De afgelopen 6 dagen in Baskenland voelden als één grote bevestiging: van totaal onvoorbereid op reis gaan word ik ZO blij. Stel je even voor: ik in een huurauto (FIAT 500, YES!), Spaanse radio keihard aan, idioot mooi landschap om mij heen en onderweg naar ‘daar waar het fijn is’. Die fijne plekken doemden één voor één op. Alsof het meant to be was. Alsof het gepland was. Maar júíst omdat het allemaal niet gepland was en ik nul verwachtingen had, voelde het nog te gekker om deze pareltjes te vinden.
Amsterdam – Bilbao
Na een fijne vlucht van minder dan 2 uur, landde het KLM vliegtuig op Aeropuerta Loiu, wat op 13 kilometer van Bilbao centrum ligt. Via Sunny Cars boekte ik (een paar uur voor vertrek vanaf Schiphol) een huurauto, zodat ik lekker vrij was om te gaan en stoppen waar ik zelf wilde. Het raamwerk was dus geregeld, maar daar binnenin lag alles nog zo goed als open. Ik schrijf ‘zo goed als’, omdat 2 van de 6 dagen gereserveerd waren voor de Harvard Project Zero Perspectives Conference in Pamplona. Ik was gekozen om onderdeel te zijn van de Faculty die interactieve workshops zou begeleiden. Daar kan ik ook wel een blog (of boek) over schrijven, maar laten we het voor nu bij het onderwerp reizen houden.
Daar zat ik dan, in een prachtige FIAT 500, in de parkeergarage van Aeropuerta Loiu. Met een dikke smile op m’n gezicht en destination unknown.
Waar heb ik zin in? Bilbao of San Sebastián?
Van allebei wist ik niet veel. Puur op gevoel toetste ik ‘San Sebastián’ in het navigatiesysteem. Vamos!
San Sebastián: Hotel Londres
Toen ik al autorijdend de drukke stad aan het verkennen was, zag ik daar opeens een oase van rust en ruimte: Het strand! De zee! Mijn missie was aan: een hotel zoeken met een kamer met zeezicht. Ver hoefde ik daarvoor niet te zoeken, want een groot statig hotel, gescheiden van het strand door een gezellige boulevard, sprong in het oog: Hotel Londres. Ik parkeerde mijn auto in de parkeergarage vlak naast de ingang van het hotel en vroeg of ze een mooie kamer met zeezicht voor mij hadden voor 1 nacht. Het vriendelijke personeel zei dat ze dat zeker hadden. Hun persoonlijke favoriet was nog vrij. Oké, kom maar door!
Bij binnenkomst in de kamer begreep ik gelijk waarom deze kamer de titel ‘favoriet’ draagt. DAT UITZICHT!!!!! Zo mooi…
De tweestrijd was heftig: In het hotel blijven en urenlang naar buiten staren óf de oude stad in. Eigenlijk helemaal niet zo heftig, want: het kan natuurlijk gewoon allebei.
Pintxos Please!
Half half had ik een beetje gehoord dat je in San Sebastián lekker kunt eten. Het woord ‘pintxos’ was ook gevallen. Bij de receptie van Hotel Londres vroeg ik waar ik het beste heen kon gaan om pintxos te eten. Het antwoord was: overal. De aardige receptionist wees in de richting van de oude binnenstad. Via de boulevard liep ik die kant op en het was niet te missen. De straten werden geflankeerd door statafels waar mensen omheen stonden te eten, drinken, praten, lachen en zingen. Oh HALLO! Hier HOU ik van! Wat een gezelligheid. Bij iedere bar die er leuk uitzag ben ik naar binnen gegaan en gevraagd naar een glas witte wijn en 2 pintxos die de barman- of vrouw zelf het lekkerste vindt. Géén idee wat mij voorgeschoteld werd, maar het was fantastisch fingerlicking goooood!
FYI: Pintxos zijn afgesneden stukjes stokbrood, belegd met een fijne combinatie van verschillende ingrediënten. Bijvoorbeeld met tomatensalsa en serranoham, of een garnalensalade. De gerechtjes worden uitgestald op de bar. Je kunt een platito (bordje) vragen aan een barmedewerker en dan kun je kiezen wat je wilt eten. De meesten pintxos kosten tussen de 2 en 4 euro. De wijntjes trouwens ook.
Ik had voor altijd in San Sebastián willen blijven. Ik wilde blijven wonen in m’n hotelkamer. Met dat uitzicht. Maar op donderdagavond werd ik in Pamplona verwacht bij het diner met Harvard Project Zero’s Faculty. Het was de volgende ochtend -na een heerlijk ontbijt- dus al tijd om gedag te zeggen: Tot ziens, San Sebastián. Tot gauw!
Pamplona: Hotel Pamplona Catedral
Voor ik je ga vertellen hoe ik bij het tweede pareltje terechtkwam, mag een kort verslag van de rit van San Sebastián naar Pamplona niet ontbreken. Jommes (zoals Jools & Pippa dat zeggen), wat was dat een feestrit. Halverwege vond ik een perfecte lunchspot bij restaurant en tankstation Pagozelai bij Gorriti. Fijn om -zonder op de weg te hoeven letten- te kunnen genieten van de omgeving.
Oké, kom maar door met Pamplona nu. Zo benieuwd naar deze stad! Nog nooit had ik iemand hierover horen vertellen, dus kon niet wachten om te zien waar ik de komende dagen zou vertoeven. Maar eerst een plekje vinden om te slapen. Net als in San Sebastián reed ik op gevoel een beetje in de rondte. Na allerlei smalle straatjes, een oude stadspoort en zelfs een fort (mag ik hier wel rijden?) kwam ik op een schattig plein terecht waar een gebouw stond met de titel ‘Pamplona Catedral Hotel‘. Klonk goed en het zag er mooi uit. Dus: hop chop, naar binnen om te vragen of ze er een kamer vrij was voor mij. En jaaaa dat was er!
Drie nachten heb ik hier mogen slapen. Waarvan eentje ontzettend onrustig. De eerste. Het was de nacht voor de kick-off van de conference en ondanks dat ik dacht niet gespannen te zijn, had ik die nacht al 5 keer de workshop op 5 verschillende manieren beleefd. Tot om 6.30 uur de wekker ging en bleek dat de dag nog moest beginnen. Een fijn ontbijt op een belachelijk mooie locatie zorgde voor een goede start.
Hoe ik de tweedaagse conference beleefd heb is lastig uit te drukken in woorden. De energie die ik ervan gekregen heb al helemaal niet. Daar zal ik een andere keer uitgebreid over reporten. Het is het begin van iets heel groots! Een revolutie in het reguliere onderwijs. We zijn alvast begonnen met Spanje.
(samengevat: het onderwijs is tam, terwijl de wereld wild is > laten we het tamme onderwijs wat wilder maken > laten we de huidige schoolcultuur van Teaching & Testing vervangen door een cultuur van Thinking & Learning & Understanding)
Pamplona by Night
Gelukkig had ik ook wat tijd om de stad te verkennen. Een heerlijk doolhof van smalle straatjes met 1001 Pintxos barretjes. Het oude centrum van Pamplona is omgeven door een eeuwenoude stadsmuur en dat geeft een heel idyllisch gevoel. Ook hier wil ik zeker nog eens naar toe gaan. Er is nog zoveel om te ontdekken en de sfeer in de stad is hartverwarmend.
Oh ja, tussendoor heb ik ook nog een kappertje gepakt. Want: dat was zeeeeer nodig.
Hola Bilbao! – Hotel Melia Bilbao
Om de driehoek te voltooien, reed ik van Pamplona naar Bilbao. Ik was tot nog toe alleen nog maar op het vliegveld geweest en dat is natuurlijk precies niks.
Het enige wat ik van Bilboa wist, was dat het Guggenheim Museum zich daar bevindt. Toen mensen wisten dat ik naar Bilbao zou gaan, werd deze hotspot steevast benoemd. Nieuwsgierig als ik ben, wilde ik dat wel beleven met eigen ogen. Toen ik met de auto Bilbao in kwam rijden, volgde ik de bordjes richting het Guggenheim Museum. Een hotel daar in de buurt zou super zijn.
Dit bleek een mission die very possible was. Mooi uitziende hotels in bijna iedere straat. Het hotel waar ik mij het meest tot aangetrokken voelde was Hotel Melia. Bij navraag bleek er voor mij een kamer met rivierzicht beschikbaar. Nice! Nog meer pluspunten: op 300 meter afstand van het Guggenheim Museum en ik kon een duik nemen in het verwarmde buitenzwembad van het hotel. Check, check IN.
En dan dat Guggenheim museum…. Het is écht waar wat ‘ze’ zeggen. Daar MOET je naar toe. Het is meer dan magisch. Ik zou alles verpesten wanneer ik het aan je ga beschrijven. Want je moet het zelf beleven. Wel kan ik je we wat impressies van de buitenkant geven, want het bekijken van dit ‘Breathing Body of Art‘ is zelfs al een bijzondere ervaringen.
De afsluiter van mijn veel te korte tijd in Bilbao was een kroegentocht Pintxo Style. Nog één avondje de Baskische cultuur opsnuiven, uhhh eten. Oh ja en drinken. Bij de 3e bar, Kapikua, net om de hoek van Hotel Melia, bleef ik het langst. Niet alleen omdat er een gezellig sfeertje heerste vanwege de kraker Barcelona – Real Madrid, maar vooral door de barman die niet uitgepraat raakte over de allerbeste Gay Pride ter wereld: die van Amsterdam. Toen ik afscheid had genomen en de bar verliet, wilde ik nog even snel van buitenaf een foto nemen. Ik hoopte dat iedereen gewoon ‘z’n ding’ zou blijven doen: kletsen met elkaar en biertjes tappen. Maar ze hadden mij en de camera gespot. Daardoor werd dit DE foto. DE foto die meer dan 1000 woorden zegt. Dit gevoel wat de foto uitstraalt is exact waarom ik zo van reizen houd:
De mensen die je ontmoet tijdens het reizen kun je niet kopen of plannen.
Die mensen komen op jouw pad, omdat jij daar open voor staat.
Jij geeft een glimlach, jij krijgt een glimlach.
Jij geeft respect. Jij krijgt respect.
Jij bent geïnteresseerd, jij krijgt verhalen.
Jij geeft aandacht, jij krijgt een een vriend.
liefs,
Annette
PS: Wil je ook met KLM naar Bilbao vliegen en deze Triangle Road Trip maken? Check dan hier voor de actuele ticketprijzen en hier voor een huurauto via Sunny Cars vanaf Loiu Airport, net buiten Bilbao. Vanuit de aankomsthal loop je heel gemakkelijk naar de plek waar je je huurauto op kunt halen.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door