unieks en fijns te bieden heeft. Meer scholen bezoeken zou voor ons meer twijfel betekenen. Van deze school hoorden we van ouders en leerlingen goede verhalen én ervoeren we een fijne sfeer tijdens schooltijd. Dat was voor ons genoeg. Dat onze kinderen écht gezien gaan worden en helemaal op maat begeleid worden lijkt mij een utopie. Denk jij dat dit mogelijk is op de gemiddelde Nederlandse school?

Tessa:

Wat mooi dat jullie op deze manier gekozen hebben voor een geschikte school voor jullie meiden. De gedachten dat iedere school wel iets leuks, moois, unieks en fijns te bieden heeft vind ik mooi! En ook heel fijn dat jullie tijdens de rondleiding mochten ervaren dat er een fijne sfeer hing. Of het een utopie is dat je kind écht gezien wordt op een gemiddelde school in Nederland dat weet ik niet. Zou het? En zou het in andere landen anders zijn denk je? Ik begrijp wat je bedoeld. Grote klassen, veel kinderen die extra zorg nodig hebben. Heeft een leerkracht dan echt de tijd en ruimte om je kind te ‘zien’?

Ik ben van mening dat dit wel kan. En dan spreek ik nu even als leerkracht, haha. Als ik naar mezelf kijk als leerkracht dat denk ik dat ik de kinderen in mijn klas echt ‘zie’. Dat begint al aan het begin van de dag door ieder kind persoonlijk te groeten en even met elkaar in gesprek te gaan. ‘Hoe gaat het met je? Hoe zit je hier? Zijn er dingen waar ik rekening mee kan houden vandaag?’  Waarom ik dit doe? Omdat ik het belangrijk vind dat ieder kind zich welkom voelt bij mij in de klas. Zich gezien voelt. Daarbij vind ik het ontzettend belangrijk dat de behoefte van ieder kind in het vizier is en dat we ( ik, externen, IB-ers etc) ervoor zorgen dat ieder kind onderwijs krijgt waar hij of zij recht op heeft en wat bij hem of haar past. Verdieping, verrijking, uitdaging. Leerlingen bewust maken van hun eigen leerproces. Zelf ontdekken en niet alleen maar volgepompt worden met lesstof. Bewegend leren, ook zo tof!

Maar goed, dat is even een zijsprongetje. Of toch niet? Hmm…ik merk gewoon dat ik het echt belangrijk vind dat de meiden krijgen wat ze nodig hebben. En dan heb ik het niet alleen over het cognitieve gedeelte, maar ook over een veilig en fijn klimaat. Ik heb in mijn omgeving teveel kinderen gezien die niet kregen wat ze nodig hebben, met alle gevolgen van dien. Dat staat los van onze kiddo’s natuurlijk. Maar toch, wanneer je dan zelf moet gaan kiezen voor een geschikte basisschool dan is de combi moeder/leerkracht misschien niet zo’n heel groot succes, haha. En natuurlijk weet ik dat de perfecte school niet bestaat. Dat hoeft ook niet. Maar een veilige haven en goed onderwijs staat voor mij wel voorop.

Hoe sta jij hier als moeder en leerkracht in? Of kun je dat volledig loskoppelen van elkaar?

Annette:

Oh, Tess, de manier waarop jij het leven van de kinderen in jouw klas beïnvloedt vind ik zo prachtig! De passie, liefde en motivatie spatten van het beeldscherm. Zo’n juf of meester wil ik ook ieder schooljaar voor Jools & Pippa! Een winnend lot uit de loterij. Maar ja, waar vind je een school die een stuk of 8 van die toppers heeft? Wat jij ook schrijft: die perfecte school bestaat niet. En ja, wat is eigenlijk perfect? Voor ons is het perfect wanneer onze dochter met plezier naar school gaat en ’s middags met een lach daar weer vandaan komt. Dan weten we dat ze in liefdevolle handen terecht is gekomen. Dus ja, ik kan dat volledig loskoppelen: het moeder en leerkracht zijn.

Om bovenstaande redenen hebben wij besloten niet te moeilijk te doen over het kiezen van een school. We hebben simpelweg gekozen voor de school waar we een goed gevoel bij hebben en fijne verhalen over gehoord hebben. Dat is voor ons genoeg. Wat voor methodes ze gebruiken en wat de missie en visie is? Uhhh… geen idee!

En dan, dan is het een kwestie van loslaten. Iemand anders dan jij gaat nu 5 dagen per week doorbrengen met jouw kind. Dat is een begin van een nieuwe, zeer interessante fase die je nog niet kent. Dat vonden wij ook ontzettend spannend. Zo van: “Doei baby die opeens kleuter geworden is. Veel plezier zonder ons. Lekker leren zonder ons. Veel uitdagingen aangaan zonder ons.” We hebben precies nul komma niks over te zeggen over wat er in de klas en op het schoolplein gebeurd. We zullen het zelfs nooit weten. Daar moeten we flink, flink, FLINK aan wennen.

Zou dat soms hetgeen zijn waar we massaal, als nieuwe onervaren kleutermoeders, zo’n ‘ding’ van maken? Het feit dat iemand anders nu zoveel tijd met onze kids door gaat brengen, zodat we zelf minder invloed en controle hebben?

Tessa:

Nou lieve Annette, je slaat de spijker op z’n kop denk ik. Dat loslaten, het accepteren dat een lieve juf of meester het grootste gedeelte van de dag op gaat trekken met onze kids, ze nieuwe dingen gaat leren, ze begeleidt in het groter worden en in hun leerproces en ontwikkeling. In hun successen en hun struggles. Die ze troost wanneer ze verdriet hebben, die blij met ze zijn wanneer ze successen ervaren. Het is een heel proces. Gelukkig heb ik nog even, haha! En ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen, dat we een fijne school voor onze meiden zullen vinden. Ik ga de aankomende maanden nog héél veel knuffelen, snuffelen en kusjes geven, nu we nog lekker veel samen zijn ❤

liefs,

Tessa & Annette

PS: We zijn ook ontzettend benieuwd naar jouw hersenspinsels over dit onderwerp.
Wanneer je kids al op school zitten: Waar had jij je keus op gebaseerd en hoe was het om hen voor het eerst naar school te brengen? Hoe gaat het nu?
Wanneer jij nog een schoolkeus moet maken: Is dit voor jou ook een ‘ding’? Vind je het lastig of sta je hier relaxed in?

Deel je je gedachten met ons op Facebook of Instagram? Dan kletsen we daar lekker verder!